Talk that slick talk

Met een uitgestreken gezicht liep Blazepaw het kamp uit. Nettleroot was er niet om te gaan trainen, dus moest hij een andere manier vinden om zich bezig te houden. Hij had die eigenlijk zelf willen invullen, maar opeens was er een senior warrior naar hem toegekomen die zei dat hij vers mos moest gaan halen voor de elders. Blazepaw wist dat zorgen voor de elders een eer was en dat het onderdeel uitmaakte van het apprentice zijn, maar toch kon hij het niet helpen dat hij schaamte voelde toen zijn vader net op dat moment voorbij kwam wandelen en het duidelijk liet merken dat hij het een passende taak vond voor zijn zoon. Het was niet bepaald de blik waar Blazepaw op had gehoopt na één maan training en hij kon het dan ook niet helpen dat hij zich kwaad voelde op de warrior. En kwaad op zijn Clan. Zijn klauwen waren uit hun hulzen en woedend liet hij deze diep in de aarde zakken bij elke stap dat hij zette. Toen hij eenmaal bij een boom aan kwam zetten, begon hij het mos er zo hard van af te schrapen dat ze in stukken gescheurd naast hem lagen tegen de tijd dat hij klaar was, onbruikbaar voor de elders. Blazepaw was inmiddels diep in en uit aan het ademen en was niet ver weg van de neiging om heel het bos kwaad bij elkaar te schreeuwen.

Opgetogen tred, glimlach op zijn gezicht, Olivebranch lichaamstaal was zoals hij altijd was: onbezorgd, klaar voor de wereld. De kater was nu eenmaal nooit erg ongelukkig, alles leek wel mee te zitten. Sinds zijn vader was overleden had Olivebranch geen grote tegenslagen meer gehad, en zelfs dat was nu al zo lang geleden dat hij er gemakkelijk omheen kon leven. Er waren echter katten die dat geluk niet hadden; katten die uitgejouwd werden, of die simpelweg buitenstaanders waren omdat ze een aantal vreemde kenmerken hadden. Meestal hield dat op na de apprentice tijd, maar die tijd kon zwaar zijn voor jongelingen. Toen Olivebranch de jonge Blazepaw met een enorm geweld mos zag 'verzamelen' dacht hij ook niet dat dit iemand was die het enorm lekker getroffen had. "Hey, maatje. Zo kan je het niet meer gebruiken." Miauwde hij, niet spottend of geërgerd, alleen maar licht geamuseerd.

Blazepaw wierp een geërgerde blik over zijn schouder toen hij de stem van een Clanmate hoorde. Hij herkende Olivebranch, ook al had hij nog nooit met de kater gesproken. “Dan moeten ze het verdomme zelf maar halen,” barstte hij tegen de kater uit terwijl hij het mos geïrriteerd naar achteren wierp, net niet tegen het gezicht van de warrior. “En ik ben je maatje niet,” bromde hij er nog achter onder zijn adem door. Waarom kon de kater hem niet gewoon met rust laten? Waarom konden ze hem eigenlijk allemaal niet gewoon met rust laten? Zijn vader had al wel weer bewezen hoe nutteloos hij kon zijn, dus waarom verspilden ze hun aandacht nog aan hem? Blazepaw liep naar de volgende boom terwijl hij zijn blik koppig naar voren gericht hield en begon weer mos van de boom af te klauwen, alleen deze keer wel op een rustigere manier zodat hij het mee kon nemen naar het kamp. Dan zou de kater achter hem misschien ook wel stoppen met zeuren.

Oh, oh, Blazepaw was echt niet blij. De warrior moest zijn best doen om niet te grijnzen toen hij de puberse irritatie van de apprentice hoorde, terwijl hij bukte om het mos te ontwijken. Olivebranch haalde even diep adem, slikte de neiging om een grapje te maken weg en liep weer achter Blazepaw aan. Natuurlijk wilde die nú alleen zijn, maar Olivebranch wist best dat hij uiteindelijk liever had gehad dat er inderdaad iemand naar hem toegekomen was. "Kijk, er is duidelijk meer aan de hand dan het feit dat je dit stomme mos moet verzamelen, waar of niet?" Vroeg hij, terwijl hij zijn best deed om in het gezichtsveld van de ander te komen.  

Blazepaw’s irritatie groeide alleen maar meer toen Olivebranch achter hem aan kwam. Hij wierp een felle blik in de richting van de kater, maar dat leek de warrior er niet van te weerhouden om toch naar Blazepaw toe te willen gaan. Hij trok kort met zijn oortje toen hij de opmerking van de kater hoorde en zijn hart leek zich te vullen met wanhoop. “Ik snap het gewoon niet!” barstte hij uit na een korte stilte. “Ik word apprentice, ik weet mijn mentor tijdens onze eerste training al van de wijs te brengen door een onverwachte aanval te doen en ik heb duidelijk meer spieren dan één maan geleden. Waarom accepteert hij me niet? Waarom kan hij me verdomme gewoon niet accepteren?” En weer haalde hij kwaad uit naar het mos dat zich aan de zijkant van een andere boom bevond. “Wat doe ik verkeerd?” mompelde hij iets rustiger onder zijn adem door, zijn flanken zwoegend en zijn blik kwaad naar de boom gericht. Zijn ogen prikten en zijn klauwen schoten uit hun hulzen toen hij voelde dat ze begonnen te branden. Nee. Dat had hij nog nooit gedaan en nu wilde hij dat zeker niet met Olivebranch achter zich. Niet nu.