Alle dikzakken willen op me lijken

Bah, ze hadden de Sunningrocks terug, maar konden er niet eens van genieten. Geen enkel zonnestraaltje kon dat hoopje ijskoud verdriet opwarmen. Ondanks haar irritatie vond ze dit een heerlijke plek om te jagen. Het had iets spannends; zo dicht bij de grens zijn. Je was net aan het einde van de wereld. Je eigen, kleine wereld. Als ze als Rogue geboren was dan wist ze zeker dat ze nooit op dezelfde plek te vinden was, altijd op zoek naar nieuwe ervaringen. In dit leven was dat helaas geen optie, dus moest ze het maar hebben van dit soort momentjes. Niet dat ze een hekel had aan de knusheid van het kamp hoor.. Over knus gesproken: daar kwam haar lieftallige zus aanwandelen. Hoewel ze niet zo close waren als zij en Squirrel, wist ze altijd wel waardering voor haar op te brengen. Alles wat zij dacht en verlangde deed Windflower gewoon. Daar tegenover stond dat ze een ontzettende sukkel was. "Hé dikzak." Tetterde ze terwijl ze een kort sprintje richting de ander trok. De pretlichtjes stonden in haar ogen.

[Wildflower]

_{Wildflower liep in de richting van de sunningrocks. De zon was warm, maar de blek bleef koud voelen. Ze had het nooit een erg prettige plek gevonden als de zon de hele dag hoog aan de hemel stond te branden. De vacht die ze had was te dik voor de zomerzon. Waar de poes zojuist vandaan gekomen was was iets wat ze misschien niet met haar zusje kon delen. ”Hé dikzak!” Hoorde ze de stem van haar zus Spottedrain. Luid snoof ze. ”Kijk eerst eens naar jezelf voordat je mij dik noemt” mopperde ze, maar haar mondhoeken krulde iets omhoog tot een glimlach.}

De dikzak mocht mopperen wat ze wilde, maar Spottedrain zag die glimlach wel, hoe minuscuul ook. Een glimlach krulde nu ook haar mondhoeken omhoog en langzaam begon ze te lachen. Expres overdreven begon ze zichzelf te inspecteren. "Fair enough." Grinnikte ze toen ze klaar was. Voor geen moment had ze zich onzeker gevoeld over haar lichaam. Ja, oké, als héle jonge poes misschien. Maar nu was ze enkel trots op zichzelf. En iedereen die dat niet was kon ze met gemak neerslaan. De perks van groot zijn. "Heb je nog een taakje gekregen of ben je vrij?"

_{Nog steeds ietwat beledigd, toch geamuseerd door de opmerking van Spottedrain vergat ze bijna te antwoorden op haar vraag. Wildflower trok een wenkbrauw naar haar op en onderdrukte de neiging om hard te beginnen met lachen. "Een taak? De enige taak die ik vandaag had was daar in de struiken." Met haar staart gebaarde ze naar de struiken een stuk verder van hier en rolde ze met haar ogen. "Een taak. Ha! Laat me niet lachen" oke misschien dat ze wel een taak had gehad die dag, maar om het een taak te noemen vond de poes maar vreemd. Alsof ze drie moons oud was en haar moeder ergens mee moest helpen.}

Bij de ander haar woorden trok ze ook haar wenkbrauw op. In de struiken.. impliceerde ze nou dat ene of dacht ze gewoon vies? Onbeholpen begon ze te grijnzen. Het was in ieder geval humor. "Je weet wel, een taak. Iets wat je voor iemand doet. Ooit van gehoord?" Mauwde ze, alsof ze een apprentice onderwees. "Wat ik bedoel is of je iets wilt doen, stommerd." Met de sibling die ze het langst kende wist ze het minst goed te communiceren. Classic.

Oh jee, dat kwam niet goed aan. Gefrustreerd snoof ze en liet ze haar staart zachtjes over de grond zwiepen. Ze moest ook altijd bij haar op tenen lopen. De prefix Wild had ze al snel begrepen. "Je weet best dat ik het niet zo bedoelde." Murmelde ze, alsof ze haar niet nog verder de kast op probeerde te jagen. Toen de ander haar aanbod afwees kon ze haar enkel even alleen stom aanstaren. Wilde ze geen leuke dingen doen in haar leven ofzo? StarClan, sommigen waren echt niet te redden. De sfeer was zo snel omgeslagen. "Kom op, wat ga je anders doen dan?" Zuchtte ze. Een laatste poging.