Reality

Ze was de laatste tijd erg druk, vooral in haar kopje ook. Het was vreselijk om niet te weten waar ze heen moesten als Clan, waar Thornstar was, of Eveningglow en haar kittens nog wel oké waren. Ze had altijd al twijfels gehad bij Stagstine, nu had hij haar vermoedens waar gemaakt. Ze hoopte maar dat hij niet lang aan de macht bleef. En nu Rascal weer terug was, was dat ook nog een zorg extra. Natuurlijk ook hartstikke leuk om hem weer te zien, na een jaar. Maar hij wilde met BloodClan vechten. Nu maar hopen dat ze hem genoeg had overtuigd om gedeisd te blijven. Ze ging hem niet voor niets af en toe bezoeken, om er zeker van te zijn dat hij nog steeds leefde. Nu was ze echter in haar eigen territorium. Haar Clanse taken moesten natuurlijk gewoon door blijven gaan. Tijd om prooi te vangen.

Olivebranch [closed]

Verdomme, hij haatte confrontatie. En hij wilde helemaal niet doen alsof hij Silverwish ergens van verdacht, want dat was helemaal niet zo. Maar toch moest Olivebranch het weten. Zijn mate was simpelweg te vaak weg om het toeval te laten zijn. Zelfs zij, getalenteerd als ze was, kon niet zo vaak aan het jagen zijn. En dus was de zwarte kater het geurspoor van de kattin gevolgd toen ze eropuit was gegaan. Deze keer had ze er wel expliciet bij gezegd dat ze ging jagen. Dat was ook vreemd: Soms ging ze er gewoon op uit, en dan was het antwoord op zijn vragen maar vaagjes. "Silver.." Miauwde hij toen hij haar gevonden had, niet al te hard om haar niet te laten schrikken in haar concentratie. "Ik denk.. ehm.. Dat we even moeten praten."

Ze was in opperste concentratie, op zoek naar geurtjes, toen zijn stem klonk. Het was zacht, maar ze schrok er toch een beetje van. Ze draaide om en keek in de olijfgroene ogen van haar mate. Een zachte glimlach sierde haar snoetje, maar die verdween een beetje bij zijn onzekere blik. 'Ik denk.. ehm.. Dat we even moeten praten.' Oh jee, dat was nooit goed. Haar oortjes vielen wat opzij terwijl ze volledig naar hem toe draaide. 'Oh.. Waar.. Waarover?' Was het iets met de kinderen? Of had hij... Ze slikte, en wachtte in spanning af.

Het feit dat ze zo ongerust reageerde was geen goed teken, en Olivebranch legde ongemakkelijk zijn oren in zijn nek. Het was erg duidelijk dat hij er moete mee had om te beginnen, maar hij moest wel. Hij moest antwoord hebben. Misschien was er wel helemaal niks, misschien konden ze zomenteen gewoon weer naar huis, lachend om het hele voorval. Maar iets in de zwarte kater betwijfelde het. "Ik heb gemerkt dat je wel eens.. ehm, vaak.. zomaar weggaat, en dat je dan niet zegt wat je aan het doen was." Miauwde hij snel. "En daarna ben je moe, alsof je een heel stuk hebt gelopen."

Ze merkte dat hij ongemakkelijk was, misschien een beetje zenuwachtig. Het maakte haar ook zenuwachtig, zeker omdat ze... Nou ja, misschien maakte ze zich druk om niets. 'Ik heb gemerkt dat je wel eens.. ehm, vaak.. zomaar weggaat, en dat je dan niet zegt wat je aan het doen was.' Oké, laat maar, dit was precies waar ze bang voor was. 'En daarna ben je moe, alsof je een heel stuk hebt gelopen.' Ze slikte, en knikte langzaam. 'Ja.. Nou, ik hou ervan om wandelingen te maken. Altijd al gehad,' miauwde ze. En het was geen leugen. Ze vond het altijd al leuk om even een wandeling buiten het ThunderClan territorium te maken. Het was wat minder geworden toen ze haar kittens kreeg, maar nu.. Nou ja, nu gebeurde het weer. Natuurlijk zat er een reden achter, maar ze was bang voor zijn reactie.

Ze loog tegen hem, dat kon Olivebranch moeilijk geloven. Maar het deflecterende antwoord dat Silverwish gekozen had kon weinig meer dan een leugen zijn. Van wandelingen werd je niet zo moe, en waarom zou ze dan altijd zonder hem gaan? Het liefst wilde hij zich gewoon omdraaien, terug naar het kamp rennen en er nooit achter komen waarom Silverwish die "wandelingen" maakte. "Silver.. Alsjeblieft. Ik ken je langer dan vandaag, zeg me gewoon de waarheid.. De hele waarheid. Zei hij, bijna smekerig.

'Silver.. Alsjeblieft. Ik ken je langer dan vandaag, zeg me gewoon de waarheid.. De hele waarheid.' Zijn stem klonk smekend. Silverwish slikte en forceerde een glimlachje op haar snoet. Ze wilde het wel zeggen, echt waar. Maar.. Het zou dingen alleen maar lastig maken. Ze wilde hem vertrouwen. Maar wat als hij haar opeens... Silver veranderde snel van onderwerp in haar kopje, want zo wilde ze niet denken. 'Het zijn echt gewoon wandelingen, Olive. Ik vind wandelen gewoon fijn,' miauwde ze met een schouderophaal. 'Als je wil mag je wel een keer mee.' Niet naar Rascal natuurlijk, maar gewoon een wandeling. Ook nog is leuk.