Biting at your heels

In de warme seizoenen was dit een van haar favoriete plekken. De giftige bloemen die toch zo prachtig bloeiden in het water. Het liefst zwom ze er dan tussen, het water haar lichaam verkoelend. Nu, echter, was er weinig van over. De winter had het stilstaande water bevroren en de dode knoppen van de planten staken enkel schaars boven de hoopjes sneeuw uit. Alles was grijs, grauw en koud. Zonde, maar goed, het zou altijd weer terug keren. Alles bloeide opnieuw.
De grijze poes keek op toen ze de aanwezigheid van een ander oprook. Haar rood-zwarte vlekken staken vel af tegen de witte achtergrond. "Oh, dag Lilypool," ze gunde de ander een glimlach, maar haar blik was scherp.

&Lilypool

Ze had een hekel aan leafbare eerlijk. Het had ervoor gezorgd dat ze nergens meer kon zwemmen en dat beviel haar niks. De rivier was nog steeds vergiftigd en andere wateren zoals de Lily pool waren bevroren. Toch had ze het niet kunnen laten om hier naartoe te komen. Het was tenslotte de plek die dezelfde naam als haar had. Ze merkte alleen al snel genoeg dat ze niet alleen was en dat Bitterpaw er was. Het zusje van Aegir. Elke keer als ze bij iemand in de buurt kwam die ook maar iets met hem te maken had gehad wist ze niet goed hoe er mee om te gaan. Toch deed ze haar best om er zo normaal mogelijk uit te zien en ze knikte kort gevolgd met een: "Bitterpaw," Voor nu zei ze niet meer dan dit, omdat ze bang was te veel te zeggen ergens.

Hm, bijna een perfecte performance. Het was alleen die houterige manier waarop de poes haar naam uitsprak die haar weggaf, heel jammer. Bitterpaw gunde haar een stralende glimlach. Wel, hadden ze kennelijk toch nog iets gemeen - beiden werden ze niet graag aan haar mislukkeling van een broer herinnert. Alleen om welke reden niet? De grijze poes rekte zich uit in de sneeuw, haar adem verdween als witte wolkjes in de hemel. "Hey, zullen we anders even controleren hoe dik het ijs is?" stelde ze voor. "Ik hoop dat we nog ergens een wak kunnen maken, misschien zijn de vissen hier wel nog goed,"

Het was misschien al positief dat Bitterpaw haar niet vragen ging stellen over Aegir, want heel eerlijk, ze zou de eerste niet zijn. Maar na de laatste keer dat ze Aegir gezien had wist ze niet goed meer hoe ze zich bij alles voelde en daardoor wist ze zich ook niet goed een houding te geven bij de katten die ooit close waren geweest met hem. Gelukkig stelde Bitterpaw voor om te testen hoe dik het ijs was en dat klonk niet als een slecht plan. "In het midden zou het het dunst moeten zijn of soms bij de randen kan je geluk hebben." Antwoordde ze dan ook vrijwel meteen. Ook al betekende dat eerste dat ze sowieso ook zelf het ijs op zouden moeten gaan.

Dit soort klussen waren altijd beter met z'n tweetjes, vond ze. En bovendien vond ze het wel interessant tijd te spenderen met de gevlekte poes die ooit zo close was geweest met haar broertje. Ze glimlachte de ander toe. "Laten we dat doen. Ugh, ik kan niet wachten om weer eens een goede, vette vis te eten," ze smakte verlangend met haar lippen en zette haar grijze pootjes op het ijs. Met voorzichtige stappen kwam ze dichterbij. "Kom je? Ik denk dat als we voorzichtig zijn, we daar verderop wel een wak kunnen slaan," haar ogen speurden het ijs af, en landden op een stuk dat er dun genoeg uitzag. Met kleine stappen begaf ze zich die richting op, al lette ze erop dat Lilypool haar bij bleef.