Exploration

Hoewel het jonge ding al behoorlijk aan het groeien was, waren zijn hersentjes al een heel stuk verder dan zijn pootjes. Wilde hij al meer doen dan hij kon. Nou was hij zeker geen vechtersbaasje, en zoals de oudere kittens ruig met elkaar speelde wakkerde het niet bepaalde interesse op in de jonge man. Maar dit betekende niet dat hij als einzelgänger rondhing. Oh neuh, hij was al wel gesteld op sociaal contact, kon uren vol praten met zinnetjes die op het moment nog niet al te veel voorstelde. Daarbij had de jongen man inmiddels al een behoorlijk snuffert voor ontdekking. Was vaak op pad, de nursery tot in de kleinste hoekjes aan het onderzoeken en soms zelfs erbuiten. Hij had het er maar druk mee zeg. Vandaar dat zijn kleine lichaampje af en toe wat rust eisde, hem dan ook nu er toe dwong even stil te liggen in de uitgang van de nursery, uitgeput van zijn kleine avontuurtjes. Tuurde nu enkel enthousiast voor zich uit terwijl hij de nieuw geleerde woordjes herhaalde in zijn bolle koppie

[Day]

Een nieuwsgierig paar oogjes keek de Nursery uit en er verscheen spontaan een glimlach op Days gezicht. Wat een verrassend gevoel was het opeens, dat vonkje vreugde dat hij voelde. Als een lichtbaken in een grauwe wereld zat daar een van die kittens die Blossom gevonden had, Meadow. Day liep naar hem toe. "Hallo daar, kleine jongen, waar denk je aan?" Wat het ook was, alles was op dit moment beter dan zijn eigen gedachten. In het kleine kopje van Meadow had zich tenminste nog niet het besef vastgezet wat katten elkaar aan konden doen, in zijn grote ogen zou je nooit haat vinden. Voor een kitten was de wereld niets dan mooi, lagen achter de horizon geen gevaren, enkel nieuwe ontdekkingen. Iets van die instelling had Day altijd geprobeerd vast te houden. Nu het uit zijn poten dreigde te glippen, was het een troost om de blije verwondering die hij miste in een ander te zien.

_{Verrast prikte de jonge kater zijn oortjes naar voren toen een stem zijn aandacht trok, hief enthousiast zijn kopje op. De glimlach op de chief zijn gezicht was verwelkomend, zijn vraag simpel genoeg voor de kitten om te begrijpen. Meadow was een heus denkertje, kon zo hele dagen wegdenken en vond het heerlijk om af te dwalen. Met een soortgelijke glimlach op zijn kleine snoet hief hij zich dan ook al spoedig op zijn brede pootjes. "I-k dacht aan" begon de kitten terwijl zijn blik rond dwaalde.  "Vogels" knikkend bracht hij zijn blik terug naar de kater. Het was dan misschien niet waar hij zojuist aan had gedacht, maar het was wel het eerste wat er in hem opkwam uit zijn brede assortiment gedachtes. Hij had die ochtend wat vogels zien vliegen, op zijn oh zo grote avonturen. Had voor een hele tijd verbaasd naar de gevleugelde dieren gestaard. Zoals ze rond vlogen over de wind. Een brede dromerige glimlach sierde zijn kop, hij wilde dat ook kunnen, vliegen.}

Meadow keek hem vrolijk aan, geen spoortje van twijfel of aarzeling in zijn glimlach. Hij dacht eventjes na bij de vraag, alsof hij niet goed meer wist waar hij eigenlijk precies aan had zitten denken. Na een blik in het rond besloot hij dat hij aan vogels dacht. Days mondhoeken kropen onwillekeurig een stukje verder omhoog toen hij een dromerige blik in Meadows ogen zag verschijnen. "Heb je vandaag vogels gezien?" vroeg hij, benieuwd naar de belevenissen van het kleine katertje. Er viel zo veel moois te zien als je maar niet naar het duister bleef staren. Al die mooie dingen waren er altijd geweest en waren niet verdwenen, zouden ook nooit verdwijnen.

_{Ook de volgende vraag die hem gegeven werd was niet erg lastig. Hij had vogels gezien, daarbuiten, vliegend in de lucht. Natuurlijk zou hij geen stap naar buiten hebben gezet, hoe graag hij het wilde. Dat mocht niet, was gevaarlijk, lang genoeg was hij hier geweest om dat te begrijpen. "Jaaa" knikte hij gretig, moest zijn balans opnieuw zoeken toen hij bijna omver viel. "Buiten, in de lucht" hij glimlachte dromerig toen zijn blik weer richting de uitgang schoot. "Ik wil ook vliegen" vertelde hij toen met een knikje. Dan zou hij echt alles kunnen zien! Zou hij nog meer te vertellen hebben! "Alles zien"}

Meadow viel bijna omver van zijn enthousiaste knikken. Buiten in de lucht had hij vogels gezien. Zo zo, had iemand hem de uitgang van de grot al laten zien? Als hij maar niet op het idee kwam in zijn eentje naar buiten te dwalen, dat kleine onderzoekertje. Zou hij zich nog herinneren dat hij al buiten was geweest? Droomde hij nog over de bergweide waar hij naar vernoemd was? Day vroeg zich af of vage herinneringen aan buitenlucht de kitten aanmoedigden die wereld buiten te willen ontdekken, om, zoals hij het zei, alles te zien. Hij wilde vliegen, zei hij, en wie had die droom nooit gedeeld? Het eeuwige blauw dat soms Days nachten vulde was een droom en nachtmerrie in één. Verlangen, nieuwsgierigheid (hoe zou het zijn? Wat zou je allemaal wel niet kunnen zien van daarboven? Hoe vrij moest het wel niet voelen om op lucht te kunnen drijven?) en, maar dat kende de kitten nog niet, angst, want als volwassen kat in de bergen wist je dat als je ooit zou vliegen, het niet met je eigen vleugels zou zijn. "Weet je, Meadow", begon Day. "Er is een plek vanaf waar je héél veel kunt zien. Als je zo groot bent" hij tilde een poot op om de gemiddelde grootte van een to-be aan te duiden - nog hoog boven Meadows kittenkopje "dan laat ik het je zien." Vulture's Drop, dikwijls het favoriete deel van de territoriumrondleiding voor jonge to-be's. Een beter uitzicht zouden ze niet vinden tot ze oud genoeg waren om de hoogste toppen te beklimmen. Als Meadow een Cave Guard zou worden, zou hij er nog vaak komen. Als jachtplek werd het niet veel gebruikt, er waren wel veiligere plekken om prooien te achtervolgen dan langs de rand van een afgrond, maar voor Cave Guards was het een uitstekende uitkijkplaats.

_{Het kleintje draaide zijn oortjes naar voren toen de grote kat een toekomstig uitstapje beloofde. Een plek waar je heel veel kon zien? Meer dan hij nu kon zien? Het geen waar de verhalen over ging, waar zijn dromen plaats vonden? Meadow glimlachte breed en knikte enthousiast. "Ik kan niet wachten!" mauwde hij vervolgens. Hij was nog nooit buiten geweest, niet dat hij zich echt kon herinneren, maar toch zwoor hij nog altijd bekendheid in de lucht buiten te vinden, die paar keer dat hij zijn neusje naar buiten durfde te steken. "Kan Marten dan ook mee?" vroeg hij vervolgens. Marten en hij deden heel veel samen, waren samen gevonden. Het was de eerste vertrouweling die Meadow gehad had en iemand wiens zijde hij nooit voor te lang wilde verlaten. "Ik weet zeker dat hij het ook super leuk gaat vinden"}

O, om als een kitten uit te kijken naar de toekomst die nog enkel uit pracht en verwondering bestond! Om niet te vrezen voor wat kon komen, maar te hopen op al het moois dat nog te ontdekken moest zijn. Ooit was de wereld voorbij de horizon een mythische plek geweest, het onbekende spannend, maar zonder een echt gevoel van dreiging. Meadow kon niet wachten tot hij de buitenwereld kon zien, maar voor even wenste Day hem toe dat hij zo lang als maar kon klein en onschuldig kon blijven, niet geconfronteerd met de donkerder hoekjes van hun wereld. Maar er is ook zo veel licht, zei hij toen tegen zichzelf. Het was enkel natuurlijk om de kleine te willen beschermen voor wat daarbuiten rondwaarde, maar hij moest niet vergeten hoe veel moois er ook te vinden was. Dat zou hij Meadow nooit ontzeggen, hoe veilig hij hierbinnen ook zou zijn. Misschien was het wat taboe om het te zeggen, Cave Guard zijnde, maar er waren belangrijkere zaken in het leven dan veiligheid. "Natuurlijk mag Marten ook mee", miauwde hij glimlachend. "We kunnen met zijn viertjes gaan, je broertje en jij en Blossom en ik." Het deed hem goed dat kleine Meadow meteen naar zijn broertje had gevraagd. Ze waren hecht, die twee, en Day wist hoe mooi de band tussen broers kon zijn. Er trok een wolk van gemis door zijn hoofd. Maar herinneringen lagen als zonnestralen in zijn gedachten en een wolk van rouw zou zo altijd een zilveren rand hebben.

Niet alleen Marten mocht mee, maar ook nog is Blossom?! Meadow glimlachte breed en knikte uitbundig. Het arme joch zou bijna zijn evenwicht erdoor verloren zijn had hij niet heel snel zichzelf opgevangen. Blossom was als een moeder voor de twee broertjes, had de zorg over hen op haar genomen nadat ze de twee gevonden had. Echt goed kende Meadow het verhaal niet, het enige wat hij wist was dat hij het hier goed had. Samen met Marten en samen met Blossom. Een kleine glimlach rustte op zijn kop terwijl hij naar buiten staarde, hij kon het niet helpen te staren. Soms zat hij hier voor uren. Dan keek hij toe hoe de zon opkwam en hoe patrols naar binnen en buiten gingen.

"Ik weet zeker dat ze dat super leuk vinden!" mauwde de kitten met een enthousiaste uitdrukking op zijn gezicht. Dat omest wel! "De hele wereld zien, d-dan kun je zo veel verhalen vertellen!" Iedereen in de nursery zou hem zo vet cool vinden. " Oh! K-kunt u een verhaal vertellen?" Meadow kantelde zijn kopje, Day was echt, super oud, hij zou de hele wereld al zowiezo 5 keer rond hebben gelopen, toch? Dan waren er vast super duper veel verhalen die hij kende.  "A-alstublieft?"

Meadow kon duidelijk niet wachten tot ze er met zijn allen op uit zouden gaan en Day voelde zich hetzelfde. Wat een prachtige dag zou dat worden, een dag voor dit gezin. Een gezin dat door zo veel toeval en tegenslag bij elkaar gekomen was - en bijna uit elkaar getrokken nog voor het zich goed en wel gevormd had. Maar hier waren ze dan, en hij kon alleen maar hopen en bidden dat ze er over een paar manen nog zouden zijn om het moment dat hij aan Meadow beloofd had mee te maken. Hij was zich er de laatste tijd zo pijnlijk van bewust geworden hoe kwetsbaar de toekomst was, maar hij wilde liever blijven denken aan de kansen die voor hen lagen en aan alle mooie verhalen die ze nog zouden leven. Meadow wilde graag een verhaal horen en Day glimlachte. "Wat voor een verhaal vind je leuk?" vroeg hij. Wilde Meadow een spannend avontuur of juist een lief verhaaltje, een legende van de Tribe of iets persoonlijks? Alles was mogelijk. Dat was het mooie van verhalen.