It's been a lovely, no lonely, season

Er waren dagen, weken, nee manen verstreken sinds hij haar had laten gaan, sinds hij voor het laatste iemand in zijn gezelschap had gehad. Hij had alles gemeden, het had geen zin meer. Immers had hij toch niemand meer. Icy was er vandoor, zijn kits wilde niets meer met hem te maken hebben en ondanks dat hij nog in de Elite zat, bemoeide hij zich met helemaal niets meer. Het maakte hem ook niet meer zoveel uit, hij voelde zich prima in zijn eentje. Of dat was tenminste wat hij zich voorgehouden had. Nu voelde hij zich toch best wel heel erg alleen. De bruine met zwart gestreepte kater keek vermoeit naar de grens die hem scheiden van het vaste land. Water, altijd weer water. Hij was geen waterrat, nooit een geweest ook, maar voor nu overwoog hij 't toch om de rivier over te steken. De kater zuchtte eventjes, was het wel verstandig? Nee, eigenlijk niet, maar het zou een leuke verandering van scenery zijn. En daarentegen, hij had een plicht, of het voelde tenminste als een plicht. Hij haalde diep adem, voelde hoe er iets bleef steken in zijn borst en begon te proesten. Het was waarschijnlijk de laatste keer dat hij deze rivier over zou komen. Maar hij moest haar vinden, hij moest haar nog een ding zeggen. Zijn blauwe ogen waren minder helder dan vroeger, nu ze gericht waren op de overkant. Hij voelde zich ziek, er zat een irritante roggel in zijn longen en zijn kop voelde zwaar, alsof er watten in zaten. Aan de andere kant, hij was voor een kater van zijn leeftijd en met wat hij had meegemaakt, er best wel aan toe om er gewoon een einde aan te maken. Maar daarvoor zat zijn trots hem weer te veel in de weg. Saxon keek naar de rivier, waar hij zich met moeite in liet glijden en half verdrinkend naar de overkant zwom. Met zijn klauwen in de vochtige grond hief de kater zich uit 't water en schudden zich uit. Hij voelde zich benauwd en haalde moeizaam adem. Hopelijk had de rivier zijn geur een beetje vermomd, maar aan de andere kant, als hij nu de verkeerde katten tegen zou komen, had hij daar vrede mee. De kater ging onder een van de bosjes liggen en wachtte, eens zien wat er ging gebeuren.

[Gesloten]

Ze kon het nog steeds niet helemaal geloven dat Ravenkit gekidnapt was door een bloodclanner en dat hij niet meer terug leek te komen. Er was wel een patrouille op zoek gegaan, maar dat was op niks uitgelopen. Ze bevond zich misschien dan ook wat vaker rond de grenzen dan apprentice eigenlijk zou moeten, maar dat maakte haar niks uit. Als er een kans was dat ze iemand zou vinden die iets zou weten, dan zou ze er gebruik van kunnen maken. Ze was dan ook op het moment langs de rivier aan het lopen en merkte een eindje verder op hoe een kat zich uit het water hees en voor een moment dacht ze dat het misschien gewoon een Riverclanner was, maar ze herkende de kater niet. Ze versnelde haar pas iets tot ze op de plek was waar ze de kater het water uit had zien komen. Ze had hem naar de bosjes zien gaan en liet haar blik er dan nu ook langsgaan in de hoop de plek te vinden waar de kater naartoe was gegaan. Het hielp niet dat de kater net door de rivier gegaan was, hierdoor was de geur niet makkelijk te volgen. "Hallo?" Riep ze dan ook wat onzeker, niet goed wetende wat te doen. Als dit echt een onbekende kater was, dan zou hij hier eigenlijk niet horen. Zou ze hem dan weg kunnen jagen? Het leek een volwassen kater te zijn voor zover ze had gezien.

Bij gebrek aan niets beters te doen te hebben was Cinderpaw achter haar zus aangelopen, het kamp uit, door het gebied heen. Ze had geen idee of haar gesluip zo effectief was of dat Lilypaw simpelweg niet oplettend was. Ze had amper trainingen gehad dus er waren maar een paar opties. Of ze was een natuurtalent, of Lilypaw was gewoon slecht in het opmerken van katten die haar volgde. Ze begon wat beter haar best te doen zodra de calico stil kwam te staan, ze kwam nu immers dichterbij dan daarnet. "Hallo?" riep de kattin onzeker. Wat? Had ze haar dan toch door gehad? Nee, ze keek een hele andere kant op. Cinderpaw stopte haar gesluip voor ze op haar zusje af liep. "Lily?" sprak ze de ander aan. Pas zodra ze dichterbij stond viel haar een geur op. Een die ze nog nooit had geroken. Het was niet een van de andere drie clans toch? Of was ze het al vergeten hoe die roken? "Het ruikt hier raar. Wat is die geur?" vroeg de zwarte kattin met een frons op haar kopje.

Het duurde niet lang voordat er een paar katten waren die hem hadden gevonden. Nee, niet gevonden, ze dachten dat er iemand was. Het waren apprentices, young-one zoals ze in Bloodclan zouden hebben geheten. Er liep er ééntje bij, eentje die hem aan haar deed denken. Saxon slikte eventjes en wachtte. Zou hij zichzelf zichtbaar maken? Wat hadden de jonkies al geleerd over ... over zijn soort. Hij haatte het, hij haatte de halsband die om zijn nek hing. Ooit was hij een trotse Commander geweest in de Bloodclan. Had hij naast Icy gestaan en had hij ervoor gezworen dat hij ze de grootste clan van het woud zou maken. Maar nu, nu hij hun zo zag staan, net zoals hij toen met Honeyspots had gezien, het voelde zo fout. De clans verdiende het niet, deze generatie verdiende dat niet. De grote bruine kater voelde zich trillen en hapte eventjes naar adem. Een piepend geluid kwam uit zijn keel en hij zuchtte diep. Langzaam kwam hij overeind en ging voor het bosje zitten. "Hallo," miauwde hij op een zachte toon. "Het spijt me dat ik jullie stoor op jullie terrein. Maar kan iemand me vertellen waar Honeyspots is?" Hij keek de apprentices een voor een aan. "Ik geloof dat ze een warrior is van Riverclan."

Het was inderdaad een vreemde geur nu Cinderpaw het zo opmerkte. Niet een van de andere clans als ze het goed had. "Ik heb geen idee," Antwoordde ze dan ook, het rook in ieder geval naar een kat, maar waar vandaan? Dreampaw had ondertussen gevraagd wie er was, waardoor er een kater uit het bosje kwam en ervoor ging zitten. Was dit een indringer? Zouden ze hem dan moeten verjagen? Voor een van hun er iets over kon zeggen vertelde de kater dat hij op zoek was naar Honeyspots, hun moeder. Haar haren gingen lichtjes overeind staan en haar ogen sperden zich iets wijder. Waarom was deze kater op zoek naar hun moeder? Dreampaw vertelde al dat hun moeder dood was en ergens stak dat haar, maar de vraag waarom de kater hier was bleef zich maar vormen in haar hoofd. "Waarom zoek je onze moeder?" Wat moest deze vreemde kater van hun moeder? Blijkbaar wist hij niet eens dat ze dood was, dus wat was het?

Cinderpaw drukte haar neus zachtjes terug tegen die van Dreampaw toen ze haar begroette. "Ik heb geen idee," reageerde Lilypaw op haar opmerking over de geur. Ook Dreampaw leek het door te hebben. "Wie is daar? Wij zijn Riverclan.. warriors!" Okay, nee. Nu kon ze wel door de grond zakken. Het was duidelijk dat ze nog apprentices waren, overduidelijk. Als er een indringer was zou die hun waarschijnlijk recht uitlachen. Er klonk alleen een heel zacht piepje vanuti de bosjes. Met grote ogen keek Cinderpaw er heen, nu al gespannen. Een tabby kater kwam uit de bosjes gestapt waardoor het al snel duidelijk werd wie de bron van de geur was. "Hallo," zei hij op een zachte toon. Een ding viel haar recht op, een gekke band met tanden om zijn nek. Dat was het zelfde als die 'Bloodclan' waar haar mentor haar over had verteld. Het zouden moordenaars zijn, stuk voor stuk. Langzaam maar zeker begon de vacht op haar rug verder overeind te staan. "Het spijt me dat ik jullie stoor op jullie terrein. Maar kan iemand me vertellen waar Honeyspots is?" vroeg de kater hen. Hij leek zo rustig en beleefd, waardoor het lastig werd voor haar om zeker te weten of deze kater wel echt bij die Bloodclan hoorde. Ze kende de geur er niet van dus kon ze het ook niet bevestigen. ”Honeyspots.. Mama is dood.” Hun moeder hadden ze nooit gekend, ze hadden enkel de naam en verhalen gehoord. ”Hoe ken jij mama..” Dreampaw was niet de enige die het woord voerde. Lilypaw vervolgde met de vragen. "Waarom zoek je onze moeder?" Ze voelde de spanning van haar zussen aan maar beide leken niet heel vijandig te zijn tegenover de kater. Hij was geen Riverclanner, daar was ze zeker van. Dat betekende dat hij niet thuis hoorde op hun gebied. "Honeyspots ga je niet vinden. Verlaat het Riverclan gebied", sprak ze op een manier die net haar onzekerheid liet doorschemeren.

Een steek schoot door zijn borstkas heen. Saxon huiverde eventjes en haalde diep adem via zijn neus, om uit te ademenen door z'n mond. Dat deed .. pijn. Dat was niet goed. De bruine kater liet zijn blik over de apprentices glijden, een voor een keek hij ze aan. De gevlekte, diegene die zo op haar leek, sprak de woorden uit waar hij zo bang voor was geweest. De woorden die niet wilde aankomen, die zich niet konden focussen in zijn kop. Hij voelde nog een steek over zijn borst gaan, maar dit keer was het een andere pijn. "Oh," mompelde hij zachtjes. Maar de schade was al gedaan. De pijn was al voelbaar. Hij vervloekte zichzelf in zijn kop, hij had er voor haar moeten zijn. Nee, hij had d'r gewoon niet moeten laten gaan. De andere twee apprentices leken niet zo blij met hem te zijn en de woorden kwamen hard aan. "Zou ik jullie namen mogen weten?" vroeg hij daarna. Hij twijfelde nog aan zichzelf. Hij wist 't niet zeker. Hij zag haar in ze allemaal, maar het andere deel. Het andere deel was onzichtbaar. Saxon slikte eventjes en haalde oppervlakkig adem. Hij voelde zich kortademig en het leek alsof de wereld om hem heen aan het draaien was. Was dit de schok? Had hij echt niet verwacht dat ze dood was? "Ik zoek Honeyspots, jullie moeder, omdat.." Zijn stem viel weg en maakte plaats voor een kort gehijg. "Omdat ik jullie vader ben." Saxon begon steeds sneller adem te halen. De pijn schoot nu door zijn schouder en kaak heen. De bruine kater piepte, terwijl een poot optrok, in de hoop dat het de pijn zou laten zakken. Maar ondertussen draaide de hele wereld om hem heen.

Vroeg deze kater nu echt om hun namen? Waarom? Eerst vroeg hij naar hun moeder en nu naar hun namen? Ze wist niet goed wat te denken van deze kater en daarom was ze op haar hoede. De volgende woorden die de kater echter sprak maakten haar verward. Hoe kon hij hun vader zijn? Hij was niet eens een riverclanner. "Dat kan niet." Sprak ze dan ook. "Hoe kan jij onze vader zijn?" Nee, het kon niet, dit kon niet. "Je bent geen riverclanner," Waarom had ze ook gedacht dat haar vader een riverclanner zou zijn? De mogelijkheid was er altijd geweest dat dit niet zo was. Haar moeder kon het tenslotte niet meer vertellen en er was ook geen kater naar voren gekomen als hun vader. Dus dit was wel mogelijk, maar toch wilde ze het ergens ook niet geloven. Ze kon nie hebben dat een van haar ouders geen riverclan was.

De kater vroeg om hun namen. Ze kon geen reden bedenken waarom ze haar naam aan een vuile Bloodclanner zou vertellen. Mooi niet. "Ik zoek Honeyspots, jullie moeder, omdat.."De kater stopte even met praten en hijgde even voor hij verder sprak. “Omdat ik jullie vader ben." Was dit een grap? Welke idioot zou zo’n verhaal van een Bloodclanner aannemen? Een idioot genaamd Dreampaw natuurlijk. Ze stapte naar voren en drukte haar neus in zijn vacht terwijl ze hem compleet leek te accepteren als vader. Gelukkig had Lilypaw wel een functionerende grijze massa. Alhoewel, de kans dat hun vader geen Riverclanner was, was groot. Anders had hij toch al lang gezegd dat hij hun vader was. Maar een Bloodclanner? Echt niet. “Je moet hem niet geloven Dream. Bloodclanner zijn vuile leugenaars,” blies ze. Haar vacht ging langzaam omhoog staan. Dreampaw stond veel te dicht op de kater, dat was gevaarlijk. Alleen durfde ze er niet op af te stappen dus zette ze voorzichtig een stapje dichter naar Lilypaw.

De reacties waren.. gemengd. Hij had het ergens ook niet anders verwacht, immers was hij een lid van de befaamde Bloodclan. Niemand zou hem geloven. Toch deed 't 'm goed toen de kleine gevlekte kattin, god wat leek ze veel op haar, naar hem toe kwam gelopen en hem papa noemde. Dit was iets wat hij had gemist bij zijn vorige nestje. Natuurlijk hielt hij net zoveel van de kits die hij had gehad met Icy, maar ze hadden de persoonlijkheden van Bloodclan leden. Hard, zelfstandig. Ze hadden geen liefde nodig op het moment dat ze van de buik van Icy af waren gekomen. Deze kittens, deze prachtige kittens die hem zoveel aan Honeysposts deden denken, zij hadden liefde nodig. Liefde die hij nooit zou kunnen geven. Hij zou nooit bij hen kunnen zijn. Een zacht gesnor klonk toen de gevlekte apprentice tegen hem aan gedrukte klonk. De woorden van de andere twee apprentices deden hem pijn, maar hij snapte het. Hij had het kunnen verwachten. "Het spijt me," mompelde hij zachtjes. De kater hoestte zachtjes en deed een stap achteruit. Piepend ademde hij in en uit en wende zijn kop af. De stekende pijn in zijn borst leek erger te worden en hij gromde zachtjes. "Honeyspots," begon hij zachtjes, hijgend alsof hij buiten adem was, ondanks dat hij niets gedaan had. "Ze wilde een einde aan haar leven maken. Boven de waterval. Ik kwam d'r tegen," begon hij zachtjes. Zijn blauwe ogen gleden van de gevlekte kattin, naar de andere twee kittens. Hij voelde zoveel liefde voor deze kittens, maar wist dat dit weer een afscheid zou worden. "Ze spendeerde een nacht bij mij, buiten het territorium." Een glimlach verscheen op zijn gezicht, al was het gepijnigd, toen hij terugdacht aan die nacht. "Jullie zijn mijn kittens." Nog een steek, en plots zakte hij door zijn voorpoten heen. Met een doffe dreun zakte hij op de grond en kreunde eventjes. Alles leek pijn te doen, al voelde hij iets in een van zijn poten. Hij probeerde overeind te komen, maar het niet te baten. "Het spijt me." Miauwde hij hijgend, hopend dat hij toch nog ergens vergeven zou worden dat hij deze kittens een halfclan leven had moeten geven. De kater krulde zich op, hielt zijn voorpoten voor zijn borst, terwijl zijn hart stopte. Hij keek nog één keer op, zijn blauwe ogen gericht op die van de gevlekte kattin, voordat het leven eruit verdween.

Was hij dan echt hun vader? Maar dat zou betekenen dat ze Bloodclanbloed in hun hadden. Dat iedereen hun waarschijnlijk anders aan zou kijken als dit bekend zou worden. Ze kreeg alleen niet de kans om meer vragen te stellen, want op dat moment leek er wat te gebeuren. Saxon leek ergens pijn te hebben en zakte naar de grond. Ze had geen idee wat te doen en stond eigenlijk als versteend voor een moment. Ze wist nu wie haar vader was, maar het leek erop dat ze hem vrijwel meteen weer zou verliezen. Het was een gevoel dat haar niet wilde verlaten en toen hij zei dat het hem speet, wist ze dat dit waar was. Ze kreeg geen woorden over haar lippen, niet zoals haar zusje die duidelijk begon te jammeren om een vader die ze amper kenden. Het enige wat ze deed was haar lichaam tegen die van Dreampaw aandrukken om haar steun te geven.

"Het spijt me," mompelde de kater. Zodra hij begon te bewegen zette Cinderpaw zich al schrap. Hij zette enkel een stap naar achter. Dat vond ze op zich niet zo erg. "Honeyspots," sprak hij de naam van hun moeder hijgend uit. Alsof hij het recht had haar naam in zijn vuile mond te nemen! "Ze wilde een einde aan haar leven maken. Boven de waterval. Ik kwam d'r tegen," vertelde hij. Dat kon niet waar zijn. "Leugenaar", siste ze onder haar adem. Hun moeder was een perfecte Riverclanner! "Ze spendeerde een nacht bij mij, buiten het territorium." Ze geloofde de woorden van de kater niet, ze wilde ze niet geloven. "Jullie zijn mijn kittens." De zwarte kattin beet haar tanden stevig op elkaar. "Leugenaar", sprak ze deze keer luider. Tijdens haar woorden zakte de kater door zijn poten. "Het spijt me." En daar ging hij. Onderuit, het leven uit zijn ogen. "Papa papa alsjeblieft.. niet nee.. niet jij ook.. papa.. niet nu al.." begon Dreampaw vrijwel recht te jammeren. Was ze nou echt zo dom om hem te geloven? Dat kon toch nooit? Hun moeder was een trotse Riverclanner. Zijn hele verhaal was onzin. Ze zou nooit een einde aan haar leven willen brengen, nooit een avond spenderen met een Bloodclanner. Dat paste niet bij het beeld dat ze van haar moeder had. "Dream hij loog, hij is je vader niet!" sprak ze gefrustreerd tegen haar jammerende zusje. Lilypaw daarentegen besloot de calico juist meer steun te geven. "We moeten gaan. Naar het kamp. We moeten dit tegen de Warriors vertellen."

Dit was hun vader geweest, dat kon bijna niet anders, want anders was er wel een riverclanner geweest die hun als zijn kittens had geclaimd, maar niemand had dat gedaan. En deze kater kende hun moeder, dan kon het toch haast niet missen? "Wie denk je dan dat onze vader is?" Besloot ze dan ook maar te vragen aan Cinderpaw. "Het is niet alsof een riverclanner ons heeft geclaimd als zijn kinderen." Dit was de eerste keer dat iemand haar had gezegd haar vader te zijn en dat moest ze dan toch wel geloven? "Ik weet alleen niet of het verstandig is om hem riverclan's ritueel te geven." Hij was tenslotte geen riverclan, maar dat zei ze er maar niet bij.

"Waarom zou hij liegen!" schreeuwde Dreampaw terug. "Omdat hij een vuile Bloodclanner is, dat zijn leugenaars!" riep ze terug naar haar zusje. "Ik ga niet terug naar het kamp voor hij een vigil heeft gehad en zijn lichaam met de rivier is meegenomen!" Deze opmerking wakkerde het vuur in haar alleen nog maar meer op. Hoe durfde ze voor te stellen om deze vuile Bloodclanner een eervol Riverclan afscheid te willen geven. "Ga jij lekker terug naar het kamp als je wil, ga jij lekker doen alsof de waarheid niet hier aan onze voeten ligt!" Dat was ze ook zeker van plan, ze ging echt geen extra aandacht besteden aan de leugenaar uit Bloodclan. "Wie denk je dan dat onze vader is?" Lilypaw leek de enige te zijn die er nog rustig onder bleef. "Het is niet alsof een riverclanner ons heeft geclaimd als zijn kinderen." Aan de ene kant had haar zus daar een punt, aan de andere kant weigerde ze dit te geloven. "Een Riverclanner met een vaste partner die vreemding, een kat uit een andere clan. Maar zeker geen Bloodclanner", reageerde ze. Het kostte elk beetje zelfbeheersing om ook niet voluit tegen Lilypaw te schreeuwen. "Ik weet alleen niet of het verstandig is om hem riverclan's ritueel te geven." Daar was deze zus tenminste wel verstandig in. "Maar als jij niet de waarheid ziet, als jij niet papa inziet. Dan ben jij ook mijn zus niet!" Haar vacht rees opnieuw tot het hoogste punt. "So be it. En jij verdient om verbannen te worden omdat je een Bloodclanner, een vuile leugenaar en moordenaar een Riverclan ritueel vigil wil geven." Met deze woorden en een blik die klauwen en tanden uitstraalde naar Dreampaw draaide ze zich om. "Ik hoop dat jij verstandiger bent Lily", zei ze op een iets rustigere -maar nog steeds behoorlijk felle- toon voor ze richting het kamp begon te lopen. Ze was er klaar mee.