➷ open | A fool who stands for nothing

Lage en trage stappen met lichtgekleurde poten nu bruin van de aarde en grond. Zijn adem iel maar door bekendheid met dit gevoel niet onbehagelijk. Lopen oogt bijna op sluipen in nauwe en donkere gangen. Gangen die voor hem als een kaart uitgestippeld stonden in zijn geestbeeld. Het was duidelijk als maar kon zijn. Enkel voor hem. Graven, herleggen, uitbreiden. Soms jagen, prooi kwam soms ook ten domme op bezoek. Een draai met zijn oor en kleur komt terug de tunnels in. Zwart word bruin, word groen, word geel met wit. Dor gras met droge bloemen bedekt met sneeuw. Hij zag nog wat onder deze deken behoorde te liggen. Meer ruimte werd aan hem en zijn verstijfde spieren gegund. Een steek van kinderlijke euforie om het zonlicht weer te zien en klaar te zijn met de dag. Crossfire gaf een lach en sprong naar buiten. De grond en de lucht was zoals hij hem wist te vinden, maar in zijn enthousiasme had hij niet gerekend op een soortgenoot. Schuldbewust druppelde de glimlach door tot de misgekleurde ogen, en een buiging volgde. "Mijn fout" Echode er simpel uit hem, dienend als excuus.

Het leek erop dat het lot vandaag voor hem een Lunarbite op de planning had staan. Een die gelukkig snel zijn excuses accepteerde en een vrolijke respons terug diende. Zijn oren bewogen in korte en tikkende bewegingen bij de manier hoe zijn naam genoemd werd. En hierbij besloot hij dat hij dat hummen aangenaam vond. Het klonk prettig in zijn oren en als hij op dat moment geen vraag had gekregen had hij mogelijk teruggehumt… ach, waarom ook niet? Wie hielt hem tegen? “Lunarbiteeee” Mauwde hij in een muzikale toon terug. Geamuseerd door de reactie en hun neuzen zo dicht bij elkaar keek hij in de stukjes hemel die haar ogen moesten voorstellen. Wat ontzettend blauw, zou bijna verboden moeten worden. “Ik ben nooit klaar” antwoorde hij compleet waarheidsgetrouw. Nooit waren de tunnels klaar, dat was het hele punt. Zijn voorouders hadden hier aan gewerkt en wanneer hij ooit kits had, zouden die er ook aan werken. Geen enkele andere reden maar plagend bewoog hij zijn slanke lichaam naar voren en gaf een lik over haar snuit. Dat kreeg je ervan als je zo dichtbij kwam. Gebruik makend van deze actie zette hij een stapje naar achteren om hierna over zijn clangenoot heen te springen en plagend naar haar eekhoornstaart te happen. “Hoe bevalt de sneeuw boven de grond, moorrunner?”

Het was altijd leuk om rond te kunnen spelen met een clangenoot. Crossfire sierde zich zeker in theatrale handelingen en acties, een natuurlijke charme die hij altijd bij zich droeg gaf hem des te meer rede en middelen om hier in mee te gaan. Een leuke koppie en een schuine glimlach zorgde ervoor dat hij snel vergeven werd. Lunarbite speelde des te goed mee met dit alles en het plezier wat te zien in zijn oh zo lichtelijk miskleurde oogjes. Bij de uitdaging liet hij zichzelf door zijn poten zakken en sloop dichterbij, ondeugd en slechte bedoelingen in iedere stap verweven. “Ik denk, kleine gok, dat ik het best nog eens zou wagen” Plaagde hij, compleet waarheidsgetrouw. Toch had hij wel een idee dat de tweede keer niet zo makkelijk zou gaan. Echter zou dit hem niet tegenhouden, hij was juist benieuwd wat het hem nu zou brengen, wat onze mevrouw in rood zou uitspoken. Dit bleek een klap rond zijn oren te zijn. Hij maakte een geluid van absolute shock, om zichzelf hierna zo weg te zetten dat hij over Lunarbite heen stond, terwijl zij op de grond lag. Zonder haar aan te raken torende hij zo boven haar heen… om dan toch een hapje te nemen van haar oor voor hij weer wegdook. Al voelde hij zich bijna betrapt toen de staart onder zijn kin te voelen was. Met toch een kleine blos rond zijn oren gaf hij een warme lach, en dook toen snel opzij. Nu pas leek hij het moment te vinden om woorden terug te schenken. “Och, en ik maar denken dat je mij een lekkere vette haas vond. Ik was al helemaal gevleid..” Hij stak zijn tong uit op dezelfde snor toon, om toen dichterbij te lopen, zodat ze recht oog in oog met elkaar stonden, “Maar tragisch genoeg betekend boven grond halen nog niet een geslaagde jacht” Hij kwam nog een stapje dichterbij. “Daarvoor moet je hem toch echt….” Zijn snuit kwam nog dichter en hij fluisterde. “Vangen” En nog voor deze woorden goed en wel onderweg waren sprong hij nogmaals over haar heen en zette het op een lopen, een volledige sprint zoals windclanners bekwaam waren. [/b]