Infinite

Verder van huis af zijn deed de jonge kattin voor even goed. Deed haar voor even afstand nemen van het leven die haar maar al te slecht beviel. Onder het excuus van jagen had ze voor even de omgeving van het kamp verlaten. De vrijheid die ze gemist had proevende, de eenzaamheid waar ze naar gesnakt had voelende, verplaatste ze zich nu over het wijd uitstrekkende winter wonderland. Waar geen twoleg nest of boom je zicht op de horizon ontnam. Waar je voor even kon dromen van een leven ver weg van hier, waar je je kon afvragen wat er achter de horizon speelde. Als ze niet met volle poten thuis had moeten komen, had ze al haar tijd genoemen de horizon af te zoeken, had ze voor uren kunnen zitten filosoferen, dromen.

[Steelpaw]

Steelpaw had al vele excursies in zijn kopje voor zichzelf uitgestippeld en een tripje naar het rogue territorium was er één van. Nu hij iets verder was in zijn training en hij gisteren met een groepje mee was mogen gaan voor te sparren, had hij iets meer zelfvertrouwen als het aankwam op zelfverdediging en dus durfde hij het aan om zijn territorium achter zich te laten en naar het onbekende gebied te trekken. Hij wist dat het een enorm risico was wat hij nam, maar wie hield er nu niet van risico’s? Zo lang zijn moeder het niet te weten zou komen, was het in orde. En Flintspark. Zijn mentor zou al boos worden als hij Steelpaw betrapte in de buurt van the Owl Tree, laat staan dat hij zijn apprentice hier zou zien. Maar goed, Flintspark was er niet en regels waren er om gebroken te worden. Steelpaw stapte dus dapper verder en liet zich omgeven door de geuren die voor hem onbekend waren. De kater keek eerst links en daarna naar rechts, waarna hij besloot om rechtdoor te lopen. Hij was al even aan het wandelen toen hij een scherpe geur rook. De geur van bloed en verderf, maar ook vergezeld door een aangename zoetigheid. Steelpaw bewoog met zijn oortjes en liep door, waar hij algauw een jonge poes met een mooie vacht en mooie tweegekleurde ogen zag lopen. Hij wist dat ze van BloodClan afkomstig moest zijn, maar eerlijk gezegd zag ze er niet uit alsof ze hem pijn zou gaan doen. Steelpaw liep dus door en hield een kleine afstand tussen hun. “Hallo?” vroeg hij op een licht nieuwsgierige toon. “Wie ben jij?”

Haar blik vond een kater, ze gokte hem jonger dan hem. Even was ze geschrokken geweest door de plotselingen verschijning. Deed haar vacht pas zakken toen ze zijn vriendelijke toon hoorde. De jonge kattin knipperde met haar ogen. Beet kort op haar wang in het besef dat ze niet zo uitdagend oogde als haar clan genoten. Vreesde kort het nooit beter te krijgen. "Cheriey" stelde ze haarzelf gedwongen afstandelijk voor. Voelde hoe ze diep van binnen velangde meer over de kater te willen weten. Meer over zijn manier van leven te willen weten en tot in hoeverre deze verschilde van dat van Shadefeather. Ze slikte, schudde symbolisch haar kop. Het kon niet meer, hoeveel pijn haar dat ook deed. "Wat doe je hier?" vroeg ze dan maar, haar blik kort op de kater leggende voor deze weer van hem af te buigen. Zolang ze niet naar zijn leven vroeg, en zij niks vertelde over het hare , was het toch goed?

De knappe poes stelde zichzelf voor als Cheriey. Steelpaw keek haar heel even onderzoekend aan. Hoewel ze rook naar een BloodClanner zag hij geen halsband om haar nek hangen, zoals de elders hem hadden verteld dat BloodClanners hadden. Ze leek ook helemaal niet op een BloodClanner. Steelpaw kon zich niet voorstellen dat ze net zo zou gaan moorden als die akelige katten waar hij over had gehoord. “Aangenaam om kennis met je te maken, Cheriey!” sprak hij opgewekt. “Mijn naam is Steelpaw!” Ze vroeg aan hem wat hij hier deed en hij haalde kort zijn schouders op. “Ik ben op onderzoek uit,” vertelde hij haar. “Ik heb pas een rondleiding door ons territorium gehad van mijn mentor en nu wilde ik eens zien hoe het was buiten mijn territorium.” Hij lachte vrolijk naar haar. “En jij? Woon je hier ergens dicht in de buurt?” Hij had geen idee waar het BloodClan kamp was. Misschien was ze wel helemaal geen BloodClan. Misschien was ze weggelopen en was ze nu rogue. Het kon allemaal.

Het was als een terugblik op haar eigen leven, zoals de jongere kater enthousiast ratelde. Vertelde over avonturen, nieuwsgierig naar haar bestaan vroeg. Het was iets wat ze enkel nog was in het bijzijn van Aegir. Was verhard door al wat ze gezien had en leefde nu in een staat van permanente onzekerheid. "Je hoeft niet te weten waar ik woon" antwoorde ze zachtjes, in tegenstrijd met wat ze wilde zeggen. Het was niet toegestaan dingen over bloodclan te delen, en dus zou ze haar mondje snoeren, hoe vreemd dat ook voor haar was. Hoe rottig het ook voelde het jonge manneke zijn nieuwsgierigheid tot een halt te moeten brengen.

Haar antwoord deed hem eerder vermoeden dat ze wel van BloodClan was. Hij nam haar nog eens onderzoekend in zich op en concludeerde dat ze er helemaal niet uit zag zoals de katten waar de elders altijd zo slecht over spraken. Ze leek niet op een kat dat elk moment kon moorden of die anderen pijn kon doen. “Is het omdat je je schaamt dat je uit BloodClan komt?” vroeg hij al voordat hij zichzelf tegen kon houden. Hij wiebelde kort met zijn oortjes en keek toen schuldbewust naar de grond. “Sorry, het zijn mijn zaken ook helemaal niet,” zei hij snel. “Het is gewoon…” Hij dacht kort na over wat hij wilde zeggen. “Je ziet er niet alsof je van slechte afkomst bent,” maakte hij er uiteindelijk van, geen idee hebbende hoe ze dit weer ging opvatten. Maar hij had het gezegd en hij kon het niet omkeren, dus hij kon nu enkel wachten op haar reactie.

De clan kat bleef haar maar verbazen, zoals het door vroeg. Door durfde te vragen en alsmaar door drukte hoe ze er niet intimiderend uitzag. Cheriey slaakte een geluidloze zucht, ze zag er niet uit alsof ze van slechte afkomst was? Oja want alles in bloodclan kwam van slechte afkomst, moest slecht zijn. Zij moest slecht zijn. Het de jonge kater verwijten kon ze echter niet geheel, haar vader mocht dan wel onbekend zijn. Haar moeder, zij was niet de engel waar ze haar ooit voor had aangezien. Liet een bittere smaak achter op haar geheugen. "Slechte afkomst?." herhaalde ze dan ook met gemixt gevoelens. Ze wende haar blik van hem af. Ze zag er niet eng uit, niemand was bang voor haar en iedereen zou altijd over haar heen lopen. Het was een miserabele toekomst, speciaal voor haar weggelegd. "Hoe ziet iemand van slechte afkomst er dan volgens jou uit, hm?"