Good luck everybody ! [EVENT]

_{Een piepend geluid verlet zijn bek terwijl hij zo snel mogelijk onder de struiken door en over de takken heen sprong. Zijn pupillen waren versmald, zijn oren plat in zijn nek. Hij kon niet ademen, dat was het enige wat zijn hoofd hem vertelde. Hij kon niet ademen.
De rode kater was compleet van slag, zijn hele lichaam deed pijn, zijn kussens voelde als tientallen doornen. Zijn vacht plat en donker van het bloed. Oud en nieuw, vies, stinkend naar BloodClan.

Een konijnenpoot zat tussen zijn kaken, strak. Hij had geen andere keus om de boodschap naar zijn Clan te brengen, plus het was een goed middel om erin te bijten. Zijn nek deed pijn, bloed kleurde zijn witte borst naar rood. Tranen vormden in zijn ogen. Hij was in zoveel pijn, hij was zo vermoeid. Zijn lichaam schreeuwde naar hem om te stoppen, om te liggen en zijn ogen dicht te doen. Maar hij wist dat, als hij dat deed, hij waarschijnlijk niet meer wakker zou worden. En hij wou zijn Clan weer zien. Zijn zusjes, zijn mentor. Waterpaw kneep zijn ogen dicht en liet een snik uit zijn mond. "Ik wil dit niet doen," klonk zijn stem in een echo. De wanhoop en angst in de toon had de apprentice zelf verward. Een herinnering. Hij moest alles doen voor anderen, geen vragen stellen en gewoon doortrekken. Ik wil niet dood!

Naarmate de bekende bomen en muren van het kamp in beeld kwamen, versloomden zijn passen een beetje. En toen hij eindelijk de bekende geur van het ThunderClankamp in zijn neus kreeg werd hij gelijk wat rustiger. Dat, of hij was op het punt om flauw te vallen wegens bloedverlies.
De konijnenpoot bleef in zijn bek, maar de rode kater liet het snel op de grond vallen bij de ingang van het kamp. "Help!" Miauwde hij luid. Zijn stem gebroken. De kater raapte zijn laatste kracht op terwijl hij trillend op zijn poten probeerde te staan. "BloodClan ze... ze hebben geen berouw ze willen wraak. We mogen ze niet vergeten en de leider hij," Hij hapte naar adem. "Ik ben de boodschap. Ik ben het geschenk. Anders gaan ze meer sturen ik-" Zijn hoofd werd blank. "Thorn.." Vlak daarna rolde zijn ogen naar achteren, en viel hij neer op zijn zij. Zijn ademhaling zwaar en moeizaam. Aan het eind van zijn voorpoot lag nog de konijnenpoot, en daarin zat iets kleins maar scherp geboren. Iets wat niet anders beschreven kon worden als een doorn.

'May you still live at Frithdown.'

+ OPEN voor de hele Clan!}

They say, "how could he go if he's got everything?"
Computer Hope

I'll mourn for a kid, but won't cry for a king.

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

Remnantpaw was achtergebleven in het kamp terwijl Rousebell richting de Twolegplace ging om wat kruiden en planten te halen. De Medicine Cat was al best een aardige tijd weg en de jonge kattin moest het vanaf het moment dat ze Koifish had gevonden alleen doen. Daarnaast lag ook nog eens hun Leader in haar den. Haar amberkleurige ogen richtte ze kort op Koifish, de kater die van de Sunningrocks in het water was gevallen. Ze hoopte dat hij niet al te veel pijn had, ze voelde zich nog steeds misselijk met de herinnering aan zijn verwondingen. Gelukkig was Newtspark ook net deze kant op gekomen en hoewel ze hoopte dat Rousebell terug zou komen had ze iemand om op terug te vallen.

'Help!' Een onbekende stem bereikte haar oren toen deze over het kamp galmde, haar oortjes gleden langzaam in haar nek. Ze was zeer jong geweest, een pas geboren kitten waarschijnlijk, toen Waterpaw was weg gegaan naar Shadowclan en had hem daarna niet gezien. Ze herkende zijn stem dan ook niet, terwijl ze snel wat spinrag en goudsbloem en kalmoes. De kattin hoopte dat ze de juiste spullen had gepakt. Ze nam het allemaal mee naar de open plek om met grote ogen naar de kater onder bloed te kijken. Hij had vele krassen, enkele diepe wonden en zag er uit alsof hij behoorlijk mishandeld was geweest. Haar ambekleurige ogen sperde ze wagenwijd open terwijl ze voorzichtig, bijna onzeker de kater benaderde. 'BloodClan ze... ze hebben geen berouw ze willen wraak. We mogen ze niet vergeten en de leider hij,' Hij hapte naar adem. Het zag er uit alsof hij bijna om zou vallen, daar waar hij stond. Hij moest haar den in, ze stapte wat sneller naar hem toe, maar was nog niet dichtbij genoeg om hem op te kunnen vangen. 'Ik ben de boodschap. Ik ben het geschenk. Anders gaan ze meer sturen ik-' Bezorgd wilde Remnantpaw mauwen voordat het laatste woord haar blik naar haar eigen den liet verplaatsen. Heel kort. 'Thorn..' Wat wilde Bloodclan met Thornstar? Met hun Leader? De kater viel neer op zijn flank, zijn ademhaling was zwaar en moeizaam. Kalmoes kon ze niet geven, dat moest immers door hem doorgeslikt worden, het sap van die plant. Goudsbloem kon ze wel gebruiken, ze draaide zich om naar een van haar Clangenoten. 'Haal wat nat mos!' Haar stem klonk gespannen terwijl ze de eerste wonden aandachtig bekeek. Ze moest hem wakker zien te krijgen, misschien een kleine dosis jeneverbes geven, om hem wat kracht te geven en hem te helpen met zijn ademhaling. Eikenblad kon ook helpen, als ze onvoldoende goudsbloem had voor al zijn wonden. 'Kan iemand eikenblad geven, het is een blad met evengrote golfjes om de steel. Het ligt naast de goudsbloem.' Haar stem klonk luid, ze moest het alleen doen. Vervolgens drukte ze voorzichtig haar neus tegen zijn voorhoofd. Hij leek nog geen koorts te hebben. Ze moest eigenlijk paardenstaart hebben om de bloeding te stelpen maar dat was enkel te vinden in moeras achtig gebied, en dat hadden ze niet. Ze zou het met een grote hoeveelheid spinnenrag moeten redden. Remnantpaw hoopte dat ze het goed deed, want ze kende nog lang niet alle kruiden bij naam en functie. Ze wist enkel dat ze wat moest doen.

Toen pas besefte de jonge kattin dat ze er niet alleen voor stond. Newtspark, die was er ook nog. 'Newtspark!' Haar stem klonk angstig en gespannen terwijl ze hoopvol rond keek, waar was de flamepoint? Zoekend door haar eigen kruiden heen probeerde ze te bedenken of ze het juiste had gepakt. Hoe moest ze goudsbloem gebruiken? Herkennen deed ze wel, redelijk, maar toepassen. Dat was een ding. Elke plant werd anders gebruikt, sommige moesten trekken in water, andere moesten opgegeten worden of tot pulp gekauwd en op de wonden gesmeerd. Ze drukte wat spinrag op de grootste wond terwijl ze trillend bleef zitten. Hopende dat ze inderdaad niet helemaal alleen was.

❅

newtspark

HAUNTED BY THE MEMORIES THAT LINGER LIKE A SOFTLY UTTERED CURSE

Tja. De flame point keek een beetje rond in de den waar ze nu zou verblijven. Het was anders. Allemaal anders. Hier had ze geen vrienden, geen plekjes die ze kende als de beste. Hier had ze alleen wat ze hoorde van anderen en de woorden van starclan. Ja. Want wat was je eigen mentale gezondheid in tegenstelling tot de wens van starclan? Precies. Helemaal niks. Starclan zijn wil was wet en daar had ze het mee te doen. Nog geen twee tellen was ze bezig met het ordenen van haar nieuwe nest. Haar nieuwe nest die niet van haar was. Nee. Waar was het nest van Peppermint naast die van haar en de beer die ze bij de twolegplace meegenomen had? Waar was Twistedheart. "Newtspark!" Hoorde ze de stem van haar apprentice. De flame point schoot de den uit en zocht naar de grijze poes toen de sterke geur van bloed haar neus binnen kwam. Meteen volgde de poes haar neus en kwam ze uit bij Remnantpaw en een andere bekende. "Waterpaw" mompelde ze zijn naam zacht en ze liet haar ogen afglijden naar de planten die de poes gepakt had. "Dat zijn de verkeerde." Snauwde ze bijna naar de grijze poes. "Haal goudsbloem en spinnenweb en wel nu." Newtspark had haar bijna weg geschopt van waterpaw om de planten te halen, maar dit was serieus. Ze kon moeilijk lief vertellen hoe ze er precies uitzagen , tegen de tijd dat ze dan kwijt was was hij misschien wel dood. Ondertussen was er water met schone mosballen aangekomen en maakte Newt hiermee zijn wonden voorzichtig schoon, wachtende op dat wat ze nodig had.

❅

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

Remnantpaw miste haar mentor. Rousebell kende ze tenminste, die had haar kunnen kalmeren terwijl ze een half dode kat voor de zoveelste keer vond. Wat was het met haar en zwaar gewonde katten, niet dat het er veel beter op werd als ze hen niet vond. Immers waren er veel katten die uiteindelijk haar den werden in gebracht en dat betekende dat ze uiteindelijk de verwondingen wel zou zien. Ze wist niet dat ze goudsbloem met brem door de war had gehaald in haar spanning en paniek. Het duurde gelukkig niet lang voordat de flamepoint naast haar stond en meteen deed ze een stapje achteruit zodat de Medicine Cat er beter bij kon. 'Waterpaw,' mompelde ze zacht, het was duidelijk dat ze haar Clangenoot herkende. Haar voorganger als Apprentice van Rousebell. Rousebell, die had haar eerste Apprentice moeten zien, want ze wist zelf ook wel dat de oranje gestreepte kater er ernstig aan toe was. 'Dat zijn de verkeerde.' Snauwde Newtspark bijna naar de grijze poes. Remnantpaw drukte zichzelf trillend op haar poten terwijl de tranen in haar ogen sprongen. Ze draaide zich zonder woorden al om. Haar staart plofte zich uit, ze was niet boos op Newtspark maar zichzelf en was over het algemeen gewoon niet gewend dat katten naar haar snauwde. 'Haal goudsbloem en spinnenweb en wel nu.' De spinrag die ze had gehad, was immers al op de grootste wond van Waterpaw gedrukt. De kleine Apprentice draaide zich om, pakte haar bundeltje kruiden mee en rende terug de Medicine Cat Den in. De brem en andere spullen legde ze weer op de juiste plek voordat ze goudsbloem, dit keer de juiste plant, op pakte. Haar amberkleurige ogen werden groot, angstig terwijl ze spinrag om haar staart wond en met snelle passen richting Newtspark rende. Ze legde de planten bij de andere kattin neer, drukte de spinrag in diens poten en draaide zich abrupt om. Het was duidelijk dat Remnantpaw het niet meer aan kon. Ze wilde niet weer dit soort wonden zien, het deed haar teveel denken aan Koifish. Ze trilde op haar poten voordat ze half hyperventilerend zich naar haar den omdraaide en haar nest opzocht. Newtspark moest het alleen doen.

❅

newtspark

HAUNTED BY THE MEMORIES THAT LINGER LIKE A SOFTLY UTTERED CURSE

En ja, weg was de apprentice. Newtspark bromde wat gefrustreerd terwijl ze op de goudsbloem aan het kauwen was. Misschien was ze wat te boos geweest, maar vriendelijkheid was iets wat er niet in zat op dat moment. Niet de beste 'eerste' indruk, maar oke. Toen ze het eenmaal tot een goed smeersel had gekauwd spuugde ze het uit op haar poot en smeerde ze het op de schoongemaakte wonden van de rode kater om het daarna af te dekken met spinnenweb. "Jullie," Newtspark keek naar twee katten die er groot en sterk genoeg uitzagen om de kater mee te nemen. "Leg hem in de medicine cat den. Voorzichtig." Zei ze nadrukkelijk. De wond was verzorgd en nu moest hij met beleid naar de den verplaatst worden waar ze een beter oogje in het zeil zou kunnen houden. Midden in het kamp was nou niet de beste plek voor een dutje.

❅

Rousebell was verdwenen en een medicine cat van Shadowclan had haar plaats ingenomen. Hij hoopte maar dat ze een goede mentor zou zijn voor Remnantpaw, want dat had de apprentice wel nodig wist hij. Toen Waterpaw dan ook het kamp binnen kwam hield hij in eerste instantie afstand. Hij kon zien dat Remnantpaw de verkeerde kruiden had, maar het was niet aan hem om daar nu wat van te zeggen, tenslotte kwam Newtspark al. Alleen het beviel hem voor geen meter hoe ze op de apprentice reageerde. Gingen alle shadowclanners zo om met hun apprentices? Hij wilde er wat van zeggen, vooral toen Remnantpaw haar afstand nam na de juiste kruiden gehaald te hebben, maar besloot dat het voor nu belangrijker was om de apprentice te helpen in plaats van tegen de medicine cat in te gaan. "Remnantpaw," Sprak hij rustig, terwijl hij achter de apprentice aan liep. Waarschijnlijk zou Newtspark snel genoeg volgen met Waterpaw, maar nu zouden ze nog wat tijd hebben hopelijk. Hij volgde de apprentice naar haar nest toe. Hij wist dat het niet altijd even makkelijk kon zijn om katten gewond te zien raken, maar als medicine cat was het nu eenmaal iets waar je mee om moest leren gaan. "Het moet lastig zijn," Begon hij dan ook voorzichtig. Hoeveel had hij al wel niet gezien in zijn leven wanneer het aankwam op wonden en doden en ziektes? Veel te veel waarschijnlijk.

Spoiler:

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

Het duurde niet lang voordat een bekende geur haar bereikte. Maskheart was een van de weinige katten van Thunderclan die haar zou begrijpen, immers was hij zelf vroeger ook Medicine Cat van Thunderclan geweest. 'Remnantpaw,' sprak hij rustig waardoor ze haar oortjes in haar nek drukte. Ze voelde zich niet rustig, de rust was bijna onnatuurlijk voor haar, waardoor ze haar kop schudde en zich duidelijk geen houding wist te geven. 'Het moet lastig zijn,' klonk er voorzichtig omdat hij waarschijnlijk ook niet wist hoe ze zou reageren, dat wist zijzelf niet eens. 'Ik ben nog maar een paar dagen Medicine Cat Apprentice en de hele Clan lijkt in te stortten. Nee het is super makkelijk Maskheart! Geloof je het zelf!' Heel langzaam begon ze haar stem te verheffen totdat ze de laatste woorden bijna riep, waarschijnlijk kon zelfs Newtspark het bijna horen. 'Ik mis Rousebell!' Mauwde ze, zelfs al had ze Rousebell enkel van naam en gezicht gekend, dat was tenminste nog een Thunderclanner. Wat moest ze met een kat van Shadowclan? Ze kneep haar ogen samen voordat ze zich omdraaide en nukkig het nest voor Waterpaw klaar begon te maken. Het zou immers niet lang meer duren voordat Newtspark de kater voldoende had verzorgd om hem naar hun den, nee háár den te verplaatsen. Dit was niet de plek waar Newtspark normaal gesproken zou komen voor langer dan een dag. Ze wilde haar Mentor terug, ze wilde niet nog een gevecht. 'Ik heb Koifish gevonden, wist je dat? Zijn ogen... Hij bloedde zoveel Maskheart. Ik... Ik ben bang.' Het hoge woord was er uit, ze was bang. Doodsbang en dit was de enige manier waarop ze wist dat ze er mee om kon gaan. Door zich heftig af te reageren. Langzaam bewoog ze zich weg van het net klaar gemaakte nest voordat ze haar kleinere lichaam tegen de gevlekte snowshoe kater aan drukte.

NOTE: Ik houdt van Newtspark hoor Dodo<3 Remnant is gewoon even een kind <3

❅