[Spreekuurtje] With pace and a fury defiant.

Brimstone zat met rechte rug te wachten. Ze had Crystalstar aangesproken met zachte stem en gevraagd om een momentje privé. En de drukke leidster was akkoord gegaan, had haar gezegd dat ze later zouden spreken. Want natuurlijk had de jonge kattin moeten weten dat de grote leidster andere, belangrijkere zaken had om eerst over na te denken. Maar Brimstone had haar kaken op elkaar geklemd en geknikt; ze had niet gevochten en gestreden, zoals ze voor haar.. Ontvoering gedaan had. Ze was kalmer geworden, volwassener misschien in een bepaald opzicht - maar daarom niet minder bitter. Het uitte zich nu in andere dingen, misschien eerder verborgen onder andere emoties en agendas.

Maar nu was het moment daar. Crystalstar riep haar binnen en de grote rosse kattin liep de leidersden in met haar hoofd en haar eer hoog gehouden. Ze ging niet zitten maar bleef staan, de blik van de leidster ontmoetend zonder vrees. Ze gaf geen glimlachje als antwoord op verwachtingsvolle blik van de kattin maar bleef koel. "Ik weet waarom de rivier vergiftigd is.", mauwde ze, meteen met de deur in huis vallend. Brimstone was nooit het type geweest om rond de pot te draaien, om met beleefdheden het onvermijdelijke uit te stellen.

Crystalstar leek bereid te luisteren, al wist Brimstone niet hoe lang dat zou duren. Ze had nog niet veel katten ontmoet die bereid waren haar te geloven, te vertrouwen. Misschien had haar reputatie ervoor gezorgd dat ze nu niet meteen anderen vertrouwen inblies. Maar ze moest het proberen - voor het goede van Riverclan. En als Crystalstar haar aan de kant zou schuiven, zoals ze verwachtte, zoals iedereen deed, dan zou ze het heft maar in eigen poten moeten nemen. Brimstone was niet bang om haar poten vuil te maken, in tegendeel. Maar ze wist ook dat ze enkel op ongeloof en afschuw zou stuiten, dat iedereen verblind zou zijn door de leugen die de ander opgesteld had, verblind door hun 'liefde'. Hmpf. Zie waarvoor het goed was. De kattin klemde onbewust haar klauwen in de harde aarde onder haar poten en sprak: "Blueflower's kittens zijn de oorzaak.", antwoordde ze meteen, maar voor Crystalstar de tijd kreeg om dat meteen weg te lachen gaf ze meer uitleg. "De kittens hebben duivelsbloed, ik ben er zeker van. Zie hoe zwak die 'Azurekit' is - ik heb iets gelijkaardigs gezien toen ik in Bloodclan vastgehouden werd. Ik denk dat Bloodclan's deputy hun vader is en dat Starclan ons straft voor haar... Verbroedering met de vijand.", vervolgde ze, stem doodserieus, groene blik intens. Ze verwachtte nu uitgelachen te worden of in ieder geval weggewuifd. En dan wist ze dat zij en zij alleen Riverclan kon redden, omdat Crystalstar zelfs nog nuttelozer was dan ze misschien voorzien had.

Hoewel Crystalstar haar niet meteen uitlachte, wat haar ergens wel verbaasde - ze had verwacht dat de leidster rotsvast aan de zijde van haar deputy zou staan - was ze ook niet meteen overtuigd. Oké, fair enough. Brimstone had schijnbaar nog niet de geloofwaardigheid opgebouwd die daarvoor nodig was. Haar woorden droegen geen gewicht. Hmpf, dat was ze wel gewend. Er waren weinigen die naar haar luisterden. "De timing is ook een groot punt.", antwoordde ze tandenknarsend. "En Kiwikit, met die korte staart - weet je wie ook een korte staart heeft? De Bloodclan deputy." Ja, dat wist zij - hoe wist ze dat? Omdat ze een keer vastgehouden was in het Bloodclan camp nadat ze twee apprentices (beiden half Bloodclan, natuurlijk) had proberen eruit te redden. Stank voor dank noemden ze dat, maar het kwam wel van pas nu.

Eigenlijk wilde ze het allemaal simpelweg niet horen. Maar het was niet veilig om Brimstone zomaar los te laten met het idee dat ze het dan maar zelf moest oplossen. Crystalstar moest haar óf overtuigen van haar ongelijk, of ervoor zorgen dat Blueflower wist wat er aan de hand was. Er was natuurlijk ook nog een derde optie, maar Crystalstar hoopte niet dat ze die in zou hoeven zetten. Het verlies van nog meer van het bloed van één van haar meest geliefde leiders zou Riverclan geen goed doen. Brimstone ging verder met haar uitleg. Het was bewijs wanneer je al overtuigd was. Crystalstar wist precies hoe dat ging: je denkt iets te weten en gaat op basis van die conclusie bewijs zoeken. Elk kleine, obscure stukje lijkt dan weer precies te kloppen. En uiteindelijk heb je een perfecte verantwoording voor je eigen waanzin. Ze knikte "Ik zal het met Blueflower bespreken. Denk niet dat ik dit niet serieus neem." Ze nam het inderdaad serieus, maar wellicht niet op de manier die de ander hoopte. "Ik wil je met nadruk vragen om alsjeblieft zelf niks uit te halen, Brimstone." Een bevel. "Als de kittens ook maar iets wordt aangedaan voordat ik er zelf uitspraak over heb kunnen doen, zal ik alles behalve genadig zijn. Begrepen?"