California's Sunrise

Okay, dus misschien hoorde ze hier nog niet helemaal thuis, maar ze had een goed excuus hoor. Ze kwam haar vriend bezoeken. Waar was ze precies? De apprentice den. Over een maan zou ze zich daar vinden, zelf een apprentice zijnde, maar voor nu was ze nog een kitten. maar haar vriendje, Morningpaw, die was al wel een apprentice en ze had hem al lang niet gezien. Iets waar ze nu verandering in ging brengen, want ze miste hun speelpartijtjes. Het was niet dat ze zelfverzekerd de den in was gestapt. Nee, ze had er zeker van gemaakt dat Sharkpaw eerst de den al uit was, want hem wilde ze niet nog een keer tegen komen, ook al was hun laatste ontmoeting al een maan geleden. Maar ze wilde niet dat hij haar dag ging verpesten, want nu was haar papa niet in de buurt. Haar amberen oogjes gingen de den rond, die verassend leeg was. Zou Morningpaw er uberhaupt wel zijn?

+Morningpaw 1st

In zijn nieuwe den was alles vreemd, zeker als alles wat je ziet je binnen een paar uurtjes al weer voorbij gaat. Morningpaw had niets voor inets een maan extra in de nursery doorgebracht, was iets slomer dan zijn leeftijdsgenootjes wat intelligentie en cognitieve ontwikkeling betrof. Zou voor altijd sloom van begrip zijn, vergeetachtig. Wat hij echter niet snel zou vergeten, was de goeie tijd die hij met Aspenkit in de nursery had doorgebracht, had de kitten een plekje gegeven in zijn krappe lange termijn geheugen. Een brede glimlach sierde zijn kop toen het gestalte van de kitten in de ingang van zijn den verscheen. "Aspenkit!" brulde het rossige ventje dols gelukkig terwijl hij op zijn poten sprong en naar haar toe stapte "Hi!"

Haar naam werd vrolijk door de den heen geroepen en in een seconde stond Morningpaw voor haar snoetje met een begroeting. “Morningpaw! Hallo!” Groette ze gezellig en vrolijk terug. Het was zo leuk om haar rood-witte vriendje weer te zien. Hij was misschien nog niet zo heel lang weg uit de nursery maar ze miste hem wel hoor. En hun speelkwatiertjes. “Hoe gaat het?” Vroeg ze hem vrolijk. Ze wilde alles weten hoor! Hoe het nu was om apprentice te zijn en of trainingen moeilijk waren. Ze was nog steeds even druk en koppig als toen ze hem de allereerste keer had ontmoet, nu kon ze er alleen een heel stuk beter bij babbelen.

Met blijdschap overdonderd stond de kater glunderend tegen over de jongere kattin. Knikte trots toen ze hem begroetten als Morningpaw en vervolgens vroeg hoe het met hem ging. "Het gaat fantastisch Aspen!" vertelde de apprentice haar "Kom, kom ik laat je mijn nest zien!" Vrolijk wende de kater zich van de kitten af, begeleide haar naar zijn ongeluk van een nest. "Ik heb het zelf gemaakt, ben er best wel trots op" Knikkend zocht hij haar blik, ze moest wel kijken hoor. "Kijk het is zelfs opgemaakt!" legde de apprentice uit, al wijzende naar de veer van een sperwer dat er uit stak. "Gevonden buiten het kamp, echt waar" Nee, hij had deze niet uit prooi gepikt, deze had hij gewoon gevonden, super stoer.

Haar vraag werd vrolijk beanwoord door Morningpaw die doorrammelde dat het fantastisch ging en dat hij haar zijn nest zou laten zien. Aspenkit knikte enthousiast en volgde de wat oudere kater met een vrolijke huppel naar zijn nest in de apprentice den. Het was niet het meest nette nest vergleken met de rest, maar het paste heel goed bij haar beste vriendje. Hij ratelde vrolijk verder over hoe hij het zelf had gemaakt en dat hij trots was en wees naar een veertje die als versiering diende. Die had hij buiten het kamp gevonden. “Wauw! Ik wil ook zoooooo graag naar buiten,” deelde ze mee. Ja, ze kon niet wachten tot ze samen met Morningpaw een apprentice was en samen konden trainen en het territorium konden verkennen en allerlei andere leuke dingen. Ze was zo klaar met de nursery.

Ze zei wauw! Dat betekende dat ze onder de indruk was, en Morningpaw kon niet gelukkiger zijn. Nee echt niet hoor. Sprong enthousiast van poot op poot terwijl hij aandachtig naar haar luisterde. Ze wilde ook naar buiten, en in vreugde ontgingen de regels hem. "Kom dan mee! Dan kun jij ook een veertje vinden Aspen!" hij knikte. Stapte al richting de uitgang van zijn nieuwe den. "En dan kun je ook over het water heen glijden!" Dat had hij gedaan op zijn tour. Was daar samen met Twistedheart geweest, dat was zijn mentor. En iedere ochtend wachtte ze elkaar op bij de uitgang van het kamp. Maar nu zou hij daar hopelijk Aspenkit opwachtte!

Het enthousiasme van haar vriendje was aanstekelijk. Ze giechelde toen hij van poot op poot sprong, maar was verbaasd stil toen hij zei dat ze mee moest komen. Maar dat mocht toch niet? Voor ze het na kon vragen en een pretbederver kon zijn, was Morningpaw al bij de uitgang van de den. Een hoopvol ideetje vormde zich nou in haar kopje. Misschien mocht het wel als hij er bij was? Soms mocht je ook naar buiten met je mama erbij toch? En ze hoefden helemaal niet ver het kamp uit, alleen maar een veertje zoeken. Ja het mocht vast wel als haar vriendje erbij was. Vrolijk huppelde ze hem achterna. “Over water glijden?” vroeg ze hem enthousiast, nieuwsgierigheid ook duidelijk aanwezig in haar stemmetje terwijl ze hem naar de uitgang van het kamp volgde. Zouden ze gestopt worden door een warrior? Of zouden ze gewoon zo door de uitgang kunnen wandelen.

“Over water glijden?” vroeg Aspenkit. Morningpaw greens breed en knikte, hij herinnerde het zich goed hoor. Dat moest wel, want het was leuk! "Jup! Echt, super duper snel, Twistedheart, mijn mentor, kon zijn ogen niet geloven!" snorde hij vrolijk terwijl ze de uitgang van het kamp naderde. Geen seconde dacht hij er te veel over na, het idee dat Aspenkit niet mee mocht ging geen seconde door zijn brein. De twee waren samen opgegroeid, beste vrienden.En die hadden samen pret. "Je gaat het echt super fantastich gaaf vinden, echt waar!"

Wauw! Oh dat wilde ze ook doen hoor. Het klonk zo leuk, om apprentice te zijn. Aspenkit kon gewoon niet wachten tot ze het ook was en ze iedere dag naar buiten kon. Iedere dag plezier en avontuur beleven en hard trainen samen met Morningpaw! Ze volgde hem dan ook zonder twijfel naar de uitgang van het kamp. Als het dametje eenmaal bezig was, dan was ze een koppige doorzetter. Ze was helemaal gericht op haar doel en dat was om samen met Morningpaw buiten het kamp op stap te gaan. Dat een warrior ze ieder moment zou kunnen tegenhouden was nou geen zorg meer die in haar kopje ronddreef. Ze was toch ook al bijna oud genoeg, dus het waren maar domme regeltjes die haar nu nog binnen hielden. “Dat weet ik zeker!” Snorde ze dan ook vrolijk toen haar beste vriend haar vertelde dat ze het geweldig zou gaan vinden. Well, duh. Ze zouden samen plezier gaan hebben, dat vond ze altijd fantastisch.