[Event] The midnight sky is the road I’m taking

Hij vermoedde niets, het was dan ook helemaal uit het niets. Hij hief zijn kop op toen hij de stem van Stallionstar hoorde, niet verwachtend dat de mededeling die zou volgen zijn laatste zou zijn. Shade's glimlach verminderde zich toen Stallion sprak over de Clan verlaten voor de Tribe. De Tribe? Hij wilde niet aan StarClans keuzes twijfelen, maar hij moest eerlijk bekennen dat hij dat nu toch wel echt deed. Wat was dit? Waarom? Huh? Van slag keek hij met grote ogen naar de grote kater, zijn beste vriend. Hij kon het niet geloven en nog voor hij verder weg kon lopen van hen, rende hij hem achterna. 'Stallion!' riep hij voor hij bijna tegen hem aan botste, maar hij gaf hem wel een kopje tegen zijn schouder. 'W-Wat.. Wat is dit?' Hij kon toch niet.. Zomaar vertrekken?

Haar hoofd tolde. Maar ze kreeg geen tijd om de info te verwerken of om te rusten, te slapen. Nee, Stallionstar was terug. En hij riep de clan bij elkaar. Om te vertellen wat zij nu al wist. Amberstorm had niet langer de energie om zich recht te zetten, om haar lichaam naar buiten te sleuren - ze had niet eens de wilskracht om haar kittens achter te laten, om ze een momentje alleen te laten. Ze waren nu zo vredevol, drinkend en slapend. De pijn was nog te vers, de zeer reële wonden in haar hart en haar lichaam nog niet geheeld. Ze had tijd nodig om weer zichzelf te zijn, om littekens te vormen, om weer wat harder te worden. Maar vanuit de nursery hoorde ze de woorden van hun leider, of.. Hun ex-leider. En zij had aan zijn zijde moeten staan, hoofd hoog geheven, en zij had moeten aankondigen dat ze de reis naar de moonstone zou maken. Maar ze was zwak, ze was uitgeput. Ze zou die reis vandaag nooit overleefd hebben. En als ze een deputy had moeten kiezen, had ze Wolfheart gekozen. Daar was weinig twijfel over mogelijk, hoe woedend en verraden ze zich nu ook mocht voelen. Hij was één van de weinigen die ze met zo'n belangrijke rol zou vertrouwen.  Amberstorm sloot even haar ogen toen Stallionstar's stem wegstierf en plaats maakte voor het nerveuze en verwarde geroezemoes van de Windclanners. Maar zijn pootstappen kwamen dichterbij, op haar af. Ze hief haar kopje op en keek hem aan toen hij bij haar stond. Haar succes toewenste met Windclan. Alsof zij het over zou nemen, in de staat waarin ze was. Alsof Starclan haar die verantwoordelijkheid zou durven toewijzen. Maar ze had niet meer de kracht om ertegenin te gaan, om hem toch maar te teleurstellen. Ze knikte enkel en keek zwijgend toe hoe hij wegliep. Weg van Windclan. Naar waar zijn lot hem heen zou leiden - de bergen, de tribe. En met een zwaar gevoel in haar hart slikte ze, neerkijkend op de vier kittens aan haar buik. Vandaag had anders moeten gaan. Ze wou dat ze de tijd terug kon draaien, zodat de dingen zouden kunnen gaan zoals ze hoorden te gaan. Dat ze vijf kittens aan een pleegmoeder kon geven en naar de moonstone kon reizen. Dat ze terug kon komen onder de naam Amberstart en Wolfheart als haar deputy kon aanwijzen. Maar het mocht zo niet gaan. Amberstorm legde haar kopje op haar poten en sloot haar ogen. Het enige dat ze kon doen was doorbijten; zoals ze altijd deed.  

Ze staarde ontzet naar Stallionstar die daar op die rots zijn vertrek aankondigde. Maar dat kon toch niet? Stuurde Starclan hem nu gewoon weg en waarom deden ze dat dan? Helaas leek het geen slechte grap te zijn en was dit echt het laatste moment dat ze hem zouden zien. Ze zat vlak naast Hedgekit, om haar belofte nog zoveel mogelijk waar te maken en hoorde zijn nee duidelijk. Weer iemand die hij kwijt moest raken. Storkkit vroeg zich af wanneer het nou eindelijk weer eens goed zou komen, maar nu leken het gewoon stompen in haar maag te zijn. Na het algemene afscheid liep hun nu ex-leader nog langs Amberstorm die het duidelijk erg lastig vond ook, ze had bovendien net nog kittens gekregen en toen kwam hij naar hun of eigenlijk naar Hedgekit. Storkkit deed een stapje opzij om de twee ruimte te geven. Ze hoorde dat Stallionstar of Stallionheart iets tegen Hedgekit zei, al ving ze het niet op. Ze slikte, het liefst zou ze naar hun toestappen en Stallionstar uitschelden omdat hij hun verliet. Maar dan moest ze Starclan hebben. Want zij hadden dit gedaan. ''Succes''zei ze dan ook enkel, al klonk het niet alsof ze het meende. Twee Warriors liepen naar Stallionstar toe, een verbaasd net als haar en de andere om zijn hulp aan te bieden. Storkkit besefte dat ze blij was dat Hedgekit niet aangegeven had dat hij meewou. Al voelde dat ergens egötisch.