Family don't always end in blood [Halloween event]

I'm sorry it took me so long to see you

Haar dagen sleepte zich achter elkaar voort. Ze voelde zich halfverwege levend en dood. Iedereen om haar heen verliet haar langzaam maar zeker leek het wel. Haar ouders.. dood.. haar pleegouders.. Dood of uit haar leven verdwenen. Haar vrienden, stiller vervaagd? Haar familie.. boos op haar voor de keuzes omtremt haar vader? Om zijn afscheidsritueel en haar mogelijke stappen naar Bloodclan.

Het was allemaal zo veel in haar hoofdje en ze was zo moe.. Zo verschrikkelijk moe. De kattin gaapte en sloot haar ogen, zichzelf opkrullend in een klein bolletje. Een uurtje slapen zou geen probleem mogen zijn toch.. Even tot rust komen, even alles vergeten. Voor haar taken opnieuw zouden moeten beginnen..

Rust zou ze echter niet vinden terwijl haar wereld vervaagde om haar heen en duisternis haar dromen zou overnemen.
Lolo?<3

But I see you now

xoxo

The world seemed suddenly large again.
I wasn't sure I liked it.

Dreamdust, een jonge warrior, die eigenlijk helemaal niet interessant was voor haar totdat ze Pantherstar als haar vader aannam. Want alles en iedereen wat in aanraking kwam met hem, kwam in aanraking met haar moeders normen en waarden, en waren vergiftigd. Het katje ging slapen, het was tijd om in actie te komen. Roseburn stapte de droom in van de ander, en kou sijpelde met haar mee naar binnen. Haar houding straalde echter warmte en geluk uit. "Dreamdust, Dreamdust, wordt wakker," murmelde ze zacht in het oor van het calico katje, waarna ze haar met tranen van geluk aankeek. "Mijn dochter," sprak ze zachtjes. "Mijn mooie dochtertje, wordt wakker,"

roseburn

I'm sorry it took me so long to see you

Zelfs in haar dromen kon ze geen rust vinden. Zelfs nu kon ze gewoon.. Maar het was een mooie droom. De fluisterende stem wekte haar en de kattin opende haar ogen, starend in een paar blauwe ogen die haar even liet trillen. Tot de woorden van de kattin tot haar doordrenkte. Dochter.. "Mama?" Fluisterde ze automatisch. Ze leek op haar.. Ze leek op wat Dream als kit als mama had aangezien. Ze leek.. Maar hoe was dat.. "Ben.. ben ik dood?" Vroeg ze de kattin zachtjes, als ze dood was.. had ze graag haar vrienden en familie vaarwel gezegd. Maar ze zou wel mama en papa weer kunnen zien en. Pantherstar, ze kon Pantherstar weer zien. Het idee bracht een nieuw geluk bij haar naar boven terwijl ze haar grote lichaam omhoog drukte. Het speet haar voor haar levende vrienden en familie. MAar ze was bij mama, ze was weer bij mama.

But I see you now

xoxo

The world seemed suddenly large again.
I wasn't sure I liked it.

Oh, soms was het gewoon allemaal te makkelijk. Dreamdust geloofde onmiddellijk dat zij haar moeder was, en om eerlijk te zijn, hoe kon het ook niet? Honeyspots was bij de geboorte gestorven en Dreamdust had haar nooit gezien, nooit echt. Roseburn leek niet eens zoveel op Honeyspots, maar een calico met blauwe ogen was meer dan genoeg. "Hoi lieverd," fluisterde ze warm, zoals ze zelfs nooit bij haar eigen kits gedaan had. "Nee, lieverd, wees maar niet bang.. Je leeft nog, ik heb Starclan overgehaald om je eindelijk te mogen bezoeken," sprak ze waarna ze haar armen opende en de ander verwelkomde in een warme omhelzing. Bij haar keel zat een duidelijk grote wond, die nooit genezen was in het hellhole dat zij thuis noemde. Maar of dit Dreamdust uit zou maken? Eerlijk gezegd verwachtte Roseburn van niet. De reünie met haar moeder, waar ze zo obsessief over was geweest in haar kittentijd, moest genoeg zijn om dat een onbelangrijk detail te laten lijken, toch?

roseburn

I'm sorry it took me so long to see you

Haar wereld trilde om haar heen. Was vreemd, vervaagd, maar zo goed, zo, zo goed. Ze duwde zichzelf dicht tegen haar moeder aan. Snikte zachtjes terwijl ze haar ogen samenkneep. Dit moment nemend, dit moment houdend. Het was allemaal.. En zeker toen mama sprak, zei dat ze gewoon nog leefde, zei dat mama Starclan had overgehaald om haar te bezoeken. Het was allemaal te veel, te mooi, te goed. Met enorme ogen staarde ze op naar haar mama een enorme glimlach om haar lippen door haar biggelende tranen heen. "Ik ben zo blij om je eindelijk te horen. Te zien, mama ik heb je zo gemist.." Snikkend duwde ze haar pootjes in de grond, wou groot en stoer lijken voor mama maar voelde zich zo, zo klein.

But I see you now

xoxo

The world seemed suddenly large again.
I wasn't sure I liked it.