it's that easy

Vandaag had Beetlekit weer een nieuw doel. Haar siblings waren namelijk saai en dat maakte haar leven ook saai, dus ging ze vandaag een nieuw vriendje vinden. Eentje waarmee ze lekker lang en lekker leuk kon spelen, zonder dat het weer 'te hard ging' of ze 'moe werden'.  De poes was vol goede moed op pas gegaan, maar had er toch nog een  beetje moeite mee over wie zou ging uitzoeken. Moest ze gewoon iemand aanwijzen? Of deed je meer moeite daarvoor? Ze dacht er even overna, maar besloot dat de eerste optie het beste was. Dus vond ze de eerste kitten die ze zag en liep daar met een vrolijke pas op af. "Hoi!" kwetterde ze en ging voor de grijze kitten zitten. "Zullen we vriendjes zijn?"


&Heron

Met nog maar weinig weet van de omstandigheden die zich afspeelde rondom haar kalme leventje was de poes de afgelopen tijd flink gegroeid en vond ze zelf eigenlijk al dat ze niet meer echt bij de kittens hoorde. Dat het nog twee manen moest duren voordat ze bij de Apprentices mocht vond ze wel schunnig. Niet zozeer omdat ze zo graag wou trainen, maar Heronkit wou graag met de coole katten hangen. En Apprentices, die waren cool. Haar zusjes en broertje vond ze niet cool, want zij waren gewoon familie. Bovendien, ze wist nu al dat zij de beste uit het nestje was. Haar mooie glanzende vacht die ze goed verzorgt hield, een teken van haar pracht. Ze wou graag dat men haar zag staan en ze was er van overtuigd dat dit geen probleem was, ook al moest ze soms even om aandacht vragen. Wat ze niet wou was de aandacht van de verkeerden, zoals een kitten die in haar ogen veel te jong was om interessant te zijn. Toen de cyperse kitten voor haar ging zitten en haar zonder pardon begroette keek Heronkit dan ook miskeurend naar haar. Niet eens de moeite nemend om op de naam te komen van deze kleine etter keek ze nog meer misprijzend toen de andere kitten het waagde om haar te vragen om vriendjes te worden. Puh, en waarom dan wel? Dit was een van die kittens van Eveningglow en Stagstine, de eerste was de officiële Deputy en de andere had het Leidingschap op zich genomen. Omdat Thornstar blijkbaar weg was. Dacht ze dat ze daarom heel belangrijk was en dat Heronkit haar zou smeken om vriendjes te worden? ''Euh, geef me een goede reden dat ik met jou vriendjes zou zijn''zei Heronkit dan ook op een beledigde toon. Dat Beetlekit nog wat jonger was en de wereld nog wat anders zag stond ze natuurlijk niet bij stil. Ook al was zij misschien twee manen geleden ook nog wel zo. Niet echt eigenlijk, ze had toen al een duidelijke mening. Nu was ze gewoon beter geworden in het uiten van wat ze dacht.

Als Beetlekit al die zure blik zag, deed ze net alsof haar neus bloedde. Het deerde haar niet zo bijzonder veel, je had wel iets meer nodig om de 'beetle orkaan' zoals haar moeder haar noemde, te stoppen. De schaapachtige grijns op haar gelaat veranderde in een bedenkelijke frons bij de vraag van de ander. Dat was best een reële vraag, niet? Voor wat hoort wat, dus als zij vriendschap zou krijgen, moest ze eerst even laten zien waar ze goed voor was. Dus naam ze rustig de tijd om na te denken en haar geweldige skills op een lijstje te zetten. Dat duurde niet heel lang. "Nou weet je! Ik heb eens een hele mosbal proberen te eten, en ik ben niet eens gestikt!" sprak ze trots met een grijns. Ze wist nog wel hoe boos een queen was geweest, dat ze wel dood had kunnen zijn. Nou, als dat niet cool was - ze was de dood ontsnapt.