Climb of the age

Met een kalme blik in zijn ogen ontmoette Blazepaw de ogen van zijn vader. Hij merkte dat hij gegroeid was en dat hij, als hij vlak voor zijn vader zou staan, ongeveer op ooghoogte zou komen. En dat terwijl hij nog maar zeven manen was. Hij had in een korte tijd een flinke groeispurt gedaan en daar was hij blij mee. Waar hij minder blij mee was, was dat zijn vader nog altijd niet wilde erkennen dat hij een sterke zoon had rondlopen in de Clan. Het deed hem blijkbaar vrij weinig dat Blazepaw een mentor had en dat hij zelfs zijn eerste vechttraining al achter de rug had. Het maakte hem woedend, gefrustreerd en verdrietig, maar zoals altijd verborg hij die gevoelens en keerde hij zijn vader de rug toe. Hij liep het kamp uit, in eerste instantie op zoek zijnde naar Nettleroot zodat hij haar kon vragen voor een extra training. Hij kon de grijze warrior niet vinden, maar zag wel Softpatch rondlopen in het territorium, een gevlekte warrior waar hij niet veel mee had. Hij wist niet echt wat hij moest zeggen en dus gaf hij haar maar een klein begroetend knikje terwijl hij zich afvroeg wat hij nu moest gaan doen.

De calico Warrior genoot vandaag van het lekkere weer, blij dat Leafbare langzaam zijn einde naderde. Ze had een dikke vacht, dus de kou was het probleem niet maar nog steeds vond ze er weinig aan. Nee, Newleaf of Leaffall waren beide veel leukere seizoenen in haar ogen want in Newleaf was het niet te warm en in Leaffall niet te koud. Warmte maakte haar moe en lusteloos, een gevolg waar ze niks mee kon. Ze bewoog zich sierlijk tussen de bomen, zachtjes hummend en zonder zorgen in de wereld. Wat verderop kwam ze Blazepaw tegen, die tegen haar knikte. Softpatch zag dat als een uitnodiging om hem lastig te kunnen vallen. Nou ja, voor een leuk gesprek eerder dan. ''Blazepaw, wat leuk om je te zien''zei ze, alsof ze hem niet elke dag wel een keer zag. Natuurlijk minder dan de andere Warriors, maar het was niet dat hij een rogue ofzo was die gewoon even gezellig langskwam. "Mooi weer hé?''vervolgde ze, een poging tot een gesprek.

Blazepaw’s blik gleed naar de warrior toen ze hem opmerkte en zei dat het leuk was om hem te zien. Hij bewoog wat verrast met zijn oortjes en kon het niet laten dat hij haar ietwat achterdochtig aankeek. “Ik denk dat velen daar anders over denken,” antwoordde hij uiteindelijk mompelend. Hij had niet bepaalde een hoge reputatie in zijn Clan, maar dat hoefde voor hem ook niet. Het was all fun and games om vrienden te hebben in de Clan, maar aan het einde van de rit wilde hij maar van één kat goedkeuring en dat leek er voorlopig nog niet in te zitten. Hij werd weer uit zijn mijmerende gedachten gehaald door Softpatch die aangaf dat het mooi weer was. “Ik heb al erger gezien,” gaf hij mompelend toe. Het leek hem duidelijk dat ze haar best deed voor een gesprek en hij vond het een beetje crue van zichzelf als hij niks terug zou zeggen, dus draaide hij zijn lichaam naar haar toe zodat hij zijn aandacht op haar kon focussen. “Hoe gaat het met je?” vroeg hij uiteindelijk. De meest simpele vraag die hij misschien kon stellen, maar op veel anders kon hij niet komen op dit moment.