I do not want to fight anymore

Soms snapte hij haar echt niet. Hij had het heel duidelijk gemaakt dat hij haar niet wilde zien, dat hij niet meer met haar wilde omgaan en dat ze geen vrienden meer waren wat het hem betrefte. Ze had zijn vertrouwen geschonden, iets wat pijnlijk aankwam voor de kater die loyaliteit aan zijn vrienden en familie praktisch boven alles stelde. Nee, hier stond ze weer voor zijn neus, een prooi in haar bek als een soort van vredesoffer, blijkbaar. Iets wat ze al weinig hadden, dus hij zag niet echt in hoe ze dat met hem moest gaan delen, aangezien ze kittens had die ze moest voeden. Hij mocht misschien woedend op haar doen, maar hij kon die kittens niets met een goed geweten verwijten. Ze gooide het op de grond voor zijn poten en durfde hem, albeit hakkelend, de vraag te stellen of hij een van haar kittens, Waterkit naar de Medicine kat wilde brengen. Serieus? Wat moest ze toch van hem, kon ze niet begrijpen dat hij haar gewoon niet moest zien. Hij was al blij genoeg dat ze niet meer in dezelfde den als hem sliep. Hij kon niet vaak zo kwaad worden als dat hij op Coalnose was, maar dan verdween ook zowat alle vriendelijk bij hem. “Kan je het niet aan een van de andere queens vragen. Eentje die je niet in de rug hebt gestoken,” Vertelde hij haar bot. Het was een indirecte ‘nee’ als antwoord op haar vraag, iets wat hij hoopte dat de zwarte kattin dat ook kon inzien.

En het was weer hetzelfde liedje. Ze nam geen verantwoordelijkheid. Ze wilde niet toegeven dat ze fout zat. Nee, ze trok het weer naar haar alsof zij het slachtoffer was. Hij was er compleet klaar mee, zeker aangezien ze er hier in het kamp over aan het praten waren. Het mocht misschien bij Eveningglow en Thornstar bekend zijn, maar dat betekende niet dat heel het kamp het wist. “Daar gaat het niet om, Coalnose. Je ging achter mijn rug om, met iets wat ik je niet eens vrijwillig heb verteld.” Hij stopte even om kort adem te halen. Hij had al lang besloten wat hij haar nu wilde vertellen, ook al maakte hij het liefst geen ruzie en al helemaal niet in het kamp. “En je wilt geen eens toegeven dat jij iets fout hebt gedaan. Je staat alleen maar je keuze te verdedigen en nu het slachtoffer te spelen. Vind je het gek dat ik boos ben. Dat niet alleen.” Er was een kleine pauze waar hij schamper lachte. “Nee, nu moet je ook nog eens een verantwoordelijkheid van kittens, die, mag ik duidelijk toevoegen, niet eens van mij zijn, op mij te duwen. Wat dacht je dat er ging gebeuren als je de bosjes in dook, of ben je vergeten waar heel deze ruzie om gaat,” hij siste het laaste deel naar haar toe. "Ik heb hier om niets gevraagd en alle rotte einden van jouw beslissingen op me af gekregen, dus denk misschien eens na over hoe ik me voel in plaats van over jezelf." Misschien dat ze het nu ooit eens door haar dikke schedel zou krijgen dat hij hier niet voor gekozen had; haar verraad en haar domme fout die op hem werd afgeschoven. Het leek er steeds duidelijker te worden dat het in elkaar stak zoals de kattin uit zijn dromen, Tansystep, hem had verteld. Het leek erop dat Coalnose verliefd op hem was en dat, na geen wederzijdse gevoelens te hebben ontvangen, een rebound relatie had gehad met iemand die nu dood was. En nu zat ze met kittens opgescheept, kittens die de steekwond in zijn rug alleen maar erger leken te maken. “Dus Coal, wat heb je nu nog te zeggen,” het was geen vraag, niet echt. Meer een mokkende opmerking, al kwam het er niet op die toon uit.

Ze durfde zijn blik nog te ontmoeten, maar haar antwoord kwam hakkelend. Nu hij tegen haar had gezegd wat ze niet deed kon ze het ineens wel en dat deed er niets aan om zijn humeur te verbeteren. Moest hij dan alles voor haar voorkauwen? “Je lijkt ze nou anders wel ineens magisch te kunnen vinden,” reageerde hij dan ook bitter. Weer maar wat sympathie naar haarzelf trekken zoals ze altijd leek te doen, hij was er klaar mee. Maar blijkbaar moest Coalnose weer door gaan, met woorden waar hij op het moment niet om kon geven. Alleen de laatste zin die ze sprak was waar zijn aandacht naar toe ging. “Nee, dat ben je inderdaad niet geweest. Dus waarom laat je me niet gewoon met rust en draag je de consequenties van je acties net zoals iedereen dat doet in plaats van ze proberen af te schuiven op anderen.” Het waren bijtende woorden, maar dat was ook precies wat ze moest horen in zijn mening. Iedereen had de zwarte kattin met zachte poten behandeld, maar dat was zeker niet wat ze verdiende. Helemaal al niet in zijn ogen.