last rays of sunlight

De zon ging inmiddels al weer onder terwijl hij zich neerzette op de snake rocks, wara het goude licht gefilterd werd door de bomen. Eerder die dag was Eveningglow teruggekeerd. Rustig het kamp binnen gelopen alsof er niet aan de hand was. Coppertusk snoof afkeurend. Hij zou Eveningglow niet werkelijk dood of weg wensen, maar vond haar aanwezigheid wel overgewaardeerd. Eerst ziek door een konijn en vervolgens meegenomen door twolegs, de poes bracht ongeluk met zich mee. Al weigerde hij toe te geven dat zijn afkeuring uit bewondering voortkwam. Hoe dan ook voelde hij er momenteel weinig voor om terug te keren naar het kamp, wetend dat katten hem aan keken over zijn meningen. Copper zou echter geen blad voor de mond nemen, zoals volgens hem iedereen deed.

&Rainflower

Hmpf. "Nee, rust is juist ondergewaardeerd. Al dat gezeik aan m'n kop," haar plagende toon ging volledig over zijn hoofd heen, of tenminste, hij besloot het straal te negeren. De kater ademde zwaar uit en keek over het gebied heen, dat mooi verlicht werd nu de zon lager aan e hemel stond. Ze had gelijk, natuurlijk had ze weer gelijk. Rainflower had veel vaker gelijk dan hij bereid was om toe te geven. "Hm, ja, gelukkig," wist hij wat nukkig toe te geven, waarna hij zijn zus aan keek en iets dat vaag leek op een glimlach op zijn gezicht had. "Rainflower de optimist, zoals altijd,"

Hij snoof met een brom. "Alleen aan het ontvangende eind," voegde hij zich genoodzaakt nog even eraan toe te voegen. De waarheid was misschien anders en hij kon ook wel in zien dat hij wat nors was, maar dat was niet iets waarvan hij nu zin had om het toe te geven. Hij wist dat hij gelijk had. Immers had hij altijd gelijk, naar zijn eigen mening. De kater rolde met zijn brede schouders, aangenaam verwarmd door de zon die Rainflower zo de hemel in prees. "Lijkt me veel te vermoeiend," zijn ogen vonden de hare, die net iets groener waren. "Realisme brengt je een stuk verder, zus,"

Nou, dan geloofde ze het toch gewoon niet. Haar probleem, niet dat van hem. De kater snoof opnieuw, een gebaar dat hij wel heel vaak deed. "Verder dan je zou denken," sprak hij wat bitter terwijl zijn blik naar voren werd gericht. Het ging haar ook allemaal niet aan, zeker niet als ze hem 'broertje' noemde, die kinderachtige pesterijen. Natuurlijk was het zijn fout dat hij zich er zo druk over maakte, maar dat zou hij niet toegeven. Zijn ogen vonden de hare weer. "Hoe staat het met jouw leven dan?" hij fronste even. "Je hebt nog geen partner," stelde hij droogjes vast. Rainflower was er charmant en mooi genoeg voor, ze was nu nog in de piek van haar leven - waarom ging ze niet gewoon aan de babies?

Hij klopte met zijn staart op de grond en wuifde haar vraag weg. "Hmm-huh," mompelde hij als om aan te geven dat het niet relevant was. Er waren dingen die ook zij niet hoefde te weten, bovendien hoefde hij zich niet te verantwoorden over de kwaliteit van zijn leven tegenover haar. Rainflower begon trouwens ook te lachen om zijn opmerking, waardoor hij haar wat verwar aankeek. "Ik maakte geen grap,"verduidelijkte hij zichzelf even en probeerde zich niet al te erg te ergeren aan de twinkeling in haar ogen. Even vernauwde hij zijn eigen ogen, was ze soms..? Hij schudde zijn kop, bah, hij wilde haar avontuurtjes niet te weten. "Nou, als ik het ergens over eens moet zijn met je, dan is dat het wel," bromde hij. "Stelletje mousebrains,"