Play pretend

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

<sub>Cottonflower was gelukkig. Gewoon, stom en gelukkig. En misschien een beetje verliefd. Ze wilde het nog niet echt toegeven, maar het begon er eng op te lijken. En het ging ook zo simpel, hoe ze Hermitshell op haar pootjes had gewonden. Elke blik die ze deelden was als elektriciteit. Maar voor nu, deed ze nog alsof er niets was, al moest het bijna overduidelijk zijn voor heel de clan. Cottonflower was eropuit gestuurd om wat riet te verzamelen voor hun tijdelijk kamp. Ergens vond ze het kleinerend, dat was een apprentice taak, maar aan de andere kant, het was ook wel echt nodig. En zij wilde ook wel een soort van droog slapen. Dus was ze richting één van de vertakkingen van de rivier gegaan om daar tussen het riet wat te gaan zoeken, naar alles wat al dor en dood was. Maar misschien, misschien kon ze eerst gewoon nog eventjes een pauze nemen. Gewoon op haar rug liggen en naar de wolken kijken. Oh, dat klonk zoveel beter. Dus liet ze zichzelf tussen het hoge riet vallen en draaide op haar ruggetje. En daar in de wolken, zag ze niets anders dan donzige konijntjes.

- Amberpaw</sub>

Hihi, ze zou die arme meid de schrik van haar leven geven. Cottonpaw, sorry, Cottonflower was toevallig voorbijgelopen net toen ze aan het jagen was. De wind had goed gestaan, waardoor zij de kersverse warrior wél door had, maar de ander haar niet. Cotton leek sowieso de laatste tijd wel een beetje met haar hoofd in de wolken te zitten, al zou dat ook kunnen door haar nieuwe warrior taken. Ze spendeerden minder tijd samen, wat Amberpaw jammer vond. Ze hoopte niet dat Cottenflower haar nu een vervelende, jonge plak apprentice vond. Nee, ze zou bewijzen hoe volwassen en leuk ze was, net zoals Cottonflower. Met zachte stapjes kwam ze dichterbij, waarna ze vanaf de andere kant uit het gras stapte en met haar hoofd boven die van een Cottonflower hing. Een grote grijns sierde haar lippen terwijl ze naar haar vriendin keek. "Hey Cotton!" sprak ze en keek de ander met twinkelende ogen aan. "Ben je druk bezig met je warrior taken?" giechelde ze plagend.

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Cottonflower werd bijna gek van zichzelf, hoe simpel haar gedachten weer afdreven naar Hermitshell. Naar zijn stomme opmerkingen, zijn lach, hoe serieus hij alles nam. Zij forceerde hem uit zijn comfort zone. Hmmpf. Het ging ook allemaal best uit zichzelf. En toen ze aan het wegdromen was, haar blik op de lucht en naar niets in het bijzonder, schrok ze zich natuurlijk het leplazerus toen opeens het vrolijke kopje van Amberpaw boven die van haar hing. Ze gilde hoog terwijl ze haar voorpoten beschermend over haar kop sloeg. Bij StarClan. Het duurde een seconde voordat ze realiseerde wie het was, en ze sloeg lui een poot naar Amberpaws hoofd. ‘Amber!’ piepte ze, proberend verontwaardigd te klinken, maar toch moest ze wel lachen. Dat was typisch iets wat ze zelf ook zou doen. Ze rolde haar ogen toen ze vroeg of ze druk bezig was. ‘Dat zie je toch? Ik ben bezig te meten hoe snel het gras groeit.’ Ze lachte nog een keer bij die leugen en zwiepte haar staart uitnodigend naast haar. Amberpaw was wel heel wat jonger, maar Cottonflower wilde niet die bitch zijn die opeens anders werd nu ze een warrior was. ‘Wil je meedoen? Het is echt veel leuker dan jagen.’ Ze grinnikte en strekte haar achterpootjes eens lekker uit.}

Hihi, ze had Cottonflower laten schrikken. Luid giechelend stond ze toe hoe de ander een pootje in haar gezicht duwde, veel te blij met zichzelf omdat ze haar iets oudere vriendin zo te pakken had gekregen. Bij haar broertje was ze inmiddels overgegaan in de aanval, maar bij Cottonflower probeerde ze zich altijd wat volwassener te gedragen. Ze was immers al warrior, en zo mooi! Haar twinkelende ogen vonden de haren en wederom lachte ze toen ze over het gras begon. "Hm-hm! Dat is natuurlijk uiterst noodzakelijk," ze hoefde haar in ieder geval geen twee keer uit te nodigen. Met een plof liet ze zich op haar zij vallen en rolde naast Cottonflower op haar rug, waarbij haar staart tegen die van haar vriendin aan lag. Met een glimlach van oor tot oor draaide ze haar hoofdje, zodat ze de ander aan kon kijken. "Als Crystalstar komt zeg ik dat het jouw idee was, hoor," ze stak haar tong uit.

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Cottonflower rolde nog een keer met haar ogen toen ze haar maar al te trots aankeek, maar ze moest toch wel een beetje lachen. Het was ook een beetje grappig. Het duurde niet lang voordat Amberpaw nog meer moest lachen en zich naast haar op de grond wierp. Cottonflower grijsde tevreden en nestelde zich weer goed op haar rug, terwijl ze weer keek hoe wolkjes voorbij dreven. En toen Amberpaw opmerkte dat het haar schuld zou zijn als Crystalstar kwam, moest ze weer eventjes lachen. Ze draaide haar kopje richting de apprentice en rolde, misschien iets te tevreden met zichzelf, haar ogen. ‘Crystalstar zou nooit boos op mij worden,’ miauwde ze een beetje arrogant. ‘Ze moet me te vriend houden. Ik ben dochter van haar deputy én ik date haar kleinzoon.’ Ze kon het niet laten om met dat laatste een beetje te pronken. Ze wilde het van de daken schreeuwen. Hermitshell had immers zelf gezegd, iedereen mocht het weten. Ze moest ook haar best te doen niet te zelfvoldaan te lijken.}

Het gras kietelde haar gezicht en vacht. Nu het weer iets warmer werd en met de nattigheid van eerder, was het gras groen en lang. Het streelde haar neusje en bracht de geur van verse aarde en grond mee, dat haar zo deed denken aan goede momenten. Stiekem keek ze opzij naar Cottonflower, wiens ogen waren gefocust op de hemel. Nu het licht erin scheen waren ze bijna even licht als die van haar vader. Toen ze zichzelf erop betrapte dat ze aan het staren was, keek ze snel weer voor zich. Haar vriendin vertelde ietwat arrogant waarom Crystalstar niet boos op haar zou zijn. Amberpaw kreeg niet eens de tijd om zich af te vragen waarom. Haar mond viel open en met grote ogen draaide ze zich toch weer om naar de poes. "Niet!" een scheut van jaloezië trok door haar heen. Met Hermitshell! Stiekem had ze hem altijd een beetje leuk gevonden, en misschien toch ergens gehoopt dat hij ook ooit hetzelfde in haar kon zien. Maar als ze naar Cottenfower keek begreep ze wel dat dat toch nooit zou gebeuren. Ze was zo mooi, de dochter van de deputy en ook nog eens zo charmant met haar woorden en manier van doen. Amberpaw dwong zichzelf er niet teveel over in te zitten, ze wilde Cotton niet kwijt als vriendin. "Met Hermit! Oh, jij bofkont!"

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Cottonflower had niet door dat er naar haar gekeken werd, ze was een beetje te erg in het opgaan in haar eigen glorie. Haar eigen gelukjes, en toen ze weer naar Amberpaw keek zag ze dat er verbazing op haar gezicht stond. Cottonflower beet op haar lip en knikte giechelend. ‘Uhum,’ snorde ze. Oh dit was zo genieten, giebelen en roddelen met een vriendin. Ze wist dat Amberpaw net zo graag alle nieuwtjes wilde weten. Amberpaw noemde haar een bofkont en nog een giechel rolde over haar lippen, waarna er een brede grijns op haar lippen kwam te staan die er voorlopig niet vanaf te slaan was. ‘Oh, ik weet het!’ kirde ze uit, waarna ze weer haar blik op de wolken richtte. ‘En hij is zo lief voor me, en goed voor me,’ verzuchtte ze. Misschien was ze wel jong en stom en verliefd, maar het boeide haar niet, in haar gedachten was dit voor eeuwig. Toch wilde ze er niet voor eeuwig over hebben, want zo'n meisje wilde ze ook niet zijn. ‘En jij dan, Amber? Iemand op het oog?’ miauwde ze met nieuwsgierige ogen. Ze rolde op haar zij en keek Amberpaw recht aan. Geen blosje zou haar ontgaan.}

Ugh, kennelijk was dat genoeg om haar door te laten ratelen. Amberpaw glimlachte wat ongemakkelijk en blik gericht op de wolken die loom voorbij dreven. Cottonflower stond voor haar eigenlijk net zo hoog als hun leader, iets aan de manier waarop ze altijd alles op zich nam... Ze had altijd haar woordje klaar, leek zo zeker van haar zaken en nooit onzeker. Het was voor haar een raadsel hoe, maar Amberpaw wilde niets liever dan meer zoals zij zijn. En ze was gewoon haar vriendin, hoe cool was dat! Daarom wilde ze gewoon blij voor haar zijn, maar iets aan het idee van Hermit en Cotton samen.. Blegh, het was hetzelfde als Tear en Bracken. Logischerwijs snapte ze wel waarom hij voor haar had gekozen, maar toch deed het wel een beetje pijn. Amberpaw luisterde dan ook maar half naar wat ze zei, totdat ze haar naam hoorde. "Oh, uhm..." wat vroeg ze ookalweer? Wie ze leuk vond? Even dacht ze na. Als eerste kwam Hermit op, maar dat... Naja dat zou ze zeker niet zeggen. Bovendien was het altijd van een afstandje geweest. De andere kater kon ze ook niet bepaald noemen, maar wie dan wel? "Oh ik en Greypaw kunnen het heel goed vinden! Hij is heel sterk en knap," verkondigde ze trots, al lag niet de fonkeling in haar ogen zoals wanneer Cotton over haar Hermit sprak.

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Cottonflower keek Amberpaw lang en diep aan. Ze wilde alle roddels weten, dat was veel leuker dan een beetje taakjes doen. Cottonflower had de kwaliteit om eindeloos te kunnen praten over werkelijk niets, maar praten over dingen die er wel toe deden, dan werd het pas echt interessant. En toen de jongere poes uiteindelijk toegaf dat ze Greypaw wel zag zitten, slaakte Cottonflower een gilletje van plezier uit. ‘No way!’ giechelde ze vrolijk. Ze beeldde de grijze apprentice voor zich in. Hm, ja natuurlijk, als zij hem zag zitten. Natuurlijk was Greypaw te jong voor haar, maar voor Amberpaw. Ach, er was niemand die ze niet kon krijgen. Ze was vriendelijk, super aandoenlijk en had er ook nog een knap koppie op zitten. ‘Ik maakte vroeger altijd ruzie met hem toen ik een kitten was,’ giechelde ze. Oh ze was toen ook al een draak geweest, een eigenschap die ze gelukkig nooit was kwijtgeraakt. ‘En, wat ga je eraan doen? Meiden kunnen helemaal de eerste move maken tegenwoordig, ik moest het echt voor Hermitshell spellen voordat hij iets durfde,’ begon ze direct weer te babbelen. ‘Anders kan ik ook wel een goed woordje voor je doen,’ voegde ze er toen met een vette knipoog aan toe. Ze beet vervolgens op haar tong en grijnsde breed. Cottonflower kon hier echt plezier aan hebben.}

Haar oogjes glommen toen Cottonflower haar reactie uitstootte. Stiekem vond ze het heerlijk dat de ander zo'n interesse in haar had. Waren ze dan nu toch echt een beetje vriendinnetjes? Zou Cottonflower het zo ook zien? Of deed ze dit meer gewoon omdat ze nog een apprentice was, en het beleefd was? Amberpaw probeerde daar niet teveel aan te denken. Bovendien had ze wel weer andere zorgen toen Cottonflower vertelde dat ze het niet zo had met Greypaw. Geschrokken draaide ze haar hoofd naar de ander om. "Ruzie?" oh shit, waarom had ze ook hem gezegd? Ze wilde niet iets met iemand die Cottonflower stom vond, straks zou ze haar ook een loser vinden. Ze lachte maar wat mee. "Nah, ik weet niet of ik hem zó leuk vindt. Hij mag wel wat moeite voor mij doen, en dan zie ik wel of hij leuk genoeg is," lachte ze en hield haar reactie sterk in de gaten. Misschien had ze het toch liever niet over zichzelf, maar over Cottonflower. "Voor hem spellen? Wat een slimpie dan zeg, en dat van de leaders apprentice!"

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Cottonflower giechelde nog een beetje en keek de jongere poes aan. Iedereen met een paar fatsoenlijke ogen in zijn kop wist dat ze prachtig was. Amberpaw kon krijgen wie ze wilde, dat zou vast nooit een probleem worden. En ze was ook nog eens ontzettend snoezig. De perfecte schoondochter. En ze zag haar een beetje worstelen toen ze vertelde dat ze ruzie had gehad. Ze knikte even en rolde haar ogen. ‘Och ja, we waren kittens. Ik was nogal dramatisch,’ wuifde ze lachend weg. Nou ja, was.. Ze was nog steeds iemand die met liefde alle drama in de clan wilde weten. En als ze zo nu en dan er zelf onderdeel van was, poeh wat deerde dat. En toen Amberpaw vervolgens begon te vertellen dat hij wel wat moeite mocht doen, knikte ze instemmend. ‘Oh ja, helemaal mee eens. Iemand met een gezichtje zoals jij, daar staan de katers voor in de rij, wacht maar af.’ Ze streek haar poot even kort langs haar wang. ‘Ze zullen voor je vechten, dus leer ze direct maar dat ze moeite mogen doen.’ Ze rekte zichzelf vervolgens weer uit en vouwde vervolgens haar pootjes weer op haar borst. En toen ze over Hermitshell begon te praten, giechelde ze weer. ‘Oh ik hoop niet dat hij heeft leren flirten van Crystalstar!’ miauwde ze. ‘Stel je voor hoe dat gegaan moet zijn.’ Ze zag al een hele ongemakkelijke Hermishell voor zich. ‘Maar alles in uiteindelijk op zijn pootjes terecht gekomen.’ Ze keek dromerig naar de blauwe hemel. Ze was écht een bofkont.}

Ze was opgelucht om te horen dat er geen haat meer was tussen haar en Greypaw, dat scheelde weer. Toch was hij niet echt haar hartendiefje, zoals Hermit voor haar leek te zijn. Ze vond het vooral leuk wanneer hij ook interesse in haar toonde, dat gaf haar allemaal soorten vlindertjes. Grappend vertelde ze dat katers wel moeite moesten doen, waarop Cotton reageerde met haar mooi te noemen. Met grote ogen keek ze naar haar vriendin naast zich. Katers voor haar in de rij, vechten om hoe mooi ze was. Dromerig krulden haar mondhoeken op. "Denk je dat echt?" sprak ze zachtjes. Ze voelde zich vaak een beetje een achtergrond figuur. Niet gek, wanneer je moeder een van de mooiste poezen van Riverclan was en je broer de appretice van de leader. En zij, zij was gewoon Amberpaw. Maar Amberpaw de gewilde single, dat zag ze wel zitten.

Haar woorden over Hermit lieten Amberpaw lachen, waarna ze weg rolde en overeind kwam. Met haar borst ver vooruit gestoken en een extreem series gezicht ging ze voor haar vriendin staan. "Hermitpaw, vandaag ga ik je instrueren over hoe je moet flirten. Het is belangrijk dat je haar 'mooi' noemt. Als iemand anders aan haar komt, dan elimineer je de vijand." deed ze in haar beste, meest statige Crystalstar stem. Lachend liet ze zich weer op de grond vallen. "Hihi, ik en blij voor je Cotton."

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

<sub>Cottonflower zag dat ze de goeie snaar had geraakt toen Amberpaws snoetje opklaarde. Ze waren zo anders, zij en haar. Maar ergens ook wel hetzelfde. Maar Cottonflower had weinig van haar bescheidenheid, helemaal toen ze om bevestiging vroeg. ‘Ik weet het,’ antwoordde ze op haar vraag. Ze was de perfecte schoondochter. Niemand zou protesteren als zijn zoon of dochter met haar ervandoor ging. Ze gaf haar nog een plagend zetje onder haar kin. ‘Ik moet voor je oppassen en bij Hermitshell weghouden,’ grapte ze. Het was allemaal maar niet serieus. Cottonflower dacht niet dat ze het jaloerse type was, niet dat dat een probleem was die ze al eerder had ervaren. Ze had altijd gekregen wat ze wilde.

Cottonflower lachte hardop toen Amberpaw een toneelstukje opdroeg. Ze sloeg haar poten beschaamd voor haar gezicht terwijl ze bleef lachen. ‘Oh, hou op met me. Nu zie ik het echt voor me!’ Ze maakte een kotshalzend geluidje, waarna ze weer lachte. Toch kon ze het niet laten om er een schepje bovenop te doen. Moet het "mooi" zijn, of is "lekker" ook oké?’ Oh wat erg, maar het was ook gewoon zo grappig. Zo normaal. En ergens realiseerde ze zich ook niet echt hoeveel jonger Amberpaw eigenlijk was. Of nuh ja, het viel ook wel weer mee. Toen ze miauwde dat ze blij voor haar was, glimlachte Cottonflower dan ook. ‘Dankjewel,’ miauwde ze zoetjes. ‘Ik ben ook blij.’ Oh, ze dacht echt niet dat dit voor eeuwig zou zijn. Hermitshell was haar eerste officiële vriendje. Een "scharrel" zo te zeggen. Hoe vaak was dat voor eeuwig? Maar het was een mooie droom, en ergens dacht ze ook wel dat ze het waar kon maken.</sub>

Ze lachte en wuifde haar woorden achteloos weg. "Oh, ik kan echt niet tegen jou op hoor, Cotton," Hermit was gewoon... Out of her league. Net als Cottonflower, wat dat betrof. Als je hen samen zag lopen, ach, daar kon ze alleen maar over dromen. De poes glimlachte naar haar vriendinnetje, al blij om dit moment met haar te spenderen. Ze was altijd een beetje bang dat de ander haar als een klein kind zag, iemand die te veel aan haar plakte. Maar ze sprak nu echt tegen haar als vriendinnen, en dat maakte haar hartje zo licht als een veertje.

Haar impressie van Crystalstar lokte de juiste reactie uit. Haar lach was aanstekelijk en Amber liet haar façade ook wat gaan. Het idee alleen al was te lachwekkend voor woorden. Oh, als Hermit en Crystalstar het maar nooit zouden horen, dan zou ze pas écht door de grond zakken. Toen Cottonflower er nog even een schepje bovenop deed barstte ook zij in lachen uit, tot op het punt dat ze echt moeite moest doen om zichzelf weer te herpakken. "Oh dat kan écht niet!" giechelde ze. "Hermitshell, vermijdt ten alle tijden opmerkingen over haar 'gewicht' en 'leeftijd'," nog grinnikend dropte ze nu eindelijk de act en draaide zich op haar zij, zodat ze Cottonflower in haar hemels blauwe ogen aan kon kijken. Ze hoopte dat die van haar ook zo mooi schitterden in de zon. "Is het niet een beetje raar om Crystalstar als schoonmoeder te hebben?"


Prompt 93: Laat je karakter wat quality time spenderen met een vriend(in)

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

<sub>Niet tegen haar op? Haar hartje vlinderde toch een beetje op door dit compliment. Ze schudde haar kopje tegen Amberpaw. ‘Nee, wij zijn beide de beste, deal?’ giechelde ze zoetjes. Hoe kon Amberpaw dat überhaupt dat denken? Zij was vast getalenteerder dan zij was. Nee, Cottonflower wist het, want zij had geen seconde moeite gestoken in haar trainingen toen ze realiseerde dat het maar saai was.

Maar Cottonflower vergat dat allemaal weer snel, want voor ze het wist bescheurde ze zich weer over wat Amberpaw zei over Crystalstar en Hermitshells "lesje". Ze proestte en keek haar met pretlichtjes aan, terwijl ze een verontwaardigde blik forceerde. ‘Zeg je nu dat ik dit ben, Amber?’ miauwde ze met opgetrokken wenkbrauwen. Maar lang kon ze de act niet volhouden, voordat haar mondhoeken weer omhoog krulden en ze weer begon te lachen. Maar ze begon toen over Crystalshell. ‘Schoonoma,’ corrigeerde ze haar kort. ‘Soms vergeet ik het ook, hoe erg Crystalstar zich ontfermd over hem,’ miauwde ze met een schouderophaal. Ze wuifde het toen weg. ‘Ach, hoe erg kan het zijn? Ik zie het als een voordeel. Zo lang ik met Hermit ben, dan moet ze lief tegen me doen. Want ze wil haar prinsje vast geen pijn doen.’

93: Laat je karakter wat quality time spenderen met een vriend(in)</sub>