The ones who beat me down and bruise me

Ze kwam hier nog heel af en toe. Vooral nu ze het gevoel had dat ze toch wat zekerder werd van haar stappen weer. Ook bovengronds. Het was alleen niet de eerste plek waar je echt naartoe zou moeten gaan als je niet kon inschatten waar de rand van de rots zat, maar dat maakte voor haar niet uit. Het gaf haar een mooi uitzicht en het bracht haar dichter bij de zon. Ze zette dan ook de eerste stappen omhoog de rots op, er zeker van zijnde welk pad het beste was om te nemen. Vervolgens liep ze dichter naar de rand toe en zette ze zich daar neer, haar blik vooruit gericht, over het territorium heen.

[Thawrage]

Een koude blik was in zijn ogen te vinden terwijl hij door het territorium liep. De rampzalige Gathering lag nog vers in zijn geheugen, maar dat liet Thawrage zich er niet van weerhouden om zijn gebruikelijke houding te hebben tegenover alles en iedereen. Dat hij zijn leven riskeerde voor zijn Clanmates en dit openlijk had getoond, wilde nog niet zeggen dat hij opeens aardig ging doen tegen iedereen. Bovendien hadden de afgelopen gebeurtenissen een belangrijke vraag bij hem opgewekt en zaken opgerakeld die dringend met de desbetreffende katten besproken moesten worden. Hij volgde dan ook Harespring’s geurspoor en keek met een koude blik toe hoe ze op de rots klom, wat nog vrij goed ging. Ze donderde niet van de rots af zoals hij ergens wel verwacht had en hij klom zonder aarzeling naast haar op de rots en ging zitten, zijn koude blik naar voren gericht. “Harespring,” begon hij op een koude toon. “Ik wil het nog eens hebben over ons gesprek dat we laatst hadden gehad.” Ze ging dit niet leuk vinden, maar Thawrage kon het zich niet veroorloven dat hij Oakpaw zou verliezen door een fout dat voorkomen had kunnen worden. “Denk je nog steeds dat je Oakpaw de training kunt geven na wat er op de Gathering is gebeurd?” Er zat een reden achter die vraag, al was dat nu nog niet duidelijk. Hij zou wel zien wat voor een antwoord er zou komen.

De kat die ze zo'n beetje het minst graag zag van alle katten binnen de clan moest nu net degene zijn die naast haar kwam zitten. Ze deed haar kop niet opzij om naar de ander te kijken, want eerlijk had ze daar geen zin in. "Thawrage," Sprak ze dan ook alleen maar en hield haar blik strak naar voren gericht. Ze probeerde zo min mogelijk reactie te laten zien toen hij begon over of zij er wel zeker van was dat ze een goede mentor was voor Oakpaw na alles wat er gebeurd was. De enige irritatie over het voorval kon je misschien zien aan het puntje van haar staart die wat geïrriteerd heen en weer ging, maar verder liet ze nog niks merken. "We hebben het hier al over gehad." En ze had geen zin om haarzelf weer te moeten verdedigen.

Thawrage hoefde niet naar haar lichaamstaal te kijken om te weten dat de vraag haar irriteerde. En eerlijk gezegd kon hem dat weinig schelen. Het was hier de enige familie die dat hij had en waar hij het goed mee kon vinden waar het over ging en Thawrage ging zich niet laten afschepen door een geïrriteerde reactie langs de kattin haar kant. Hij liet zijn blik naar opzij glijden toen ze haar woorden sprak en hij trok met zijn oortje. “Dan laat ik het me anders formuleren,” sprak hij op een koude toon. “Had je veel last van je beperking toen die Twolegs daar opeens waren en je in allerijl weg moest rennen?” Het was immers donker geweest, het was één grote chaos geweest met een zwerm katten op de open plek en de situatie was ver van ideaal geweest. Een gewone kat zou er al moeite mee hebben, laat staan iemand die slecht kon zien. Hij hield zijn blik strak op haar gericht zodat hij haar reactie kon peilen.