pastime with good company

Met een klein glimlachje keek ze toen hoe een vlinder rond fladderde in hun den, het bewoog zo gracieus met zijn grote vleugels. En de tinten die het wezen bezat, het was zo... vibrant. Niks vergeleken met haar eigen gedempte kleuren. Haar blauwe ogen volgde het wezen aandachtig, totdat haar blik langs het vacht van haar broertje ging. Ze hadden een beetje, de zelfde kleuren. Allebei een blend van rood en oranje. Voorzichtig gaf ze Sparkit een por, hopend dat dit hem zou laten doen ontwaken van zijn slaap. "Ssst." Suste ze hem in het geval dat het lukte. "We hebben een gast," ze wees naar de vlinder die nu op een wand tot stilstand gekomen was.

+Sparkkit

_{Sparkkit droomde in zijn slaap erg levendig. Zijn pootjes bewogen een klein beetje. Hij droomde dat hij leider was geworden, net als papa! En hij bevrijdde de clan van grote vosachtige monsters die hun allemaal op zouden eten als hij niet... auw! Wreed werd hij uit zijn droom gehaald, maar al snel belandde hij in een nieuwe. Zijn zusje suste hem alweer voordat hij luid kon tegenstribbelen. Ze hadden een gast! Hij keek naar het wezen, met gekleurde vleugels en geruisloos gefladder. Sparkkit zijn bekje viel vol verwondering open. ‘Waaaaaaauuuw,’ ademde hij zachtjes. Hij kroop dichterbij en alles in hem wilde het aanraken, dus strekte hij zijn pootje voorzichtig uit. Maar het wezentje fladderde alleen maar vlug bij hem vandaan. ‘Wat is dat?’ Zijn groene oogjes gingen naar zijn zusje. Vertel me! Kom op, kom op!!}

Een waterig glimlach vormde langs haar lippen toen ze de reactie van haar broer opmerkte. Hij leek net zo gefascineerd door het wezen als zij zelf was. Hij probeerde het te pakken, maar kreeg het niet voor mekaar. Wat ze wel jammer vond, want Doe wilde het de vlinder wel van dichtbij bekijken. Misschien konden ze het zelfs als een speelmaatje houden- al was dat misschien wat te ver gezocht. Insecten waren niet zo goed als het op dat soort dingen aankwam. ‘Wat is dat?’ De vraag zorgde er wel voor dat de jonge poes een kaar keer moest knipperen. Wist hij het oprecht niet? Of speelde hij een spelletje met haar? Nee, dat kon niet. Daar zag ze hem helemaal niet voor aan. "Dat," sprak ze kalm terwijl ze naar het gevleugeld beest wees met haar poot. "Is een vlinder."

_{Een vlinder. Doekit legde het helemaal mooi uit. Hij giechelde een keer, waarna hij een strijdlustige blik op zijn gezicht kreeg. Dat was een beest, en beesten waren prooi, en prooi kon gevangen worden en dan konden ze het eten en aan de clan geven! Ja, hij wist wel hoe de Warrior Code werkte. ‘Vlinder,’ herhaalde hij met een grijns op zijn gezicht. ‘Vlinder, pas op! Ik ga je vangen!!’ deelde hij vrolijk mee en meteen stond hij op vier pootjes en rende naar het mooie beestje. Hij sprong en strekte zijn pootjes uit, maar hij miste steeds. Maar hij probeerde nog een keer, en nog een keer, en nog een keer...}