The further you go

Onderwerp: The further you go di 2 maa 2021 - 21:12

in life,

Het was vredig, het gebeurde in haar slaap. De pijn die de artrose had gedaan, helemaal nu het leafbare was, zo zacht was haar dood. Haar hart stopte gewoon met kloppen. Ze lag opgekruld tegen Barksound aan in het verlaten schuurtje net buiten WindClan gebied. Ergens was het mooi, zoals ze toch nog een koppel hadden kunnen zijn. Veel te kort eigenlijk, ze had daar veel eerder voor moeten kiezen. Dan hadden haar kinderen een makkelijke jeugd gehad. Barksound was een prima vader, maar zij was wispelturig geweest. Jong, egoïstisch en ergens gewoon bang. Bang om vergeten te worden. Maar wat ze er mee had bereikt was niet zoals ze het had gewild. Ze had haar familie zo veel pijn gedaan. Dat was haar meer dan eens duidelijk geworden. Haar fouten hadden hen gevormd en dat was niet goed. Het was niet eerlijk. Toch was het gebeurd en ze had het niet meer terug kunnen draaien, ze had er het beste van proberen te maken. Of dat was gelukt? Daar twijfelde ze over, maar was je best doen soms niet al genoeg? Haar lijf was stil komen te liggen naast de grote gitzwarte kater, de kater waar ze zielsveel van hield. Die haar maatje was, Barksound was de kat voor haar geweest. Ze had lang nodig gehad om daar achter te komen en daarom had ze van elk moment zo veel mogelijk genoten. Ze had het intens beleefd en ook dat was iets waard. Meer dan ze in woorden zou kunnen zeggen.

the more you realize what you're going to leave this earth.

Haar leven was een rolcoaster geweest en ze had daar meerdere katten in meegetrokken, te veel misschien. Niet iedereen had daar even goed mee om weten te gaan, maar ze had ook dingen gegeven. Al waren die soms ondergesneeuwd door alles. Waardoor ze op de achtergrond waren geraakt, maar één ding was zeker. Ze hield ontzettend van haar kinderen, van haar kleinkinderen. Van de katten die een plekje in haar hart hadden veroverd. Wat ze ook goed of slecht had gedaan, ze had altijd van ze gehouden. Ze hoopte dat ze dat wisten, dat ze dat niet van haar zouden vergeten. De rest mochten ze vergeten, ze was niet bang meer om vergeten te worden. Als dat stukje, die liefde, maar bewaard bleef. De rest kon haar niet meer schelen. Dat deed er niet meer toe.

It's not going to be, 'It was a great platform.'

Ze had veel meegemaakt. Katten moeten zien gaan, naar StarClan, naar de Tribe of Endless hunting. Kittens los moeten laten, maar ze had ook kittens achtergelaten. Dat was haar eigen keuze geweest. De grootste fout in haar leven, eentje die haar altijd achtervolgd had. Dat was haar straf geweest. Niet de straffen die ze voor haarzelf had bedacht, maar het besef wat ze achter had gelaten. Wie ze had moeten loslaten, maar dat had ze niet gekund. Ze had ze niet kunnen loslaten. Dat was waarom ze hier nu weer lag, waarom ze hier het leven liet. Onder de sterren van StarClan. Ze had nooit helemaal kunnen vinden wat ze zocht, maar dat had ze met name aan haarzelf te wijten. Ze had haar familie van haar vandaan gedreven, iets wat ze juist niet had gewild. Daar was ze te laat achter gekomen, toen ze de keuzes al had gemaakt. Ze had meerdere malen geprobeerd het goed te maken, te vaak misschien. Nu hoefde ze zich daar niet meer druk over te maken. Ze keek naar haar stille lichaam daar naast Barksound. Haar ziel zweefde boven hen. Ze drukte nog één keer haar neus tegen hem aan. ‘Ik hou van je.’ Fluisterde ze in zijn oor. Een zuchtje wind blies wat sneeuwvlokken naar binnen die op de vacht van haar lichaam vielen. Haar lichaam werd al wat koud, waardoor de sneeuwvlokken langer zichtbaar waren dan normaal was. Een droevige glimlach verscheen om haar lippen. ‘We zien elkaar weer. Ik zal op je wachten.’

but really and truly what you're going to leave on this earth,

Toen werd ze naar boven geleid. Ze keek nog even naar het WindClan territorium waar Hazelpaw en Falconpaw waren. Terwijl ze daar was realiseerde ze zich dat Amberstorm daar niet meer was. Haar lieve dochter… Ze slikte en gaf zich toen over aan de sterren. Waar zij haar rust vond bij StarClan, was haar dochter nu juist gaan dwalen. Met dat besef voegde de kattin zich bij StarClan en straalde er een nieuwe ongeruste ster aan de hemel.

is the influence on others.

Art van Yanthe <3 , dag mijn mooie Brindletje:hearts:

[Low posting account]

Onderwerp: Re: The further you go wo 3 maa 2021 - 14:51

Net zoals de afgelopen nachten, lag het duo opgekruld tegen elkaar aan. Op deze manier hielden ze elkaar warm in de koudere nachten en was het de perfecte manier om dicht bij elkaar te zijn. Zijn kopje rustte op haar buik en zo was hij ook in slaap gevallen, op het ritme van haar ademhaling.

Normaal was de kater een diepe slaper, maar toch opende hij zijn ogen toen er iets anders was. Hij liet zijn kopje liggen, wist wat er gebeurt was. Zijn kopje ging niet meer zachtjes op en neer door haar ademhaling, de ademhaling van zijn partner. Hij richtte zijn kopje nu zachtjes op en duwde zijn neusje zachtjes in haar vacht. Hij werd niet overmand door verdriet, had zich al een hele tijd kunnen voorbereiden bij wat er komen zou. Zijn staart had hij om haar heen geslagen en zijn ogen had hij terug gesloten. Hij zou haar nog even warm houden, wilde dit laatste moment nog even met haar samen zijn. "Oh Brindleleaf," fluisterde hij zachtjes in zijn omhelzing. Hij was dan niet overmand door verdriet, toch had hij een krop in zijn keel. Zonder haar, ontbrak er een stukje. Het zou nooit meer hetzelfde zijn zonder haar.

De poes had zijn hart gewonnen vanaf het eerste moment dat hij haar gezien had. Hij had haar altijd bijgestaan en had zich op een gepaste gehouden om haar de ruimte te geven voor zichzelf en haar familie. Hij was een goede vriend geweest, die stiekem meer voelde dan dat. Pas in de laatste moon hadden ze elkaar echt gevonden. Hij was blij geweest en zou haar steunen tot het einde en dat had hij dan ook gedaan, letterlijk.

We'll meet again

Theme

:..:

Onderwerp: Re: The further you go za 6 maa 2021 - 20:27

De bruine kater had gehoord over de aanval die plaats had gevonden door tweebeen honden. Hij had ook gehoord over een zekere rogue die daarbij betrokken was. Hij wou de kater zijn dank aanbieden namens WindClan, dus hij had besloten om hem te gaan zoeken. Ergens in een oude schuur, buiten het gebied had hij vernomen. Met stevige passen stapte hij voort om er voor te zorgen dat hij voor het donker weer terug zou komen bij de clan.

Na een tijdje lopen kreeg hij een schuur in zich. De geur van Brindleleaf en Barksound was sterk. Maar hij hoorde ze niet praten. Zouden ze uit jagen zijn? Al wist hij niet zeker of Brindleleaf dat nog kon. "Barksound? Brindleleaf?" vroeg hij toen voordat hij naar binnen stapte, zodat ze wisten dat er niet een complete vreemde naar binnen kwam. Maar toen vond hij Barksound, vol in een omhelzing met Brindleleaf. Hij hoefde geen medicine cat te zijn om de dood te herkennen. Een grimmige blik stond op zijn gezicht. Hij had de kater een leuk bedankje willen geven en nu vond hij hem hier, neer gebogen met zijn partner. Een klomp vormde in zijn keel die hij snel wegslikte. "Barksound, ik.." hij moest de woorden bij elkaar vinden. "StarClan zal goed voor Brindleleaf zorgen." besloot hij toen te zeggen. Hij stapte voorzichtig iets dichterbij, hij wou niet te dicht bij zijn als hij dat niet wou hebben. "Zou je haar.. misschien op WindClan gebied willen begraven? Op onze manier?" vroeg hij toen. Hij wist ook niet zeker of hij dat wel zou willen, maar hij wou het wel aangeboden hebben. Zijn blik fronste kort terwijl hij naar de kater keek. Hij zou vanaf nu helemaal alleen zijn, op zichzelf aangewezen. Terwijl hij hen zo goed had geholpen. Nee, dat kon niet. Hij moest het vragen.

"Zou je jezelf weer bij WindClan willen voegen?"

WOLFSTAR

Fear might be the death of me, fear leads to anxiety

Onderwerp: Re: The further you go do 11 maa 2021 - 19:41

In zijn stille omhelzing hoorde hij iets, iemand naderen. De stem was hem vaag herkenbaar, Wolfstar, maar toch bleef hij in eerste instantie liggen waar hij lag. Haar lichaam was niet meer zo warm zoals het eerder was, wat hem meegaf dat Starclan grip op haar had gekregen. Hij hoopte in ieder geval met heel zijn hart dat ze daar haar rust kon vinden. "Barksound, ik.." Hij draaide zijn kopje lichtjes, keek hem niet recht aan maar had hem wel in zijn ooghoek gezien. "StarClan zal goed voor Brindleleaf zorgen." Even liet hij zijn blik naar Brindleleaf gaan bij zijn woorden. "Dat ze haar rust daar mag vinden." zei hij zachtjes als reactie en draaide zijn kopje nu volledig naar de ander toen deze sprak. Zijn oren stonden naar voren, bijna verrast bij wat hij te horen kreeg. Hij had zich neergelegd bij het feit dat hij niet meer welkom was in Windclan. Dat hij nu de mogelijkheid kreeg om Brindleleaf in haar geboorte clan te begraven, met de gekende tradities, liet hem zachtjes glimlachen. Ze zou het zelf nooit luidop hebben gezegd, maar hij wist dat Windclan een vast plekje in haar hart had. "Dat zou een eer zijn," mauwde hij en trok zich nu voorzichtig wat recht. Hij zette echter geen stap aan de kant, maar zorgde ervoor dat hij constant met haar in contact bleef. Even was het stil. Hij probeerde zich in te beelden hoe hij dit moest gaan doen, haar begraven. Hier had hij nooit eerder over hoeven nadenken. De laatste keer dat er iemand stierf die hem dierbaar was, was hij nog jong geweest. Zich zorgen maken over écht afscheid nemen was toen nog niet nodig geweest, enkel gemis. Wolfstar leek te fronsen, wat voor een momentje zijn aandacht wist te trekken. "Zou je jezelf weer bij WindClan willen voegen?" Barksound trok met zijn oortjes, besefte niet meteen wat er gezegd werd. Terug naar Windclan. Hij beet lichtjes op zijn lip om zijn enthousiasme in te tomen. Het was een dubbel gevoel, wetende dat hij net zijn partner was verloren, al maakte zijn hart wel een klein sprongetje van geluk. Een mondhoek ging kort de lucht in, een klein glimlachje om aan te tonen dat hij dit aanbod apprecieerde. "Met heel mijn hart," zei hij uiteindelijk met een klein knikje. Hij had een flauw vermoeden waarom de kater hier in eerste instantie stond en hij kon het dan ook niet laten om er achter te vragen voor er andere zaken aan bod kwamen. "Hoe is het met Burnetbliss?" vroeg hij uiteindelijk. Zij was serieus toegetakeld geweest en hij wist zeker of ze zich nu wel of niet bij Starclan had gevoegd. Hij had haar niet meer bij bewustzijn gezien na hun vertrek uit de tunnels. Barksound leunde wat opzij, zorgde ervoor dat hij tegen Brindleleaf aan bleef zitten. Hij had het onderwerp even verandert, maar wist maar al te goed waarom hij dit deed. Hij probeerde tijd te rekken terwijl hij dondersgoed wist dat het beter was om afscheid van haar te nemen. Ze had al even terug haar laatste adem uitgeblazen.

Theme

:..:

Onderwerp: Re: The further you go do 11 maa 2021 - 23:41

Barksound leek niet meteen te snappen wat er gezegd was. Het had even nodig om goed te landen en Wolfstar bleef rustig wachten op zijn antwoord. "Met heel mijn hart," sprak de kater toen en Wolfstar knikte met een glimlach op zijn gezicht. "Dan vraag ik StarClan om op mij neer te kijken en mijn keuze goed te keuren," begon hij plechtig. Hij wist dat er niemand anders bij zou zijn dan hun twee, maar het voelde gepast. "Ik, Wolfstar, leider van WindClan, verwelkom Barksound terug in WindClan als volwaardig warrior." hij tikte met zijn staart op de schouder van de kater en daarmee was het dan gedaan. Toen kwam de volgende vraag, Burnetbliss. De poes was ernstig gewond geraakt tijdens het gevecht waar hij bij geholpen had. "Ze zal het redden, Routnose is de beste medicine cat die WindClan ooit gekend heeft en samen met Falconpaw moet het lukken." hopelijk stelde hij hem iets gerust hiermee. "Heb je hulp nodig bij het dragen? Of wil je dat zelf doen?" Hij wist wel dat Barksound liever niet wou denken aan het moment om afscheid te nemen. "We kunnen ook nog even hier blijven als je dat wilt."

WOLFSTAR

Fear might be the death of me, fear leads to anxiety

Onderwerp: Re: The further you go wo 7 apr 2021 - 14:42

"Dan vraag ik StarClan om op mij neer te kijken en mijn keuze goed te keuren. Ik, Wolfstar, leider van WindClan, verwelkom Barksound terug in WindClan als volwaardig warrior."

Hij volgde Wolfstar zijn staart die hem aantikte op zijn schouder en daarmee zijn woorden afsloot met een officieel gebaar. Even bleef hij naar zijn schouder kijken, alsof hij even moest kijken of hij het zelf geloofd. Vervolgens keek hij naar Wolfstar hij vroeg hij hoe het met Burnetbliss ging. De poes haar staart en rug had het enorm te verduren gehad. "Ze zal het redden, Routnose is de beste medicine cat die WindClan ooit gekend heeft en samen met Falconpaw moet het lukken." Hij glimlachte flauwtjes en was vervolgens even stil. Tijdens het voorval had de Shadowclan apprentice dingen tegen hem gezegd, die hem nogal geschokt hadden. Hij twijfelde even of hij dit moest aanhalen, maar besloot om dit later te zeggen. Nu verdiende zijn partner het nodige afscheid en dat gaf de leader ook aan. "Heb je hulp nodig bij het dragen? Of wil je dat zelf doen? We kunnen ook nog even hier blijven als je dat wilt." Even liet hij zijn blik naar Brindleleaf gaan. Ze had haar rust gevonden en hij wilde haar dat ook gunnen. "Ik draag haar wel," mauwde hij en draaide zich om naar haar. Hij drukte zijn kopje nog een keer innig tegen die van haar, waarna hij haar voorzichtig over zijn schouder trok.

Theme

:..: