Last lecture [trainingstopic]

De zwelling op zijn snoet van zo goed als niet meer te zien. Ooit zou hij die Bloodclanner ervoor betaald zetten, ze moest eens weten waartoe hij in staat was. Eveningglow en haar kits waren nu een aantal dagen vermist. Vermist was ene groot woord, iedereen wist waar ze waren. Al een paar dagen. Dagen waarin er nog geen actie was genomen. Vreemd? Misschien een beetje. Nu moest hij echter verder met zijn 'gewone'  leventje in Thunderclan. Dit was een belangrijke dag en ondanks dat hij misschien niet zo mentor-minded was, gaf dit toch wel een gek gevoel. Hij had Sunpaw bijna dagelijks naast zich gehad en had haar getraind zoals ook hij zijn trainingen gehad had. Zowel Thunderclan als Shadowclan technieken had hij aan bod laten komen en hij was dan ook wel trots dat ze zover gekomen was dat ze binnenkort haar apprenticenaam vaarwel kon zeggen. Nu had hij haar begeleid naar de Snakerocks, een plek in hun territorium die, met dit weer zeker, de meest uitdagende plek was van allemaal. Hij draaide zich naar haar om naar de slanke poes, die ondertussen meer oogde als een warrior dan een apprentice. "Nu het onze laatste training is, wil ik je vragen of jij nog iets wilde leren?" zei hij. Ze kende alles al, alles wat hij aan bod wilde laten komen. Nu mocht zij iets aangeven, iets dat ze nog wilde trainen of doen als apprentice onder hem. Hij was, ondanks dat hij het zelf niet had zien aankomen, gegroeid als mentor. Praten ging hem al beter af, al hield het nog wel graag kort.

Sandpaw aka Sunpaw

well behaved women
seldom make history

_{Sunpaw wist dat het eraan zat te komen, haar warrior naam. Ze had niets anders dan uitmuntend geweest, in alles was ze deed. Het enige waar ze altijd voor op haar flikker kreeg was haar uitgesproken mening, maar ze waren gewoon bang voor haar. Bang voor haar potentie, ze voelde het. Maar haar mentor Tallfright, was niet bang voor haar. Hij had haar alles geleerd wat ze kende, had haar beter gemaakt dan haar dengenoten. Sunpaw had even los moeten komen, maar toen ze door had gekregen dat hij echt haar wat wilde leren, was ze meer open om zijn aanwijzingen ook echt op te volgen. En nu viel er nauwelijks nog wat te leren. Sunpaw liep met zwevende passen naast de grote kater, haar neusje in de frisse lucht. Ze merkte dat hij haar naar Snakerocks leidde. Interessant, maar ze stelde geen vragen. Ze genoot van de stilte, een momentje om haar zintuigen te ontspannen. Eenmaal aangekomen vroeg hij aan haar wat ze wilde leren. Meestal nam hij het voortouw, dus ze was kort verrast. Maar Sunpaw was assertief, dus het kostte haar slechts een moment om haar antwoord klaar te hebben staan. ‘Ik wil leren hoe ik die Bloodclanners een lesje kan leren,’ miauwde ze zoetjes. Haar blauwe ogen lichtten op. ‘Zij staan buiten de code, vechten buiten de code. Ik wil dat ook kunnen.’}

Voor wat hij buiten de warriorcode had gedaan, was hij toch een heel correcte warrior geweest. Hij was 'braaf' geweest, als je het al zo kon noemen. In zijn mentorschap was dit ook overgekomen naar de buitenwereld toe. Men kon niet zeggen dat hij het de titel van mentor niet verdiende. De afgelopen moon was het rustig geweest en was hij niet meer bezig geweest met dingen buiten de warriorcode, het antwoord van zijn apprentice liet hem innerlijk dan ook even opspringen. Het prikkelde iets in hem, waardoor hij heel alert was en na liet denken over zijn antwoord. ‘Ik wil leren hoe ik die Bloodclanners een lesje kan leren,’ Ze wilde hen een lesje leren als in verwonden of als in moorden? ‘Zij staan buiten de code, vechten buiten de code. Ik wil dat ook kunnen.’ Hij trok even met zijn oortjes bij haar volgende woorden. Buiten de code. Zoals hij zelf geleerd had in der tijd. Haar stem klonk helder en haar ogen gaven enkel enthousiasme aan. Even liet hij zijn blik over de omgeving gaan. Hier bij de Snakerocks waren ze goed afgeschermd, al zou hij de omgeving wel in de gaten moeten houden aangezien er elk moment Thunderclanners konden passeren. Hij was altijd voorzichtig geweest, wat ook de reden was geweest dat hij met zijn eerdere moorden weg was gekomen. Toen hij zeker was dat er niemand in de buurt was, liet hij zijn blik naar Sunpaw gaan. "Ben je zeker?" vroeg hij uiteindelijk toch en trok even zijn mondhoek op in een kleine glimlach. Hij zou haar niet alles kunnen leren voordat ze benoemd werd als warrior, maar zou haar wel een eerste impressie kunnen geven, als ze er zelf achter stond.

well behaved women
seldom make history

_{Sunpaw haar ogen stonden hongerig, glommen in het zwakke zonlicht. Kom op, ze had het vertrouwen in hem dat ze alles kon vertellen. Hij hoefde zich niet in te houden bij haar. Tallfright was een beetje tam geweest de laatste tijd, maar ze was nu ouder, volleerder, sterker. Ze wist zeker dat het niet lang meer zou duren voordat ze hem echt aankon, dat ze van hem kon winnen in een gevecht. Hij was misschien meer van de brute kracht, zij kon dansen. Het bleven stil na haar vraag, en even was ze bang dat ze te ver was gegaan, dat hij boos zou worden. Totdat ze doorkreeg dat hij de omgeving checkte, en onwillekeurig gingen haar mondhoeken al een beetje omhoog. Toen ze zijn blik dan ook weer ontmoette, zag ze dezelfde blik in zijn ogen. Fantastisch! Een kleine snor kwam over naar lippen toen hij vroeg of ze het zeker wist. ‘Ben ik ooit onzeker geweest?’ vroeg ze retorisch. Ze zette een stapje dichterbij en een ondeugende blik stond op haar gezicht. Ze deden dit stiekem, ze voelde het. Het was opwindend. ‘Je weet dus hoe het moet,’ concludeerde ze uit zijn woorden. ‘Leer het me,’ miauwde ze zoetjes.}

Hij vroeg haar of ze zeker was. Hij wilde namelijk niet iets doen waarna ze direct zou opgeven, al wist hij wel dat ze niet iemand was die zou opgeven. ‘Ben ik ooit onzeker geweest?’ Haar antwoord weerspiegelde dan ook hoe hij over haar dacht. Ze was dichter gekomen en op haar snoet kon ze aflezen dat ze er zin in had, een ondeugende blik zag veel. Even trok hij met zijn oortje bij de spanning die hij in zijn buik kreeg. Hij had nooit gedacht dat hij haar deze dingen zou leren, dat ze zelf zou aangeven dat ze het wilde. Het gaf hem wel een nieuw doel, iets waar hij mee verder kon. Ze was de eerste uit de clan die hij bewust zou leren om buiten de warriorcode te vechten, om mogelijk te doden. En dat maakte haar toch wel speciaal voor hem. ‘Je weet dus hoe het moet,’ Er verscheen een kleine glinstering in zijn ogen en hij haalde zijn schouders kort op. "Misschien." ‘Leer het me,’ Met een kort knikje op haar woorden, zette hij een stap naar voren zodat hij dicht genoeg bij haar stond om zo meteen iets te laten zien. "Buiten de code vechten is leren om de code naast je te laten liggen. Je moet niet sterk zijn, maar slim en weten waar je moet toeslaan." mauwde hij eerst en hief vervolgens zijn poot op. Deze poot legde hij zachtjes schuin onder Sun haar kin. Niet recht onder de kin maar ook niet helemaal aan de zijkant, daar waar de belangrijkste bloedvaten. En in het bijzonder de halsslagader. Als warrior leerde je om te verwonden en te verjagen. "Eén stevige beet of één diepe snee op deze plaats," zei hij zachtjes en zette zijn poot terug neer. "En het kloppend hart van je prooi zorgt er zelf voor dat ze doodbloeden." Hij gebruikte de benaming 'prooi' om het makkelijk te maken, dan was het in ieder geval duidelijk. Er waren zeer veel andere manieren om te doden, maar hij kon onmogelijk alles uitleggen vandaag. Hij zette enkele stappen naar achteren. "Katten hebben hun kopje meestal wat naar onderen gericht en verdedigen onbewust deze plek heel goed. Het is een kunst om goed toe te slaan en ervoor te zorgen dat het effectief werkt. Je hebt niet altijd twee kansen als het erop aankomt." Hij wachtte even haar reactie af voor hij verder zou gaan om te polsen hoe ze hier tegenover stond. Als ze nu aangaf dat ze toch liever iets anders wilde doen, kon hij beter stoppen voordat hij liet zien dat hij dit wel degelijk kon.

well behaved women
seldom make history

_{Sunpaw wist dat ze raak had geschoten. Ze voelde die dingen gewoon aan, helemaal als je hele dagen met iemand opschoot. En toen hij misschien antwoordde, moest ze ergens een beetje lachen. Een meisjesachtige giechel die zeldzaam was voor haar. Dat betekende ja. Dus keek ze met hongerige ogen naar hem, terwijl hij nog iets dichterbij kwam. Ze volgde zijn bewegingen, ergens verwachtte ze dat hij haar direct zou aanvallen. Hij miauwde dat ze alles naast zich moest leggen, dat ze niet sterk hoefde te zijn, maar slim. Ze knikte. Natuurlijk, daarom won de elite zoveel. Hun boeide niets, dus haar zou niets boeien. Haar kin bewoog iets mee omhoog toen hij haar poot eronder legde, vlakbij haar hals. Haar ogen gingen eerst naar zijn poot, maar daarna weer omhoog naar zijn gezicht. Natuurlijk, ze begreep het meteen. Ergens tintelde haar huid nog na van waar hij haar had aangeraakt, terwijl hij vertelde dat een kloppend hart ervoor zou zorgen dat ze dood zouden bloeden. De ironie. Sunpaw beet even kort op haar onderlip en ze hield zich voor nu nog even stil, waarna hij verder uit begon te leggen. Zo zakelijk, zo alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Waar had hij dit geleerd? En had hij het wel eens gedaan, gevochten buiten de code? Haar nieuwsgierigheid voor haar mentor groeide. Ze knikte toen hij sprak dat er weinig kans was om iemand daar te raken. ‘Dus hoe creëer je zo'n kans?’ miauwde ze, misschien te geïnteresseerd. Ze kon gewoon niet wachten om het uit te proberen op het gespuis dat in hun territorium zat met hun stinkende klauwen.}

Hij had na zijn laatste uitspraak even een korte adempauze genomen en tevens zijn apprentice ook de kans gegeven om te reageren. Die reactie volgde niet veel later en klonk als muziek in zijn oren. ‘Dus hoe creëer je zo'n kans?’ Deze energie deed hem goed en liet hem dan ook glimlachen. "Dat hangt af van de situatie. Doe je het onverwacht, is het uiteraard gemakkelijker. Sta je als vijanden tegenover elkaar, zal het anders moeten." Tallfright zette zich nog een stapje achteruit en zakte vervolgens wat door zijn poten. Hij zette zich klaar voor wat er komen zou. "De truc is om te wachten, te wachten tot de ander toeslaat en je van bovenaf aanvalt. De hals komt hierbij grotendeels vrij omdat je tegenstander zich opricht om je aan te vallen. Snel reageren is uiteraard van belang. Zet je tanden op de juiste plek en je hebt prijs." Hij gaf haar even de tijd om het binnen te laten komen, waarna hij zich afduwde en op haar afsprong. Leren kon je best al doende doen. En opnieuw en opnieuw, telkens weer totdat het lukte. En uiteraard was elke sprong anders, maar als je wist waar je naartoe moest grijpen...

well behaved women
seldom make history

_{Sunpaw voelde hem perfect aan. Hij bloeide ervan op. Ze zag hem niet vaak lachen. Ze luisterde dan ook aandachtig, het was ergens allemaal zo logisch. Het was net als normaal vechten, wees snel, onvoorspelbaar, en wacht op het optimale moment. Al was Sunpaw niet iemand die geduldig kon wachten, ze was een erg agressieve vechter. Maar toen hij in een vechthouding zakte, kopieerde ze hem met een lachje op haar gezicht. Maar waar hij wat door zijn poten zakte op zijn stand steviger en sterker te maken, bleef ze lichtvoetig op haar tenen. Ze was vlugger, soepeler dan hij. Ze zou hem nooit overwinnen met brute kracht, dat wist ze ook wel inmiddels. Hij vertelde alsof het zo doodsimpel was. Creëer je eigen mogelijkheden, wees geduldig, en je hebt prijs. Prijs. Als een echte overwinning. ‘Ik hou wel van prijzen,’ miauwde ze geamuseerd. Ze haalde een keer diep adem, en toen hij op haar afsprong was haar eerste instinct om omhoog uit te wijken, hem begroetten met haar klauwen. Maar omdat hij net had verteld dat hij voor haar nekje zou komen, dook ze zijwaarts, duwde haar kop en voorpoten meer naar beneden en sloeg uit met een voorpoot, proberend zijn onderlichaam of misschien één van zijn achterpoten te onderscheppen.}

Met dat ze zijwaarts dook, sprong hij bijna rechtstreeks over haar heen. Haar poot zorgde ervoor dat hij bij zijn landing bijna zijn evenwicht verloor. Snel draaide hij zich om en stapte hij opzij zodat hij haar aan zijn zijkant kreeg. In het stappen, stapte hij met zijn voorpoten in modder. Even liet hij zijn blik naar de modder gaan. Zijn kopje draaide overuren. Hij tikte zijn eigen hals snel aan met zijn voorpoot zodat hij een donkere vlek in zijn vacht kreeg. "Probeer maar toe te slaan. Het doel is gemarkeerd," mauwde hij uitdagend en zwiepte met zijn staart. Hij stapte verder en maakte een halve cirkel om haar heen om eender welke vluchtweg te blokkeren. Dit was ook voor hem nog eens een goede opfrissing van zijn vechttechnieken, wat al even geleden was. Zijn laatste serieuze gevecht was met Acorndust, die toen blijkbaar net Acornstar was. En dat was toch al zeker een moon of twee geleden. Het werd wel eens tijd om uit dat duister gat te komen.

well behaved women
seldom make history

_{Sunpaw raakte hem nog. Ze draaide zodra ze landde weer op haar achterpoten een halfslag en zag hem nog even wankelen, maar zo makkelijk zou ze ook niet weer winnen. Ze vernauwde haar ogen weer even, en begon zijn bewegingen te spiegelen: stapte hij links langs haar, stapte zij rechts. Ze kantelde haar kop een beetje toen hij vreemd begon te stampen, maar al snel kreeg het gestamp een doel. Hij markeerde het doelwit. Ze grinnikte. ‘Denk je niet dat ik het zonder hulp kan?’ miauwde ze, waarbij ze haar kop weer wat omhoog hief. Maar hij begon weer verder te cirkelen, en ze bewoog met hem mee, als een dans, ze liet hem niet uit haar zicht. Even als de donkere vlek onder zijn kin. Het was zo'n simpele opdracht, maar ze wist dat Tallfright het haar niet makkelijk zou maken. En toen verbrak ze het patroon, ze stopte met bewegen, en sprong razendsnel in tegengestelde richting. En daar waar ze hoopte dat hij verwachtte dat ze recht voor haar doel zou gaan, zette ze af op haar achterpoten en probeerde rechtstreeks zijn schouder te tackelen, in haar achterhoofd dacht ze nog altijd: creëer een mogelijkheid.}  

Ze moest grinniken om zijn laatste woorden. ‘Denk je niet dat ik het zonder hulp kan?’ Hij haalde zijn schouders op en greens even bij wat hij te horen kreeg, maar ging er verder niet op in. De training was nu écht van start gegaan en dat wilde zeggen dat hij zijn focus even op andere dingen had gericht. Hij stapte verder en zag dat ze mee ging in zijn beweging. Hij hield rechts aan, zij hield links aan en zo werd de cirkel rond gemaakt. Tot ze plots in tegenovergestelde richting op hem afliep. Hij ging ervan uit dat ze recht op haar doel af ging, maar in plaats daarvan richtte ze zich op zijn schouder. Tallfright had zich omgedraaid om zich in eerste instantie te verdedigen en draaide vervolgens zijn kop zijwaarts om naar haar poten te happen, toen ze voor zijn schouder ging. Natuurlijk ging hij bijten en krabben wanneer dat nodig was. Daar was een training voor en hij wilde haar alle kansen en motivatie geven om eruit te leren. Als je ervan uitging dat je mentor 'zacht' met je ging training, is de kans groot dat je je niet volledig zou geven. Maar dat was Sunpaw waarschijnlijk al wel gewoon van hem.

well behaved women
seldom make history

_{Het gevecht was nu echt begonnen en ze had een doel. Een doel die ze gebrand was te halen. Ze wist dat Bloodclanners vies vochten, ze had het gezien bij Tallfright zelf. Het was dat het door een Bloodclanner was gebeurd, anders zou ze hem hebben uitgelachen voor zijn opgezwollen kop. Maar toen ze op hem af sprong, wist hij haar toch deels te onderscheppen. Eén van haar voorpoten werd gevangen door zijn bek. Ze siste fel, maar ze gaf niet zomaar op. Ze verplaatste al haar gewicht naar haar achterpoten en kwam weer overeind, en sloeg met de poot die hij niet vast had, hard richting zijn kop, en ook heel gemeen gericht op zijn snoet die vast nog een beetje gevoelig was. Sunpaw was sowieso niet van eerlijk vechten. Ze vocht om te winnen. Ze haatte verliezen, dus ze wilde dat niet als een optie geven. Haar ogen gingen inmiddels toch naar de vlek modder op zijn kin. Ze was er nog niet, maar het zou haar vanzelf lukken.}

Hij had beet en had één van haar voorpoten te pakken gekregen. Sunpaw siste fel, waardoor hij heel kort pretoogjes had. Het was fijn om te zien hoe een felle vechter ze geworden was en al zeker in vergelijking met een aantal moons terug. Het gaf hem tevens een enorme voldoening. Haar laten ontsnappen was niet zijn plan geweest, totdat ze plots met haar vrije poot tegen zijn snoet sloeg. De plek die ze raakte, was amper een paar dagen geleden nog ferm gezwollen geweest, waardoor hij haar bijna meteen losliet als reactie. Het was een ongewilde, maar heel snelle reactie. Als tegenreactie haalde de kater meteen uit naar haar borststreek, om weer extra ruimte tussen hen in te creëren en tevens zijn positie weer wat sterker te maken. Hij had ruimte nodig om te te slaan. Als ze zo dicht bij hem stond, kon hij minder effectief toeslaan.

well behaved women
seldom make history

_{Sunpaw haar mondhoek kroop even omhoog toen ze raak sloeg en hij haar poot losliet. Het was ergens grappig, dat ze zoveel lol hadden in dit gevecht. Ze zag dat hij ervan genoot, maar toen hij weer richting haar uithaalde, wist ze wat hij probeerde, ze was immers door hem opgeleid. Ze zou het simpel kunnen ontwijken, maar dan zou ze hem weer tijd geven om een tweede aanval in te zetten, en ze was nu zo dichtbij, de vlek op zijn kin lokte haar, vlak voor haar blauwe ogen. En daarom deed ze iets misschien doms, maar misschien ook erg slim. En terwijl hij weer naar haar sloeg, beukte zij juist weer verder naar voren. Ze ving zijn klauw met haar schouder, maar ze drukte haar oren naar achteren en zette naar achterpoten stevig in de grond. Ze duwde zichzelf weer naar voren en probeerde met één voorpoot op zijn snuit te slaan, terwijl haar bek richting de gemarkeerde plek ging. .}

De kater deed een poging om ruimte te maken, had naar haar borststreek uitgehaald. Hij ging ervan uit dat ze zijn slag zou ontwijken, zoals de meeste katten het zouden doen. Sunpaw had echter andere plannen, wat hem toch wel verraste. Tallfright was altijd heel rechtuit en effectief, maar zij liet nog maar eens zien dat ook hij nog verrast kon worden. Van je apprentice moest je het hebben. Hij sloeg met uitgeklapte nagels tegen haar schouder en automatisch leunde hij wat naar achteren toen ze met haar voorpoot richting zijn snuit sloeg. Als mentor wist hij wat het doel was en hij wilde vermijden dat ze uit de buurt van zijn kop bleef. Langs de andere kant kwam ze dan ook weer dichter bij met haar kopje. Hij zag het aankomen, probeerde de aanval te vermijden, maar hij had niet de ruimte om op tijd achteruit te deinzen. Als laatste redmiddel strekte de kater zijn poot die hij op haar borst had staan, om haar toch nog in een laatste poging weg te houden van zijn hals. Uit dit gevecht werd nog eens duidelijk dat ze er klaar voor was, klaar om haar warriornaam te ontvangen.

well behaved women
seldom make history

_{Ze was er bijna. Hongerig sloeg Sunpaw toe, de vlek danste voor haar ogen, en ze zou hem te pakken krijgen ook. Ze voelde het, ze wílde het. Ze zou niet zichzelf niet inhouden. Haar ogen waren gefixeerd op de prooi, want dat was het immers, prooi. Ze had Tallfright in een hoekje weten te jagen. Het enige nadeel was dat hij het doel zo duidelijk wist, dus het zo simpel was om te vermijden. Buiten dat hij groter en sterker dan haar was, maar zij was slimmer. Ze moest wel, anders zou ze hem nooit te pakken krijgen. Maar opeens voelde ze de klauw die ze eerder had geïncasseerd om dichterbij haar doel te komen tegen haar aan duwen, en haar kaken klapten dicht in lucht, ze wist slechts een paar haartjes van hem te pakken te krijgen. Grommend duwde ze terug tegen de kater, sloeg zijn poot van haar af en sprong weer naar achteren, naar de veiligheid. ‘Bijna,’ miauwde ze, waarbij ze de haren uitspuugde. Maar in plaats van teleurstelling, stond het dierlijke enthousiasme van een wolf die met zijn prooi speelde.}