Watch me fall for every damn stereotype

Met een voorzichtige pas stapte hij de open plek op, die ooit bruisend vol leven was, maar er nu verlaten bij lag. Het verbaasde hem hoe klein het was, want door de massa leek het er eerder zoveel groter. Niet vaak waagde hij zich alleen bij de grenzen, laat staan Fourtrees. Maar vandaag was hij anders dan normaal wat avontuurlijker ingesteld. Er was hem een goede nachtrust gegund en hij was hoopvol op een interessante dag. Bovendien was het hier officieel niet gevaarlijk, want hij deed niks verkeerd door er gewoon te zijn. En als iemand slechte bedoelingen had dan zou hij diegene er makkelijker uit kunnen rennen. Nee, zijn vertrouwen kon niet meer stuk. Althans, dat dacht hij. Toen een verse ShadowClan lucht zijn neus binnen kwam werd hij meteen overvallen door angst en begreep hij opeens waarom hij dit soort ongein nooit uithaalde. Zijn lichaam stond verstijfd tot hij zag van wie de geur was, waardoor hij zich ietsje wist te ontspannen. Ze was een apprentice, misschien zelfs jonger dan hij en ze zag er allesbehalve intimiderend uit. Toen hij per ongeluk oogcontact maakte knikte hij wat onhandig ter begroeting. Het was immers raar om er nu opeens vandoor te gaan.

[Newtpaw first]

<sub>Het was niet vaak dat de kattin van het shadowclan territory ging. Niet dat ze het nou echt eng vond daarbuiten, maar erg op haar plek voelde ze zich daar ook niet. Alles was onbekend en rook anders dan ze gewend was. Verzonken in haar gedachten hadden haar poten uiteindelijk voor haar besloten dat ze naar de fourtrees zou gaan. Een plek waar ze nog niet zo vaak geweest was. Ondertussen leken haar gedachten weer af te dwalen naar Flutterpaw en wat er gebeurd was bij het water, iets waardoor er een grijns op haar lippen speelde. Ze had het aan Twistedheart verteld, maar verder dacht iedereen dat het een andere kat uit de clan was geweest die hem had aangevallen.

"Hallo" begroette ze de riverclanner toen ze hem zag staan nadat ze haar blik van de grond had weggetrokken. Hij was wat groter dan zij zelf was, maar dat waren de andere katten al snel.</sub>

Bij haar begroeting twijfelde hij even over wat hij moest doen: dit gesprek aangaan, of de veiligheid van zijn thuis opzoeken? Hij praatte zichzelf wat moed in en besloot voor de eerste optie te gaan. Nu hij haar wat beter kon bekijken herkende hij haar ergens vaag van, al wist hij niet op haar naam te komen. "Hoi." Zei hij terug, waarna enkele momenten van stilte volgden. Ongemakkelijk kneedde hij de grond met zijn poten. "Ik ben Tinypaw." Stelde hij zich uiteindelijk voor toen hij het niet meer aankon, waarna hij een paar stappen in haar richting waagde. Nu stonden ze dichtbij genoeg om op gedempte toon te kunnen praten.

_{Zo nu en dan scheen er een beetje zon door het dikke pak wolken die hoog in de lucht hingen, maar dat deed niks tegen de kou. "Hoi" begroette hij haar en vriendelijk glimlachte ze naar de grijs gestreepte riverclanner voor haar neus. Beide waren ze waarschijnlijk net zo ongemakkelijk. Na een korte -zeer- ongemakkelijke stilte stelde de kater, Tinypaw, zich voor. "Ik ben Newtpaw" reageerde ze en langzaam ging de kleine flame point zitten op de koude grond.}

"Aha.." Was zijn reactie. Beschaamd wendde hij zijn blik af. Geweldig, hij had zichzelf weer eens in zo'n situatie gewerkt. Gelukkig was ze wel gaan zitten, wat betekende dat hij haar niet volledig had afgeschrikt. "Wat ehm doe je hier?" Het was een zinnetje om het gesprek voort te zetten, verre van een bedreiging. Small talk was nooit zijn sterke punt geweest. Hij begreep dan ook niet hoe anderen er genot uit haalden.

_{Het liefste was ze bevriend met iedereen, ook al deden haar afgelopen acties je misschien anders denken. Er zat altijd een angst in de poes dat ze niet goed genoeg was en dat niemand haar mocht. Dat ze achter haar rug om slecht over haar spraken. Misschien was dat één van de redenen dat ze zich zo veel mogelijk probeerde aan te passen aan de kat die ze tegenkwam. "Ik ben hier eigenlijk nog niet zo vaak geweest, op de gathering na" vertelde ze hem met een glimlach. "En jij?" Vroeg ze hem daarna, oprecht benieuwd wat hem naar deze plek bracht op deze dag.}

Na haar antwoord knipperde hij kort met zijn ogen. Hij had een daadwerkelijk gesprek met haar. "Ik- ik uh ook niet." Stamelde hij. Wat had hij toch graag dat ze hem mocht. Ze deed tot nu toe niets anders dan aardig en hij gaf haar daar een ongemakkelijk gevoel voor terug. Het was niet eerlijk. "Ik voel me vandaag wat avontuurlijker dan normaal." Perste hij er met een geforceerd lachje uit. Fake it 'till you make it. Anderen zwoeren niet voor niks bij die mentaliteit.

_{Newt glimlachte nogmaals. Een koude rilling liep door haar lichaam en ongemakkelijk wiebelde ze wat met haar oortjes heen en weer. "Dus, riverclan huh?" Haar voorpootjes bewogen de grassprietjes onder haar poten wat heen en weer en ze liet haar blik afglijden naar de omgeving. Helemaal niet ongemakkelijk dit gesprek.}

Graag had hij willen zeggen dat dit het ongemakkelijkste gesprek van zijn leven was, maar dan zou hij liegen. Het maakte het jammer genoeg nog niet beter. "Jep.." Oh nee, wat moest hij nu? Voor zijn gevoel had hij alles al geprobeerd. "Zeker anders dan ShadowClan.." Zei hij snel. Duh, dat was toch niet benoemingswaardig. Hij kon zichzelf wel voor zijn kop slaan.

_{Ongemakkelijk leek niet eens het juiste woord om een poging te doen het gesprek tussen de twee te beschrijven. "Ja.. vast en zeker" mompelde ze met een knik. "Ik uh.. denk dat ik maar weer eens terug moet naar de clan" zei ze na het schrapen van haar keel. Als ze beide nog langer hier op deze manier zouden blijven zouden ze beide door de grond zakken van de ongemakkelijkheid.}

Hij wist niet of hij wel of niet blij moest zijn met haar vertrek. Het betekende een einde aan deze ongemakkelijke situatie, maar ook dat ze de pijnlijkheid ervan erkende. Zelfs buiten RiverClan kon hij niet normaal doen. Natuurlijk lag het ook deels aan haar, maar daar ging het nu niet om. Het was geen excuus. "Ja." Knikte hij langzaam, zijn voorpoot wiebelend in het zand. "Ik moet ook dingen doen.. zoals taken." Jep, dat was het beste wat hij kon bedenken. Hij maakte al aanstalten om te vertrekken, maar wachtte of ze nog iets te melden had.