There will be more of your children dead tomorrow.

Lethal had haar achtergelaten in een half vervallen tweebeengebouw. Amberstorm was niet op haar gemak; ze liep rondjes door het stof, haar blik steeds focussend op een andere spleet, en andere invalsweg. Haar hart hamerde in haar keel en al haar botten deden pijn. Haar adem kwam in wolkjes naar buiten, maar ze voelde zich branden, een pijn die van haar zij uitstraalde naar al haar ledematen en tot in de toppen van haar oortjes. Terwijl ze wachtte, dacht ze na. Over wat nu, over wat de toekomst haar zou brengen. Bloodclan. De naam alleen al deed haar walgen, liet de haren op haar rug rechtovereind staan. Maar ze zou tussen de monsters passen, dat wist ze. Ze zou er misschien zelfs groots kunnen worden op een manier waarop ze dat in Windclan nooit gekund had. Misschien had ze altijd te hard willen proberen iemand anders te zijn. Misschien moest ze het monster en de chaos in haar hart omarmen. Een stem liet haar omdraaien. Haar ogen waren gewend aan het duister; ze zag zijn blauwe blik en zijn mismaakte anatomie. Hun leider, maar wat een scharminkel. En hoe vertrouwend - was Lethal zo hoog aanzien binnen Bloodclan? Of dacht het scharminkel echt dat hij even alleen naar een onbekende kon toegaan zonder dat dat gevaarlijk was voor hem, dacht hij dat hij onschendbaar was? Amberstorm zou hem zo de nek om kunnen draaien, zonder moeite. Het zou haar niet eens zo veel kunnen schelen als zijn bewakers dan vanuit het niets zouden opduiken en haar nek zouden omdraaien. Maar de jonge kattin had niet gelogen toen ze Lethal vertelde dat de dood geen optie was, en dus hield ze zich in. De ruige tabby legde haar oortjes in haar nek. "Dat ben ik.", antwoordde ze. "Of, althans, dat was ik." Want ze wist niet meer wie ze was, wie ze moest zijn. Amberstorm was de naam gegeven door Brindleleaf en door Oceanstar, een verwijzing naar de kleur van haar vacht en de storm die in haar woedde, alsof dat een voordeel was, iets om te vieren. Amberstorm was een clankat, eentje die nog iets van optimisme uitstraalde, iemand die deputy geweest was, die trots had gehad, die kittens gebaard en verloren had, die zo veel meegemaakt had. Amberstorm was haar verleden. Haar toekomst, hoe onmogelijk dat een paar dagen geleden nog geleken had, begon steeds meer en meer vorm te krijgen. Dit was een hergeboorte, als het ware.

Ze liet haar oortjes in haar nek gedrukt toen de kater weer begon te spreken. Zelfs zijn stem irriteerde haar - het had zo'n onbeschrijfelijke kwaliteit die de vacht op haar rug deed rijzen. Een beetje zoals wanneer je met je klauwen over een gladde steen schraapte. Hij was vriendelijk, té vriendelijk. Ze kreeg het gevoel dat hij iets van haar wou, dat hij haar enkel voor zijn eigen goed zou gebruiken. En dat was logisch, natuurlijk, dat was te verwachten. Wat had ze anders gedacht? Dat hij puur uit goede wil monsters in zijn clan opnam? Nee, natuurlijk niet. Amberstorm klemde haar kaken op elkaar en gaf niet meteen antwoord toen hij vroeg als wie ze dan door het leven zou willen gaan. Dat was een moeilijke vraag, eentje die tot voor kort nooit op haar radar stond. Ze was altijd Amberstorm geweest, warrior en dan deputy en dan elder van Windclan. Het was een bekende naam, eentje die gezag uitgestraald had. Maar nu was Amberstorm de kattin die haar eigen zoon vermoord had, de medicine cat meegesleurd had in een complot om dat te verbergen maar uiteindelijk er toch voor verbannen was. De lelijke kater wachtte gelukkig niet meteen op een antwoord, maar stelde zich voor als 'General' Orchis, gestuurd door Lethal om haar iets te vertellen over hoe de elite werkt. Meteen twee termen die ze zichzelf niet meteen hoorde gebruiken: General en de Elite. Maar als ze wou overleven, als ze dit nieuwe leven voor zichzelf koos, dan moest ze assimileren en integreren. Ze had op dit moment geen enkele macht en besefte dat maar al te goed. Er was maar één weg en die weg was vooruit. Na een lang moment stilte, besloot de kattin haar mond open te trekken en die weg in te slaan. "Ik ben Indra.", mauwde ze, haar stem zelfverzekerder dan ze zich voelde. Ze moest zich sterk voordoen, zodat ze niet vertrappeld werd. Dat wist ze al, die ervaring had ze al. Daar was ze goed in. "Vertel me over je Elite, General Orchis." Het was een commando, geen echte vraag - maar ze noemde hem General, en dat was eigenlijk al meer dan hij mocht verwachten. Het woord smaakte vies en verkeerd in haar mond; ze voelde zich alsof ze tegen alles waar ze ooit in geloofd had in ging. En tegelijk voelde ze zich alsof dit de eerste keer in haar leven was dat ze de juiste keuze maakte voor haar - voor haar, en niemand anders. Ze was haar eigen kat, ze had haar eigen keuzes, ze zou haar eigen pad bewandelen. De rebelse tiener in haar die ze nooit ontgroeid was danste op tafel.