∆ [death penalty] show no mercy to those who have shown no loyalty

@[Elite]
Bloodclan camp

Ruw sleepte hij haar mee. Vanuit de Barn Two had hij haar naar buiten getrokken alsof ze een lappenpop was. En hoewel Orchis geen sterke kat was maakte zijn woede hem verschrikkelijk gevaarlijk. Hij had haar dan ook meteen te grazen genomen, want niemand zou achter zijn rug dingen verborgen houden. Had ze dan echt gedacht dat ze zomaar hiermee weg kon komen? Een blinde kind proberen op te voeden in Bloodclan. Wat had ze wel niet gedacht. Er was één optie mogelijk geweest om haar kitten in leven te houden en dat was als ze Bloodclan zou verlaten. En die dingen.. die dingen schoten helaas niet goed bij hem in de keelgat. Alles wat hem ook maar een beetje wantrouwend maakte zou gestraft worden. En op het verraden van de clan, van het willen vluchten van hier.. daar stond de doodstraf op. Hij pakte direct de kans om haar het leven te ontnemen toen hij haar kitten gevonden had. Daar zou ze niet mee weg komen, niemand zal daarmee wegkomen. In het midden van het kamp liet hij dan uit eindelijk haar nek los maar drukte meteen zijn klauwen weer in haar schedel zodat ze met haar gelaat tegen de modderige grond aan gedrukt werd en hierdoor geen kant op kon. ''Katten van de Elite!'' Schreeuwde hij met overslaande stem rond voor de katten die al niet uit nieuwsgierig rondom hem waren verzameld. ''Hoe, hoe moeilijk is het nou om te luisteren hm? Waarom, ondanks dat ik toch oh zo duidelijk geweest was.. staat hier iemand die verraad pleegt? Was ik dan toch niet zo duidelijk geweest met wat er gaat gebeuren met jullie als jullie niet naar de regeltjes luisteren? Ahfijn, geen zorgen! Lieve Captain Orchis zal het jullie nog één keertje vertellen, maar dit is dan wel écht de laatste keer hoor. Nog één keertje zal ik duidelijk maken wat er dan gebeuren zal.'' En zonder verdere woorden hield hij zijn klauwen door de keel van de moederpoes heen. Was het dan nu eindelijk duidelijk genoeg dat je niks kon verbergen voor hem?

OPEN

i DoN't WaNnA rEaD:

Het was een rustig dagje geweest. Hij had wat zitten spelen met zijn mosball tot hij opmerkte dat de kat die hij cool vond zijn mama de barn uit trok. Had mama iets verkeerds gedaan? Wat had ze uitgespookt? Vol nieuwsgierigheid volgde hij ze en zag hoe de kater op mama drukte met zijn klauwen. Hij keek toe, hoorde hoe die alle Clan des Bloedsleden samen riep en bleef alleen maar verder nieuwsgierig toekijken. ‘ Hoe, hoe moeilijk is het nou om te luisteren hm? Waarom, ondanks dat ik toch oh zo duidelijk geweest was.. staat hier iemand die verraad pleegt? Was ik dan toch niet zo duidelijk geweest met wat er gaat gebeuren met jullie als jullie niet naar de regeltjes luisteren? Ahfijn, geen zorgen! Lieve Captain Orchis zal het jullie nog één keertje vertellen, maar dit is dan wel écht de laatste keer hoor. Nog één keertje zal ik duidelijk maken wat er dan gebeuren zal.’, sprak hij voort. Dus mama had de Clan verraden. Neh had altijd al geweten dat zijn mama te lief en zoet was voor deze Clan. Maar om het nog eens te verraden? Nou zeg, ze verdiende het dan inderdaad niet om hier te zijn. Maar in plaats van een gewone toespraak te houden, haalde de commandant zijn klauwen door Nekonecne’s nek  heen. Bloed stroomde uit haar keel en hij keek met grote ogen toe. Zo erg vond hij de dood van zijn moeder niet, eerlijk gezegd had hij nooit echt van haar gehouden en zocht hij haar enkel op voor de additionale warmte die ze meegaf. Voorzichtig kwam hij dichterbij en keek de kleine zwarte tom naar het dode lijk van zijn moeder. “Aww, wat jammer, ze slaapt alweer”, begon hij. “Bai bai mamsi”. Neko was altijd al zo zwak, zoet en lief geweest. Nooit had ze echt de waardes gedragen van een echte Elite member. Maar hij zou dat wel; ze had hem al verteld over hoe katten soms in een eeuwige slaap kwamen en er meestal bloed uit stroomde. En nu dat zijn moeder eindelijk in haar eeuwige slaap lag, hoefde hij niet langer te luisteren naar haar stomme nonsense en kon hij zijn eigen coole leven lijden.

De mededeling van Orchis deed haar opschrikken. Lichtelijk nieuwsgierig zijnde kwam Harmony naar buiten. Ze zocht met haar gouden ogen haar omgeving af, maar haar moeder was nergens te bespeuren en dus bleef Harmony maar in de buurt van de barn. Met grote ogen keek ze het schouwspel toe en luisterde ze naar de woorden die Orchis sprak. Haar oren vouwden zich in haar nek en ze dook laag naar de grond toen hij zijn klauw opeens, totaal onverwachts voor haar, langs de keel van de poes haalde. Een kreet die ze niet kon binnen houden, verliet haar bekje en ze voelde een huivering trekken door haar hele lijf. Ze deed geschrokken een paar stappen naar achteren en botste daarbij tegen een andere kat op. Deze duwde haar net zo hardhandig weer naar voren en toen Harmony over haar schouder keek, zag ze dat het een member was die afkeurend op haar neerkeek. De kleine kitten dook dichter naar de grond toen ze zag hoe Nehh naar de poes liep. De wind voerde de woorden mee die hij tegen haar sprak en Harmony voelde zich koud worden over haar hele lijf. Hoe… Wat…? Dit was niet de Nehh die ze had leren kennen in de barn. Ze deed verschrikt nog een paar stappen naar achteren en tranen vulden haar ogen terwijl ze zocht naar haar moeder. Haar oogjes vulden zich met traantjes van onmacht toen ze haar moeder niet meteen kon vinden en rillend over haar hele lijf kromp ze in elkaar toen ze besefte dat de member achter haar voorkwam dat ze terug kon vluchten naar de barn. “Mama,” piepte ze zachtjes. “Mama, waar ben je?”

Het waren tijden zoals deze dat Aura het een goed ding vond dat ze in het kamp was. Haar ogen rustten op Orchis die zonder al te veel poespas een she-cat naar het midden van het kamp sleurde, om vervolgens de Elite toe te spreken en de keel van de kat door te snijden met zijn klauw. Aura vestigde haar groene ogen strak op het bloed dat zich tot een poel vormde onder de kat en keek daarna toe hoe de kitten van de moederkat dicht naar haar toe kroop. Ze ving zijn woorden op omdat die mee werden gevoerd door de wind en een sinistere grijns gleed om haar lippen toen ze zich besefte dat ze weer een nieuwe aanwinst hadden voor de Elite. Hetzelfde viel niet te zeggen van de witte drommel die terug wilde gaan naar de barn; Aura keek toe hoe ze zielig om haar mama vroeg en schudde geïrriteerd met haar kopje. Hoe lang zou het duren eer dat de kitten vermoord zou worden? Waarschijnlijk werd ze niet eens member met die attitude. Aura’s ogen volgden haar moeder en een zweem van trots nestelde zich in haar binnenste toen ze zag hoe kil haar moeder van de dode kat naar haar commander keek. Bij de vraag trok Aura kort met haar oortje, waarna haar blik gleed naar de zwarte kitten. Hij had veel potentie en het zou jammer zijn als nu iemand zich aanbood waardoor die potentie verpest zou worden. Ze deed een paar stappen naar voren zodat ze zowel de aandacht van haar moeder als Orchis zou trekken en knikte hun beide toe, haar ogen iets warmer toen deze zich op haar moeder richtten. “Mom, maybe you can be his guardian?” vroeg ze op een zachte toon zodat enkel Orchis en haar moeder het zouden horen. “Or someone with at least the potential you have. This kitten is at such young age and he already shows a lot of potential to become a great BloodClan member. I haven’t seen much cats given the reaction he just gave and he’s so young as well.” Haar groene ogen glinsterden terwijl ze van haar moeder naar Orchis keek.

Er waren veel katten die hadden toegekeken. Die hadden gezien hoe hun eigen commandant de nek van zijn moeder doorsloeg. Allemaal omdat ze hen had verraden, hun hartjes in stukken wilden verscheuren. Maar men hier had geen hart, ze hadden alles dat beter was.  Hij hoorde in de verte hoe zijn vriendin, hoe Harmony lag te huilen. De kater voelde voor nu geen medelijden met niemand. Hij was blij voor zichzelf, voor zijn eigen mogelijkheden. De grotere katten, de leider, de commandant, en de dochter van de leider, zaten allemaal te discussiëren. “Ik heb geen ouders nodig hoor! Neeeeuh, die moeite hoef je zeker niet te doen”, begon hij op zijn gewone, grappende chaotische toon. “Ik hoef geen nieuwe moeder die net zo stom is als haar”, fluisterde hij toen vervolgens tegen zichzelf, het dode lichaam verveeld bekijkend. Het was geschiedenis. Maar op een dag werd het allemaal weer heden, want alles was een band en het speelde zich opnieuw en opnieuw af… In zijn kop. In zijn brein. In zijn ogen. Iedereen die waardeloos was zou sterven. Iedereen die de wereld kon aanschouwen zoals hij had hij lief. Iedereen die niet gerespecteerd werden omdat ze anders waren dan de rest waren zijn favorieten. En zo zou zijn wereld zijn geschapen, de ultieme harmonie en chaos gemengd.