[Open] I'm lost in this maze of emotion

Ze had eerlijk een hekel aan de sneeuw gekregen de laatste tijd. Ze had het als kitten altijd wel leuk gevonden en als apprentice en young warrior ook nog wel, maar sinds haar zicht verslechterd was, zat het haar alleen maar in de weg. Het zorgde ervoor dat alles een grote witte vlek voor haar was en dat oriënteren daardoor heel lastig was. Ze had dan ook heel eerlijk op het moment geen idee waar ze was. Of althans dat had ze niet tot ze wat voelde prikken onder de sneeuw. Een aantal stengels die ze hier een daar toch uit de grond voelde prikken. Dit moest dan toch wel de Maize field zijn of niet? Ze kon zich niet herinneren dat er een ander deel van het territorium was dat zo als dit zou voelen. Maar waar precies was ze ten opzichte van de rest van het territorium? Dat was iets dat ze nog steeds niet kon bepalen.

[Open]

[Open] I'm lost in this maze of emotion J16KK6B

Voorzichtig liep Lightpaw door de sneeuw. Ze vond sneeuw leuk, maar ze kon beter gaan spelen in het veilige kamp. Ze volgde haar neus en wilde oefenen wat ze tot nu toe geleerd had. Door de sneeuw zou ze kunnen uitgleiden, aar wat maakt dat uit. Dat noem je lol. Na een tijdje rondlopen begon ze zich te vervelen, aangezien haar geduld langzaam weg ging. Dan kwam er ook nog eens een koude windvlaag. Dat was de druppel. Ze rook WindClan en begon met volle snelheid door de sneeuw te rennen. Vrij. Af en toe een heuveltje waardoor ze naar beneden gleed. Na een tijdje nam ze giechelent pauze. Dit moet ze vaker gaan doen. De strokleurige apprentice keek even om haar heen. Ze was dicht bij het Maize field. De geur van WindClan was daar ook. Eigenlijk was het haar bedoeling om die geur te volgen, maar de sneeuw was te leuk dus stopte ze met volgen. Toch had ze blijkbaar het geur gevolgd. Voorichtig ging ze verder. In de verte zag ze een kat of een poes. Dat moet de geur zijn, dacht Lightpaw. Ze liep weer door. Behoedzaam voor gevaren en kijkend of ze niet op de stengels ging staan. Hoe dichterbij ze kwam hoe beter ze de de poes herkende. Het was een rood witte poes. "Hallo," zei Lightpaw zachtjes wanneer ze bij de poes stond. Even keek ze goed naar wie het was. Het was Harespring.

~Meep meep~

De stengels prikten ongemakkelijk in haar pootkussens en ze tilde ze kort stuk voor stuk op om er een lik overheen te geven, maar erg leek het niet te zijn. Ondertussen merkte ze op dat achter haar iemand haar leek te benaderen. Niet veel later volgde er ook een zachte stem, waarna ze zich omdraaide in de richting van de apprentice. Ze had de geur tenslotte herkend als die van Lightpaw en wist dat het een van de apprentices was daardoor. "Hey," Sprak ze rustig. Ze wist niet waarom de apprentice hier was, maar dat boeide haar eigenlijk ook niet. "Deze stengels zijn vervelend niet?" In andere tijden van het jaar waren ze langer en had je er niet zoveel last van, maar dat was nu anders.

De ander begroette haar rustig. De apprentice keek ongemakkelijk om haar heen. Ze was niet goed in contact maken. Ze was een achtergrondpoesje. Niet belangrijk. Maar ze heeft een droom: laten zien wat ze waard is! Ze is altijd stil en gevoelig, maar ze was zo slim. Ze was sterk en snel, maar ze realiseert het niet. Onzekerheid. Op een dag zal ze het niet meer ongemakkelijk vinden. Harespring vond de stengels vervelend. Dacht ze. Lightpaw wilde iets zeggen, maar de kwam alleen een klein piepje uit. Ze knikte maar. Haar brein had iets anders in gedachtes. Net zoals altijd.

~Meep meep~

De apprentice sprak niet veel, eigenlijk helemaal niet. Ze draaide haar kop dan ook iets schuin, niet goed wetende of de apprentice nu had geantwoord of niet op haar opmerking. Alleen een piepje was echt duidelijk voor haar, de rest kon ze niet goed genoeg zien. Ze wist dan ook niet goed wat te zeggen verder, vooral omdat ze de reactie van de apprentice erop niet in kon schatten.

De ander wist niet goed of ze nu had geantwoord op de opmerking of niet. De apprentice begreep het wel, want het is natuurlijk niet echt duidelijk. Ze keek even om haar heen. "Ze zijn inderdaad vervelend." De apprentice wilde toch een duidelijk maken wat ze bedoelde. Haar geluidsniveau was zacht. Onzeker of ze iets verkeerds had gezegd, iets raars. Lightpaw was wel van plan om hier iets aan te doen. Niet helemaal, want anders zou ze zichzelf niet meer zijn, maar gewoon dat ze vrolijker kan zijn. Meer betrokken en haar meningen durft uit te spreken. Het was belangrijk. Makkelijker gezegd dan gedaan. De tabby keek de poes even recht aan. "Heb jij al wat prooi gevangen?" vroeg de poes om even een praatje te maken. Ze had geen zin in ongemakkelijke stiltes.

~Meep meep~