Shadows like burning fire[Halloween Event]

Flutterpaw.

Just when the caterpillar thought his life was over...

Flutterpaw was zich er van bewust dat hij niet de meest fantastische Apprentice ooit was. Hij kon niet eens een normaal gesprek houden. Newtpaw haatte hem vast en zeker omdat hij haar als eerste had gevonden nadat ze Darkmoon de verkeerde bessen had gegeven en hij voelde zich bovenal gewoon ongemakkelijk in de Clan. Er was zoveel gebeurd en hij wist nog steeds niet hoe hij banden moest smeden en onderhouden. Gesprekken houden was ook niet zijn ding, hij stelde altijd rare, stomme vragen. Al met al vroeg hij zich toch echt af of iemand hem leuk vond. Zijn tweekleurige ogen sloot hij vermoeid terwijl hij deze gedachten een plek probeerde te geven in zijn hart. Iemand hield van hem, misschien had hij de juiste kat gewoon nog niet gevonden. Misschien moest hij wel gewoon een keer op reis, ook al had hij hier ook vrienden die veel voor hem betekenden. Zijn tweekleurige ogen knipperden even in het duister, de meeste katten leken al te slapen en hij loog als hij dacht dat hij niet moe was. Trainen was zwaar, kon zwaar zijn en dus nestelde hij zich goed in zijn nest en sloot hij daarna vastbesloten zijn ogen en viel hij zo in slaap.

He began to fly.

Elfje

Shadows like burning fire[Halloween Event] Flutte20

Het wachten was eigenlijk altijd het ergste. Wachten tot haar nieuwe slachtoffer in slaap zou vallen. Misschien zou ze ze niet haar slachtoffers moeten noemen, maar ze kon het ook niet echt een ander woord geven. Deze kat was nog vrij jong, nog maar net een apprentice, maar hij leek op haar toen ze jong was en niemand om haar gaf. Ze wist dan ook hoe ze het beste hierop in zou kunnen spelen. Ze legde haar eigen lichaam om die van de jonge apprentice heen en hield har snuit dichtbij zijn oor. "Flutterpaw, tijd om wakker te worden," Het was zacht gesproken, zodat het de apprentice hopelijk meer gerust zou stellen wanneer hij wakker werd hier in dit donkere bos.

Flutterpaw.

Just when the caterpillar thought his life was over...

Flutterpaw had de laatste tijd redelijke vredige dromen, hoewel hij nooit helemaal ontspannen sliep. Dit keer sloop hij achter een muis aan die door het dichte struikgewas bewoog, alleen het leek te snel. Hij kon het telkens niet pakken waardoor zijn poten in zijn slaap bewogen. Een lichaam werd om hem heen gelegd maar dit had hij niet door tot een stem in zijn oor galmde.'Flutterpaw, tijd om wakker te worden,' zijn tweekleurige ogen werden geopend waarna hij in een duister bos keek, zijn ogen glommen terwijl hij de kattin met een nerveuze beweging van zijn oor aan keek. Wie was dat en waar was hij?

He began to fly.

Elfje

Ze bleef waar ze lag, afwachtende hoe de jonge apprentice zou reageren. Voor nu leek het nerveus te zijn, maar dat was niet heel raar. Tenslotte was ze waarschijnlijk een vreemde voor hem en dit bos om hen heen was niet veel beter. Ze zette haar zachtste blik op en probeerde kort een lik over zijn oor heen te geven voor ze overeind kwam en Flutterpaw gebaarde haar te volgen. Ze zou hem naar een betere plek hier brengen. Een die misschien wat rustgevender zou zijn voor de apprentice, ook al was dat nog niet het meest makkelijke om te doen hier. Maar alles was om de apprentice naar haar kant over te halen, zodat ze hem langzaam maar zeker zou kunnen beïnvloeden. "Maak je maar geen zorgen," Sprak ze hem toe en wierp een blik over haar schouder om te kijken of hij zou volgen.

Flutterpaw.

Just when the caterpillar thought his life was over...

Het leek erop dat de nog onbekende zwart-witte kat zich niet ongemakkelijk voelde op deze donkere plek. Het was duister, het was kil, bijna alsof er koude in zijn lichaam was getrokken. Hij voelde zich niet op zijn gemak, alles behalve dat. Het maakte hem nerveus, hij was nooit sociaal de handigste geweest en het hebben van een ontmoeting met een onbekende kat deed dan ook bijna automatisch zijn haren overeind komen. Hij was totaal niet op zijn plek, waarom had hij niet gewoon nog een keer om kunnen draaien en verder kunnen slapen in zijn warme, zachte mosnest terwijl zijn angsten de volgende dag weer in zijn gedachten zouden spoken. Zou er ooit iemand trots op hem zijn en zou hij altijd het geheim van Newtpaw moeten bewaren? De kattin leek tenminste warm en dat betekende dan ook dat hij zijn best deed zijn ademhaling en hartslag onder controle te houden. Ze gaf hem een korte lij over zijn oor, waarna ze hem gebaarde haar te volgen. Zijn poten voelden zwaar, waar heen zouden ze gaan? 'Maak je maar geen zorgen,' Mauwde de kattin terwijl ze een blik over haar schouder wierp. De kater trok ongemakkelijk met een oor voordat hij diep inademen en langzaam de ander volgde. Hij wist niet wat hem te wachten stond en hoopte dat hij na deze aparte wandeling wakker zou worden in een den vol Apprentices en weer zou moeten proberen om iets nuttigs te doen voor de Clan.

He began to fly.

Elfje

Ze had een specifieke plek hier in gedachten, een die ze wat ruimte zou geven en waar de bomen minder benauwd zouden zijn. Hopelijk zou de apprentice zich dan al iets meer op zijn gemak voelen. Ook al kon deze wandeling daar naartuurlijk ook al mee helpen. Ze liep langs een aantal bomen heen tot ze bij de open plek aankwam die ze in gedachten had gehad. Er was geen maan, dat was hier nooit, maar toch leek deze open plek wat meer verlicht te zijn dan de rest van het donkere bos. Ze liep naar het midden toe en draaide haar lichaam om voor ze ging zitten en gebaarde de apprentice hetzelfde te doen. "Flutterpaw, ik zou je graag willen helpen." Het waren simpele woorden, maar ze was benieuwd hoe hij erop zou reageren.

Flutterpaw.

Just when the caterpillar thought his life was over...

Het bos was wellicht niet bepaald verwelkomend maar dat betekende niet dat hij direct met de staart tussen de poten geklemd weg wilde rennen. Een echte Shadowclanner was niet bang voor het donker, hield juist van het donker, want het jaagde voornamelijk in de schaduwen van het dicht begroeide bos. Hij was geboren in Shadowclan en onder het naalddek opgegroeid. Al moest hij nog veel leren en echt in zijn poten groeien. Zwijgend volgde hij de zwart-witte kattin tot een open plek, een die niet verlicht werd door de maan. Hij miste de maan, de zachte stralen van het bleke licht. Het was minder bekend en deed hem dan ook twijfelen, ze kon echter niet erger zijn dan Bloodclan, toch? Dat had hij ook overleefd al had hij toen wel steun gezocht aan zijn Clangenoten. 'Flutterpaw, ik zou je graag willen helpen.' Mauwde de onbekende kattin waardoor hij fronste terwijl hij twijfelend naar haar toe stapte om bij haar plaats te nemen. Hij had toch geen hulp nodig? Zijn mentor mocht dan misschien niet zoveel tijd met hem besteden als andere mentoren met hun Apprentices maar Acornstar had hem beloofd uiteindelijk de juiste kat te vinden en geven om een goede Warrior te worden. Hij zou daar vast niet op terug komen. De kater hield dan ook verward zijn kop schuin. 'Helpen? Waarmee?' Vroeg hij onhandig, zijn sociale kunsten waren niet sterk genoeg om alles te kunnen volgen, te snappen dat hij hulp verdiende.

He began to fly.

Elfje

Ze had eerst willen weten hoe de jonge apprentice voor haar zou reageren, maar ze wist precies wat ze zou kunnen gebruiken om de apprentice mogelijk naar haar poot te zetten. Tenzij de apprentice er doorheen zou zien, maar ze dacht dat dat niet zou gebeuren. Ze verzachtte haar blik wat en zette een kleine glimlach op. "Om je sterker te maken en te zorgen dat je je minder alleen voelt, want zo heb ik je niet achter willen laten." Ze zette een aantal stappen naar voren en liet haar staart langs hem heen glijden. "Mijn zoon, ik weet dat je het kunt." Ze richtte haar blik direct op hem om te zien hoe hij hierop zou reageren. Tenslotte was dit iets dat niet waar was, maar het was wel iets dat ze kon gebruiken omdat de kitten zijn moeder nooit had gekend.

Flutterpaw.

Just when the caterpillar thought his life was over...

Het was niet dat hij een hekel had aan gezelschap. Maar de jonge kater hield van rustige nachten, zonder bezoek. Immers sliep hij al moeizaam genoeg, Bloodclan had zijn sporen nagelaten. Het was niet dat hij doodsbang was maar tegelijkertijd wist hij dat hij simpelweg niet wreed genoeg was om het tegen hen op te kunnen nemen als ze terug keerden. De zwart-witte kattin verzachtte haar blik terwijl ze hem met een kleine, misschien zelfs verwelkomend glimlach aan keek. 'Om je sterker te maken en te zorgen dat je je minder alleen voelt, want zo heb ik je niet achter willen laten.' De kattin zette met deze woorden wat stappen naar voren toe en liet haar staart langs zijn flank glijden. Strelen, een lief gebaar, een warm gebaar, een van acceptatie. Verward keek de kater haar aan, alsof hij in shock was. 'Mijn zoon, ik weet dat je het kunt.' Zijn mama? Kwam zijn mama op bezoek? Was hij dan toch niet geheel vergeten? Zijn poten trilden licht met de realisatie dat hij toch niet helemaal alleen was, dat hij toch niet vergeten was. Ondanks het feit dat hij zijn mama niet gekend had. De kater glimlachte waterig voordat hij knikte. Hij wist enkel niet wat hij moest zeggen, kon zeggen.

He began to fly.

Elfje

Ze was nooit een moeder geweest en ze had dan ook geen idee hoe ze zich precies zou moeten gedragen hiermee, maar ze deed haar best. Ze wist dat dit waarschijnlijk de enige manier was hoe ze de jonge kater kon overtuigen van wat ze wilde doen. Zijn knik vertelde haar genoeg, ook al waren woorden waarschijnlijk makkelijker geweest. Maar het betekende dat hij ermee instemde hopelijk en dat ze nu voorzichtig zou moeten starten. Misschien eerst rustig opbouwen dat ze wat tijd bij elkaar spendeerden. "Wat zullen we eens gaan doen?" Ze zou hem als eerste de keuze geven en zou hij geen antwoord weten, dan zou zij wat bedenken.

Flutterpaw.

Just when the caterpillar thought his life was over...

Zijn mama? Hield dan toch iemand van hem? Hij kon niet meer herinneren hoe ze had geklonken en er uit ha dgezien omdat ze zo vroeg na zijn geboorte was overleden. Zijn vader had hem nooit gemogen en dus hoopte hij met heel zijn hart dat hij zijn moeder trots kon maken! Dat hij ooit zijn moeder kon zien, zelfs al was het op deze aparte plek, was meer dan hij ooit had kunnen hopen. 'Wat zullen we eens gaan doen?' Vroeg de kattin waardoor hij kort zijn kop schuin hield, zodat het duidelijk was dat hij na aan het denken was. Er was zoveel dat hij wilde weten, maar aan de andere kant. Hij was nog zo jong en wilde haar trots maken en het enige wat hij een beetje had geleerd was jagen. Hij was niet goed, zeker niet maar dat was wat hij op zichzelf had kunnen oefenen. 'Jagen?' Vroeg hij dan ook een tikkeltje onzeker, want wat als hij haar ook niet trots kon maken?

He began to fly.

Elfje