Light before the dark

Het was een lange dag geweest, vol met vissen, jagen en haar apprentice trainen. Nu ze eindelijk vrij was van haar warrior taken, had Mistflower tijd om iets voor haarzelf te doen. En hoewel kletsen met clangenoten leuk was, was het ook leuk om andere katten te ontmoeten. Of gewoon naar de hemel kijken, waar de zon langzaam wegzakte. Op een drafje liep de poes richting de fourtrees, en dit was zeker niet de eerste keer dat ze hier was. In haar apprentice tijd was ze hier vaak geweest, voor verschillende redenen, een daarvan was haar mentor. Gelukkig was ze nu een vrije warrior, en had ze zelf een apprentice. Ze naderde de vier grote eikenbomen en liep rustig richting een plekje, net iets hoger dan de rest van de grond, op een rots. Vanaf daar kon ze de zon onder zien gaan, en de prachtige kleuren. Rustig bleef ze zitten, en genoot van haar momentje alleen.

Het was niet de eerste keer dat Thawrage de stilte van een verlaten Fourtrees verkoos boven de aanwezigheid van zijn Clanmates. En hij was er ook honderd procent zeker van dat het ook zeker niet de laatste keer zou zijn. Er was iets aan de aanwezigheid van zijn Clanmates dat hem mateloos irriteerde en dat hij ook niet goed kon wegkroppen, dus ging hij maar naar een verlaten plek waar hij rustig en alleen kon zijn. Of misschien was dat maar een illusie dat hij zichzelf wilde doen laten geloven. Het duurde immers niet lang eer dat hij vergezeld werd door een she-cat die zijn interesse misschien wel had getrokken als het hem niet compleet koud liet wat er om hem heen gebeurde. De visgeur kwam hem tegemoet en hij trok een vies gezicht, waarna hij demonstratief een paar stappen naar opzij deed zodat de wind haar geur niet constant in zijn gezicht zou blazen. Hij wendde zijn blik van haar af en deed net alsof ze niet bestond terwijl hij zijn goudkleurige ogen strak naar voren richtte. Waarom kon wie daar boven dan ook was dat op hem neerkeek er niet gewoon voor zorgen dat hij met rust gelaten werd?

Het duurde niet lang voordat Mistflower het geluid van pootstappen hoorde, vlak bij haar. Ze keek om zich heen, en zag dat ze niet alleen was. Een eindje verderop zat een kater, die de geur van Windclan met zich mee droeg. Hij had hier waarschijnlijk de hele tijd al gezeten, zonder dat de poes het had opgemerkt. Ze keek richting de kat, die leek haar juist te vermijden. Hoe goed hij ook probeerde er niet te zijn, Mistflower kon niet blijven zitten wanneer ze wist dat er nog iemand anders dichtbij was. ’Hallo, Windclanner’, groette ze hem op neutrale toon, en wachte op een antwoord. Er bestond natuurlijk ook een kans dat hij haar totaal zou negeren, zoals hij nu aan het doen was. Afwachten keek de poes naar de Windclanner die naar een andere plek keek dan naar haar.

Natuurlijk werden zijn wensen weer niet verhoord. Thawrage trok enkel met zijn oortje in de richting van de RiverClanner toen ze haar stem liet horen. Ze begroette hem op een neutrale toon. Dacht ze nu werkelijk dat hij, omdat ze op heilige grond waren, aardig tegen haar ging doen? “Welke kleine verandering in mijn attitude geeft weg dat ik een gesprek met je wil hebben, visvreter?” vroeg hij op een koude toon aan haar. “Oh ja, juist. Niks,” beantwoordde hij zijn eigen vraag al voordat zij het kon doen. Hij wierp haar nog één koude blik toe met zijn gouden ogen en keek vervolgens weer een andere richting uit. Het was ongelooflijk hoe veel katten er hier leken te denken dat je in was voor een gezellig gesprek, puur omwille van het feit dat ze op zogenaamde heilige grond zaten en iedereen aardig tegen elkaar moest doen. Wel, dat was duidelijk niet weggelegd voor Thawrage en hij zou er dan ook niet naar handelen.