Ocean Tide

Grace rende doorheen the highlands en voelde de wind in haar vacht. Voor een kort moment moest ze denken aan de katten van de clans die ze zo kort ontmoet had toen die hier bij hen geweest waren - toen was ze nog jong geweest, natuurlijk, maar hun verhalen hadden indruk gelaten. Eén van hun clans was een 'Windclan' geweest, zo genoemd vanwege deze sensatie, van de wind die ruiste in hun oren terwijl ze door hun gebied raceten. Grace had nog wel een goeie Windclanner geweest, bedacht ze zich, als ze in het woud was geboren en niet in de bergen. Maar dan had ze ook zo veel andere dingen moeten missen, zoals hoe het licht reflecteerde van de bergtoppen en de wetenschap dat haar totem altijd bij haar was. Grace gleed tot stilstand en wierp haar kristalblauwe blik om zich heen, maar hij maakte zich niet zichtbaar. Dat deerde haar niet. Ze wist dat hij er was, dat ze nooit alleen was. Op meer dan één manier, blijkbaar, want een grijze kattin benaderde haar. Grace wierp een glimlach op de ander. "Hé, Pearl, hoe gaat 'ie?", vroeg ze, terug beginnend met lopen maar trager dit keer, zodat de ander haar kon bijhouden.

+ Pearl

Het was een rustige dag. De Cave Guard had afgelopen dagen zich beter kunnen vorderen in haar job en elke dag voelde het beter om het opnieuw te doen. Vroeger was ze bang geweest en had ze soms schrik van haar eigen lot. Maar het viel nog redelijk mee - dit alles. De wind woei door haar vacht heen en de gedachtes maakten plaats voor gevoel van vrijheid en rust. Iets wat ze wel kon gebruiken nu zodat ze op haar gemak zat. De zilveren poes zag ook toevallig een andere kattin, een Prey Hunter hoogstwaarschijnlijk. Ze hield zich nooit in voor een praatje, want praten was wel leuk. Het hielp haar om rust te vinden: Anderen op hun gemak stellen was haar grootste doel. 'Hé, Pearl, hoe gaat 'ie?', vroeg de ander terwijl de Cave Guard achter haar aan ging lopen. Ze was sowieso een trage loper, maar het viel wel mee. Ze kon het bijhouden. "Hey Grace... Mja, het gaat wel", begon ze. "Ben een beetje moe zoals gewoonlijk... En jij?"

Grace glimlachte vriendelijk bij het antwoord van de ander dat ze wat moe was, zoals gewoonlijk. Dat was een gevoel dat ze zelf niet echt kende. Nee, meestal had Grace juist heel veel energie - té veel misschien, als je het sommigen zou vragen. Maar ze was gelukkig als ze in beweging was en niet vastzat tussen de muren van de grot. "Ik geniet van de wind.", antwoordde ze met een glimlach en een elegant sprongetje, waarna ze zich omdraaide en achteruit begon te lopen zodat ze de jongere cave guard makkelijker aan kon kijken. "Er is iets heel rustgevend aan het ruisen ervan, vind je niet?"

'Ik geniet van de wind', antwoorde de kattin met een glimlach. Ja, het gevoel van de wind die door je vacht heen ging was meestal wel een fijn gevoel. Tot de wind te hard werd en je naar achter begon te duwen of tegenwind, dan was het wat minder, maar nog steeds mooi. 'Er is iets heel rustgevend aan het ruisen ervan, vind je niet?'. Oh ja, het ruisend geluid. Wanneer het huilde door de takken heen en de wereld liet weten wat het precies voelde. Wanneer het wel leek te huilen, diep vanbinnen. "Ja, inderdaad, het is heel rustgevend", gaf ze toe en staarde met haar blauwe ogen naar de hemel.