ICU (I see you)

Op haar verzoek en met de goedkeuring van Shrimppaw was Smokegaze naar het leader den overgebracht. Het was nu een kwart moon geleden sinds Crystalstar bij zijn nest had gezeten en hem voor het eerst in een lange tijd weer echt had horen praten. Sinds dien had hij korte momenten overeind gezeten en hadden ze steeds meer gepraat over de gebeurtenissen van de afgelopen tijd: Haar overname van de Sunningrocks, spanningen met Shadowclan. Maar ook persoonlijke zaken als de kinderen en hun toekomst kwamen steeds vaker voor. Omdat Crystalstar nog steeds een leader was, kon ze geen uren per dag sparen om bij hem te zijn, maar ze was er elke dag sowieso even om hem te zien.

Na een lange en vermoeiende dag keerde Crystalstar terug in haar den, en werd begroet met het beeld van haar rustende mate in het nest dat zij eindelijk weer deelden. Een diepe zucht verliet haar bek, vandaag had niet meegezeten. Ze liet een halve zalm voor hem neerkomen. Het grootste deel van zijn zorg werd gedaan door apprentices en natuurlijk Shrimppaw, maar Crystalstar vulde hen zo goed mogelijk aan. Ze probeerde de zorg langzaam af te bouwen, omdat ze wist dat Smokegaze liever moeizaam zelfstandig was dan makkelijk afhankelijk. "Goedenavond, liefde." Miauwde ze zachtjes terwijl ze voor hem zat, en ze wachtte af of ze vandaag een echte reactie zou krijgen, dat betekende dat hij een goede dag had.

[Smoke]

Er was nog geen halve moon voorbij en Smokegaze had zich mogen verplaatsen naar de Leaders Den. Op verzoek van Crystalstar was hij onder begeleiding, met veel moeite, naar haar den verhuist. Het ging wat beter. Smokegaze was intussen instaat om kleine stukjes te lopen, al was het nog uiterst minimaal. Op sommige dagen was rechtop zitten al te veel. Hij sliep nog steeds meer dan dat hij wakker was, zag er alles behalve sterk en gezond uit, maar het ging beter. Binnenkort zou hij opnieuw in training gaan om zodoende onder begeleiding sterker te worden. Hij moest gaan revalideren.

Zijn geheugen was nog steeds slecht en op sommige dagen was hij nog best verward. Momenten en situaties haalde hij nog door elkaar en nog steeds wilde hij wel vergeten waar hij was. Er was veel gebeurt, de overname van de Sunningrocks en de spanningen met Shadowclan. Maar dit vergat hij nog met enige regelmaat. Smokegaze hield vast aan hun kittens, zodoende wist hij bij de tijd te blijven op momenten dat dit moeilijk was. Bij haar slapen was fijn, want ook zij was een hou vast aan het hier en nu. Nu hij bij haar in de Leaders Den was ingetrokken, kon zij ook meer bij hem zijn. Ze sliepen samen en wanneer mogelijk was Crystalstar overdag ook bij hem. Ze was er elke dag en dat stelde hem gerust.

Eindelijk deelde ze weer een nest samen, wat vertrouwd en veilig voelde. Ja, het stelde hem gerust, tegelijkertijd vond hij het vreselijk om zo afhankelijk te zijn van alles op dit moment. Kleine dingen, grote dingen. Hij voelde zich een zwakke kitten. Bij de geur van zalm opende hij zijn ogen en zag hij Crystalstar de den binnen komen die het halve stuk vis voor hem neer liet vallen. Het duurde even voor hij zichzelf een beetje overeind kon werken. In de middag was hij met één van zijn dochters een klein rondje door de den wezen lopen, had hij gekeken hoe ze een jachttruc had geleerd van een apprentice. Dit had hem volledig uitgeput, maar was het ook volledig waard geweest. Maar vandaag was een goede dag. "Hé," miauwde hij zacht, maar er zat een glimlach op zijn snoet geplakt en zelfs zijn ogen straalde een beetje. "Zalm… mijn favoriet," vervolgde hij dankbaar. Hij wachtte even, moest kracht verzamelen om voorover te buigen en een hapje te nemen. Hij wilde niet gevoerd worden, dus probeerde hij zoveel mogelijk zelf te eten, ook dat ging beter.

Een ijzersterke wil en een liefde die zich nu wel heel duidelijk toonde had het koppel de kracht gegeven om zich hierdoorheen te slaan. Crystalstar zag hoe erg haar mate zijn best deed, en natuurlijk waren er soms mindere tijden en konden ze niet altijd alleen maar vriendelijk zijn nu ze weer zo op elkaars lip zaten. Maar zijn liefde was nog steeds elk moment te voelen, en Crystalstar dacht te merken dat ook het fysieke deel van die liefde steeds meer tot leven kwam. Smokegaze richtte zich op en ze glimlachte terug toen ze de schijn in zijn ogen zag. "Ik hoorde dat je jezelf vandaag hebt uitgeput met een van de meisjes." Miauwde ze terwijl ze bij hem kwam zitten en zich tegen hem aan drukte, deels voor steun, deels uit liefde. Hier kon ze haar vermoeidheid altijd op een prettige manier uitoefenen. "Hmm, eetsmakelijk." Vervolgde ze zachtjes. "Weet je, je bent nog steeds zo'n prachtige kater, hoe doe je het toch.." Fluisterde ze, nog altijd verliefd.

Het was zijn liefde voor de grijze kattin die hem bij zinnen hield. Ja, dat was niet altijd. De kater kon zichzelf helemaal verliezen en soms dagen lang weer nauwelijks bij zinnen zijn. Het ene moment leefde hij in een andere tijd, het andere moment had hij geen flauw benul meer van waar hij was. Ja, het ging beter. Hij knapte op, zowel mentaal als fysiek. Maar het ging langzaam. Soms twee pootstappen naar voren en dan weer één naar achteren. Soms twee pootstappen naar achteren en dan weer één naar voren. Het ging langzaam. Zijn verbetering kwam altijd gepaard met een terugval, maar vooruitgang was vooruitgang.

Zijn mate kwam de leaders den binnen met een zalm en hij voelde zichzelf een beetje opbloeien bij het zien van haar verschijning. Zij was het mooiste wat hem was overkomen. Het koste hem enorm veel kracht en moeite om een hapje van de zalm te nemen, maar het lukte. Hij wilde niet dat zijn mate hem voerde, ook al zou ze dat met liefde doen. "Ik hoorde dat je jezelf vandaag hebt uitgeput met een van de meisjes." Hoorde hij zijn partner’s stem. Smokegaze fronste een beetje. Crystalstar nam liefkozend plaats naast hem, maar de kater bleef hangen bij de opmerking die de poes net gemaakt had. De liefdevolle opmerking die zijn partner maakte ontging hem, hoe graag hij daar ook op in wilde gaan. Zijn frons werd dieper terwijl hij naar de uitgang van de Leader’s den staarde. Verward. "Wanneer?" Vroeg hij dan ook. Hij kon zich niks herinneren, voor zover hij wist, was hij de hele dag alleen geweest in de Leader’s Den.

Het lukte nooit om alles binnen te laten komen bij de herstellende kater. Ze had geleerd dat ze beter op zijn reacties kon wachten voordat ze weer een ander onderwerp aansneed, maar nu had ze gewoon even die opmerking moeten maken. Helaas viel juist dat deel op dovemans oren en vroeg Smokegaze naar het feit dat hij met één van hun dochters bezig zou zijn geweest. Het deed pijn om hem zo verward te zien, maar Crystalstar wist dat ze in die gevallen gewoon moest doorzetten. "Ergens vandaag is één van hen bij je geweest, weet je nog?" Fluisterde ze terwijl ze hem voorzichtig vasthield, proberend hem in zijn gedachten te laten graven. "Ik hoorde dat jullie eens stukje hebben gelopen, klinkt dat juist?"

Het voelde alsof zijn ziel was gesplitst in tweeën. De één was zijn bewustzijn, de ander was zijn geheugen. De één bleef in het hier en nu en de ander zorgde er voor dat alles onthouden werd. Maar de ander was losgekomen van zijn bewustzijn en zijn bewustzijn reikte naar zijn geheugen toe, maar zijn geheugen was soms zo ver, dat hoe hard hij ook riep, hoe ver hij zijn poot ook strekte er geen mogelijkheid was om grip te krijgen op zijn geheugen. En dan, soms kwam zijn geheugen weer dichterbij en leken zijn bewustzijn en geheugen weer in contact te zijn met elkaar. Dan vielen alle puzzelstukjes op hun plaats en was de kater er weer even helemaal bij. Maar dit proces ging op en neer, op en neer, op en neer.

"Ergens vandaag is één van hen bij je geweest, weet je nog?" Smokegaze staarde naar de zalm en vergat de honger die hij voelde in zijn maag. "Ik hoorde dat jullie eens stukje hebben gelopen, klinkt dat juist?" Hij bleef zwijgen, want hij wist het echt niet meer. Hij kneep zijn ogen dicht en haalde eens trillend adem. "Komt dit goed?" Vroeg hij vervolgens, zijn stem klonk laag, een beetje vlak zelfs.

Ze was zo blij geweest hem te zien, na de afgrijselijk zware tijd die ze in de rest van het woud beleefde was dit nu eenmaal haar veilige toevluchtsoord. Maar ook hier hielden de zorgen niet op. Haar glimlach verduisterde tot een grimas en toen tot een verdrietige blik, die ze snel verstopte door zijn nek te wassen. Zijn vraag deden tranen opwellen, bij haar. Tranen die niet waren gekomen door oorlog, niet door dood, niet door vuur en niet door de zware journey. Het waren tranen die alleen kwamen van de pijn van haar geliefde. Ze verstopte haar tranen ook, en antwoordde zo vast mogelijk. "Dat gaan we zien, Smoke.. Maar ik blijf altijd.. altijd bij jou."

Trillend ademde hij uit, waarna hij zijn ogen weer opende. Twijfel, angst en onzekerheid vulde zijn amber gekleurde ogen. Hij keek langst zijn partner heen en vroeg of dit nog goed kwam. Hij wist het niet, hij kon het haar niet vertellen. Haar woorden waren te lief, te goed en te trouw. Ze kwamen warm bij hem binnen maar brandde zijn hart. Zijn hart vulde zich met schuldgevoel en het deed hem pijn. Wat voor partner was hij nou voor haar? Wat had ze nog aan hem? Hij plaatste zijn kin op zijn poten. "Je bent te lief," murmelde hij dan ook, waarna hij zijn ogen weer even sloot. Zijn lijf was zwak, zijn brein niet te vertrouwen en zijn ziel was onrustig en hij kon er geen kant mee op.

Geen moment had ze er aan gedacht hem op te geven. Ze was bij hem gebleven in de moons waarin hij nauwelijks te herkennen was geweest. En nu, nu hij aan het pijnlijke traject terug was begonnen, zou ze nog steeds bij hem zijn. Ze was zijn mate, in goede en slechte tijden. Crystalstar glimlachte lichtjes op Smokegaze's uitspraak. Laat dat maar niet aan de rest van het woud horen, dacht ze. "Jij had niet minder voor mij gedaan." Miauwde ze, iets zelfverzekerder, en ze ging met hem liggen. "Ben je moe?" Fluisterde Crystalstar in zijn oor.