[CLOSED] All your words keep ringing in my ears

Ze wist dat hij vandaag zou komen, dat was wat haar verteld was. Crystalstar had moeite gehad te accepteren dat er een Windclankat in haar clan zou komen wonen, maar bezwaren had ze niet gemaakt tegen Shrimppaw. De spanning tussen haar kleindochter en zijzelf waren al hoog genoeg zonder dat ze hier ook nog eens een probleem maakte. Desondanks was ze huiverig met Falconpaw. Hij was een medicine cat, ja, maar hij was ook een buitenstaander die in deze donkere tijden de diepste delen van haar territorium te zien zou krijgen.

Crystalstar had ervoor gekozen haar gast zelf op te halen. Normaal gesproken zou ze misschien een warrior, of zelfs slechts een apprentice, op pad hebben gestuurd; maar op dit moment wilde ze elk risico uitsluiten. De grijze kattin had dus al vroeg het kamp verlaten en was richting het grensgebied afgerezen. Ze had gewacht, met af en toe een blik op de zon om te zien hoe laat het was, en had nagedacht over haar familie. Uiteindelijk had ze de frisse weidegeur geproefd en had daaruit één mannelijke Windclankat kunnen onderscheiden. En nu liep ze recht op de rood met witte gestalte van Falconpaw af. Hij had netjes bij de grens gewacht en leek alleen te zijn. "Falconpaw." Begon de grijze leader, benieuwd naar zijn reactie op haar verschijning.

"Voordat we teruggaan naar het kamp, wil ik er zeker van zijn dat je begrijpt dat ik een behoorlijk offer maak door je hier binnen te laten. Ik verwacht daarom dat je je uiterste best zult doen om respectvol en objectief te zijn tegenover Riverclan. Dat betekent dat je je niet meer mengt in clanzaken dan elke andere apprentice, en dat je mijn woord niet hardop in twijfel trekt. Begrepen?" Vroeg ze, met een strenge blik en een langzaam op en neer wiegelende staartpunt.

Als enorm Starclangezinde kattin had Crystalstar uiteraard groot ontzag voor de medicine cats. Daarom had ze het voorstel om Falconpaw hier zijn training af te laten ronden ook niet direct afgewezen. Maar ze zou altijd waakzaam blijven. Riverclan was alles, en zou niet ten prooi vallen aan de geniepige trucjes van de andere clans. Maar de rood-witte apprentice beloofde dat hij de clan als zijn thuis zou zien, zolang hij daar verbleef, en hij bedankt haar. Crystalstar ontspande ietwat en knikte. "Goed zo, kom dan maar mee." Miauwde ze, terwijl ze rechtsomkeert maakte en hem met zich mee het territorium in leidde. "Je zult wat basis-zwemtraining krijgen, ik wil immers niet dat je verdrinkt zolang je hier verblijft." Vertelde ze Falconpaw. "Verder zal het leven hier niet heel anders zijn dan thuis. Afgezien van een aantal simpele regels, die helaas alleen voor jou gelden." Ja, ze vertrouwde hem tot op een zekere hoogte. Maar dat betekende nog lang niet dat ze hem met al te veel gevoelige informatie zou laten vertrekken. Want zelfs de meest eerlijke katten konden overtuigd worden om net teveel te zeggen. "Mijn den is verboden gebied. Als je me wilt spreken stuur je iemand anders naar binnen." Dat was om Smokegaze te beschermen, het nieuws dat haar mate in kritieke toestand lag hoefde niet naar buiten te komen. "Verder wil ik geen vragen naar mijn familie, die van mijn deputy of die van Shrimppaw. Verder ben je vrij om te leven zoals je in Windclan zou leven." Natuurlijk zou hij wel wat te weten komen, maar zolang er geen gedetailleerde rapporten de clan uitgingen was ze gelukkig.

Ze moest er niet aan denken wat er kon gebeuren als informatie over haar familie te ver het kamp uit lekte. Het zou de andere clans macht over haar geven, iets wat ze koste wat het kost probeerde te voorkomen. Als ze wisten wie haar kinderen waren, wie haar mate was, dan konden ze wapens van deze onschuldige katten maken. Als ze haar zwakke plekken konden vinden. Daarom mocht Falconpaw ook niet alles weten, het was nu eenmaal te gevaarlijk. Maar hij scheen het allemaal te begrijpen en protesteerde niet. Crystalstar knikte goedkeurend terwijl ze samen verder stapten, ze hielt even in, zodat ze naast elkaar liepen, en keek Falconpaw aan terwijl hij verder ging. "Oh dat denk ik niet hoor, ik denk dat dit genoeg regels zijn." Miauwde ze, met ver weg een spoor van iets wat vriendschappelijkheid genoemd kon worden. De apprentice vervolgde dat hij zijn geheimhoudingsplicht serieus nam. "Dat is goed om te horen. De band van onze clans hangt hier een beetje van af, denk je niet?" Sinds zij de macht had gekregen hadden Riverclan en Windclan geen extra spanningen opgebouwd, maar dat betekende nog niet dat de oude rivalen hun animositeit waren vergeten.

Ze waren nu over de helft van de weg naar het kamp, en Crystalstar wist dat ze geduldig zou zijn met Falconpaw. Ze zou hem langzaamaan steeds een beetje meer openheid tonen, en hem daarnaast steeds meer aan gehoorzaamheid te binden. Het idee van ruzie tussen hun clans door zijn toedoen scheen goed te hebben gewerkt, meteen beloofde de apprentice dat hij samen met haar kleindochter enorm zijn best zou doen om een volwaardige medicine cat te worden. Crystalstar knikte goedkeurend en schonk hem een zeldzaam glimlachje. Dat was precies wat ze had willen horen. "Heel goed, Falconpaw. Ik ben blij dat je het begrijpt, ik denk dat wij goed met elkaar overweg zullen kunnen zodra we opgewarmd zijn naar elkaar." Zeldzame vriendelijkheid werkte zoveel beter dan telkens maar toegeven en iedereen met een grote grijns onthalen. Bijna constante streng- en hardheid, afgewisseld met het zeldzame sprankje van een glimlach of compliment, dat was zoveel meer effectief.