[Spreekuurtje] I've seen the future but I've got nothing

Jaggedgaze onderdrukte een zachte zucht. Sinds dat hij elder was geworden, wist hij niet goed wat zijn positie nog was in de Clan. Zijn vader wilde niet meer tegen hem praten en de teleurstelling straalde van hem af wanneer hij bij Jaggedgaze in de buurt was. Ook al kon de elder het niet zien, hij wist dat het er was. Ze hadden manen naar dit moment toegeleefd en binnen één maan training had het zo ver kunnen zijn, maar nu had hij opeens een heel andere toekomst. De kater had geen idee wat zijn doel nog was binnen de Clan en hij wilde graag wat dingen ophelderen, zien of zijn leader misschien een voorstel had. Hij weigerde om zich bitter op te gaan stellen of te veel te gaan lopen piekeren over wat er gebeurd was. Hij weigerde om ook maar iets te veranderen aan zijn karakter door dit ongeluk, maar hij kon het niet helpen dat hij soms verlangde naar dat ene moment dat zijn leven had veranderd en dat hij dan een andere beslissing had gemaakt waardoor het niet gebeurd was. Jaggedgaze probeerde het van zich af te schudden terwijl hij probeerde te bepalen waar Crystalstar’s den was. Gezien het feit dat hij nu op zijn andere zintuigen moest vertrouwen nu dat zijn zicht één grote puinhoop was, kon hij haar geur makkelijk oppikken en de kater draaide zich onvast in die richting. Hij deed voorzichtig wat stapjes naar voren, maar wist de afstand alsnog niet goed in te schatten en botste dan ook volop tegen de heuvel van haar den op. “Crystalstar?” vroeg hij op zo’n standvastige toon mogelijk. “Mag ik binnen komen?”

Een zachte plof aan de buitenkant van haar den deed Crystalstar opkijken. De stem van Jaggedgaze volgde. Crystalstar onderdrukte een zucht van wanhoop, het was bijna te tragisch geweest om te accepteren. "Natuurlijk, Jaggedgaze, kom binnen." Klonk het toen. Voor zijn heldendaad had hij de naam van een warrior vroegtijdig gekregen, zoals ook haar eigen zoon dat gehad had. Maar Jaggedgaze zou nooit de taken vervullen die bij de nieuwe rang hoorden, hij was geen warrior. "Je bent er, ga maar zitten." Miauwde ze toen hij binnen kwam lopen en tot vlak voor haar doorliep. De verwondingen aan zijn gezicht waren lastig om te negeren, maar Crystalstar keek hem toch aan. Ze zou hem niet het recht van haar respect ontnemen nu al zoveel andere dingen weggerukt waren. "Ik heb Starclan om een wonder gevraagd, maar blijkbaar is er maar zoveel wat zij ons kunnen geven." Een bitter ondertoon, het deed haar pijn.

Het was nog niet zo gemakkelijk om binnen te komen en ergens schaamde hij zich wel dat zijn leader hem moest helpen, ook al vond zij dat misschien niet zo. Hij probeerde haar te ontwaren in de duisternis van haar den, maar vooral als het donker werd, kon hij de kleuren om zich heen niet ontwaren. Dan leek het net alsof hij volledig blind was. Als hij in het volle daglicht stond, gingen de kleuren in elkaar over en kon hij het nog net onderscheiden als iemand zijn richting in kwam, maar meestal maakte dat hem zo misselijk dat hij zijn ogen maar gewoon sloot. De kater luisterde naar de woorden van Crystalstar en het verbaasde hem ergens wel om de bittere ondertoon in haar stem te horen. Hij wist dat Crystalstar veel gevoel had voor haar Clanmates, maar hij had ergens verwacht dat ze het zijn eigen domme schuld zou vinden. “Ik denk dat StarClan geen wonderen verricht aan een apprentice die na zijn eerste zet als een inschattingsfout maakt, Crystalstar,” zei hij op een zachte toon tegen haar. De poes tegenover hem had meer ervaring gehad en haar blinde woede had het nog lastiger voor hem gemaakt, maar het was begonnen omdat hij een inschattingsfout had gemaakt waar hij nu een zware prijs voor had moeten betalen. Hij schudde zijn kopje. Nee, hij was hier niet om medelijden te zoeken bij zijn leader. “StarClan heeft ons misschien niet veel meer te bieden wat mij betreft, maar denk je dat ik nog behulpzaam kan zijn voor de Clan?” Hij haalde diep adem. “Ik wil niet met een bitter gevoel wegrotten in de elder’s den en alle andere apprentices alles voor me laten doen. Ik wil niet dat anderen… medelijden met me krijgen.” Hij trok met zijn oortje. “Mijn zicht is me grotendeels ontnomen en ik zal nooit meer warrior kunnen worden, maar ik kan wel oefenen om mijn Clan te dienen zoals ik dat deed als apprentice zijnde. Om te zorgen voor de andere elders en voor de queens. En voor de kittens.” Hij keek zijn leader hoopvol aan. Zou zij een voorstel hebben?

Een warrior verliezen was moeilijk maar niet ingewikkeld. Het lichaam werd in die gevallen simpelweg teruggebracht naar het kamp en met de juiste rituelen ten ruste gelegd. Maar een apprentice die een enorme handicap op had gelopen? Dat was een heel ander verhaal. Crystalstar snapte dat Jaggedgaze van nut wilde zijn, maar wist zelf ook wel hoe moeilijk dit zou zijn. Zelfs Faintlight, die altijd blind was geweest, kon niet veel meer betekenen dan op kittens passen. "Ten eerste zullen we je nooit in de steek laten, wat je de clan nou wel of niet nog te bieden hebt." Begon Crystalstar bedenkelijk. Ze was een harde leader, maar haar clanlieden waren haar alles, alles wat zij deed was voor hen. "En je kan vast helpen. Maar ik wil dat je eerst comfortabel wordt in je nieuwe situatie, snap je dat?" Ze klonk al een stuk vriendelijker dan voorheen. Het was niet per se moederlijk, maar ergens wel zorgzaam.

Hij wist ergens ook wel dat hij iets onmogelijks van haar vroeg. Hij wilde het liefste oefenen om zich weer in het territorium te begeven, maar hij wist hoe gevaarlijk dat kon zijn. Het was niet omdat hij niet volledig blind was dat hij geen brokstukken kon maken als hij er alleen op uit zou trekken. Hij wilde alleen… tja, wat wilde hij? Dat hij weer kon zien? Hij wist dat wat de BloodClanner gedaan had onveranderlijk gemaakt kon worden en dat er weinig manieren waren waarop hij de Clan nog van dienst kon zijn zoals hij als apprentice gedaan had. Dat wilde nog niet zeggen dat hij zich erbij neer ging leggen en dat zijn leven één grote sleur moest worden. Crystalstar leek dit ook niet te denken, want ze wees hem niet direct af. Jaggedgaze voelde hoop opkomen toen zijn leader sprak. “Ik snap wat je bedoelt,” sprak hij op een rustige toon en hij neeg zijn kopje respectvol naar haar. Hij hoopte dat het naar haar gericht was en niet naar de muur van de den, want dat zou een beetje awkward overkomen. “Op welke manier zou ik behulpzaam zijn voor mijn Clan als ik wat meer wen aan mijn situatie, Crystalstar?” vroeg hij op een zachte toon. Hij nam aan dat hij op de kittens kon passen en dit samen met Faintlight kon doen, maar een deeltje in hem wilde nog steeds zo veel meer. Naar buiten gaan, proberen te jagen, hoe zwak zijn zintuigen dan nu ook waren. En het liefste van alles wilde hij dat hij de tijd weer terug kon draaien. Dat was écht wat hij het liefste wilde.

Ze wist hoe het was om niet te kunnen helpen bij de clan. Crystalstar, die twee keer moeder was geworden, had ontdekt hoe het was geweest om verzorgd te worden zonder zelf te verzorgen. Het was beide keren het naarste deel voor haar geweest, en dat was nog maar tijdelijk geweest. Jaggedgaze zag hier voor zich een eindeloze weg van hulpeloosheid. Opgesloten zitten in het kamp, nooit meer jagen, nooit meer vechten voor zijn clan. Hij zou nooit kunnen sterven voor de goede zaak als hij daarvoor koos, omdat hij die keuze één keer had gemaakt en toen niet was gestorven. "Je kan uiteraard helpen bij kittens, zoals Faintlight dat doet. Maar een jonge kat zoals jij, Warriorleeftijd.. Je wilt natuurlijk veel meer." Miauwde Crystalstar langzaam terwijl ze nadacht. "Als je scherpe oren hebt kan je nog steeds wacht staan met iemand anders. Verder kan ik weinig voor je betekenen vrees ik. Heb je zelf ideeën?"

Zijn hart zonk in zijn keel toen Crystalstar haar woorden sprak. Begreep hem niet verkeerd: hij vond het een eer om voor zijn Clan te zorgen en hij had altijd met veel liefde de zorg van de kittens en de elders op zich genomen, maar op een gegeven moment zou er weinig variatie in die taak zijn en Jaggedgaze wilde meer dan dat. Zijn leader leek dat feilloos aan te voelen en deed een voorstel dat niet zo heel slecht klonk. Daarna vroeg ze aan hem of hijzelf ideeën had en hoewel hij er kort over na had gedacht, wist hij niet of hij erover kon beginnen. Zijn leader leek hem echter serieus te nemen en dus besloot Jaggedgaze om de gok te wagen. “Ik weet hoe ongebruikelijk en hoe belachelijk dit misschien wel moet klinken,” begon hij op een zachte toon, “maar ik zou inderdaad graag meer willen dan op kittens en elders passen alleen. Ik zat te denken dat als ik zou wennen aan mijn situatie, dat ik misschien een speciale training kon krijgen om met mijn handicap om te gaan.” Hij wiebelde met zijn oortjes. “Dat ik misschien samen met een voor mij toegewezen kat het kamp kon verlaten en dat ik langzaamaan leerde om op mijn eigen zintuigen te vertrouwen. En dat ik, als Newleaf of Greenleaf aanbreekt zodat prooi niet meer zo schaars is, misschien zo kon leren om me toch nog nuttig te maken door te gaan jagen.” Hij wiebelde met zijn oortjes. “En misschien…” Zijn stem stierf weg. “Misschien dat… bepaalde simpele vechttechnieken kon aanleren zonder me te hoeven bewegen zodat ik het kamp kon beschermen als we ooit aangevallen zouden worden in het kamp?” Hij haatte het hoe kleintjes zijn stem klonk. Hij klonk meer als een hulpeloze kitten die met nutteloze ideeën aan kwam zetten dan een dappere elder die zich neer had gelegd bij zijn situatie, maar er was een deeltje in hem dat de zware training samen met zijn vader nog niet achter zich wilde laten. Zelfs al had zijn vader dat wel al gedaan.

Niemand was nutteloos, daar hield Crystalstar zich aan. Zelfs de Elders die de clan niet meer konden dienen als voorheen hadden altijd nog de wijsheid om door te geven aan de jongere katten. Deze kat hier, Jaggedgaze, hoefde niet gestopt te worden door zijn beperking, hoe zwaar die ook op hem drukte. Ze luisterde dan ook aandachtig naar zijn voorstel en knikte, maar bedacht dat hij daar niets aan had. "Dat klinkt al niet verkeerd, Jaggedgaze. Ik weet niet of er hier iemand is die zonder zicht kan jagen, maar als het mogelijk is.." Crystalstar was niet van plan een jonge kater als hij weg te laten kwijnen, omringd door kattinnen en katers die jaren ouder dan hij waren. "Je zult krijgen wat je nodig hebt om het beste te maken van de situatie, wees in dat opzicht maar niet bang. Denk je dat je zelf iemand kunt vinden?"

Jaggedgaze voelde hoop opkomen bij het idee dat zijn leader zijn voorstellen serieus in overweging nam. Ze had ook makkelijk kunnen zeggen dat hij zich neer had moeten leggen bij zijn situatie en dat hij moest accepteren dat hij vanaf nu een elder was en dat er voor hem gezorgd moest worden, maar dat deed ze niet. Zijn hart begon iets sneller te kloppen van opwinding toen ze in overweging leek te nemen om hem weer te laten jagen. Hij vond het iets minder dat hij daar iemand voor toegewezen moest krijgen, maar hij snapte ook wel dat ze hem niet zomaar in het wilde konden gooien en dan zeiden dat hij zijn plan maar moest trekken. Er kwam één specifieke kat in hem op toen ze vroeg of hij zelf iemand kon vinden en voor hij haar als voorstel kon gebruiken, kondigde een andere kat zich al aan. Jaggedgaze bewoog verrast met zijn oortjes toen de geur van Shatteredice hem tegemoet kwam en hij deed een klein stapje opzij zodat ze mee kon doen aan het gesprek. “Mijn aandacht heb je,” zei hij op een rustige toon nadat ze was uitgesproken. Hij nam aan dat Crystalstar er ook wel voor open stond om het aan te horen en ergens was hij wel benieuwd wat een poes zoals Shatteredice hem te bieden had. Hij wist niet veel van haar achtergrond, maar hij wist wel dat dit een interessante wending was en hij was benieuwd naar wat haar voorstel zou zijn.

Plotseling kwam er nog iemand haar den binnen, deze keer onaangekondigd. Crystalstar wilde al harde woorden opzetten toen ze Shatteredice herkende en haar blik verzachtte. Op de een of andere manier had ze een zwakke plek voor de ander ontwikkeld, en was het moeilijk voor de leader om haar vriendin zomaar weg te sturen of te vragen even buiten te wachten. "Oh, je stoort niet verschrikkelijk, Jaggedgaze en ik.." Maar veel meer wist ze niet uit te brengen doordat Shatteredice verder praatte en verkondigde een voorstel te hebben. De jonge Jaggedgaze scheen meteen geïntrigeerd en ook Crystalstar's oren draaiden nieuwsgierig, wat kon dit te betekenen hebben? "Natuurlijk, Shatteredice. Ik hoor graag wat je te zeggen hebt."

Crystalstar leek er ook voor open te staan om Shatteredice’s voorstel te horen en Jaggedgaze schoof respectvol nog wat meer naar opzij zodat Shatteredice voldoende ruimte had om naast hem te gaan zitten. Ze was een senior warrior en daardoor ook iemand waar hij veel respect voor had. Dat ze zich om hem wilde bekommeren, deed hem aan de ene kant wel goed, hoewel hij het aan de andere kant wel erg vond omdat hij juist wilde dat de rollen omgedraaid waren. Maar dat had hij met alles. Hij stelde zich steeds voor hoe het als warrior zijnde was geweest om voor zijn elders te zorgen en nu lag hij samen met ze in één den. Hij vond het niet erg om naar hun verhalen te luisteren en hij had zelfs wel lol met ze, maar… tja. Hij was een jonge kat en hij wilde meer dan dat. Zijn blik ging dan ook geïnteresseerd naar opzij en zijn kopje kantelde lichtjes toen Shatteredice begon met spreken. Ze vertelde over een apprentice in WindClan die een soortgelijke situatie als hem had meegemaakt en zijn oortjes bewogen verrast toen hij hoorde dat WindClan haar een opleiding tot warrior worden had toegestaan. Zijn hart begon steeds sneller te kloppen toen ze verder praatte en een glimlach ontstond om zijn lippen die hij onmogelijk weg kon krijgen. Shatteredice bood hem hier een training aan waardoor hij weer warrior kon worden! Misschien niet met alle voordelen van een echte warrior, maar toch genoeg om hem niet weg te laten rotten in het kamp. Hij liet haar volledig uitpraten en wachtte even respectvol op zijn leader, maar begon toen te spreken toen er even stilte heerste. “Shatteredice, ik denk niet dat ik in woorden kan uitdrukken hoe blij ik ben met het vooruitzicht niet te hoeven stil blijven in het kamp. Het klopt dat ik een trotse RiverClanner in hart en nieren ben, maar ik zie ook wel in dat ik zonder hulp niet ver zal komen. Het zou me echt een eer lijken om door jouw getraind te worden, of RiverClan nu je originele Clan is of niet. En het maakt me ook niet uit hoe hard ik er voor moet werken. Ik zou er alles voor over hebben om mijn Clan weer te dienen zoals ik dat eerst ook deed.” Hij kon het niet helpen dat zijn stem jongensachtig en vol opwinding klonk naarmate hij meer tegen Shatterdice zei, hoewel hij dat wel probeerde te neutraliseren. Hij schraapte kort zijn keel en deed zijn best om meer controle over zijn emoties te krijgen. “Uiteraard enkel en alleen met jouw toestemming, Crystalstar,” zei hij toen hij dacht weer genoeg controle te hebben over zijn stem en hij neeg zijn kop respectvol naar waar hij zijn leader eerst had horen spreken, hopend dat hij niet een totale flater sloeg door in de verkeerde kant te knikken.

Ze dacht terug aan haar vorige gesprek met Shatteredice over Windclan, toen had ze geheimen te horen gekregen die niemand buiten die clan hoorde te weten. Het was informatie die haar machtig maakte, die haar een oneindige voorsprong op Wolfstar gaf, mochten ze ooit in rivaliteit verwikkeld raken. Crystalstar concludeerde dat dat ook was waar deze zogenaamde blindentraining van Windclan op sloeg: het tunnelsysteem, daar kon natuurlijk ook zonder zicht in gewerkt worden. Aan de ene kant was het natuurlijk dé uitkomst voor Jaggedgaze, maar aan de andere kant moest Crystalstar zeker weten dat Windclan niet zou ontdekken wat hier door gefluisterd was als er plotseling een blinde warrior in Riverclan getraind werd. Maar zij was eindverantwoordelijke, dus ze moest hier wel degelijk een beslissing over maken. Zij moest de beslissing maken of Jaggedgaze onder Shatteredice's vleugel genomen kon worden. "Het is een interessante optie.. En ik ben geneigd ja te zeggen, maar ik heb voorwaarden." Miauwde de leader dan ook, ietwat voorzichtig terwijl ze vooral Shatteredice aankeek. "Jaggedgaze wordt ten alle tijden ver weg van de Windclangrens getraind, en op gatherings ben je nog steeds hulpeloos blind. Je laat niet merken wat je kan. We kunnen niet riskeren dat Windclan begrijpt dat we haar methodes gebruiken."