Aren't you tired try to fill that void

Het beloofde om nog een lange, saaie tijd te worden in de nursery. Blazekit was de sfeer in de nursery meer dan beu en wilde maar wat graag apprentice worden zodat hij aan zijn vader kon bewijzen dat hij zijn aandacht weldegelijk waard was. Zijn vader gooide enkel kwetsende opmerkingen naar hem toe en Blazekit voelde zich steeds bitterder worden over alles. Dit zorgde ervoor dat hij wel naar zijn moeder trok, maar vrij bitter was over de rest van de Clan. Hij had het idee dat de rest van de Clan hem ook maar als iemand zag die faalde en hij wist soms niet meer goed wat hij moest denken. Het was dan ook om die reden dat hij zijn zorgvuldige afstand van anderen nam, al liet hem dat meer miserabel voelen dan dat het echt een verbetering was. Blazekit legde zijn kopje op zijn pootje en leunde met zijn vacht tegen die van zijn moeder aan. Ondanks dat Blazekit nu oud genoeg was om zelf zijn prooi te eten zonder dat zijn moeder het hem voorkauwde, wilde ze wel bij hem in de nursery blijven tot hij zes manen oud was en daar was hij blij om. Blazekit richtte zijn amberkleurige ogen op een kitten die allang apprentice had moeten zijn en vroeg zich af of zij zich ook buitengesloten voelde. Hij ging het echter niet aan haar vragen en wendde zijn blik snel weer af toen hun blikken elkaar per ongeluk kruisten. Hij richtte zijn amberkleurige blik naar zijn poten en hoopte dat Everkit niet naar hem zou komen om met hem te praten. Er zou toch veel beter gezelschap zijn dan hem, dacht hij bitter.

Everkit zat in een hoekje van de nursery. Het was tamelijk kalm - het was dag en dan gingen veel van de kittens naar buiten om te spelen, enkel om 's avonds toch terug naar binnen geloodst te worden door hun moeder. Everkit kende het maar al te goed. Ze kon de seconden tellen tot de eerste queen met een zucht zich zou rechtzetten om haar kroost bijeen te rapen. Ze vond het bekende ritueel geruststellend. Ze zou niet doen alsof ze het begreep - maar het was gekend. Haar donkerblauwe blik gleed de nursery rond tot ze plots oog in oog was met een jongere kitten die nog binnen tegen zijn moeder lag. Hij richtte snel zijn blik af, maar het poesje had geen last van dat soort rare verlegenheid en met onbeschroomde nieuwsgierigheid bleef ze hem aankijken. Ze vroeg zich af waar hij aan dacht, waarom hij zo plots wegkeek. Maar opstaan om het hem te gaan vragen, dat kwam niet eens bij haar op.

Het prikkelen van zijn vacht toonde aan dat de blik van de kitten nog altijd op hem gericht was. Soms wilde hij dat hij in de kopjes van anderen kon kijken zodat hij kon ontdekken hoe dat ze dachten. Vonden ze hem stom? Vonden ze hem zielig omdat zijn vader hem negeerde? Of hielden ze liever afstand van hem omdat hij anders toch naar ze snauwde? Blazekit kon het niet helpen dat zijn opvliegendheid het vaak van hem overnam; hij had nu eenmaal een bittere instelling omdat hij door zijn vader dacht dat hij het niet waard was hij gebruikte duidelijk nog geen L’Oréal. Zijn blik richtte zijn echter na een tijdje weer terug naar Everkit en hij kneep zijn ogen kort samen toen hij zag dat ze letterlijk in zijn richting staarde. “Wat?” vroeg hij aan haar, een vage hint van irritatie duidelijk in zijn stem. Hij keek kort over zijn schouder naar zijn moeder, maar zij lag nog te slapen en Blazekit had zo het idee dat ze voorlopig niet wakker zou worden. Dat zou hem de gelegenheid geven om deze kitten af te wimpelen voordat ze wakker zou worden en hem weer aan zou sporen om minstens één vriend in de Clan te maken.

De kitten opende zijn bekje en leek iets te vragen, maar Everkit reageerde niet. Ze bleef enkel staren, alsof ze hem niet gehoord had. En ergens was dat ook de waarheid. Zijn geïrriteerde vraag ging recht over haar hoofdje - ze realiseerde zich niet dat hij dat tegen haar zei, want waarom zou hij? Ze zat hier maar, redelijk ver van hem af, ze had hem niet aangesproken en ze deed toch ook niets bijzonder raar? Maar misschien was dat een miscalculatie. Niet dat dat haar echter zo veel uitmaakte. Ze had het volste recht om een ander aan te kijken; dat deden de andere katten toch ook de hele tijd?

De kitten zei niks en bleef hem maar aanstaren. Natuurlijk kon hij ook gewoon de andere kant op kijken en net doen alsof hij niks zag, maar daar was Blazekit’s andere kant van zijn karakter, de kant waar hij minder controle over had en wat er regelmatig voor zorgde dat hij ruzie kreeg met anderen, het niet zo mee eens. De kitten zei niks en bleef hem aankijken en Blazekit schoot overeind, zijn gezicht op onweer. Hij stampte dichter naar haar toe totdat hij vlak voor haar stond en keek haar strak aan met zijn goudkleurige ogen. “Wat is er is met me?” snauwde hij naar haar toe. “Waarom blijf je me zo aanstaren?” Zijn opvliegerige temperament was iets wat wel vaker kwam opzetten als hij zich ergens aan irriteerde en dit gevalletje was geen uitzondering.