Those prayers will make you bleed

Met elke dag voelde ze zich eenzamer worden. Ze wilde niet hier blijven, maar iets in haar liet het niet toe om die gedachten vast te houden. Ze slopen altijd binnen in haar kop, maar ontglipten haar net zo snel als ze waren gekomen. Even zuchtte ze. Nu zou ze een moeilijk moment hebben en dan zou het weer beter gaan. Maar goed, waarom zou ze eigenlijk willen dat het beter zou worden? Ze had hier niemand meer en degene die er zogezegd wel voor haar waren leken meer om andere dingen te geven. Ze werd steeds vergeten, weg gecijferd. Misschien moest ze de stap zetten, Wolfstar aanspreken en een stil afscheid nemen van iedereen... En dan gewoon vertrekken. De rossige poes schudde haar fijne kopje even en legde deze vervolgens op haar fijn gevormde pootjes. De windclanner lag languit op de grond, haar lichaam lichtjes verborgen door de verdorre planten die her en der grip hadden gevonden in deze koude tijd.

-Thawrage

Thawrage had een koude blik in zijn ogen terwijl hij het kamp achter zich liet. Zijn gouden blik nam zijn omgeving in zich op en hij negeerde de koude wind die vol tegen zijn pels blies. Het werd merkbaar kouder, maar Thawrage had daar weinig last van. Niet omdat hij een dikke pels had, maar gewoon omdat hij dat soort emoties had uitgeschakeld. Hij was het gewend om geen zwakte aan anderen te laten zien en laten zien dat hij het koud had, was naar zijn idee het laten zien van een zwakte. En dus deed hij het niet. Dan kwam er misschien één of andere achterlijke dwaas op het idee om dichtbij hem te gaan lopen en zijn of haar pels tegen het zijne te duwen. De eerste die het zou proberen, zou Thawrage een harde duw geven. De bruine kater liep naar het maïsveld toe omdat daar soms nog prooi was te vinden en zijn blik gleed moeiteloos omlaag toen hij de witte pels van Burnetbliss herkende. Haar witte pels viel op en hij was groot genoeg om haar te zien. Zijn koude gouden blik gleed omlaag en hij onderdrukte een zucht toen hij de blik in haar ogen zag. “Is er soms geen andere plek waar je depressief kunt gaan doen?” vroeg hij op een koude toon aan haar. “Ik heb hier nog werk te doen.”

De jonge poes was zo verzonken in haar eigen gedachten dat ze de ander nooit had horen aankomen. Het eerste dat ze merkte van zijn aanwezigheid was zijn stem. Verrast lichte ze haar kop op, waarna ze wel meteen haar ogen vernauwde en scherp keek naar de tabby kater. Ze snoof en voelde wel meteen een gevoel van pure woede in haar borstkast opborrelen. Ze wilde deze kerel een klap verkopen. "Rot toch op," siste ze enkel naar de tunneler. Ze wist bar goed dat Thawrage een tunneler was. Hij was goed in graven, maar in jagen en lopen? Dat betwijfelde ze; dat was het terrein van haar rang, de moor runners. Burnet was een erg getalenteerde jaagster en kon haar weg uitstekend op de open velden. En voor nu, op deze barre open vlakte, was er niks. Dat kon elke kat met een beetje verstand voor jagen zo merken.

Thawrage’s blik was onbewogen toen ze tegen hem zei dat hij op moest rotten. Hm. Ze had meer pit dan dat ze liet blijken, zo hier liggend. “Ik ben blij dat je me begrijpt,” begon hij op een sarcastische toon. “Voeg nu maar de daad bij het woord en doe wat je zelf gezegd hebt.” Hij keek met een koude blik op haar neer. Waarom deed ze eigenlijk zo? Als iemand de Clan zou aanvallen en hij zou haar zo zien, dan was ze wel een heel erg makkelijk slachtoffer. Of leek ze maar zo en had ze toch nog wat pit? “Waarom zou je je zwakte zo erg laten zien aan anderen? Daar kan alleen maar gebruik van gemaakt worden,” zei hij op een koude toon tegen haar. Hij had nooit het beste voor met zijn Clanmates, tenzij het om Oakpaw ging, maar hij had zo wel zijn momenten dat hij goede raad kon geven. Of toch dacht dat hij op zijn eigen manier goede raad gaf, want naar zijn idee was zwakte tonen jezelf te kwetsbaar opstellen. En als anderen daar gebruik van maakten, was je al helemaal nergens.

Geïrriteerd gleed haar staart even heen en weer over de koude ondergrond. Mocht een kat dan niet even liggen? Blijkbaar niet, het was iets dat deze hersenloze niet snapte. Ze keek hem even scherp aan en trok even met haar roestkleurige oortjes. "Wat voor zwakte? Ik relax wat en jij valt me meteen verbaal aan. Heb je geen tunnel dat je moet gaan graven ofzo?" sprak ze fel terug naar de kater. Ze hadden in leafbare geen katten nodig zoals hen, die helemaal niet wisten hoe ze hun energie moesten gebruiken en dachten dat ze het allemaal beter wisten. Hij moest bij zijn werk blijven, zeker in harde tijden zoals leafbare.

Thawrage voelde hoe zijn mondhoeken ongewild lichtjes omhoog kwamen toen de poes terug naar hem snauwde. Hij moest eerlijk toegeven dat hij een she-cat met pit wel leuk vond om te zien. Gezien zijn karakter stond hij alleen maar tegenover she-cats met pit, maar in tegenstelling tot een slet zoals Rabbitcharm of een zielig geval zoals Radishroot vond hij dit wel amusant en dus wiebelde hij enkel wat met zijn oortjes op haar felle toon. Goed, dat zou hij voor deze keer maar laten gaan. Hij kon sowieso wel verwachten dat als hij bot deed tegen iemand dat ze terug spraken, want zo waren ze wel. Het was wanneer hij geconfronteerd werd met katten die hem uitdaagden en hem daarna niet eens in zijn ogen aan durfden te kijken dat hij explodeerde. “Ik heb het niet over het feit dat je hier ligt, dwaas,” sprak hij op een koude toon tegen haar. “Ik heb het over het feit dat de twijfels in je ogen te lezen zijn. Ik weet niet waar je aan denkt en eerlijk gezegd boeit het me ook helemaal niks, maar je zou er niet zo uitdrukkelijk mee rond moeten lopen. Dat maakt je enkel zwak.”