We met evil when we were just children

Ze leefde nog. Ademde nog en knipperde het vuil nog altijd uit haar oogjes. Maar toch voelde het niet zo, had ze zich nog nooit zo levenloos gevoeld, en hoe hard ze ook knipperde het beeld leek nooit meer te verscherpen. Besmeurd was het, het bloed van haar zussen was op haar netvliezen gebrand, enkel om er nooit af te komen. Bij iedere ademhaling, ieder hartslag, herinnerde ze haarzelf er aan dat zij geluk had het nogmaals te mogen. Andere waren immers minder gelukkig.

De young one slikte, hield haar blik op haar pootjes terwijl ze er wat levenloos bij zat. Het had toch geen nut meer om haar kop op te hijsen, veel anders zou ze toch niet zien als eindeloos wit. Een deken van kou. De warmte van het voorjaar was met haar moeder vertrokken, liet haar ijskoud en alleen achter in een clan waar ze haar hartje nog haar thuis kon vinden. Ze sniffelde zachtjes, bewoog haar in onzichtbaar bloed besmeurde poot over haar snuit. Ze zou hier moeten blijven, voor Nyra, Beef, Hyzenthlay en-

Het poesje hief haar kop op toen de wind een bekende geur met haar meebracht, een vertrouwde geur. Ze slikte, probeerde haarzelf bij één te rapen. "E-eagir" mauwde ze zachter dan ze gewild had, iets harder en haar stem zou gebroken zijn. Zou alles hebben wegegeven. Het poesje draaide haar kop naar de zachtte verschijning van Aegir, Zicht verhelderend was het. Een kater te zien waar ze zo hard naar gezocht had tijdens die helse tijden. Nu hier staand, en hoewel het misschien niet zijn intentie was. Kon ze het niet helpen kort te voelen alsof hij hier speciaal voor haar was. Het kleine beetje lente, in ijskoude winter. "D-de rivier zal vast wel bevroren zijn nu" stotterde ze zachtjes, bijna schichtig. Het was nog maar de vraag of hij er de betekenis achter wist te vissen. Bang was ze, bang om te zeggen wat ze daad werkelijk wilde zeggen.

Zijn lach, het zou andere misschien het idee geven voor gek te staan. Andere zouden hun oortjes weggedraaid hebben waar Cheriey ze richten op de jong man. Voor haar was de kater een Man, groot en stoer. Volgens haar zou hij haar nooit uitlachen, vond enkel een afleiding kort van duur. Een glimps van vrolijkheid waar ze naar gesnakt had de afgelopen dagen. Ze slikte toen deze ophield, keek kort naar haar donzige pootjes voor ze de kater's blik wederom ontmoette. ‘Waarschijnlijk, ik ben er al even niet geweest,’ vertelde hij, zette een enkele stap voorwaards haar richting in. Ze deinsde niet terug, hield haar emotievollen blik op de kater gerust. Ze had wel kunnen bedenken dat hij de bedoeling achter haar woorden  niet opgevist zou hebben. Mannen, ze hadden een hele andere gedachtegang. De kater had niet begrepen dat waar ze naar doelde was dat wat hen ooit zo veel plezier had gebracht, nu niiet meer was. Verborgen onder een dik pak ijs. Je kon het water nog altijd zijn, maar deze was niet meer tastbaar, niet bereikbaar.  Het poesje glimlachte schamper, sloeg haar dikke staart van haar af, . Nam een wat verwelkomende houding aan waar deze eerst zo in één gedoken, gesloten was geweest.  Mannen. De kater verkleinde op zijn beurt de afstand tussen hen, deed het poesje onzeker met haar oortjes draaien. Zij was niet iemand waar je dichtbij wilde staan, was verdoemd eenzaam te leven als het aan het misbaksel van een leader lag. ‘Maar dat boeit me eigenlijk niet zoveel,’ vertelde de kater, Cheriey zwoor dat hij haar hart klopping kon horen, zo hard als deze in haar keel bonkte. Geëmotioneerd ontmoette ze zijn blauwen ogen, verbijsterd dat hij zo iets...zo iets belangrijks zo afschreef. Hij was zo opgelicht geweest toen ook maar het woord viel, zo heerlijk vrolijk. . De rivier, hij had er zijn thuis in gevonden, was deze net als de haren niet meer daar?  Maar waar dan wel. Ze slikte, probeerde haar eigen pijn te vergeten door die van de kater op te sporen.

Hij stapte dichterbij, streelde haar wang, het poesje snikte. Keek op in zijn ijsblauwe ogen. Het was een wonder hoeveel warmte, hoeveel geruststelling, ze met zich meebrachten. Hoe de kou om haar heen met haar tranen zo van d'r af werd geveegd. ‘Ik weet het,’ mauwde de raaf zwarte jonge man, een erkenning van gevoelens waarvan ze nog zo hoopte het verborgen te houden, al kon ze daar in haar jankende staat wel naar fluiten. Bloodclanners waren niet bang, waren groot en sterk. Het woud zou hen moeten vrezen. Het waren idealen die niet met haar moeder verdwenen waren, allicht was de roep voor moed groter dan ooit. Een waren Bloodclanner noemde dood zijn vriend en liep met het donker voor zich. Cheriey slikte, was ze echt zo overduidelijk geweest? Zijn glimlach stond in een contrast. In contrast met hoe ze zich erbij voelde. De young one keek op naar hem, het voelde zo verrassend goed een glimlach te zien. Een glimlach op haar gezichtje afdwingend. En hoewel zijn ogen ijs blauw waren, zag ze enkel warmte. Een plek om warm te houden in een Leaf bare zo streng als deze.

"Ik ben ook bang" gaf de kater toe, Cheriey's blik was geen seconde van hem verwijdert. Een blik die niks anders dan medeleven toonde. Ze was altijd goed geweest in de empathiek, had een vaardigheid die zo, zo uniek had geleken onder het volk waar ze zich tussen bevond. Hij was hier niet geboren, was als niets wetende kitten uit zijn rustige  leven gesleurd en in deze hell beland. Ze snikte zachtjes, waarom kon hij niet gewoon terug? Hij kon terug toch? Zouden zijn ouders hem niet missen? Hadden ze hem ook verlaten? Net als die van haar? Kort beet ze op haar wang, ze wilde zoveel zeggen, maar vond zo weinig woorden. Zelfs Aegir, hij was zo groot, zo sterk, zo knap, zelfs hij was bang. Het deed haar duizelen maar ook gerust stellen. Voelde zich zo minder alleen, zo gehoord en begrepen, haar bolle wangetjes warmde op.

Het was zijn bemoedigende blik die haar van het verder snikken hield, die haar ogen op de zijne gefixeerd hield. Zijn warme ijs blauwe ogen, het was alsof ze weer voor het eerst haar ogen legde op het water in de stromende rivier. Lente had in tijden niet zo dichtbij gevoeld. ‘Maar we zijn samen, dus we hoeven niet bang te zijn. Je hebt mij.’ fluisterde hij zachtjes. Cheriey keek naar hem op, hebberige oogjes gevuld met ongeloof. "S-samen?" snikte ze zachtjes, oh hoe ze hoopte dat het waar kon zijn. Hoe ze verlangde naar zijn schouder om op uit te huilen. Hoe ze hem persoonlijk terug wilde brengen naar Riverclan. Stampvoeten tot ze hem weer terug namen. Voor hem zou ze het doen. Ze zuchtte, wilde niet dat ze hem raar aan zouden kijken. Mededogen, het werd niet meer gedoogd in Bloodclan. Zeker niet als Orchis je had afgeschreven. Vernederd in regels, woorden en daden. Maar de kater bleek ook bang. Net als zij. Was het dan nog egoïstisch om dit te riskeren enkel zodat ze een schouder had om op te steunen. De kater bleek dit immers ook nodig te hebben. En duidelijk werd dat hij deze niet vond bij die heks van een zus van hem.  Ze slikte, drukte instinctief haar kop tegen zijn dikke pels aan. Hoorde zijn hart kloppen, voelde zijn warmte op haar huid. Lente.

_{Zijn kop strookte langs haar oortje, een zachte glimlach woekerde op haar koppie, verstopt in zijn dikke pels. Veilig voor alles buiten, de kou, het leek zo ver weg nu. En hoewel haar oogjes gesloten waren, had ze zich in dagen niet zo wakker gevoeld, voelde het alsof ze gewekt was uit een nachtmerrie. Zag ze licht aan het einde van een tunnel. De grote kater humde zachtjes, drukte zijn kop in haar pels, en hoewel maar een klein gebaar. Betekende het de wereld voor de poes, betekende het voor eventjes een einde aan alle wanhoop. Ze glimlachte zoet, leunde zachtjes tegen hem aan, deelde voor eventjes het gewicht op haar schouders met de andere young one. Diens aanwezigheid het bloed van haar pootjes afwaste, bracht haar terug naar de rivier waar ze zo leuk gespeeld hadden. Een zachte herinnering aan een tijd voorbij, maar zeker niet onmogelijk om her te beleven. Met hem aan haar zijde? Met hem was het altijd warm, was het al tijd goed. Diep in gedachten verzonken merkte ze amper dat ze zacht begon te spinnen, steeds meer gewicht van haar af liet glijden. "I-ik ben blij dat ik je tegen gekomen ben, Aegir" mauwde ze voorzichtig, de wereld om hen heen vergetende in zijn geruststellende warmte. Zijn kalme houding. "Ik zou niet weten wat ik zonder jou moest" gaf ze toe met een weemoedige lach. Ja, de kater had haar er aan herinnerd waarom ze gebleven was hoewel haar hele lichaam anders schreeuwde, had het de spijt die ze gevoeld had doen weg smelten als sneeuw in de zon. Ze mocht heel wat verloren hebben, maar had ook heel wat gevonden. Was er achter gekomen wie er wel voor haar waren, wie ze kon vertrouwen met al haar pijn. Op wie ze kon bouwen, waar ze steun kon vinden. Hij was er voor haar, zij was er voor hem, en samen? Samen leken ze alles aan te kunnen.}

_{De kater zijn woorden waren zoet als honing. Deden de kattin kort in zijn warmte wegsmelten en al haar zorgen doen verdwijnen. Kon voor even de energie niet vinden de woorden van de kater in twijfel te trekken. Nee, alles wat hij zei was waar, voor nu. In hem zag ze de goedheid die ze nergens anders vond. Het zachtte licht aan het einde van de tunnel, haar lente in de winterstorm. Zolang ze hier zat, kop in zijn dikke warme pels, was alles goed, alles rustig. Zijn zoete woorden deden haar rusteloze spieren ontspannen, haar oogjes sluiten. Ze slikte, sloeg haar dikke staart tegen hem aan in een hopeloze poging hem diezelfde warmte te bieden als hij haar aanbood. Wilde zijn wat hij voor haar betekende. "Je bent te Lief Aegir" mauwde ze, haar blik die van de kater opzoekende."Ik-" ze stotterde, zocht naar de woorden om haar dankbaarheid te tonen. Zocht naar de juiste woorden, woorden die hem niet zouden doen weglopen. Het stak haar hoeveel zorgen erin haar kop speelde. Hoe snel katten je zijde konden verlaten. Ze kon niet nog iemand verliezen, zou voor altijd op haar teentjes door glas heen dansen. "Blijf bij me" smeekte ze zachtjes onder haar ademhaling door. Zolang hij daar was, zoete woordjes in haar oortjes fluisterde. Voelde ze zich onverslaanbaar. Onverslaanbaar samen met Aegir.}

_{Zijn woorden klonken als muziek in haar oren. Deden haar voor even terug brengen naar een warme lente avond. Wanneer de vogeltjes hun laatste lied zongen, de zon de velden in een warm oranje kleurde. Ze glimlachte ontmoette zijn oh zo tedere blik, terwijl de kater haar verzekerde niet weg te gaan. Er altijd voor haar te zijn. Ze snikte één laatste keer, verdronk ik zijn rustige blauwen ogen. "Ik ben er ook altijd voor jou, Aegir. Dat beloof ik." mauwde ze zachtjes. Goede dingen kwamen nooit maar van één kant. Aegir was er voor haar, zij was er voor hem. "Erewoord" Een kleine glimlach kroop op haar gezicht, kort gleed haar blik over het besneeuwde landschap. Merkte op dat ze nog kou, nog kilte vond. Zag nu enkel een rust in de leegte, alleen met Aegir. Ver weg van Orchis, ver weg van het gruwel thuis.  En alleen met Aegir zou ze haarzelf weer oppakken, vertrouwde op de kater zijn zoete woordjes, durfde er op te vertrouwen. Al was het maar voor heel eventjes, enkel aan zijn zijde, stiekem.  Het betekende de wereld voor de jonge kattin. Ze knikte, liet haar blik op de kater voor haar vallen. Vond haarzelf weer in een moment van verwarring. Hoe was zo'n ziel ooit hier terecht gekomen. In een plaats waar ze nog ziel nog hart kon vinden. Skadi leek een heel ander verhaal, was hier gebracht omdat ze hier thuis leek te horen. Maar Aegir hoorde hier niet thuis. Cheriey's blik verzuurde kort toen de commander haar naam in haar gedachten viel. Vroeg haarzelf af hoe Aegir zich wel niet moest voelen, nu zijn..zusje? In eens Commander bleek te zijn. De kater had gezegd ook bang te zijn. Bedoelde hij daar mee niet alleen Orchis maar ook Skadi?  Kort zocht ze zijn zachte blik af voor antwoordde. Enkel om tot de conclusie te komen dat deze vragen konden wachten. "Echt waar, als je ooit iets nodig hebt Aegir." ze knikte "Ik ben er."}