Sometimes you just need a minute..

Honorpaw wist dat ze wat moest doen voor de Clan, de vraag was niet wat. Het was aan elke Apprentice om te jagen voor de Clan, maar haar hart zat er niet in. Niet alleen omdat ze zich ergens misschien een klein beetje schuldig voelde onder al de pijn en verdriet, maar ook omdat ze niet wist wat ze wilde. Wilde ze nog in Riverclan blijven terwijl dit soort opmerkingen over haar vader geduld werden, terwijl geen van de volwassen katten een oog voldoende op de jonge katten had gericht en hen kon leren wat ze moesten. Ze nam het Icecream niet kwalijk, hij was een tijd weg geweest met de twolegs, maar dat betekende niet dat ze het goed kon keuren dat de kittens haar herinnering aan Pantherstar hadden beschadigd op het moment dat de pijn het verst was.

Al met al wist ze gewoon niet welke kant ze op moest denken, ze was ouder geweest dan Snowpaw en de rest van het geadopteerde nest, maar betekende dat daadwerkelijk dat ze klaar was om de realiteit in haar eentje te dragen, op haar dunne nog breekbare schouders? Haar ouders waren door de dood van Chivysniff niet ineens veranderd in katten die de kittens met lieve, nutteloze woorden aanspraken, en dat had ze ook nooit gevraagd, maar ze hadden ook niet stilgestaan bij de pijn die hun kittens hadden bij het zien van het wegkwijnen van een van de ouders naast het verliezen van een belangrijk figuur in het leven. Haar stem was nog steeds schor van alle emoties, maar de kracht leek er langzaam aan in terug te komen.

Voorzichtig bleef de kattin bij de Warrior den staan. 'Icecream?' Vroeg ze haar stem zwak en ongemakkelijk. Hij was naast de vader van haar beste vriendin ook de vader van de kittens, en echt vriendelijk was ze niet geweest. Ook al had ze het niet zover genomen als Greypaw en Celestialpaw dat deden. Geen dreigementen, enkel een paar stille woorden die de pijn duidelijk hadden gemaakt, ze had zelfs haar best gedaan met Crystalstar te spreken. In de hoop dat ze wat kon veranderen voor in de toekomst, ze was haar vader's dochter. Ze zou hem niet in de steek laten, ook al had hij hen laten vallen als een blok ijs op de koude ondergrond. 'Kan....wil...' Het was lastig om haar woorden uit te spreken. Ze wist immers niet hoe de kater er in stond. 'Wil je mee naar de Lily Pool,' besloot ze uiteindelijk onhandig, het was duidelijk dat ze zich breekbaar opstelde, voor hem de vader van haar beste vriendin en de vader van de pas benoemde Apprentices, en ze wist niet op welke manier hij haar toe zou spreken. Hij leek nooit een kater die voor geweld stond en snel boos was, maar ze wist ook dat hij waarschijnlijk de situatie niet goed zou keuren, net zomin als zijzelf. Al kon ze dit niet onder woorden brengen, woorden waren er niet om te beschrijven hoe gebroken haar hart voelde, ze was op haar kwetsbaarst en deze kwetsbaarheid kon ze niet veilig verschuilen achter het grote gedaante van Pantherstar, niet meer.

Het was duidelijk dat de kater niet boos op haar was, in ieder geval niet op dit moment. Haar blauwe ogen had ze nog steeds op haar poten gericht, bang dat ze was dat ze een boze blik in zijn ogen zou treffen. Ergens wilde ze het liefste alles vergeten, de pijn, de eenzaamheid die ze diep in haar hart voelde. Het verloren zijn, het alleen op een harde wereld zijn, waar ze normaal haar vader had gehad als kitten die haar zou beschermen tegen al het kwade, ze was wellicht Apprentice maar dat betekende niet dat ze er al klaar voor was om de wereld aan te kunnen. De koude wereld, de wereld die haar zwaarder viel dan ze ooit had kunnen bedenken. Toch deed de jonge kattin zich eer aan haar naam, ze zou hem niet ontwijken en in plaats daarvan vragen mee te gaan in de richting van de Lily Pool, een van de vredige plekken in het territorium waar ze zich veilig genoeg voelde om zich niet te verstoppen achter haar trillende poten. De crèmekleurige kater kwam haar kant al uit, waardoor ze zichzelf onhandig een lik over haar borstkas gaf, om maar iets te doen te hebben. 'Natuurlijk,' een warme glimlach stond om de lippen van de vader van haar beste vriendin en de vader van de kittens.

Het was hem waarschijnlijk duidelijk dat ze zich heen houding wist te geven, aangezien ze hem met grote ogen aan bleef staren, totdat hij haar mee wenkte in de richting van de uitgang. 'Kom,' klonk er enkel waardoor ze haar kop schudde, in de hoop dat ze zich voldoende kon herstellen voordat het gesprek daadwerkelijk begon, en zich daarna zo snel mogelijk in de richting van de uitgang bewoog. Haar poten tikten de grond ritmisch aan terwijl ze haar kop vragend schuin hield. Ze had zoveel vragen, en zo weinig antwoorden. De kater was jong Warrior geworden en jong ook vader voor Shrimppaw, zo oud was hij niet maar hij droeg zijn taken op een rustige manier, tenminste zover zijzelf kon zien. Ze wist zeker dat hij waarschijnlijk ook herinneringen had waar hij het liever niet over zou willen hebben, zoals zijn korte tijd bij de Twolegs, arme kater.

Daar sprak ze echter niet over, ze was al lang blij dat Shrimppaw haar enige ouder niet was verloren, want ergens begreep ze het concept wel. Haar vader had ook kittens onder zijn hoede genomen die hij ergens zag als zijn kinderen, zelfs al waren ze dit biologisch niet. Hij was trots op hen, tenminste dat had hij doen blijken voordat Chivysniff de wereld had verlaten op haar manier. Daar was alles mee gestart, alle pijn. Niet te vergeten dat ze een vriend minder had om haar er door heen te slepen en Shrimppaw en de rest waren ook te jong om haar bij te staan. Er was een reden waarom ze toestemming van Crystalstar had gevraagd om het goed op te lossen. 'Ik heb gisteren met Crystalstar gesproken.' Mauwde ze onhandig terwijl ze haar kop in de lucht stak en diep inademde. De frisse lucht, de wilde lucht. 'Ik heb toestemming om mijn taken voor een Moon neer te leggen om een andere taak op te pakken.' Haar stem klonk zwakjes, rustig maar nog steeds alsof elk woord haar pijn deed. Al leek er iets van trots in haar ogen zichtbaar. 'Ik heb gevraagd of ik de banden in de Clan mag gaan versterken. Dit leek mij een betere optie... dan een herhaling van... je weet wel.' Mauwde ze zacht. 'We gaan het nodig hebben, niemand is in staat geweest de kittens.. Snowpaw en haar nestgenoten. De juiste uitleg te geven, de juiste gesprekken met hen te voeren. Ook hebben ze nooit steun geboden aan mij of mijn nestgenoten nadat Chivysniff was overleden, iedereen... negeerde de pijn of wist niet wat ze er mee aan moesten. Het breekt banden die sterk zouden moeten zijn. Ik hoop dat ik wat kan veranderen, wat kan helpen zodat, dit niet nogmaals gebeurd. We hebben elkaar nodig als Clan,' Haar stem klonk nog steeds schor maar ook duidelijk vastbesloten, ze was een dochter van haar vader. 'Zou je ze alsjeblieft willen zeggen dat het mij spijt. Het was meer het moment, dan.. Ik denk niet dat ze met mij willen spreken.' Haar ogen gleden naar haar poten, ze deed zo haar best om het juiste te doen. Om zichzelf te zijn en daadwerkelijk een belangrijk onderdeel van de Clan te zijn, het niet verder te verpesten. Ze slikte onhandig. 'Kan je ze zeggen mij op te zoeken als ze...zin hebben op te passen op enkele andere kittens.' Haar stem klonk wat luchtiger, het was iets van onschuld, het passen op kittens en wellicht zouden Snowpaw en Greypaw het in zich kunnen vinden haar op te zoeken in de Nursery om een nieuwe band te vormen. Wellicht ook niet, ze wilde hen niet dwingen.

Icecream draaide een oor naar haar toe zodra ze begon over het spreken met zijn moeder. Het was apart, eerst was een van de beste vriendinnen van zijn vader Leader geweest en deze was toen ze kitten was geweest overleden. Het was heftig geweest voor haar vader, en het betekende dat de toen jongere Honorkit hem zo goed mogelijk had gesteund en het afscheid ook op een eervolle manier had genomen van de kattin die ze zelf niet echt had gesproken maar wel vaak had zien rondlopen, het was haar eerste ervaring met de dood geweest. De eerste ervaring van vele die in haar leven ongetwijfeld zouden komen. Haar blauwe ogen gleden kort naar de hemel, daar waarin twee sterren zouden twinkelen, die van haar vader en die van haar grote zus Chivysniff. Twee sterren die daar voor haar gevoel te vroeg waren gekomen, want ze miste hen met haar hele hart. Haar blauwe ogen sloot ze kort voordat ze verder sprak over de laatste dagen, de zwaarste dagen van haar leven.

Misschien had ze nooit voor haar vader moeten kiezen, had ze voor Aegir moeten kiezen toen ze nog de kans had gehad. Dan had ze nooit de pijn gevoeld van de verwondingen waardoor ze kort naar de dood van Chivysniff zo lang in de den van de Medicine Cat's had moeten liggen. Dan had ze nooit afscheid hoeven nemen van haar vader en nog kunnen denken dat hij verder leefde. Dan had ze nooit hoeven voelen alsof hij haar was vergeten, en er niet meer voor haar was geweest. Had hij nog van haar en de andere kittens gehouden? Zou ze ooit naar zijn maatstaven op kunnen leven? Haar ogen sloot ze weer terwijl tranen in haar ooghoeken leken te verzamelen, het was echter niet het enige waaraan ze dacht. Haar woorden waren oprecht terwijl ze begon over haar eigen acties in de hoop dat ze Riverclan kon geven wat ze daadwerkelijk nodig hadden. Een eenheid. 'Heel goed Honorpaw Mauwde de jonge Warrior die zo oud en volwassen leek in haar ogen. Hij was de vader van Shrimppaw en Hermitpaw en had het geweldig met hen gedaan. Zijn schouders leken te verstrakken toen ze het erover had dat de kittens niet waren ondersteund omdat hij was verdwenen. Het was niet iets waar hij controle over had kunnen hebben, de Twolegs waren immers gewoon een gevaarlijk volk. Ze had niets met hen, het leek haar een ervaring die hij nooit zou kunnen vergeten en ergens had ze haar eigen woorden terug willen nemen omdat het hem duidelijk stak, maar ze had ze moeten uitspreken om de volgende woorden te kunnen zeggen. 'Ik zal zeggen dat het je spijt, maar ik kan ze niet dwingen om met je te gaan praten. Dat zal op een natuurlijke manier moeten gaan, wanneer zij er klaar voor zijn. Ik waardeer je woorden in ieder geval Honorpaw. Het betekend dat je er goed over na hebt gedacht en er iets mee wilt doen. Dat is een hele goede eigenschap.' De kater glimlachte naar haar waardoor ze langzaam knikte. 'Ik zal het ook niet van jouw of hen eisen. Ik ben expres naar jouw toe gegaan en niet naar Snowpaw en Greypaw.' Legde ze uit, haar stem zacht en kalm, kalmer dan ze zich voelde.

'Ik denk niet dat papa van ons hield. Niet voldoende om afscheid te nemen. Ik had hem nog zo graag een keer een knuffel gegeven.' Murmelde ze, het was anders geweest als ze hem dood terug had zien keren van een gevecht, want dan had hij hen daarvoor nog verteld hoeveel hij van haar hield, of zijzelf dat gedaan en hem nog een keer haar neusje tegen zijn schouder laten voelen. Dat was haar ontnomen, die mogelijkheid had ze niet meer gehad en dat stak. Haar blauwe ogen vloeiden over met tranen voordat ze haar kop resoluut probeerde te schudden. Ze had haar vrienden harder nodig dan ooit, en wist dat Shrimppaw het te druk had, en nu al helemaal. Immers was Coyotespirit ook in zekere zin een dochter van Pantherstar geweest. Hermitpaw was een beetje lastiger om mee te spreken dan met zijn vader, immers had hij zijn oma verdedigd toen Rookchirp was losgebarsten tijdens de Ceremonie. Haar blauwe ogen gleden naar haar poten terwijl ze diep in ademde, scherp in ademde. 'Beloof me alsjeblieft dat je Shrimppaw, Hermitpaw en de anderen nooit zo verlaat als mijn vader en Chivysniff deden.' Fluisterde ze zachtjes, haar stem leek te breken met de woorden maar ze leek ook vastbesloten om verder te gaan, zelfs al wist ze niet hoe, zelfs al voelde ze zich niet sterk. Ze was de dochter van haar ouders, gerespecteerde Warriors.

Icecream ging gelukkig niet meteen van het slechte uit, hij wist waarschijnlijk ook wel dat Honorpaw zich meestal netjes en eervol gedroeg. Al bleef ze nog steeds een extreem onervaren kattin, zeer jong. Het betekende dat ze momenten had waarin ze zeer volwassen en slim was en momenten waarop ze gewoon niet goed uit het water kwam. Dat soort momenten zouden hopelijk minder worden, hoe ouder ze werd. 'Heel goed.' Vervolgde de kater warm, toen ze uitlegde dat ze niet naar zijn kittens was gegaan. Bij haar volgende woorden schudde hij langzaam zijn kop. Het was voor haar dan ook zeer pijnlijk dat hij niet echt afscheid had genomen, dat hij gewoon niet meer terug was gekomen en zijn rustplek had gekozen in Starclan. 'Eerlijk Honorpaw, hadden we hem niet tegengehouden als hij het had gezegd? Als hij eerst afscheid was komen nemen. Ik denk dat Pantherstar heel goed wist dat we hem dan nooit hadden laten gaan. Ik weet heel zeker dat hij zielsveel van jullie houd lieverd.' De crème kleurige kater drukte kort zijn kop tegen haar aan. Honorpaw keek hem met verdrietige ogen aan. 'Dan had hij geweten dat wij nog van hem hielden, zelfs nadat Chivysniff was overleden. Ik heb hem dat nooit kunnen zeggen. Hij was er niet meer nadat... Nadat..' De rest kon de ander wel invullen. Ze had zich zo alleen gevoeld! 'Soms is het geen kwestie van iets niet willen, maar maakt de situatie het onmogelijk om het te doen op de manier zoals je het eigenlijk graag had gedaan.' Vervolgde hij, voordat hij de parelgrijze Apprentice ernstig aan keek. 'Zo lang StarClan mij niet roept Honorpaw zal ik hier blijven, dat kan ik beloven. Ik zal ze niet verlaten zolang dat niet hoeft, maar ook dat is iets wat niet altijd in je macht ligt. Waarschijnlijk maar goed, want daar zou misbruik van worden gemaakt.' Miauwde hij toen rustig. Honorpaw knikte langzaam voordat ze onhandig sprak. 'Ik hoop dat Starclan je nog lang niet roept.' Fluisterde ze zachtjes, ze konden niet nog een goede kater verliezen. Ze was nu ook niet bepaald sterk genoeg om haar beste vriendin te steunen, nu ze zelf nog zo gebroken was. Het zou beter worden, uiteindelijk.