Falling down [Falconpaw]

From high hopes to the ground

Ze stelde zich voor hoe het zou zijn om te vallen en besefte dat ze zich al manen niet anders voelde. Ze had vleugels moeten hebben, zoals de kraai waarnaar ze vernoemd was, maar misschien waren katten voorbestemd enkel verder van de zon te geraken, tot ze de grond raakten en hun ziel onverzwaard op kon stijgen. Haar blik gleed over het landschap. Ooit was dit haar favoriete plek geweest. Vanaf hier kon je de hele wereld zien, leek het. Ooit had dat haar vreugde gebracht. Maar wie zijn hele wereld kon overzien, zag zijn grenzen. Zag hoe klein hij was. Waarom was ze hier eigenlijk? Waarom was ze niet in de tunnels, in die krappe wereld waarin je tenminste niet kon zien hoe ver hij nog doorliep? Waar zo weinig lucht was, maar tenminste ook geen troosteloos uitzicht van eindeloos leeg grasland? Waarom was ze hier? Om zichzelf nog maar wat meer te kwellen? Alsof de wereld dat nog niet genoeg voor haar deed. Alsof ze iets bereikte door hier te zitten zwelgen in spijt en twijfel. Ze liet haar blik van de horizon naar de grond onderaan de rots zakken. Zo ver weg. Zo dichtbij. Ze zette een stap naar achteren en slaakte een zucht.

Beneden bewoog iemand door het gras en Crowcall werd zich er plots pijnlijk van bewust hoe zichtbaar ze hier was. De stem die haar naam riep was echter geen vijandige en ze liet haar ingehouden adem ontsnappen, haar ogen sluitend terwijl ze haar hart een paar tellen gaf om tot rust te komen. "Hallo", riep ze naar beneden. Ze keek over de rand naar de oranje kater onderaan de rots. Was hij op weg naar boven? Moest zij afdalen? Wilde hij iets van haar of zei hij alleen even hallo in het voorbijgaan? Het maakte haar nerveus dat ze niet wist wat er van haar verwacht werd. Normale gesprekken, die voerde ze niet zo vaak meer.

Of ze vrij was. Ze keek om zich heen, al wist ze niet precies waar ze naar zocht. Een opdracht die op haar stond te wachten? Nee, ze had weinig te doen. Althans, ze had vast op jacht moeten zijn nu, maar die taak negeerde ze toch al, dus dan bleef er weinig over. Het uitblijven van een antwoord leek Falconpaw wat nerveus te maken en Crowcall knipperde met haar ogen, haar aandacht weer op de medicine cat apprentice vestigend. "Nee, ik ben wel vrij", miauwde ze. Ze staarde even naar de grond. "Uh, ik kom wel naar beneden." Ze nam aan dat hij kruiden wilde zoeken of iets dergelijks. Ze kon in ieder geval niet bedenken wat ze bovenop de Outlook Rock zouden moeten doen. Ze draaide zich om en verdween voor Falconpaw uit het zicht terwijl ze een makkelijke weg naar beneden zocht. Goed, er was één héél makkelijke weg, maar dat was een beetje... drastisch. Ze grinnikte in zichzelf en vroeg zich af waarom eigenlijk. Het was niet eens grappig.

Ze zocht haar weg naar beneden en landde met een laatste kleine sprong met haar pootjes in het gras. De rotsen hielden haar uit het zicht van Falconpaw en even bleef ze staan. Om moed te verzamelen? Veel verzamelde ze niet, ze stond vooral even wezenloos voor zich uit te staren voor ze haar kop schudde en om de rotsen heen liep naar waar de medicine cat apprentice op haar zat te wachten. Wat een jonkie was het toch eigenlijk nog. Als hij een gewone apprentice was geweest was hij nu zo ongeveer wel warrior geworden, maar Crowcall verwonderde zich tegenwoordig wel vaker over de jeugdigheid van nieuwe warriors. Het waren zowat nog kinderen. De gedachte maakte haar treurig en ze probeerde het aan de kant te duwen. "Dus... waar had je me voor nodig?" Misschien zou het wel goed zijn om even bezig te zijn. Een beetje plantjes kijken. Beter dan stil zitten zwelgen in zelfmedelijden.

Jagen? "Eh, ja, is goed", antwoordde Crowcall. Hij vroeg haar tenminste niet om vechttraining. Ze wist niet of ze dat zou kunnen, vechttraining geven aan zo'n jonge kat. Ze had haar eigen vaardigheden wel wat bijgespijkerd sinds haar aanvaring met Bearclaw, aan gebrek aan kennis lag het niet, maar ze kon het idee maar moeilijk verdragen. Als ze jonge apprentices vol trots hun vechtmanoeuvres aan elkaar zag demonstreren, deed het haar pijn om het te zien. Ze wist dat het nodig was. Ook zonder oorlogen met andere clans. Er waren genoeg dreigingen in de wereld, vossen, dassen, BloodClanners, maar toch. Wanneer je hun trotse koppies zag, zag ze in gedachten hun dode ogen als ze na een bloederige strijd het kamp in gedragen zouden worden. De gedachte deed haar huiveren en ze schudde haar kop. Niet aan denken, niet nu. Falconpaw. Jagen. "Goed, als je gaat jagen, moet je vooral... Wat weet je al?" onderbrak ze zichzelf, voordat ze een heel verhaal af ging steken dat hij al kende.