[TRAINING 2] It is not the years but the changes that make us grow

Het was zeer zeker weer de hoogste tijd om met Cloverpaw te gaan trainen. Zeker nu hij haar als enigste apprentice had moest hij zich goed op haar kunnen focussen. De samengestelde trainingen waren maar een klein beetje een rommeltje geweest als hij eerlijk was, maar hij had ook nog nooit eerder een apprentice gehad en hij had er toen gelijk twee gekregen terwijl hij ook nog eens een hoop aan zijn hoofd had staan. Dat was niet veel veranderd, maar de workload was nu wel wat minder en dat was toch wel een opluchting.

Dus hier stond hij nu, in de kou te wachten op de dochter van een van zijn beste vrienden. Het werd al steeds kouder en er lag zelfs een lichte laag sneeuw over de nu hard bevroren bosgrond. Het was een wonder dat ze uberhaupt nog prooi konden vinden. Ardentheart praatte niet graag slecht over zijn clanmates en al helemaal niet over zijn leider, maar hij kon het gewoon niet eens zijn met de keuze om sunningrocks af te geven. Ja, Riverclan had een tekort aan prooi, maar hun nu ook en de andere clans zouden echt niet gaan delen.

De gestreepte kater keek op toen hij het knerpen van sneeuw hoorde, het geluid van pootstappen die zich over de ijskoude deken op de grond voortbewogen. Dat zou vast Cloverpaw zijn.


+Cloverpaw

Brrr! Wat was het koud. Cloverpaw vond het maar niets. Ze was niet gemaakt voor de kou, met een strakke, dunne pels. Ze had haar haren overeind staan tegen de wind en liep met voorzichtige pasjes door de sneeuw. Ze moest vandaag weer trainen, maar eigenlijk had ze niet zoveel zin. Ze hield gewoon niet zo van dat ruige gedoe, en eigenlijk leerde ze ook maar langzaam. Misschien omdat ze niet zo gemotiveerd was als de andere apprentices, die altijd in de den opschepten over welke vechttechniek ze wel weer niet hadden geleerd, of wat voor stuk prooi ze hadden gevangen. Zijzelf babbelde veel liever over andere dingen. Over verhalen, roddels, en giechelde liever met de andere apprentices. Maar ze was verplicht om te gaan trainen, om deel te worden van de clan en haar steentje bij te dragen. Ze kwam er ook niet echt onderuit. Haar adem kwam in kleine stoomwolkjes uit haar bekje, waarna ze zelf maar het tempo omhoog bracht. Als ze ging rennen, werd ze misschien een beetje warm.
Ardentheart wachtte op haar. Hopelijk niet te lang, ze wilde niet dat hij het koud had gekregen door haar. Ze kwam soms een beetje onder haar trainingen uit, omdat hij eerst nog een andere apprentice had gehad. Nu had ze hem helemaal voor zichzelf, dus ze zouden vast harder moeten gaan werken. Haar blauwe oogjes twinkelden wat onzeker, maar ze wist een glimlachje op haar snoetje te toveren. ‘Hoi, Ardentheart,’ groette ze hem enkel simpel.

Het duurde niet lang voordat het zwart-witte figuur van Cloverpaw in zijn zicht kwam en een moment later stond ze bij hem met een wat onzeker glimlachje op haar snoet. Hij kon zich zeker in haar poten zetten, want toen hij net begonnen was, was hij zeker niet de beste of de meest zelfverzekerde. Misschien had hij het wel geleken op zijn avonturen, maar die situaties waren heel anders geweest dan het werkelijk leren tijdens trainingen.

Hij knikte even terug in begroeting voor hij besloot om zijn bek open te doen. “Ben je al een beetje opgewarmd, dan kunnen we beginnen,” sprak hij. Hij had voor vandaag een vechttraining in gedachten, iets waarvoor je beter maar wat opgewarmde spieren voor kon hebben. Met de spanningen tussen Thunderclan en Riverclan nu en die das die laatst op hun territorium was, vond hij het wel hard nodig om daar wat vaart achter te zetten. Niet dat Cloverpaw een hopeloos geval was nu, maar hij had liever wel dat ze goed was voorbereid mocht ze in een gevecht komen, want hij wist wel dat zijn eerste gevecht nog heel wat aan verbetering had open gelaten.

Daarnaast moest ze het toch ook echt leren wilde ze een warrior worden. Hij wist ook heus wel dat dit niet het meest spannendste was voor poezen op haar leeftijd, hij was niet dom. Hij had in zijn tijd als apprentice ook met ze samen geleefd in de apprentice den. Ardentheart had ze vaak genoeg horen roddelen en praten over wie leuk was en wie niet. Dat had hem toen allemaal niet veel uitgemaakt, maarja, toen was hij zelf ook achter iemand aan het aanjagen geweest uit een andere clan. Dat had een hogere prioriteit gehad dan wat er ook tussen zijn dengenoten gebeurde. Nu was zijn prioriteit echter om compleet loyaal te zijn aan zijn clan, om deze helpen sterk te worden en het trainen van Cloverpaw hoorde daarbij.

Ardentheart vroeg of ze al een beetje opgewarmd was. Ze dacht na over dat ze hier heen was gerend om wat meer op tijd te komen en ze knikte, zonder ook nog maar een woord verder te spreken. Ze wist niet wat ze vandaag zouden doen. Eventjes zat ze dan ook met haar kaken op elkaar, haar staart om haar heen geslagen, om haar heen aan het staren. Maar misschien moest ze een beetje initiatief nemen. ‘Uh.. wat gaan we doen?’ miauwde ze verlegen. Ze hoopte gewoon iets wat ze al een beetje kon. Misschien konden ze proberen op eekhoorns te jagen, dat was nog wel iets wat ze wilde leren. Ze had gezien hoe sommige in de bomen konden klimmen alsof ze zelf eekhoorns waren. Maar Ardentheart leek haar, niet om lullig te zijn, degene die de bomen in ging om achter eekhoorns aan te gaan. Hij was veel te groot! Ze beet eventjes op haar lip, waarna ze haar mentor weer aankeek, haar blauwe ogen groot van verwachting.

Een tikkeltje weer in zijn gedachten verzonken realiseerde hij zich pas dat hij niet had aangekondigd wat ze gingen doen totdat Cloverpaw het vroeg. Hij voelde zijn gezicht lichtelijk warm worden en hij schraapte zijn keel een beetje ongemakkelijk. Het was voor hem eigenlijk ook allemaal maar een beetje een leerprocess, want hij had al bijna een warrior in zijn schoot geworpen gekregen samen met Cloverpaw erbij. Met haar werdt het dus echt uitzoeken hoe hij het beste iets aan een jonge kat kon leren. “Ik dacht, aangezien de omstandigheden omtrent Thunderclan, dat het het beste zou zijn om je wat vechttechnieken aan te leren. Mocht het op een gevecht aankomen, dan kan je jezelf zeker verdedigen en meehelpen de clan te beschermen.” Hij probeerde zo duidelijk mogelijk te klinken. Vechttraining was niet altijd het leukste, zeker niet als het niet geweldig ging met nieuwe technieken. Daar wist hij alles van. “Maar geen zorgen, je pikt het vast en zeker zo op.” Voegde hij hardop aan de gedachte toe. Zelf had hij dat ook gedaan, nadat hij eindelijk een beetje door had gekregen wat de beste aanpak was geweest. Maar bij hem had het ook een beetje gelegen aan de drie verschillende mentoren die alle drie verschillende leermethodes hadden gehad.

Het hoge woord kwam eruit. Vechttraining. Oké, ze wist dat het er ooit aan zat te komen, maar ze was niet zoals de jongens uit haar clan, strijdlustig en stoer. Het idee van gevechten beangstigden haar. Ze vond stoeien met haar broertjes ook eigenlijk nooit veel aan. Ze was meer iemand die toekeek. Maar Ardentheart stelde haar gerust door te zeggen dat ze het vast snel zou oppikken. Ze knikte eventjes voorzichtig. Oké, het zal ook wel moeten. Ze kon er niet meer onderuit komen. Ze groef met haar pootjes wat in het zachte zand en keek haar mentor toen aan. ‘Oké,’ miauwde ze nog zachtjes. Ze was gewoon heel erg afwachtend. Wat moest ze nu doen? Ze had geen idee. Wat ongemakkelijk keek ze tussen haar wimpers door naar Ardentheart. Oh mijn Starclan, hadden alle apprentices het zo? Of was alleen zij zo? Was ze raar? Meteen begon ze verschrikkelijk aan zichzelf te twijfelen.

Of het nou zijn skills als mentor waren of de verlegenheid van Cloverpaw, een ding was zeker; deze training verliep niet al te soepel. Meestal stonden ze te springen om aan vechttraining te beginnen, maar zijn apprentice niet. Dat was tenminste iets waar hij mee kon werken. Zelf was hij er ook niet zo’n kei in geweest en hij had het helemaal niet leuk gevonden. Maar na een ervaring met een das op hun gebied had hij toch wel opgemerkt dat het iets was wat hij moest kunnen. Jezelf en je clan kunnen verdedigen was belangrijk in het leven van een warrior, zelfs al koos je er voor om de meer pacifistische weg af te leggen. De twijfel op Cloverpaw’s gelaat ontging hem echter niet toen ze na een zachte oké even naar hem omhoog keek. Dat was ook het moment dat hij besloot om een andere weg af te leggen. “Weetje, het is ook niet mijn favoriet en in het begin was ik er ook helemaal niet goed in. Maar zie het zo; hoe eerder je dit leert, hoe eerder je er van af bent. Dan kan je je voor de rest van je training bezig houden met leuke dingen.” Nou wist hij niet bepaald wat ze verstond onder leuk, misschien vond ze jagen, klimmen en de hele mikmak ook wel helemaal niets. Oh Starclan, haar leren klimmen zou ook nog was zijn. Het was dat ze het allemaal moesten leren, maar met zijn grote gestalte was hij er niet de meest soepelste in. Hij was er vrij zeker van dat, hoe verlegen Cloverpaw hier ook mocht lijken, ze hem dan zou gaan uitlachen. Niet dat hij het iemand kwalijk kon nemen. Hij hield er ook niet echt van. “Wat we vandaag gaan doen zijn vooral simpele verdedigende manouvres, dus geen zorgen we gaan nog geen ingespannen gevecht houden.” Nee hij zou al lang blij zijn als ze een beetje opstak wat ze moest doen vandaag. “En als je wilt kunnen we er eerst theoretisch doorheen lopen.” Misschien dat dat haar ook wat zou helpen.

Hard to find, lucky to have

Was ze zo'n open boek? Ardentheart leek dwars door haar heen te kunnen kijken, alsof hij haar gedachten las. Cloverpaw keek een beetje onzeker naar de grote kater, die sprak dat het ook nooit zijn favoriete onderdeel was geweest. Maar hij leek zo sterk! Ze wilde hem echt niet in een gevecht tegenkomen, nu-uh. Toch wist hij haar een beetje aan te moedigen, haar minder bang te maken van wat komen zou. Ze haalde een keer trillerig adem. Ze vond het eigenlijk zo spannend, hoe stom! Ze hoefde nergens bang voor te zijn. Ze knikte steeds kleintjes op zijn woorden, terwijl ze nog steeds geen woord antwoordde. Uiteindelijk eindigde hij dat ze er ook theoretisch doorheen zouden kunnen lopen, dat ze het simpel zouden houden in het begin. ‘Oke, dankjewel,’ miauwde ze kleintjes. Het was niet zo erg, ze kon het wel. Ze probeerde zichzelf nog een beetje over te halen, waarna ze Ardentheart nog een keer aankeek. ‘Dat kan ik wel,’ miauwde ze zachtjes. Verdedigen, ja, prima. Ze probeerde zich een beetje "klaar" te maken, hoe ze ook maar moest staan. ‘Wat gaan we eerst doen?’

Hij leek haar wat meer op haar gemakt te hebben gesteld met het idee dat de lat met wat hij vandaag van haar verwachtte niet heel hoog lag. Genoeg op haar gemak om te vragen wat ze als eerste zouden gaan doen. “Eerst wil ik even doorlopen wat je al weet.” Vertelde hij haar. Het maakte niet uit als ze er nog niet zoveel over wist, want ze waren hier om te leren. Er waren immers verschillende mogelijkheden om jezelf te verdedigen, met variërende moeilijkheidsgraden, maar je moest wel weten waar je jezelf moest verdedigen. “Weet je wat de zwakke plekken zijn die je moet beschermen?” Vroeg hij aan Cloverpaw. Vaak als je aangevallen werd, dan ging je vijand naar de ogen, de keel, de buik of de ruggengraat. Natuurlijk ging die weg twee kanten op, want tijdens een aanval moest je dan juist weer daar mikken bij je vijand, dus het was belangrijk om te weten. Belangrijk om ook te weten voor je fysiek ging oefenen.