You make me begin

Met een zucht ging de zwarte kater op de steen zitten. Hij keek uit over het landschap, die nu nog kaler was dan eerst. Leafbare had duidelijk zijn intrek gevonden op de heide, en dat was goed te zien aan de vorst op de plantjes. Het sprankelde mooi in het waterige zonnetje dat aan het opkomen was, licht schijnend door de dunne wolkenvelden. De kater ademde de koude ochtendlucht eens diep in en liet het langzaam weer ontsnappen. Zijn adem maakte lichte wolkjes in de lucht.

Crowcall

Was dit nou thuis? Eindeloze heide, met rijp bedekt. Het kwam haar vreemd voor, alsof ze hier nooit eerder geweest was, terwijl ze dit landschap toch iedere dag zag en hier ook al wel eerder de effecten van bladkaal had gezien. Ze moest haar ogen tot spleetjes knijpen tegen de scherpe glinstering. Het was zo stil. Straks een jachtpatrouille - het voelde de laatste tijd zo onwerkelijk om tussen haar clangenoten te jagen - maar nu nog alleen. Ze was bij het eerste licht naar buiten gestapt. Ze miste de warmte van haar nest nu al, maar ze kon het niet verdragen daar nog langer wakker stil te liggen. Ze had niet geslapen vannacht. Haar poten brachten haar naar de Outlook Rock, maar daar eenmaal op geklommen bleef ze als bevroren staan, een moment lang in de war. Ze zat daar al. Ze schudde haar kop. Nee, natuurlijk niet. Crowcall, doe niet zo stom. Hij was langer en dunner dan zij, zijn snorharen wit en zijn ogen licht, en bovendien keek hij niet alsof er iemand op zijn staart was gaan staan. "Shadefeather", miauwde ze, meer tegen zichzelf dan als begroeting. Ze haalde diep adem, vulde haar longen met ijzige lucht, en probeerde zichzelf ervan te overtuigen dat ze wakker was. Het liep soms wat door elkaar.

Zijn oortje had zich al naar het geluid om gedraaid voor hij het goed en wel doorhad. Naast hem verscheen, zo leek het wel, zijn evenbeeld. Maar het was Crowcall. Ze leken wel erg op elkaar, dat kon zelfs een kitten zien. Of een hele oude Elder. 'Shadefeather,' miauwde de poes. De kater draaide zijn kop en schonk haar een klein glimlachje. 'Goeiemorgen Crowcall,' miauwde hij terug. 'Ben jij ook een ochtendkat, of kon je niet slapen?' Bij hem waren beiden van toepassing.

Ze kreeg een glimlachje van de kater, en ze probeerde op dezelfde manier terug te kijken, de de glimlach voelde onnatuurlijk om haar lippen en ebde al gauw weer weg. Haar blik gleed over het glinsterende territorium dat zich om hen heen uitstrekte, en bleef even hangen op de verre bergtoppen. Bleek en blauw in de verte leken ze een droombeeld, een luchtspiegeling. Ze haalde haar schouders op. "Beide", miauwde ze. Ze was een ochtendkat sinds ze in haar apprenticetijd doodsbenauwd geweest was te laat te komen voor haar trainingen, om een slechte leerling te lijken, om van luidheid beschuldigd te worden. Het was blijven hangen, misschien omdat de vroege ochtend een tijd van mogelijkheden was en de avond vooral een van spijt. Maar er waren ook mooie avonden geweest, avonden die eeuwig hadden mogen duren. Ze rilde in de ochtendkou. Lang geleden, dacht ze. Was het echt zo lang? Soms leek het gisteren. Soms leek het een droom.

Zoals beiden bij hem van toepassing waren, gold dat blijkbaar ook voor Crowcall. Hij knikte begrijpend. 'Ik voel je,' zuchtte hij. Zijn blik ging weer naar het uitzicht. Er hing lichte mist over het kale landschap. Het opkomende waterige zonnetje liet de mistdruppels prachtig schitteren. 'Soms vergeet ik hoe mooi de zonsopkomst is,' miauwde hij, zijn stem zacht en kalm, om niet de rust te verstoren. 'Tegenwoordig maak ik ze steeds meer mee, en ze blijven me verrassen.'

Ze keek op bij zijn zucht. Snapte hij het? Echt? Ze had meestal het idee dat niemand zich zo voelde als zij. Ooit had ze geloofd dat iedereen diep vanbinnen voelde wat zij voelde, dat ze het alleen maar onderdrukten om wat ze nu eenmaal gewend waren. Maar haar ongelijk was bewezen. Katten zouden er alles aan doen om de clans gescheiden te houden, hoe veel onheil het hen ook bracht. Ze zou het nooit begrijpen.
Haar blik gleed terug naar de horizon. Shadefeathers stem was zacht toen hij de schoonheid van de vroege ochtend benoemde. Crowcall probeerde de verwondering te voelen die hij beschreef, maar de zonsopkomst wist haar niet te raken. Misschien, als ze zich erg concentreerde, voelde ze het vroege ochtendlicht zacht over haar hart strijken, maar het kon de steen die dat geworden was niet in beweging brengen. "Wat hield jou wakker?" vroeg ze zonder Shadefeather aan te kijken. Welke zorgen speelden er nou in de kop van een brave, loyale warrior als hij?