[Spreekuurtje] Just one thing

Oh, ze was zo ontzettend nerveus. Inmiddels had ze al wel vijftien keer dat ene plukje weer platgelikt op haar borst, enkel om deze nerveus weer door elkaar te wrijven. Ze had één mening over Crystalstar: ze was intimiderend. Dat was voor haar al genoeg reden om haar niet vaker te zien dan nodig was, maar toch... Hoewel ze nog altijd super blij was om apprentice te zijn, lag iets haar niet lekker. Het zorgde ervoor dat ze niet goed in slaap kon komen, als een doorn in haar zachte mosnest. Dus was ze uiteindelijk dapper genoeg geweest om met een hoge piepstem te vragen of ze eens konden praten. En tot haar grote opluchting -en angst- kon dat. En dat kon dus, tja, nu. Nog een laatste maal likte ze haar vacht keurig netjes glad en stapte toen met een nerveuze tred naar de den van de leader. Oké Amberpaw, diep ademhalen, je hebt tekst voorbereid, het is maar de moeder van je vriendinnetje, je kan dit. "Ehm, Crystalstar?

Ietwat geschrokken keek de leader op. Dat was waar ook, ze had Amberpaw beloofd dat ze met haar zou praten. De dochter van Seamist en Arcticwolf had blijkbaar dringend over iets willen spreken. "Blijf maar even buiten staan." Miauwde ze, hard genoeg zodat haar bezoekster had zou kunnen horen. Ze gaf Smokegaze een vluchtige lik over zijn wang en het den uit, ze praatte liever hier, bij de ingang, dan vlak voor de neus van haar mate. "Ja, Amberpaw. Jou had ik al verwacht, vertel, wat wilde je zo graag met me bespreken?" Vroeg Crystalstar terwijl ze de zoveel kleinere kattin aankeek.

Ze wist natuurlijk wel dat Crystalstar een grote poes was, maar niet zo groot. Amberpaw slikte en tikte nerveus met het puntje van haar staart op de grond toen ze verteld werd buiten te wachten. Ze zag Crystalstar altijd van een afstandje, als ze een ceremonie gaf. Zelden zo dichtbij, en ze vond het stiekem best wel heel erg intimideren. Ze was heel anders dan haar zachtaardige moeder of de ander queens die soms op haar pasten. Ze leek net zo streng als haar vader, maar in diens ogen zag ze wel altijd iets van liefde. De poes voor haar kon ze heel slecht aflezen, en de woorden die ze zo netjes had uitgedacht om te zeggen werden helemaal door elkaar gehutst. "Nou, ik, ehm, ik wilde zeggen dat ik ook best wel heel goed kan jagen. En mijn moeder zegt dat ik intelligent ben en ik kan echt heel erg hard werken en ik ben misschien niet zo sterk als Brackenpaw, maar heus echt heel snel!" nerveus wiebelde ze heen en weer op haar pootjes en haar oortjes gleden wat naar achter. In haar hoofd was ze een stuk meer zelfverzekerd geweest toen ze dit kwam zeggen. "Ik vroeg me een beetje af waarom u Brackenpaw als apprentice koos, en niet ik..."

Haar nabijheid scheen de veel jongere kattin blijkbaar helemaal in de verlegenheid te brengen. Crystalstar vond het wel iets aandoenlijks hebben. Ze zag niet echt angst in de ogen van Amberpaw, meer een diep ontzag, en dat was precies het gevoel dat ze bij apprentices zoals zij op wilde roepen. Het gesprek begon met een streng van complimenten die Amberpaw aan zichzelf wijdde. Crystalstar trok een lichtelijk verbaasde blik, ze was toch niet naar haar leader gekomen om te laten weten hoe goed zijzelf was? Maar al gauw kwam de echte reden voor de hele zaak tevoorschijn: waarom had ze Brackenpaw gekozen, en niet Amberpaw als haar apprentice. Het was een moeilijke vraag om antwoord op te geven, zeker omdat het antwoord zo gemakkelijk was. Het antwoord was namelijk dat Brackenpaw in haar den had ingebroken en zichzelf memorabel had gemaakt. Dat was de enige echte reden dat Crystalstar het katertje als haar apprentice had gekozen. Ze was er zeker van geweest dat ze één van Seamist's kinderen zou trainen, en alleen die actie had haar naar Brackenpaw doen neigen. Maar dat was zeker niet het antwoord dat Amberpaw te horen zou krijgen, dat zou haar vernietigen. "Nou, Amberpaw, dat is iets waar ik zelf ook over na heb gedacht. Ik heb met jullie vader gesproken over jullie mentoren, en we waren het erover eens dat wij twee waarschijnlijk zelf de beste kandidaten waren. Maar toen moesten we allebei natuurlijk nog één van jullie kiezen, en dat was enorm moeilijk." Hoe ging ze dit geloofwaardig en bevredigend maken? "Ik besloot Brackenpaw te nemen, aangezien ik het idee had dat katers als hij beter goed in de gaten gehouden kunnen worden door een strenge mentor zoals mijzelf. Terwijl verantwoordelijke kattinnen als jij en ik zelfs op jouw leeftijd al een stuk minder van dat soort supervisie nodig hebben, denk je niet? En daarom leek het me beter om jou aan je vader toe te vertrouwen, iemand die precies weet hoe ver hij je los kan laten." Ze was tevreden, het was niet eens een complete leugen. Brackenpaw leek iets meer op Hermitpaw, en het zou niet van haar eisen dat ze haar manier van trainen compleet opnieuw uitvond.