One breath it'll just take

Ebonypaw klemde haar kaken op elkaar om te voorkomen dat ze de apprentice nog eens een tip zou geven, al schudde ze er wel mentaal haar kopje op toen ze zag hoe dat de apprentice stond. Op die manier zouden haar poten niet genoeg grip hebben en zou ze wegglijden in de sneeuw. Ze wilde haar bekje openen om iets te zeggen, maar sloot deze meteen toen ze de strakke blik van een warrior in haar richting zag. Achter zijn rug om trok ze een gezicht. Waarom ging ze überhaupt mee op dit soort jachtsessies als ze toch geacht werd om haar bekje te houden? Ze onderdrukte een zucht en wiebelde met haar oortje toen de apprentice inderdaad uitgleed. Ze trok een gezicht van “ik-zei-het-toch” naar de warrior, welke haar blik met een scherpe blik beantwoordde. Ze wendde haar blik af en wachtte totdat de jachtsessie gedaan was. Toen dat eindelijk het geval was, maakte ze dat ze wegkwam en rende ze naar de Sunningrocks. Ze had geen zin om bij een groepje te zijn die haar duidelijk niet op prijs stelde en dus ging ze maar wat verloren bij de Sunningrocks zitten. Ze wist dat ze het gebied hadden gekregen om te jagen, maar ze had daar nu even geen zin in en dus keek ze met een koele blik naar de overkant van de rivier, waar de ThunderClanners zich ophielden.

Nu het nog kon ging hij zo vaak mogelijk naar de Sunningrocks. Het was ook deels om de trauma van zich af te werken, want hij wilde deze plek niet langer meer associëren met het dode lichaam van zijn leader. Zo erg was het niet. Ze had niet voor niets 9 levens, of nu 8.. Hij was niet de enige. Zijn mede-apprentice Ebonypaw leek er ook te zijn, net zoals hij niet voor het jagen. Wat ongemakkelijk stapte hij op haar af. Haar aanspreken bracht hem compleet buiten zijn element. "Alles goed Ebbo?" Het was niks voor hem om zo te praten, maar hij had de bijnaam weleens rond horen vliegen in de apprentice den, dus ze wilde vast zo genoemd worden.

Ebonypaw wist niet waar ze meer verbaasd over was: dat de timide Tinypaw op haar afstapte of dat hij de verschrikkelijke bijnaam gebruikte die Hermitpaw voor haar verzonnen had. Ze wierp een haast doodse blik naar opzij en keek hem strak aan met haar groene ogen. “Het is Ebonypaw,” zei ze op een bijna giftige toon tegen hem. Dat ze het Hermitpaw ging toestaan om die belachelijke bijnaam vol te houden, wilde nog niet zeggen dat ze dat van elke apprentice ging pikken. “En ja, het gaat prima met me,” vervolgde ze koeltjes. “En met jou? Ik hoorde dat Stormflight je nieuwe mentor is geworden.” Lucky him. Zij zat opgezadeld met een minder geduldige mentor en ook nog eens iemand waar ze constant mee kon bekvechten. Aan de ene kant was dat een goed ding omdat Grimestripe dan misschien zo weinig geduld had dat ze snel haar final assesment kon doen, maar aan de andere kant was dat ook weer niet de tour die ze op wilde gaan omdat ze juist zo veel mogelijk wilde ontdekken en leren wat er te leren viel. Ze onderdrukte een zucht. Waarom kon het leven niet eens voor één keer makkelijk zijn?

Oh nee, dat klonk niet goed. Hij had niet zo stom moeten doen en gewoon Ebonypaw moeten zeggen. Natuurlijk ging alles weer helemaal fout. "Sorry- ik dacht dat dat je bijnaam was." Sputterde hij. Hij kon er niet aan denken om haar per ongeluk beledigd te hebben. Dat was het tegenovergestelde van wat hij wilde bereiken. "Het gaat.. oké. Stormflight is een goede mentor." Was zijn antwoord, waarna het even stil was. "Hoe is Grimestripe?" Daar wist hij zelf het antwoord al op: vreselijk. Als hij aan iemand een hekel had dan was het wel aan hem, of in ieder geval dat soort types. Hij kon zich niet voorstellen hoe iemand zo weinig empathie kon hebben.

“Dat Hermitpaw het gebruikt, geeft nog geen reden aan andere apprentices om dat ook te doen,” sprak ze op een licht koele toon tegen hem, al voelde ze zich een klein beetje schuldig toen ze hem over zijn woorden hoorde hakkelen. Hij had het waarschijnlijk helemaal niet zo bedoeld en dus ontspande de blik in haar ogen wat. Ze gaf een knikje toen hij over zijn mentor sprak. Ze kende Stormflight niet persoonlijk, maar ze had nog geen slechte dingen over hem gehoord en het leek haar een mentor met veel geduld en empathie. Als ze Tinypaw’s karakter een beetje kon inschatten, dan was dat misschien wel precies wat de kater nodig had. “Als ik mijn gedachten voor me houd, is hij wel oké.” Ze trok een grimas. “Wat dus wil zeggen dat hij zelden oké is.” Ze nam aan dat Tinypaw nu al wel in de gaten had dat ze zei wat ze dacht, een karaktereigenschap dat door velen niet werden geapprecieerd. “Maar goed, ik heb een sterk karakter, dus ik kan mijn mannetje wel staan. Ik denk toch dat het beter is dat ik hem kreeg dan iemand anders. Ik denk ook dat Crystalstar een verstandige keuze heeft gemaakt om Stormflight aan jou te geven.” Ze gaf de kater voor haar een knikje. Het was beter zo. Tinypaw versus Grimestripe zou het hem toch niet zijn geworden.

Het leek erop dat Grimestripe zeker onder de apprentices al niet bepaald een goede reputatie had, maar dat had ze ergens wel verwacht. Hij was een botterik en ook iemand die duidelijk uit zijn slof kon schieten als het niet goed zoals hij het graag zag. Dat had ze tijdens haar training al wel mogen ondervinden, maar ze was er niet van onder de indruk geweest. Toch niet aan haar exterieur te merken, that is. Vanbinnen was ze altijd wel een beetje opgelucht als de training voorbij was, maar dat ging ze niet aan Tinypaw’s neus hangen. “Ik ben eigenlijk iemand die veel aan kan.” Ze trok een grimas. “Als je constant als betweter wordt beschouwd en je daarvoor in je gezicht wordt uitgelachen, dan moet je wel wat kunnen hebben.” Het was niet dat ze expres wilde uitblinken tegenover de andere apprentices, maar het gebeurde gewoon. Ze liet haar blik naar hem glijden toen hij zijn excuses nogmaals aanbood en ze wuifde het weg met haar staart. “Vergeten en vergeven, Tinypaw,” sprak ze op een rustige toon tegen hem. “Maar vertel eens, hoe is het om Stormflight te hebben als mentor? Hij lijkt me echt heel chill,” zei ze tegen hem, meer om hem van zijn schuldgevoelens af te brengen dan dat ze echt meer over de kater wilde weten. Ze kon hem wel wat inschatten, dus ze kon ook al wel half en half voorspellen hoe Tinypaw’s trainingen vergingen. Heel anders dan die van haar, that’s for sure.

Haar reputatie was algemeen bekend. Zelfs hij kreeg weleens een roddel mee. Geloofde hij het? Misschien onbewust wel ja. Hij kon er niks aan doen dat hij de vooroordelen direct aan haar linkte. Niet dat hij dat ging uiten.. Ze deed tot nu toe misschien niet bijzonder aardig, maar ook zeker niet betweterig. Het kwam als enorme opluchting dat ze hem vergaf, en nog beter: hij hoefde niks over haar persoonlijke monoloog te zeggen. In plaats daarvan vroeg ze hem naar Stormflight. "Hij is echt geweldig." Gaf hij schuifelend toe. Het voelde oneerlijk om zo'n leuke mentor te hebben terwijl zij opgescheept zat met Grimestripe. "Maar iedere mentor heeft minpunten hoor." Voegde hij er snel aan toe.

Ebonypaw probeerde een verbitterd lachje te onderdrukken toen Tinypaw eerst toegaf dat Stormflight geweldig was, om vervolgens aan te geven dat elke mentor zo zijn minpunten had. Ze kon zich niet voorstellen dat Stormflight’s minpunten zich zouden levelen aan die van Grimestripe, maar Tinypaw mocht natuurlijk altijd eens een poging wagen. “Oh ja?” vroeg ze dan ook op een licht uitdagende toon. “Wat voor een minpunten heeft Stormflight dan?” Ze wist dat ze Tinypaw nu voor het blok zette en dat dat misschien niet erg eerlijk was van haar, maar ze weigerde gewoon om te geloven dat een mentor zoals Stormflight genoeg minpunten kon hebben voor Tinypaw om haar proberen op te beuren.