It's already three-dimensional...

Bearkit had honger. Op zijn buik met zijn voor en achterpoten uitgestrekt, lag hij in het midden van de nursery naar de uitgang te staren. Hij lag goed genoeg in de weg dat alle moederkatten over hem heen moesten stappen. Dat ze allemaal maar wisten dat hij honger had. Mama was al eeuwen weg. Telkens als er een schaduw over de ingang viel, keek Bearkit gretig op in de hoop dat ze al terug was. Maar helaas. Ook ditmaal was het iemand anders. Een fractie van een seconde voor dat Eveningglow ook echt haar binnen stapte, rook Bearkit haar geur. Energiek veerde hij omhoog en sprong hij op haar af om haar te begroeten. Honger! Dacht hij terwijl hij probeerde een muis uit haar bek te vissen. Bearkit praatte nog niet echt zoals zijn siblings. Hij vond het prima om lekker nog even te wachten met zoiets moeilijks. Als iemand het hem vroeg, kon hij het wel. Maar omdat hij moeite had met het articuleren van sommige woorden verkoos hij liever het stilzwijgen.

Zijn moeders scherpe woorden verraste Bearkit waardoor hij een pasje terug deed en zijn ogen neersloeg. Oei, dat had ze niet zo leuk gevonden. Maar hij had gewoon zo'n honger gehad! Verlangend keek hij naar de muis die nog uit haar bek bungelde. Toch klonk ze niet heel boos meer toen ze de muis aan hem aanbood. Oh, alles was toch weer goed! Bearkit stapte vrolijk naar voren en viel aan op de muis die voor hem was bedoeld. Hij snorde van geluk terwijl hij het malse vlees proefde. Onwillekeurig keek hij op naar Eveningglow met een soort verwachtingsvolle blik. Nu dat ze weer terug was zouden ze vast wat leuks gaan doen samen, toch?

Ugh! Ze was nu al zó lang weg! Na iets van vijfhonderd vragen had ze een spraakverbod gekregen van de queen die even op hen paste, waardoor ze nu al een tijdje mokkend in een hoekje zat te wachten totdat er weer leven in de tent kwam. Stomme queen, stomme mama, stomme alles. Ze had honger dat maakte haar knorrig, vooral wanneer er niets te doen was en niemand met wie ze echt kon spelen. Haar slechte humeur verdween echter alweer als sneeuw voor de zon toen ze de stem van haar moeder hoorde. "Mama!" potverdikkie, omdat zij in haar hoekje had gezeten had Bearkit Eveningglow eerder gespot, waardoor hij nu zat te knabbelen aan een muis. Beetlekit haar ogen werden groot en met een rotvaart rende ze op hen af. "Hey niet eerlijk! Ik wil ook muis, waarom krijgt Bear eerder? Ik ben veel sterker!" sprak ze nogal op haar teentjes getrapt en probeerde met haar poot haar broertje weg te duwen. "Ik wil eerst!"

Bearkit legde zijn oren in zijn nek toen Beetlekit haar hoge stemmetje in zijn oren tetterde. Het was net zo lekker rustig. Hij wierp haar een blik toe maar dacht er geen twee keer over na om zijn muis onbewaakt achter te laten. Straks pikte iemand hem nog in en hij was al uitgehongerd. "Ik ben de g-g-g-grootste dus ik mag e-e-e-eerst!" Plaagde hij haar en hij stak zijn tong uit. Daarbij kon hij haar gemakkelijk omduwen als hij dat écht wilde en dat wist Beetlekit was ook wel. Lekker púh. Ondertussen probeerde hij de muis zo snel mogelijk naar binnen te schrokken als hij maar kon. Misschien zou hij dan ook nog de muis van Birdkit mogen eten als hij snel genoeg was.

_{Huh? Birdkit haar kop kwam omhoog tussen een stapel mos vandaan waar ze in aan het graven geweest was. Op zoek naar vanalles en nogwat zeg maar. Mos hing nog over haar rug, kleefde aan haar kopje en danste langs haar oren terwijl ze een snelle situatieschets maakte. Haar moeder was hier gekomen met eten, eindelijk! En oh nee, Beetlekit en Bearkit hadden al! Vergaten ze haar nou? Nee toch? Dat kon toch niet? Was er nog wel wat? Birdkit stoof uit haar stapel mos vandaan, het groen overal in het rond lancerend. Nog steeds bedekt met groen kwam ze op het tumult af. "Ikke ook!" miauwde ze geschrokken, alsof ze bang was dat er nu al niks meer over was.}

Ze wist nog net een muis te ontwijken die naar haar kop werd gegooid. Meteen kreeg ze op haar donder en boos keek ze haar moeder aan. Ze was niet eens blij haar te zien, de stommerik. Beetlekit stak haar tong uit. "En jullie moeten wat overhouden voor Birdkit," imiteerde ze haar moeder zachtjes met een vervelend stemmetje. Als Bird zo graag wilde eten, had ze wel eerder mogen komen! Bovendien zouden ze heus wel een klein hapje overlaten, zo gemeen waren ze nou ook weer niet. Vol overgave zette ze haar tanden in de muis en nam een grote hap, waarna ze Bear een plagende duw gaf. "Mwaar ik bwen stwewer!" sprak ze met haar mond nog vol. Ze zou het niet zo snel zeggen, maar stiekem vond ze het heel fijn als ze er gewoon met z'n allen waren. Grotendeels omdat het eten betekende, maar ook wel omdat ze het fijn vond als mama erbij was. De andere queens waren gewoon minder leuk, die waren niet Eveningglow. Toen Birdkit aan kwam lopen grinnikte ze zachtjes. "Hoi Mosskit, er is nog hoor" begroette ze haar zusje en probeerde een stukje mos van haar af te stelen. Dat staakte ze echter snel, want Birdkit en Bearkit waren er altijd - mama niet. Dus die was een hele stuk interessanter, zelfs al gooide ze muizen naar haar hoofd. "Waar ben je geweest? Wat heb je gedaan?" haar ogen werden groot. "Heb je met een bloodclanner gevochten? Pow pow!" ze deed net alsof ze Birdkit probeerde te slaan.