I'm always ready for a war again

Het was een donkere dag. Blazekit liet zijn blik naar de hemel glijden en kneep zijn ogen kort samen toen dat de miezerige regen naar beneden begon te vallen. Zijn moeder had hem gewaarschuwd dat het geen makkelijke eerste training ging worden als het die dag zou regenen, maar Blazekit zag dat juist als een goede oefening. Als hij een eerste prooi wist te vangen tijdens zijn eerste training en de weersomstandigheden zouden niet optimaal zijn, dan zou zijn vader des te meer onder de indruk van hem zijn. Hij negeerde meestal de meewarige blik die zijn moeder in zijn richting wierp toen hij het over zijn doelstellingen had. Ze zei hem dan dat hij zich aan niemand hoefde te verantwoorden en zeker aan zijn vader niet, maar Blazekit zou alles doen om de aandacht van zijn vader weer te krijgen. De bijna apprentice zijnde kitten liep naar buiten toen de regen langzaamaan af begon te nemen en hij ging aan de ingang van de nursery zitten, waar hij zijn blik over het kamp liet glijden. Het zicht was hij inmiddels beu geworden en het verlangen om te ontdekken wat er buiten dat kamp lag, werd des te groter. Hij had echter geen zin in weer een aanvaring met een oudere warrior en dus bleef hij maar zitten waar hij was, zijn blik een beetje nukkig richtend op de kampuitgang.

Het begon te regenen. Hij had rustig, aan de rand van het kamp, kunnen zitten zonder dat er stomme regen ging vallen en toch moest het komen hè. De bruine tom liet een zachtjes geïrriteerde zucht terwijl hij zijn poten wat strekte om weer rechtop te staan. Daarstraks had hij al wat gejagen toen het goed weer was maar het feit dat hij straks weer terug zou moeten keren maakte hem niet bepaald blij. Een brompot was hij zeker niet, hij genoot wel van alles, maar niemand hield van te jagen in de regen. Zijn iets langere vacht hielp hem dan ook niet, want het water druipte er gewoon doorheen en deed hem zwaarder voelen. De Senior Warrior zette zich uiteindelijk recht en deed zijn blik, voor zover het kon met de regen en zijn halfblinde oog, over het kamp glijden, waarbij hij een kitten merkte die daar zat te kijken. De kater slenterde wat naar de kitten toe. “Aha, Blazekit”, begroette hij hem. “Slecht weer is nooit echt fijn hè”

Het duurde niet al te lang voordat hij gezelschap werd gehouden door een andere kat. Zijn blik gleed naar omhoog en hij zag dat het Thymeflare was, een senior warrior waar hij eigenlijk nog niet veel mee had gesproken. Hij wist dat de kater in de den bij zijn vader lag, maar hij wist niet of de twee contact hadden. “Ik denk dat het weinig uitmaakt of het nu regent of niet,” begon hij op een nukkige toon. “Ik zal toch in de nursery moeten blijven totdat ik apprentice word.” Dat moment kwam gelukkig steeds dichterbij en Blazekit kon niet wachten totdat hij een mentor toegewezen kreeg en op jacht kon gaan.

De kitten was zeker niet één van de vrolijkste of de enthousiaste. Het maakte hem weinig uit, zolang het in de toekomst maar goede warriors konden worden met een goed hart. 'Ik denk dat het weinig uitmaakt of het nu regent of niet', begon de kit op een nukkige toon. 'Ik zal toch in de nursery moeten blijven totdat ik apprentice word.'. Kittens hadden vaak het probleem dat ze wilden verkennen. Apprentice wilden worden en de wereld wilden ontdekken. Maar dat ging niet altijd zo snel. Het was een les van geduld en dat hadden de meeste kittens niet. Hij had het wel, maar zijn siblings daarintegen... Oef.  "Maar je wordt toch binnenkort apprentice? Dus dan moet je niet zo lang meer wachten"

Blazekit liet zijn blik naar opzij glijden toen de senior warrior aangaf dat het niet meer zo lang zou duren omdat hij binnenkort apprentice zou worden. Hij haalde nukkig zijn schouders op. “Elke seconde die ik langer moet wachten, is er één te veel,” bromde hij, zijn blik naar de warrior’s den laten glijdend, welke vanaf zijn perspectief nog net zichtbaar was. “Ik heb iemand nog iets te bewijzen en dat gaat niet als ik opgesloten zit tussen deze muren.” Hij knikte achteloos naar de wanden waar hij zich al meer dan vijf manen tussen bevond. Te lang. Zeker na zijn aanvaring met Argentkit had hij echt zin om het kamp te verlaten; het was te veel aan het worden om hier te moeten blijven.

Het was soms een echte struggle om te moeten leven als een kitten. Voordelen waren dat je lang mocht slapen, geen zorgen had. Dat je mocht spelen met de anderen omdat je alle vrije tijd had. Maar voor sommigen liep het moeilijker, sommigen wilden al snel apprentice worden. Ze wilden zichzelf bewijzen, en eigenlijk had hij dat ook gedeeltelijk. Maar de bruine kater was altijd al heel geduldig geweest en had dus niet veel moeten wachten. 'Elke seconde die ik langer moet wachten, is er één te veel', bromde de kitten naar hem toe. 'Ik heb iemand nog iets te bewijzen en dat gaat niet als ik opgesloten zit tussen deze muren'. Had die nu claustrophobia of had hij gewoon echte zin om apprentice te worden? Dat was hetgene wat hij zich afvroeg. "Een echte warrior heeft altijd het geduld: Als je deze tijd nog kan volhouden Blazekit, dan heb je al één van de criteria voldaan om een goede warrior te worden", probeerde de tom hem aan te moedigen.

Blazekit trok een sarcastisch gezicht naar Thymeflare toen deze aangaf dat deze periode doorstaan al één van de voldane criteria was om een goede warrior te worden. “Lui op je reet zitten, heel de dag spelen en voor sommigen alles bij elkaar krijsen om de stomste reden is inderdaad vast een criteria waar je aan moet voldoen om een warrior te worden. Ik zal het je nog sterker vertellen: ik geloof je.” Blazekit wendde zich geïrriteerd af van de senior warrior. “Is er geen andere kitten die geïnteresseerd is in die stomme sprookjesverhalen?” Hij werd bijna boos. Nam die oudere kat hem nu in de maling of hoe zat het?

Het gezicht dat de kitten uitdrukken was heel erg sarcastisch. 'Lui op je reet zitten, heel de dag spelen en voor sommigen alles bij elkaar krijsen om de stomste reden is inderdaad vast een criteria waar je aan moet voldoen om een warrior te worden. Ik zal het je nog sterker vertellen: ik geloof je'. De woorden van Blazekit klonken sarcastisch en bitter. 'Is er geen andere kitten die geïnteresseerd is in die stomme sprookjesverhalen?'. De bruine tom zuchtte even. "Je kop uit krijsen en wat je nog zei is niet wat het betekent om geduldig te zijn, mon ami" begon de kater kalmpjes "Het betekent dat je volwassen genoeg bent om tegen de tijd in te gaan. Om iedereen te bewijzen dat je wat je kan op de innerlijke wijze. Om te wachten wanneer het moet en om in te springen wanneer nodig. Geduld is respect hebben voor één en de ander. Voor het leven. Voor StarClan". Geduld betekende veel, misschien zelfs ietsje te veel. Maar geduld was iets belangrijks, iets dat velen soms te snel kwijt raakten.