Solo singing on my own

De avond begon langzaamaan te vallen. Oranjeachtige kleuren begonnen weg te trekken en maakten plaats voor donkere kleuren, even donker als zijn pels. Steelkit had zojuist al prooi gehad en omdat hij nog niet moe was, ging hij buiten de nursery zitten. Een ondeugende grijns kwam om zijn snoet toen hij rook dat zijn moeder de nursery naderde en hij deed snel een stapje naar achteren zodat hij verborgen zou zijn in de schaduw van de wand van de nursery. Het zou niet lang duren eer dat zijn moeder in de gaten had dat hij daar niet was en dat ze hem dan ging zoeken, maar in de tussentijd kon hij misschien wel een kat vinden bij wie hij mocht gaan zitten en die hem een verhaaltje zou vertellen. Misschien zou zijn moeder hem dan laten zitten totdat het verhaaltje afgelopen was. Met dat idee in gedachten stapte Steelkit iets verder naar voren en liet zijn blik door het kamp glijden, waar hij zijn donkergroene ogen, die nu het donker begon te worden haast zwart zagen, algauw op Thymeflare liet hangen. Thymeflare was een senior warrior, dus hij had vast wel wat verhaaltjes! Steelkit rende opgewonden in de richting van de kater en trok zijn aandacht door hem te porren. “Thymeflare, Thymeflare,” zei hij opgewekt. “Kun je me misschien een verhaaltje vertellen?” De ondeugende grijns kwam weer terug. “Een lang verhaaltje?” Hij boog zich iets dichter naar Thymeflare toe en fluisterde toen: “Dan kan mama me niet zomaar naar de nursery sturen als ze me hier eenmaal vindt.”

De kater bemerkte dat de lucht al wat donkerder begon te kleuren. Dat de maan binnenkort eindelijk zou opkomen en hij dan lekker weer naar zijn nest mocht. Voordat hij naar de den toe kon stappen, zag hij vanuit zijn ooghoek een kitten naderen die hem dan meteen porde. ‘Kun je me misschien een verhaaltje vertellen?’, vroeg deze enthousiast. ‘Een lang verhaaltje?’. Opeens boog de kitten dichter naar hem toe en fluisterde nog wat. De tom was niet zeer goed in verhalen vertellen, maar hij kon proberen? “Oké, zet je maar neer dan”, sprak hij de kitten toe en ging zelf ook even zitten, zijn korte staart voor zover het kon om zich heen slaand. De kater keek wat naar de wolken ter inspiratie en kwam toen op iets. “Laten we eens een paar manen terug gaan- naar toen ik zelf een apprentice was… Toen ik Thymepaw was...”

“Yay!” kon Steelkit niet laten om blij uit te brengen toen Thymeflare toegaf. Hij ging snel zitten toen dat de kater zei dat hij dat moest doen en hij hield zijn kopje een beetje scheef toen Thymeflare zijn verhaaltje begon. “Een paar manen?” onderbrak hij de kater vragend. “Maar je bent toch al best oud?” Oh. Dat was er verkeerder uitgekomen dan dat hij bedoelde. “Ik bedoel ouder dan mama,” verbeterde hij zich snel. “Was je eigenlijk opgelucht toen onze leader je de naam Thymeflare gaf of had je graag een andere naam gewild?” Hij wist dat hij eigenlijk zijn kop dicht moest houden en moest luisteren naar het verhaaltje, maar soms kwamen er zo van die vragen opzetten die hij niet kon negeren en die hij van zichzelf moest stellen. Hij was dan ook best nieuwsgierig aangelegd en nu hij een kat had gevonden die hem een verhaaltje wilde vertellen, wilde hij daar graag gebruik van maken.

De kitten schoot wat enthousiasme uit zijn bekje en de kater wilde beginnen met zijn verhaal, maar toen schoot de blauwgrijze kit tienduizend vragen uit waarbij hij moest zuchten. “Ik wil enkel mijn verhaal vertellen als je tenminste de moeite neemt om te luisteren”, mauwde de bruine tom tegen hem, in de hoop dat hij het zou begrijpen. De kater sloot zijn ogen even en nam weer op wat hij wou vertellen. “Toen ik Thymepaw was, had ik een klein vriendengroepje”, begon de kater en keek de kitten weer aan met zijn blauwe ogen. “Ik was zowat de bewaker- die hen probeerde te overtuigen geen domme streken uit te halen”. Hij had hetzelfde moeten doen voor zijn siblings, maar zijn oude vrienden waren net zo ondeugend. Iedereen was ondeugend behalve hij eigenlijk. Maar hij wilde hen gewoon beschermen- om de regels gaf hij niet veel. “Maar op een dag…”

Steelkit deed net alsof hij zijn bekje vol propte met prooi en blies zijn wangen op zodat het net leek alsof zijn bekje vol zat zodat hij niks meer kon zeggen. Hij liet zichzelf op zijn buikje zakken en probeerde zijn best te doen om die houding aan te blijven nemen, al kwamen er al snel weer nieuwe vragen bij hem op toen Thymeflare het over het groepje had. Het moest vast verschrikkelijk saai zijn om de volwassene en de serieuze uit te hangen terwijl je ook gewoon lol kon maken en hij wilde de warrior daar dan ook maar wat graag op wijzen, maar dan liep hij misschien kans dat de kater niks meer zou vertellen en dan had hij nog weinig reden om hier rond te blijven hangen, tenzij hij iemand anders vond die een verhaaltje aan hem wilde vertellen. Steelkit kroop onbewust op zijn poten iets wat naar voren toen Thymeflare het verhaaltje spannender maakte en hij keek via de poten en de borst van de kater met een prangende, vragende blik. Vertel alsjeblieft vlug verder! leek zijn blik wel te zeggen.

De blik van de jonge kitten leek hem wel te vragen om verder te vertellen. De kater grinnikte ietswat en ademde in. "Op een ochtend waren al mijn vrienden weg, verdwenen. Ze hadden me achtergelaten en ik kon niet begrijpen waarom.", sprak de kater. Hij wist nog dat hij toen super ongerust was. "Ik ging ze overal zoeken. Ik had eens bij mijn familie rondgevraagd, bij de warriors, en zelfs bij de andere apprentices. Maar niemand had ze gezien. Ze waren erop uit gegaan 's nachts, had ik toen verondersteld. Ik was heel erg ongerust, want wat als ze in gevaar zaten? Wat als ze iets uithaalden en straks perongeluk een oorlog stichtten met een andere clan?". De senior warrior wist zijn gevoelens goed uit te drukken met zijn intonatie. "Ik besloot om ze te gaan zoeken. Ik begon bij het territorium, maar daar vond ik ze niet. Hun geur was erg vaag en ik was bang hoor... Ik was bang dat ik ze niet meer zou kunnen vinden. Dus ik besloot toen verder te gaan dan onze geliefde territorium, naar het grote, gevaarlijke, onbekende"

De drang om de kater te onderbreken in zijn verhaal was steeds groot, maar tot dusver wist Steelkit zijn vragen in te houden. Hij luisterde ademloos naar wat de senior warrior hem vertelde en een onrustig gevoel maakte zich al meester in zijn binnenste, al vroeg hij zich af of het écht zo erg kon zijn als er iets heel ergs was gebeurd met de vrienden van Thymeflare. Zou hij zo’n verhaaltje dan wel vertellen aan een kitten? Steelkit sloeg met zijn staartje toen Thymeflare het had over het grote, onbekende territorium dat buiten hun territorium lag. “Oh, de elders hebben me daarover verteld!” zei hij op een opgewekte toon. “Ze zeiden dat buiten ons territorium een verlaten territorium lag waar SkyClan ooit gewoond heeft. Waren je vrienden soms daar?” vroeg hij met grote ogen aan de kater. “En hoe zag het daar uit? Ben je er al eens geweest? Zit BloodClan daar ook?” Hij deed echt wel zijn best om zijn vragenvuur in te houden, maar soms had hij dat ook niet in de poot en dan ontsnapte het hem wel eens.

Naar het grote, gevaarlijke onbekende... En plek vol met hazards waar apprentices beter niet gingen zonder mentor, in zijn tijd. Maar hij ging wel. Voor zijn vrienden. 'Oh, de elder hebben me daarover verteld!', sprak de kitten vervolgens erg opgewekt. 'Ze zeiden dat buiten ons territorium een verlaten territorium lag waar SkyClan ooit gewoond heeft. Waren je vrienden soms daar?' toen de kater wat wou vertellen aan de kitten kwam er opeens nog meer van het vragenvuur. Oh Starclan. 'En hoe zag het daar uit? Ben je er al eens geweest? Zit BloodClan daar ook?'. De blauwe ogen van de warrior straalden even een teken uit dat hij al die vragen even moest kappen. Hij was nu de prater! "Daar heb ik ze gezocht... Maar daar waren ze niet. Die plaats leek wel vernietigd. Ik wist dat ik ze daar niet zou vinden" hij trok even met zijn oortje terwijl hij dat zei "Ik ging dus nog verder. Het was een groot land, veel vooruitzicht had je er niet. Maar ik ving hun geuren op en ik volgde het. De pootstappen in de modder waren vaag maar ik deed mijn best het te analyseren". Maar het waren niet de pootafdrukken waren niet van zijn vrienden...

Steelkit voelde nog meer vragen opkomen toen Thymeflare aangaf dat de plaats daar vernield was, maar de strenge blik van de kater legde hem het zwijgen op en de kitten probeerde om zijn vragenvuur in te houden. Thymeflare vertelde verder en het leek erop dat hij een hele speurtocht had gehouden om zijn vrienden te vinden. Zou Steelkit later ook zo’n goede speurzoeker worden? Hij wilde Thymeflare’s verhaaltje nog horen, dus hij zou die vraag wel voor later bewaren. “En toen?” vroeg hij nieuwsgierig. “Lukte het je om ze te vinden?” Hij kwam wat dichterbij en hij lag half en half aan Thymeflare’s ogen, zijn donkergroene ogen naar boven gericht en half smekend om nog meer te horen. Hij wilde het echt heel graag weten!