Not so sunny days

Shadowspark zat op een van de rotsen en genoot van de laatste zonnestralen. Het begon steeds kouder te worden nu het leaffall was, hij had maar geluk met zijn dikke vacht. De kater keek omhoog, waar er een paar grote wolken voor de zon verschenen. Soms zat alles ook tegen, want niet veel later voelde hij een koude windvlaag door het bos gegaan. Ach ja, er waren ergere dingen dan slecht weer. Water, bijvoorbeeld, water was verschrikkelijk. Snel keek Shadowspark omhoog, maar alle wolken waren gewoon nog wit, geen regen dus. Gelukkig was hij niet in Riverclan geboren, hij haatte zwemmen, nat worden en vis, vis was het allerergste. Gelukkig was hij hier opgergroeid, veilig onder de bomen. Ondanks zijn dikke vacht begon de warrior het toch koud te krijgen nu er geen zon meer was, en wilde al vertrekken. Toen hoorde hij het geluid van pootstappen achter zich, en bleef rustig zitten. Hij glimlachte toen hij de geur van de andere kat rook, het was Thymeflare, zijn broertje. De kater wachtte geduldig af tot de ander dichterbij kwam.

Nu het Leaffal was lag de grond bedekt vol van breekbare takjes die hij bij elke stap brak en bruin tot scheel rood gekleurde bladeren die dagelijks naar beneden vielen door de wind die alles ontnam van de bomen. Nu de bladeren minder en minder werden kon je de wind steeds beter horen, met hoe die door de takken huilde. De lucht was ook somber wit gekleurd, de zon was bijna niet meer te bekennen. Rustig stapte de lichtbruine kater verder door het territorium heen waar hij uiteindelijk zijn broer wist te spotten. De lange donkere vacht van die tom was erg makkelijk te onderscheiden van de witgrijze, contrasterende lucht. “Hey”, begroette hij hem toen hij naast hem kwam te staan, de koude wind voelend. Wat was het koud zeg.

En daar was zijn broertje, zoals hij al voorspeld had. ‘Hallo Thyme’, groette hij hem terug op vriendelijke toon. Toen kwam de gedachten van het vreselijke weer weer in zijn hoofd op, en zijn goede humeur was in een keer weer helemaal weg. Thymeflare zou het vast geen probleem vinden, die was altijd vrolijk. Zelfs op verschrikkelijke momenten zoals deze, bleef er een glimlach op zijn gezicht. ‘Ook zo aan het genieten van de prachtige zon?’ Zei hij chagrijnig, Leaffall was waardeloos.  De zwarte kat keek nog een keer naar boven om te checken, maar de zo’n was nog steeds bedekt met grote grijze wolken. Een nieuwe koude windvlaag, kon nog erger? Het was alsof alles hem tegenzat vandaag.

Het was wel vaker een helemaal grijsbedekte dag waarbij het frisse zijn vacht aantastte. Zijn vacht was net niet zo lang als die van zijn siblings en het viel daarom niet heel erg goed mee om hier in de koude te blijven staan. In leaffal was alles dor en dood. Alle bladeren lagen met bruinrode kleuren op de grond en ze kraakten meteen stuk bij elke stap die je op ze zette. De bomen verbleven takkenloos en het zag er allemaal zo zielig uit. “Ach ja, het hoeft niet altijd super zonnig te zijn of wel?”, merkte de tom op langs de positieve kant. Er waren veel ergere dingen dan een grijze dag dus er was niet echt een reden om negatief hierover te kijken. Het zou allemaal toch weer vliegensvlug passeren, voor ze het wisten smolten ze alweer in de heftige warmte van greenleaf.