boogie boogie

<sub>Elke dag voelde zijn lichaam stram en stijf aan. Hier hoog in de bergen stond vrijwel altijd een frisse wind die gepaard kwam met koudere temperaturen dan die hij gewend was. Zijn vacht werd dunner en verloor langzaam wat van de gezonde glans die hij moons geleden had gehad. Een zucht rolde over zijn lippen. De kater keek om zich heen, op zoek naar de rode kattin waarmee hij het nest deelde (waar hij meestal de kleine lepel was).

Hij hees zichzelf uit de warmte en het comfort van het nest en schudde buiten zijn vacht weer goed. Buiten volgde hij zijn neus in de richting van de poes.

”Brat,” snorde hij toen hij zijn kop langs die van haar wreef. Ja. Dit was met wie hij de rest van zijn leven wilde spenderen. Soms waren ze niet perfect, vaker niet dan wel, maar hij had iemand gevonden waar hij zijn leven voor zou willen geven. Iemand waarvoor hij zijn clanleven achter zich had gelaten om zijn dromen na te jagen voor de liefde.

+ brat</sub>

Brat had nooit gedacht dat haar leven zo zou verlopen; ze was altijd het zwarte schaap van haar familie geweest. "Gekke Bratje", zoals haar oudere zus Zira haar altijd noemde. En hoewel de rode poes die bijnaam al sinds hun kittenjaren verafschuwde, kon ze niet ontkennen dat ze die reputatie eer aan deed. Met haar fragiele mentale gesteldheid, haar episoden van pure verwarring die haar vaak tot foute beslissingen leidden, waarvan de gevolgen varieerden van inconsequent tot pure verwoesting. Deze periode duurde lang, zeker vanaf haar tienerjaren tot haar volwassenheid. Pas op latere leeftijd wist de kattin eindelijk enige controle over zichzelf en haar leven te krijgen, ondanks enkele tegenslagen hier en daar.

Maar dankzij deze verschuiving, deze langzame weg naar verbetering, wist ze haar dromen waar te maken. En nu kon ze haar laatste dagen doorbrengen in een plek vol rust en schoonheid, met de liefde van haar leven. Ze snoof zachtjes toen de kater haar gedachten verstoorde met een warme begroeting, haar naam zacht uitgesproken terwijl zijn kop tegen de hare wreef. Het was perfect, het was echt. Zelfs nu wist het gevoelens in haar los te maken die iemand normaal gesproken alleen aan het begin van een liefdesverhaal zou voelen, niet aan het einde. "Kazan," antwoordde ze, net op tijd haar impulsen onder controle houdend om hem niet Stagstorm te noemen. Ze wist eigenlijk niet welke naam hij liever had, maar voor haar maakte het niet uit. Kazan was slechts een naam die zij hem had gegeven om het makkelijker te maken, het was niet bedoeld om zijn oorspronkelijke naam volledig te vervangen - als hij dat niet wilde. Hij had immers langer door het leven gegaan als "Stag" dan onder de naam die zij hem had gegeven. Maar ze had hem er ook nooit over gehoord dat hij anders aangesproken wilde worden, dus hield ze het maar bij Kazan. "Hoe voel je je?" vroeg ze, haar stem koel maar met een vleugje bezorgdheid. Hij was immers, net als zij, niet meer de jongste.