Don't trap your Lion Heart

Winterpaw - hij moest nog steeds een beetje wennen aan de nieuwe naam en rang - trippelde het kamp uit. Hij vond het best spannend om zonder zijn mentor het kamp uit te gaan. Maar hij had de tour al gehad. Maar heel eerlijk wist hij nog niet helemaal precies hoe alles in elkaar stak buiten het kamp, maar dat zou hij vanzelf wel leren, toch? Hij hoopte het zo, iedereen kon het. Maar hij zou niet alleen zijn, want hij zou Falconpaw ontmoeten, zijn half sibling. Ondanks dat hij de oudere kater niet super goed kende had hij wel bewondering voor hem. Medicine Cat Apprentice, dat leek wel een hele zware klus. Winterpaw zag het ergens ook wel zitten, alleen met kruiden bezig zijn, maar hij wist inmiddels dat het heel veel meer was dan dat. Hij zou dat niet aankunnen, dat wist hij nu al. Winter was blij toen hij de rood-witte vacht van Falconpaw zag en hij versnelde zijn korte pasjes wat. Wat onwennig kwam hij naast hem tot stilstand. Hij had zijn ogen gesloten en Winter voelde zich een beetje ongemakkelijk. Dit was wel de goede tijd toch?

Hij zuchtte zachtjes van opluchting toen hij de warme glimlach van de ander zag. 'Goedemorgen, Winter,' sprak Falcon, zijn stem was warm. Dat liet Winter wat fijner en meer op zijn gemak voelen. Hij gaf een glimlach en knikje terug. 'Goeiemorgen,' murmelde hij. Hij knipperde wat verbaasd toen hij een lik over zijn kopje kreeg, maar glimlachte toch gemeend. Hoewel het nog een beetje onwennig was allemaal vond hij fysiek contact best fijn. 'Lekker geslapen? Ik dacht dat we misschien even saampjes wat kruiden en plantjes konden gaan bekijken?' Winter keek op, zijn groene oogjes sprankelde voorzichtig. Plantjes bekijken? Dat klonk niet zo eng, best wel leuk. 'Geen zorgen, ik heb Blazesong op de hoogte gebracht,' werd hem verteld met een knipoog. Winterpaw knikte. 'Oké, dat lijkt me leuk, ja,' mauwde hij met een verlegen glimlachje, maar hij had er wel zin in.

Hij had zijn oogjes even het landschap over laten gaan. De glooiende velden waren bedekt met wit sneeuw, het was bijna verblindend in het zonnetje. Maar het was ook mooi. Winter vond sneeuw wel leuk. Het was misschien wel koud, maar hij had al snel ontdekt dat hij niet heel gedeerd was door de kou. Hij vond het grappig om zijn pootjes in de sneeuw te zetten, om dan vervolgens te zien hoe het een afdruk achter gelaten had. Het knerpen vond hij ook altijd leuk om te horen. Hij trok met zijn oortje en keek weer naar Falconpaw. 'Mooizo, de plantjes komen langzaam maar zeker weer naar boven, dus er zal genoeg te zien zijn!' sprak hij met een brede glimlach. Winter glimlachte terug, knikkend. Leafbare was bijna voorbij, dat merkte je al aan de plantjes die naar boven kwamen. Dat zou dus ook betekenen dat de sneeuw weg zou gaan. Jammer, maar hij was ook benieuwd hoe newleaf en greenleaf er uit zou zien. Vast heel anders. Met snelle maar kleine pasjes volgde het katertje zijn broer. 'Ben je blij met Blazesong als je mentor?' De vraag kwam wat onverwachts, maar Winterpaw begreep wel waarom er naar gevraagd werd. Het was heel wat, de Deputy als mentor hebben. Hij wist wel dat de meeste het als een goed iets zagen, maar Winter kon niet stoppen met denken dat hij juist extra training nodig had. De Deputy was streng en had die rang niet voor niets, Winter was er vrijwel zeker van dat hij hard aan het werk werd gezet. 'Oh, uh.. Wel.. Bijzonder?' Het kwam er meer uit als een vraag. Hij had Blazesong één keer gesproken, maar toen was alles anders geweest. Winter voelde zich sowieso een beetje als een vreemde bij de Clan nu.

Hij wilde niet als een vreemde voelen, hij wilde zich niet alleen voelen. Maar zeker met het vertrek van zijn moeder vond hij het lastig. Hoewel hij wist dat hij zijn familie had, zijn Clangenoten. Falconpaw grinnikte zachtjes. Winter schonk hem een korte blik van zijn groene ogen. 'Hij lijkt heel tough, maar is een goede kater,' sprak hij. Winterpaw knikte lichtjes met zijn kopje. Hij hoopte maar dat dat zo was, toch stelde het hem niet echt gerust. Hij wilde wel graag dat het hem gerust stelde, maar hij vond het lastig om zo tegen zichzelf te liegen. 'Heb je nog veel gesproken met Sandpaw en Shiverpaw? Die zullen vast ook blij zijn dat ze apprentice zijn geworden,' sprak Falcon. Winter zag de brede glimlach op diens gezicht en forceerde zelf ook een wat bredere glimlach. Hij vond het een beetje lullig om geen glimlach terug te geven. 'Uh, niet echt.. eigenlijk..' Misschien moest hij dat eens doen, hopelijk zou hij zich dan toch wat minder eenzaam voelen. 'Maar ze zijn wel blij dat ze Apprentice zijn hoor, zeker weten,' knikte hij. Hoopte hij.

Hij wilde wel graag een wat betere band met zijn siblings. Hij had niet echt een sterk sibling gevoel, maar misschien lag dat wel alleen aan hem. Dat hij het gevoel had alleen te zijn geweest, terwijl hij alsnog vaak met zijn broer en zus om ging. Hij moest er maar beter op letten, meer van genieten, besloot hij. 'Het spijt me dat ik niet vaker kon langskomen, trouwens,' sprak Falcon, een zachte glimlach sierde zijn snoet. Winter keek hem aan, niet helemaal zeker of hij het begreep, of had hij nou net zijn gedachte kunnen lezen? Winter had hem wel als kitten gezien, had hem leuk bezoek gevonden. Maar hij was er inderdaad niet vaak geweest. 'Ik weet nog wel toen je heel jong was, dat ik dacht dat ik er veel meer zou zijn maar.. dat is me niet gelukt. Sorry daarvoor.' De Apprentice kon het wel begrijpen hoor. Falconpaw was de Medicine Cat's Apprentice, natuurlijk had hij het veel te druk om telkens op bezoek te komen. Hij voelde dan ook niet alsof hij in de steek gelaten was door hem. Dat gevoel lag nu bij zijn moeder. 'Oh.. Ik neem het je niet kwalijk,' miauwde hij met een korte blik zijn kant op. 'Ik snap dat je het druk hebt, met je.. Medicine Cat taken. En.. We zijn nu samen iets aan het doen, dus.. Dat is wel goed, toch?' Winterpaw besloot er bewust maar van te genieten. Hij was nu niet alleen, dus er was geen reden om zich alleen te voelen.

Tijd spenderen met zijn siblings, dat was een goed iets. Een leuk iets. Winter zou hierbij zelfs wat meer leren over plantjes. Ook al zou hij een Warrior worden, het was altijd goed om een basiskennis te hebben, toch? 'Als je ooit over iets wilt praten, over alles. Weet dat je bij mij kan komen, goed? Ik weet als geen ander.. hoe.. Amberstorm was,' sprak Falcon zachtjes. Winter trok met zijn oortjes en keek de ander een beetje twijfelend aan. Snel richtte hij zijn groene blik naar voren, het was aardig dat hij dat zei. Winter wilde hem ook niet het idee geven dat hij zich ongemakkelijk voelde. Maar, voor Falconpaw was Amberstorm duidelijk anders geweest dan voor hem. Hij had onderhand wel een beetje door wat voor reputatie zijn moeder had bij de Clan. De kennis dat ze zelfs Gorsekit had.. Voor Winterpaw was het allemaal een beetje teveel en hij wist niet hoe hij ermee om moest gaan. Voor hem was ze ook nog steeds de mama bij wie hij zich veilig had gevoeld, in het nest in de Nursery. Hij werd uit zijn gedachten getrokken door de stem van de ander. 'Ah! We zijn bijna op de eerste plek.' Winter keek hem kort aan, gunde hem een kort glimlachje en knikje. Zijn oortjes trokken terwijl hij hem volgde. Hij was benieuwd wat het eerste plantje zou zijn, en of hij zijn innerlijke gedachtes even van zich af kon zetten.

Ze liepen nog even verder. Winterpaw besloot er maar van te genieten. De gedachtes over zijn- hun moeder zouden even weggestopt moeten worden. Dat kwam later wel. Of.. Nou ja, er was nu geen tijd voor. Want hij had ruimte nodig voor kruidenkennis. Een beetje dan. 'Goed, ik zal je niet vervelen met alle informatie,' sprak Falcon met een grinnikje. Winter grinnikte zachtjes terug en ging net als de ander zitten. Nieuwsgierig keek hij naar het plantje voor hem. De geur die ervan af kwam was nootgeurig, maar het ging ook gepaard met een wat minder lekker geurtje. Wat het precies was wist hij niet, maar hij deed wel zijn best om zijn gezichtsuitdrukking zo neutraal mogelijk te houden. 'Dit is de pimpernel, dit blijft door het hele jaar groeien, maar bloeit pas echt op in Greenleaf,' legde Falcon hem vervolgens uit. 'Er komen dan allemaal roze bloemetjes aan! Heel erg goed om te spotten en het wordt nog een mooie plant ook.' Winterpaw glimlachte terug en knikte. 'Ja.. Heel mooi,' miauwde hij, waarna hij realiseerde dat dat best wel stom klonk. Oei. Zijn oortje trok ongemakkelijk. 'Het.. Het ruikt wel een beetje... Uhm, apart?' miauwde hij wat onhandig. Hij wilde Falconpaw - of de plant - ook niet beledigen of zo.