We're part of a story, part of a tale. We're all on this journey, no one is to stay. Where ever it's going. What is the way?
Welcome
Warrior Cats is een rollenspel gebaseerd op de serie 'Warriors' van Erin Hunter. Je verkent hier al schrijvend de geliefde wereld van de Clankatten, rogues en kittypets. Dit doe je door je eigen karakter aan te maken, waarbij je bijna alles zelf mag bepalen over uiterlijk en karakter. Wild of tam, goed of slecht, sociaal of eenling? Help jij oorlogen te voorkomen? Of ben je een van de katten die hongerig opzoek is naar een groter territorium en meer macht? Het kan allemaal op Warrior Cats.
KIND OF WEATHER
LEAFBARE
Season
Leafbare, -8°C - 3°C
Het blad is nu volledig van de bomen af en iedere ochtend wordt je begroet met rijp aan de takken en een kille wind. Gepaard met winterse neerslag, is het woud gehuld in een witte deken.
Voor haar was dit een normale dag, voor de mosbal zou het zijn ondergang worden! Ze had die ochtend eindelijk een nieuwe mosbal gekregen en uiteraard had ze er zich meteen op gegooid. Daar ging ze dan, rollebollen door de den. Luide geluiden kwamen van het gewelddaddige kind aand, die met snelle en sterke halen het mosballetje aan stukken probeerde te trekken. Eens zien hoe snel ze deze stuk kon maken. Hehe. Ze gromde even en liet haar bekje al snel om het speeltje gaan, waar ze even aan begon te sabbelen. Sterf bal! Sterf! Ze gromde even, haar oortjes in haar nek rustende. Nadat ze nog een rondje door rolde, kwam ze uiteindelijk tot stilstand. Als een wilde slang begon ze heen en weer te kronkelen. Ze zou de bal vernietigen!
Het was een rustige dag, wat betekende dat de wervelwind in haar kopje ook rustig was. Niet dat ze er veel van meekreeg dat het abnormaal was, want oud was ze nog niet. Eigenlijk lag ze vandaag alleen maar lui te zijn in haar nest, totdat ze een kitten intensief naar een mosbal zag slaan. Oh dat zag er leuk uit! Zonder te wachten op een uitnodiging, of aandacht te trekkken om het te vragen, hobbelde Poppykit naar de andere kitten toe en mepte ze zelf hard op de bal. Dat dit misschien niet ten goede opgenomen kon worden, dat ging nu nog niet door haar kopje heen.
En opeens... Een tweede persoon die haar balletje kwam aantikken. Wel meteen kwam er een diepe, boze frons op haar gezichtje, waarna ze op de ander af hobbelde en haar een duw probeerde te geven. "Is van mij!" gromde ze boos naar het rode poesje, niet wetende dat dit familie van haar was. Zelf als ze dit wist kon ze de pot op hoor. Dit was haar speeltje en van niemand anders. "Ga weg!" Ze wilde helemaal niet met andere kittens spelen, ze vond die maar dom hoor. Ze keek even boos naar de ander, waarna ze haar kont naar de ander draaide en zich terug op het mosballetje gooide. Helemaal van haar en haar alleen! Hehe.
Dat dit haar nichtje was, dat was nog niet bekend bij de rosse kitten. Er werd haar kant op gesnauwd dat het haar balletje was en dat Poppykit hem niet mocht aanraken. Dat was niet het juiste om te zeggen. Hoewel ze net nog loom was geweest, was ze nu heel prikkelbaar. Boos pufte ze haar wangen uit. Maar dat was nog niet alles, want ineens werd ze geduwd. De rood-witte kitten krabblede omhoog en stampte op de ander af en mepte zo de bal weg, ergens ver de nursery in. Als zij het speeltje niet mocht delen, dan had niemand het speeltje. “Niet van jou!” verklaarde ze boos.
Crow was erg tevreden met haar actie en speelde kalm verder met haar mosballetje. Helemala van haar en haar alleen. Toen ze echter een schaduw zag vallen over haar en haar speeltje, richtte ze kalm haar ogen op de poes die haar benaderde. Een boze uitdrukking kwam op het gezicht van de kleine grijze kitten, maar wat er volgde maakte haar razend. De ander schopte het balletje weg, het verdween de den in en even keek Crowkit het ding na. Haar ogen werden even een tikkeltje groter, waarna ze woest haar kop naar de rode poes draaide bij haar woorden. "Welles!" gromde de kleine meid naar de andere, waarna ze zich op de ander probeerde te gooien, nageltjes uitgeslagen. met korte halen probeerde ze de ander te meppen. Haar acties waren zacht en teder. Ze was nog jong en klein, veel kracht kon ze immers niet hebben.
De ogen van de ander groeiden, of het uit verrassing was of niet, dat wist Poppykit niet. Wat ze wel wist was dat de ander zich zonder waarschuwing boven op haar gooide en met uitgeslagen nageltjes begon te meppen. Voor ze het wist zag ze zelf ook rood en mepte ze zo hard ze kon terug. Niet dat het erg hard was, want ze was zelf niet veel ouder als Crowkit. “Stommerik!” riep ze kwaad naar de grijze kitten toe. Ja heel stom! Poppykit had alleen maar met haar willen spelen en ineens was alles nu haar schuld.
Poppy ging in de tegenaanval. Twee meiden die elkaar aan het meppen waren, of eerder zachtjes leken te porren. Ze hadden niet genoeg kracht in hun lijfje om veel schade toe te brengen aan iets en al zeker niet aan elkaar. Ze gromde dan ook even toen Pop haar een stommerik noemde. "Nee! Jij stommerik!" blies ze boos terug naar haar rood-witte nichtje. Ze bleef de ander door meppen met haar pootje, haar kop wat ingetrokken opdat ze steeds mepjes van de ander in ontvangst moest nemen. Ze zou zich niet overgeven, daar was ze veel te koppig voor. En dus ging ze gewoon door. Opgeven stond zeker niet op de planning.
Crowkit bleef terug slaan en noemde haar een stommerik. Woede welde op in de rood-witte kitten en ze duwde de ander hard van haar weg. Krasjes van de nagels van Crowkit versierden haar kopje, maar er was maar een enkele, miniscule druppel bloed die hier en daar opwelde. Een storm stond in haar blauwe oogjes. “Jij egowisties!” vertelde ze de grijze kitten, nog niet genoeg controle over haar spraak om het woord grammatisch correct uit te spreken. Maar Crowkit was ook egoïstisch geweest, want zo moeilijk was het nou ook weer niet om samen met iemand te spelen.
De rossige poes leek een wondje van haar gekregen te hebben, een beeld die de kleine kitten even een valse glimlach gaf. Ze keek de ander spottend aan, een blik die als kind duidelijk maar voor een iets bedoeld was; uitdaging. Ze was duidelijk blij met het resultaat dat ze had weten aan te brengen aan Poppykit. EN dus tipte haar staart even speels heen en weer. Hehe, that's what you get! Hoe dan ook begon de ander woorden te spreken die nog lang niet in Crowkit's woordenboek stond en dus deed ze het enigste logische; "Nee! Jij!" zei ze blazend terug, de glimlach vervaagde van haar fijne lippen om een boze expressie te vormen op haar smalle, jonge gezicht. Ze probeerde nogmaals even de ander te raken op haar neus. Crow kende haar limiet echter niet en zoals altijd had ze haar nagels uit geslaan. Ze besefte niet dat een neus best gevoelig kon zijn, daar stond de kleine zeker niet bij stil.
De ander riep terug dat zij juist de egoïstische was, maar Poppykit wist dat dat niet waar was. Zij wilde juist delen. Ha! dat beweest alleen maar dat ze slimmer was als de ander. Ze wilde net haar bekje opentrekken om dat precies zo te vertellen toen een klauw haar op haar neus raakten. De nagels van de grijze kitten krasten over haar neus. Pijn welde op hetzelfde als het bloed dat deed; eerst langzaam en daarna sterk. Gauw was de witte vacht van haar snoetje rood gekleurd en stonden er tranen in haar ogen. Wel, eigenlijk was ze gewoon aan het janken. Haar eerste instinct was om naar haar mama te roepen, maar die was stom en zou er waarschijnlijk niets om geven, en dus liet Poppykit de tranen maar vloeien. Misschien zou iemand anders haar wel komen helpen? De pijn weg laten gaan en die stomme, gemene kitten voor haar neus ook.
Onderwerp: Respect 
wo 2 jun 2021 - 22:00
