We're part of a story, part of a tale. We're all on this journey, no one is to stay. Where ever it's going. What is the way?
Welcome
Warrior Cats is een rollenspel gebaseerd op de serie 'Warriors' van Erin Hunter. Je verkent hier al schrijvend de geliefde wereld van de Clankatten, rogues en kittypets. Dit doe je door je eigen karakter aan te maken, waarbij je bijna alles zelf mag bepalen over uiterlijk en karakter. Wild of tam, goed of slecht, sociaal of eenling? Help jij oorlogen te voorkomen? Of ben je een van de katten die hongerig opzoek is naar een groter territorium en meer macht? Het kan allemaal op Warrior Cats.
KIND OF WEATHER
NEWLEAF
Season
Newleaf, 10°C - 20°C
Langzaam maar zeker komen de eerste bloemen weer op. De zon breekt weer door wat zorgt voor een aantal warme dagen. Newleaf zet alles in volle bloei.
Twijfelachtig bleef ze voor de opening staan. Ze was hier zo vaak geweest, had hier inmiddels zoveel nachten gespendeerd. Nu voelde de grond onder haar poten vreemd aan. Alles zou vast anders zijn binnen, zijn nest inmiddels allang verwijdert. Nu nam Fawnleap de plaats in die zij ooit had gehad. Het liet een bitterzoete smaak achter op haar tong, waarna ze toch besloot om naar binnen te stappen. Een angstig stemmetje in haar achterhoofd vertelde haar om zich om te draaien, om deze plek en hem te vermijden. Maar Rabbit was niet iemand die wegliep van haar problemen. Niet meer. "Blaze...star?" haar stem was zacht en wat terughoudend terwijl haar ogen wat moesten wennen aan het halfdonker. Ze had gelijk gehad. Zijn nest was weg, en ze wist niet zeker of ze daadwerkelijk zijn geur nog kon ruiken, of dat het op haar gehemelte was vastgebrand. Even bleven haar ogen op de plek van vroeger liggen, waarna ze slikte en de rossige, nieuwe leider probeerde te vinden. "Heb je even tijd?"
&Blazestar
Blazestar
Moderator
Sannemander 932 Actief All my troubles on a burning pile
Onderwerp: Re: Sending regards ma 28 jun 2021 - 21:30
ZHij wilde zijn ogen niet sluiten. Wilde in het donker zijn gedaante niet voor hem zien. Wilde niet toegeven aan een slaap die hij hard nodig had. Niet als het betekende dat hij wederom daar zou staan. Het prachtige beeld van starclan hem ontnomen, zijn voorganger voor hem. Hij zwoor nog altijd de ijzere geur van bloed op te kunnen pikken. Hoorde de namen die de kater gesproken had nog altijd in zijn kop. Hij, Rabbitcharm, Ashenpatch, Wat had het betekend? Wat hadden ze hem aangedaan. Natuurlijk Blazestar was het niet altijd met hem eens geweest maar- Blazestar zuchtte, staarde naar een wand van zijn den. Zijn nieuwe slaap plek, alleen. Het was een stilte waar hij altijd naar gesnakt had, maar hem nu totaal gek begon te maken. Hij haalde diep adem en draaide zich weg van de wand, sloeg zijn korte staart over zijn pootjes. Kort vond hij rust in het zachtte geluid van de wind die hem niet ontging, de stemmen van bekende. Hij leefde tenminste nog, hoe moeilijk dat soms ook was. Fawnleap en zijn kittens waren hier en dat maakte het beter. Zijn clan was hier, een rot zooi dat wel, maar staande. Een kleine glimlach brak op zijn gezicht maar verdween toen een schaduw over hem heen viel en het figuur van Rabbitcharm hem uit zijn gedachtte haalde. De kater knipperde en knikte. Blazestar, het was juist maar voelde nog altijd zo onjuist.
"Rabbitcharm" hij zag hoe haar blik rond ging. Ooit had zij hier gelegen, naast Wolfheart. Zou zij meer weten? Weten wat de kater had gedaan om zijn klauwen vuil genoeg te krijgen om voor altijd blind te blijven voor de sterren? Blazestar wist dat hem voorliegen niet geoneg zou moeten zijn geweest om dat voor elkaar te krijgen. "tuurlijk" mauwde de kater vervolgens knikkend. Rabbitcharm had op het lijstje gestaan, Wolfheart wilde haar dood. Zou zij hem meer kunnen vertellen en eindelijk deze eindeloze vragen stoppen? "Wat is er?"
Onderwerp: Re: Sending regards ma 28 jun 2021 - 22:50
"Oh, het spijt me Blazestar, ik hoop dat ik je niet wek..?" verontschuldigde ze zich met een zacht stemmetje, haar ogen gericht op alles in de den behalve hem. Haar ogen stonden wat glazig terwijl herinneringen ronddansten in haar hoofd. Het was deze exacte hoek waar Blazestar nu lag waar hij haar had ingeduwd. Waar hij haar tegen de grond had gewerkt, omdat ze hem over Nightpool had verteld. Nu was dat geheim met hem tot zwijgen gebracht. Rabbitcharm zuchtte en ging zitten, een waterige glimlach op haar gelaat toen ze hem eindelijk aan keek. "Ik, uhm..." nogmaals haalde ze diep adem. "Ik vroeg me af of je hem... Hebt gezien?" er lag een zekere pijn in haar blik die ze daar niet in hoefde te forceren. Ze hield van hem, deed dat nog steeds. Maar ze wilde niet dat de hij haar met de sterren nog op het laatste moment zou verraden.
Blazestar
Moderator
Sannemander 932 Actief All my troubles on a burning pile
Onderwerp: Re: Sending regards wo 30 jun 2021 - 12:05
Een vermoeide glimlach kroop op zijn gezicht toen de kattin haar excuses aanbood. Als zij hem gewekt had, dan was het velen malen beter dan andere dingen die hem de laatste tijd wakker hielden. "Je hoeft je excuses niet aan te bieden Rabbitcharm" mauwde hij kalm, liet zijn blik op de kattin vallen "Ik was nog niet aan het slapen"
De glimlach was echter van korte duur, alweer verdwenen toen de gevlekte kat haar vraag stelde. Blazestar boog zijn blik van de hare af terwijl deze verdonkerde, probeerde de spanning in zijn keel weg te slikken. Natuurlijk wilde ze weten of hij Wolfheart gesproken had, hoopte wellicht op wat laatste lieve woordjes. Hoopte dat alles goed met hem ging daarboven, ze waren immers mates. Maar Blazestar wist dat dit niet het geval was geweest, wist dat hij de kattin onder de grond wilde hebben, dood. Of wellicht wilde Rabbitcharm er zeker van zijn dat de kater de sterren niet zag, wellicht wist ze meer. Hoe dan ook antwoorde hij blijkbaar zonder genoeg na te denken. "Ik heb Wolfheart kort gezien" De naam was zijn mond al uit voor hij zichzelf kon betrappen. Zijn ogen vergrootte kort. Mousedung. Tot zo ver strategie.
Onderwerp: Re: Sending regards do 29 jul 2021 - 18:03
Ze reflecteerde zijn glimlach, gaf hem een klein knikje zoals ze nooit naar haar vorige leider had hoeven doen. Alles aan de grot deed aan hem denken, iedere inkeping, iedere geluid van buitenaf. Het gaf haar kriebels in haar buik, van zowel verdriet als verlangen. Ze zou hem niet vertellen wat ze hier allemaal wel niet hadden uitgespookt. Haar vraag was echter genoeg om de glimlach van zijn gelaat te verwijderen. Voor het eerst voelde Rabbitcharm iets van angst. Angst voor de sterren waar ze amper in geloofde. Wat als haar bespottingen genoeg waren geweest om hen uit hun zwijgen te halen? Hem verdraaide waarheden in hadden gefluisterd? Haar gezicht bleef echter in plooi, terwijl haar ogen nog rood waren van eerdere tranen. Zijn antwoord wist haar echter wederom te verassen. Even keek ze hem verward aan. "Wolf...Heart?" fluisterde ze ongelovig, maar schudde haar kop. Wellicht kregen de dode leaders hun oude naam terug. Ze wist dat dat niet zo was, maar verdrukte de vragen die opborrelden. "Heeft hij nog iets over mij gezegd? Nog een afscheid..?" klonk ze hoopvol.
Blazestar
Moderator
Sannemander 932 Actief All my troubles on a burning pile
Onderwerp: Re: Sending regards zo 22 aug 2021 - 22:17
Haar stem klonk verrast, natuurlijk klonk het verrast, voor haar was de kater nog altijd Wolfstar. Zijn blik vond de hare, het was verrassend om te zien hoe snel ze haar vragen achterwege liet. Zou ze denken dat hij een foutje gemaakt had? Of wist zij iets wat hij niet wist? De kleine kater knipperde enkel met zijn ogen, legde zichzelf nog even het zwijgen op. Niet dat hij al te veel keuze had, ze ging al gouw over op een ander onderwerp. Vroeg hem of hun oude leader nog over haar gesproken had. Haar stem pijnlijk hoopvol. Een schaduw viel over het gezicht van de leader. Een leader zo gewend aan niet gezien worden, dat hij nooit geheel had kunnen leren hoe hij de emotie uit zijn gezicht kon houden. Het stond allemaal daar, in zijn ogen. In de manier waarop de spieren onder zijn huid samen trokken en lijnen op zijn gezicht tekende. Hij keek weg, knikte vaagjes. "...Zijn er dingen die ik niet weet, Rabbitcharm?" vroeg hij, zijn stem zacht. Voor haar zou het misschien een rare sprong zijn. Maar voor hem? Rabbitcharm kende hem als geen ander.
Onderwerp: Re: Sending regards ma 23 aug 2021 - 23:48
Hij zag eruit alsof hij een geest had gezien. Bijna had Rabbitcharm over haar schouder gekeken om te kijken of Wolfstar zich daar niet bevond. Als een duistere schaduw die nog over haar heen hing. Maar ze keek niet. Hij was er niet, en langzaamaan begonnen een paar puzzelstukjes op hun plek te vallen. Zou Briar daar zijn, in Starclan? Zou zij zich misschien gemoeid hebben? Maar de vraag van Blazestar bracht de eerdere optie weer op. Voor sterren die al haar hele leven zwijgend hadden toegekeken, leken ze nu wel erg spraakzaam. Rabbitcharm vouwde haar oren treurig in haar nek en keek de naar de grond, waar ze afwezig met haar nagel in de harde stenen kraste. "Ja," ze beet op haar lip, en toen ze omhoog keek naar haar nieuwe leader stonden haar tweekleurige ogen vol met oud verdriet. "Blazestar, Gorsepaw is niet zelf in de Gorge gesprongen," ze haalde diep adem, dwong zichzelf tot rust. "Wolf... Wolf heeft hem erin geduwd, om Shatteredice een zet te doen," een tijd keek ze de ander aan, terwijl een zachte zucht over haar lippen rolde. "Ik.. Ik weet dat het verschrikkelijk is, ik heb het hem ook gezegd. Maar het is alweer zo lang terug, en het leek beter te gaan met hem. Hij leek even beter te willen worden, en ik gaf hem die kans. Ik dacht dat we samen gelukkig zouden worden..." een stilte viel. "Blazestar, denk jij dat de sterren hem gestraft hebben?" Blazestar
Blazestar
Moderator
Sannemander 932 Actief All my troubles on a burning pile
Onderwerp: Re: Sending regards do 9 sep 2021 - 11:24
Hij kon haar verbannen. Kon haar uit windclan knikkeren. Zijn oortjes wiebelde terwijl hij zijn nieuw gevonden macht bewust overwoog. Wolfstar had Gorsepaw vermoord, had het leven van een kind genomen. Zijn gezicht vertrok, lijnen vormde rond zijn wenkbrauwen, woede glinsterde op zijn amberen ogen. Hij had iemand vermoord en starclan maakte hem leader. De kleine kater vroeg zich af of Gorsepaw hem een leven geschonken had, vroeg zich af wat de sterren dachten toen ze een moordenaar levens gaven. Was het om hem te straffen met verantwoording, was het een tweede kans? Een grap? Blazestar snoof, hield zijn blik op het verleden. Daar waar de grote kater ooit zijn nest gemaakt had. Een kater die hij ooit gemogen had, een kater die hem had zien staan. Hij vroeg zich af of hij bewust als deputy gekozen werd. Vroeg zich af of hij nog wel blij kon zijn met het feit dat Wolfheart hem koos. Niks was zeker meer, nu alles zo veel duidelijker werd. Behalve het feit dat zijn nagels in de bodem onder zijn poten klauwde, behalve het feit dat hij anders was dan Wolfheart. Anders zou worden dan Wolfheart. "Ik denk het niet. Ik weet het." hij vernauwde zijn ogen, koel, te koel. Starclan had hem gestraft, had hem doen boeten daar waar ze dat veel eerder hadden moeten doen. Voor ze hem macht gaven. Starclan maakte ook fouten, zoals hij al zo veel vaker gezegd had. "Vertel me alles. Hoe weet je dit, wie weet er van. Hoe lang weet je er van. Geef mij redenen om je nog te vertrouwen Rabbitcharm." zijn blik vond de hare, vast besloten. Ze had niks gezegd. Wist er van en deed er niks aan. Deelde zijn nest, zijn tijd op aarde. Was het echt omdat ze dacht dat hij alles verdiende wat hij gekregen had, dacht ze dat hij verbeterde?. Maakte liefde blind of was ze bang. Bang dat niemand haar geloven zou, want wie zou haar nou geloofd hebben? Wist ze er al van toen hij nog een warrior was, kwam de informatie later pas. Lang genoeg was alles voor hem onbekend, lang genoeg was hij onwetend. Hij was nu leader, en hij zou alles weten wat er te weten viel. Iedere fluistering, ieder geheim dat hem aanging. En dit startte nu.
Onderwerp: Re: Sending regards di 12 okt 2021 - 22:12
Ze zag iets in zijn ogen dat ze niet wilde zien, en dat was gevaarlijk. Hij leek het haar kwalijk te nomen dat ze had gezwegen, in plaats van dankbaar dat ze de waarheid met hem deelde. Niet dat het aan haar te zien was, haar treurige ogen dwaalden over de koude rosten van zijn den. Zou hij zijn partner hier ook laten slapen? Zoals zij had gedaan? Zou hij wanneer hij zo kwaad was als nu zijn klauwen ook in haar slaan, in plaats van de harde rotsen zoals hij op het moment deed? Ze hoopte van niet. Heel erg van niet. Zijn woorden bezaten een bepaalde kracht die alleen nog maar duidelijker maakte dat er iets was. De sterren hadden hem iets laten zien, of niet? Haar hersenen werkten overuren.
Wolfheart
Hij had hem niet zonder reden bij zijn oude naam genoemd. Hij wist dat Starclan hem had gestraft. Hij wist het zeker. Oh, bijna kon ze een grijns niet onderdrukken. Bijna. Ze hadden hem zijn naam afgenomen, vernederd zoals hij vernederd diende te worden. Ergens verbaasde het haar dat dezelfde lafaards die hem zijn naam hadden gegeven nu dapper genoeg waren om het weer af te pakken. Ze hoopte dat Briarbell haar wraak had gekregen, maar betwijfelde het. Dapper hoor, om nu daarboven hem pas te straffen. Hij had al zijn zondes al gepleegd. Nee, ze lieten het vuile werk zeker over aan de levende zielen daar beneden. En als zij ooit zou sterven, dan zouden ze haar vast weigeren om wat ze had gedaan. Heh. Wat haar iets minder lekker lag was de dwingende toon van de leader. Belediging flitste door haar ogen. "Waarom je me zou vertrouwen? Juist omdat ik het je vertel, Blaze!" ze kwam overeind, haar tweekleurige ogen keken hem zowel fel als treurig aan. "Ik hield van hem, geloof het of niet. Al sinds ik een apprentice was droomde ik om samen met hem te zijn, starclanverdomme. Als Fawnleap opeens zoiets opbiechtte, iets dat ze eeuwen geleden had gedaan en waarvan ze zei spijt te hebben, wat zou je dan doen?" ze ging weer zitten en zuchtte diep. "Ik.. Ik heb het hem niet zomaar vergeven, als je dat soms denkt. Maar Starclan heeft hem alsnog zijn levens gegeven nadat hij dit had gedaan, en hij kon ook goed zijn. Hij heeft zijn leven gegeven voor Amberstorm, toen bij de brand, weet je nog? Als de sterren hem vergaven en hij zijn leven had gebeterd, betekende dat dan niet dat ik hem ook nog een kans moest geven..?" afwezig tuurde ze voor zich uit en liet die vraag onbeantwoord. "Ik heb nooit tegen je gelogen, Blazestar. Waarom zou ik nu beginnen." Maar goed, als hij het zo graag wilde horen... Zij zou hem niet langer meer beschermen. Daar had ze toch geen reden toe. "Hij zei tegen mij dat Gorsepaw bij de Gorge stond om zelfmoord te plegen, na alles wat er tussen zijn ouders was gebeurd en hij hem daarbij had 'geholpen'. Zoals ik al zei, hij deed het om Shatteredice een hak te zetten. Wraak omdat ze hem had verlaten voor Riverclan. Wolfsta-... Wolfheart beweerde dat Starclan, nee, dat Gorsepaw hem zelf had vergeven. Hij heeft hem een leven gegeven." Hij mocht geloven dat Starclan hem had gestraft, dat zij keurig in Starclan geloofde. Dat deed ze natuurlijk ook, de sterren boven hen bewaakten hen en hadden Wolfheart gegeven wat hij verdiende. "Dat is alles wat Wolfstar mij heeft gezegd," ze zocht zijn blik. "Wat heeft hij jou gezegd?"
Blazestar
Moderator
Sannemander 932 Actief All my troubles on a burning pile
Onderwerp: Re: Sending regards wo 13 okt 2021 - 10:42
Hij draaide zijn oren niet weg. Hem ontging de belediging in haar blik niet, de manier waarop haar houding veranderde. Een woede kwam in haar op die de zijne spiegelde, niemand vond het leuk beschuldigd te worden. Zelfs kater, zo afstandelijk van al dat als emotionele uitingen beschreven kon worden, wist dit. Niet al te lang geleden was hij zelf nog uitgemaakt voor een moordenaar. Zijn blik schoot kort naar de kleine kattin, de enige die geweten had wiens bloed haar mate aan zijn klauwen had gehad. De enige die een duidelijk motief zou hebben gehad voor de vergiftiging voor Wolfheart. Tal van situaties schoten kort door hem heen. Wolfheart zou zijn moordenaar niet hebben willen verbannen omdat deze behoorlijke redeneringen zou hebben gehad. Maar wie zou haar geloofd hebben? De kater beet op zijn wang, liet zijn gedachtes stil vallen en werd opgevangen door Rabbit's pleidooi. Haar vertrouwen omdat ze de moord van een dooie opbiechtte? De kater hield zijn oordeel voor zich, probeerde de spieren op het gezicht niet verder te spannen dan deze al waren. Terwijl Rabbitcharm zich groot maakte, ging staan waar hij zat. . Ze bleef praten, rouwe emoties, woede. Ze probeerde zijn medelijden te winnen, of in ieder geval zijn begrip. Toen de naam van zijn geliefde viel draaide de kater zijn oren naar voren, wat hij had gedaan? Als Fawnleap het bloed van een apprentice aan haar klauwen gehad zou hebben? De kleine leader snoof, keek weg. Fawnleap was geen moordenaar en hij zou nooit iemand liefhebben die de moord op een kind op haar naam had. "Ik.. Ik heb het hem niet zomaar vergeven, als je dat soms denkt." Blazestar's blik viel op Rabbitcharm, haar stem nu wat zachter. Had ze hem inderdaad vergif gevoerd ofzo?
De leader hield zich stil, niet zo zeer omdat hij hier voor koos. Maar meer omdat hij werkelijk geen idee had wat hij kon zeggen. Alles werd zo veel onduidelijker, nu alles duidelijk werd. De verantwoordelijkheid die hem in negen levens gegeven was drukte op zijn schouders. Hij wilde rust, maar in plaats daarvan leken spoken uit het verleden hem op de hielen te zitten. Was het niet Crystalstar die hem zijn voorganger en hun fouten of korte regeerduur op zijn neus drukte, dan was het Wolfheart die vanuit zijn graf hem nog altijd ellende bezorgde. Rabbitcharm sprak verder, waarom moest het zo verdomme logisch klinken. Starclan had hem vergeven, zo scheen het. Ook Blazestar snapte er de ballen niet van. Waarom zou zij het snappen? Zijn blik viel op de schaduw in zijn den, de gedachtes die hem al die tijd niet met rust hadden gelaten. Als hij lang genoeg knipperde, meende hij hem nog altijd te zien staan in het donker. Besmeurd onder het bloed, een manische uitdrukking op het gezicht. Gorsepaw zou hem ooit vergeven hebben, aldus de voorgaande Windclan leader. De leugenaar.
Ze had gesproken, zou alles op tafel hebben gelegd. Haar hele waarheid was nu de zijne. Maar toch was het niet wat hij van haar gevraagd had. Het had geklonken als een smeekbeden, maar geen antwoord op zijn vragen was naar voren gekomen. Waarom? Waarom mocht hij niet weten hoe lang ze het al wist, van wie ze het wist. Had Wolfstar het haar daadwerkelijk verteld of waren er meer clangenoten die dingen verzwegen hielden? Het enige wat zeker was, was een afschuwelijke waarheid gegrond in de moord op een kind. Want dat was het, of het arme joch nou het leven nog zag staan of niet. Wolfheart had moord op zijn gedachte toen hij de kater in de gorge duwde. En nu rotte hij zelf in het diepe. Enkel om een ex terug te pakken die het leven bij hem niet meer zag zitten. Toen zijn blik weer op Rabbitcharm viel wist hij niet wie er zat. Een kattin die heilig in de sterren geloofde en hun oordeel? Een kattin die zo makkelijk een moord links liet liggen? Of iemand die toch niet geloofd zou worden. Het enige wat hij zeker wist was dat dit was wat Wolfheart haar vertelde, en wat hij hem verteld had? De leader slikte terwijl er een schaduw over zijn gezicht viel. "Wolfheart- hij had zich uit de diepste donkerste groeven van the dark forest getrokken" de kleine kater keek weg, begroef zijn klauwen in de grond onder zijn poten. "Zijn nek lag nog steeds op." Dit was wat gebeurde met moordenaars, hoeveel je ook van ze hield. De leader huiverde alsof met ieder woord het beeld van de grote kater zichtbaarder werd voor zijn ogen. "Hij had een belofte, een toekomst beeld. Hij zou niet stoppen Rabbit" hij ontmoette haar blik. "Windclan, Ashenpatch, Daintywhiff, Shatteredice" hij slikte "Ik jij." De leader liet kort zijn kop wat zakken. "Hij zou er alles aan doen om ons daarboven te krijgen" een zwakke, weemoedige grinnik ontsnapte hem, een schud van zijn kop volgde. Een diepe zucht "...Starclan verdomme." Hij liet zijn blik op haar hangen, hoe had ze nog steeds van hem kunnen houden? "Je zei dat je hem niet zo maar vergeven hebt." Hij zocht het. Een logisch antwoord een manier om de kattin nog een beetje hoog te houden. "Heb je?" hij liet de rest van de zin in stilte hangen, liet haar het afmaken.
Onderwerp: Re: Sending regards ma 29 nov 2021 - 0:04
Hij leek amper te luisteren, alsof hij niets van haar woorden aannam. Dat was, totdat ze de naam van zijn partner noemde. Ze kon zijn gedachten haast lezen. Fawnleap zou zoiets nooit doen. Nee, natuurlijk niet. En wat dacht hij dan? Dat Rabbitcharm had geweten waar toe hij in staat was, toen ze met hem het nest deelde? Dat ze had geweten dat hij een kindermoordenaar was, en dat simpelweg negeerde? Ze snoof, maar liet zich niet uit haar verhaal trekken. Als hij de waarheid wilde, prima, dan kon hij dat krijgen. Het enige wat ze van hem terug vroeg, was wat de sterren hem hadden verteld. Dat was het voordeel dat hij altijd boven haar hoofd zou houden. En hij gaf haar een antwoord.
Rabbitcharm was even stil. Verbannen naar Dark forest, dus. Natuurlijk. Pas nu hij dood was besloten de sterren hem te straffen. Pas nu hij haar leven had verziekt, nu hij Amberstorm had verbannen, nu hij Gorsepaw had vermoord... Dan pas zouden ze hem straffen. Ze gaven geen zak om de levenden. En, hij had haar naam genoemd. Well, dat was logisch. Die oude snitch kon natuurlijk zijn mond niet houden. Dat hij ook Ashenpatch en Daintywhiff noemde liet echter een zure nasmaak in haar mond achter. Van Ashenpatch kon ze het wel gokken, maar Daintywhiff? Haar vriendin zou toch nooit iets met Wolfheart hebben geprobeerd? Het lag haar niet lekker, maar dood was dood. Al vond ze hem ietwat dramatisch. De hypocriet had haar slechts een moon voor zijn dood nog gevraagd of ze een einde aan zijn leven kon maken, en wanneer ze dat eindelijk deed, was hij boos. Het maakte haar enkel nog duidelijker dat alles aan hem een truc was geweest, een truc om haar voor eeuwig in zijn macht te hebben. Maar het konijn won dit keer van de wolf, er waren geen spelletjes met haar te spelen. En hij was het niet zo levende bewijs daarvan. Hoe graag ze dat tegen Blazestar zou willen zeggen, maar hij zou het niet begrijpen. De sterren stonden in zijn geweten geschreven, hij droeg hun levens en daarmee hun wil. Een lange tijd zweeg ze, terwijl ze onverbiddelijk zijn blik ontmoette. "Heb ik wat, Blazestar?" daagde ze hem uit te zeggen. Hij wachtte totdat ze het zelf in zou vullen, maar als hij haar ergens van wilde beschuldigen zou hij daadwerkelijk het lef moeten hebben om het onder woorden te brengen. "Het litteken over zijn oog. Dat is van mij. Ik heb hem gezegd dat iedere keer wanneer hij zichzelf zag in een plas water, iedere keer wanneer de clan hem zag - ze ook dat litteken zouden zien. Dat was zijn herinnering, dat als ik er ooit achter kwam dat... Dat dat afschuwelijke deel van hem er nog steeds was, ik het iedereen zou vertellen," ze knarste met haar tanden. "Het is makkelijk voor jou nu, hé? Achteraf gezien is het allemaal zo makkelijk om te zeggen wat ik had moeten doen, om mij een monster te vinden. Maar ik was zijn partner, en ik was kleine Rabbit, die altijd al een beetje buiten de boot viel. Zelfs al had ik het iedereen verteld, wat zou dan hebben gedaan denk je, Blaze? Hetzelfde as hij met Amberstorm en Shatteredice heeft gedaan?" haar blik dwaalde af naar de wand van de den. Er was één vraag die op haar tong brandde.
"Waarom zei hij jouw naam, Blaze?"
Blazestar
Moderator
Sannemander 932 Actief All my troubles on a burning pile
Onderwerp: Re: Sending regards ma 20 dec 2021 - 13:54
Here was a man, mourning tomorrow.
Als er iets was wat de leader in zijn jeugd geleerd had, dan was dat het geschreeuw van andere incasseren. En de woeste blikken die op hem vielen kunnen verdragen. Het was het enige waar hij zijn vader voor bedankten, zeker in momenten als nu. Rabbitcharm werd kwaad, woorden vlogen hem bijna voorbij terwijl ze deze naar hem gooiden. De bom was ontploft, ze hield zich niet meer in. Vanuit zijn ooghoeken keek hij haar aan terwijl ze uitlegde wat ze Wolfstar had aangedaan. Wat ze hem gezegd had. De kleine kater beet op zijn wang terwijl zijn ogen alles prijs gaven wat er door zijn hoofd ging. Zeker toen vervolgens haar woede persoonlijker werd, toen ze alles op hem gooide. Ja, het was makkelijk voor hem nu omdat hij niet degene was die zijn mondje dicht gehouden had. Kort draaide hij zijn oren naar achter terwijl hun blikken nu daadwerkelijk kruiste. Maar hij kreeg de kans niet te spreken, zij was hem voor. Ze vertelde dat er niks was dat ze had kunnen doen. Ze was kleine Rabbit, zou zijn geëindigd als Wolfstar's andere partners. Waarom kon ze hem niet gewoon vertellen bang te zijn geweest? Feit was immers dat niemand haar zou hebben geloofd, eerlijk hij zou haar niet hebben geloofd. Waarom kon ze dat niet toegeven? Waarom kon niks logisch zijn? Waarom was zij niet diegene die zijn leven had geeindigd of er in iedergeval één genomen had? Dat zou dit alles zo veel makkelijker maken. De kleine kater zuchtte, draaide zijn oren terug naarvoren terwijl de vlammen in zijn ogen wat doofde. Wat in starclans naam moest hij hier nou weer mee?
Even bleef de leader stil. Als hij nu alles publiekelijk zou maken kon ze hem uitmaken voor een leugenaar. Wie zou immers Wolfstar van een moord verdenken als hij daarna doodleuk 9 levens kreeg? Als hij haar verbande zou er informatie over windclan buiten de grenzen komen te liggen. Daarbij- empathie lag hem op het hart, ergens. Een diepe zucht ontsnapte hem terwijl hij afwoog wat de juiste keuze zou zijn. Wat de juiste stap van een goede leader zou zijn. Maar keer op keer kwam hij op diezelfde conclusie. Dat zelfde antwoord. Hij was geen goede leader.
Het was Rabbit die de stilte brak, een vraag stelde die hem al manen op het hart had gelegen. Del eader slikte terwijl hij haar aankeek. Wegkijken hoefde niet, hij hoefde niet te liegen. "Ik zou het niet weten- Rabbit" mauwde hij zacht. "Misschien omdat ik zijn plek als leader innam, maar aan de ander kant vervloekte hij erna heel Windclan dus.." een trillende zucht ontsnapte zijn longen toen hij zijn kop ophief. "Ik snap niet hoe Starclan het een goed idee vond hem nog negen levens te geven. Hoe.. hoe die arme Gorsepaw het over zijn hart kreeg dat toe te laten" Zijn stem was nu niet meer dan een fluistering in de nacht. Een zacht geluid bijna overstemd door de wind buiten. "...Niemand zou je hebben geloofd" vervolgde hij erna kopschuddend, starclan vervloekend. Zou dat haar tegen hebben gehouden? "Ik kan het nog steeds amper geloven en ik heb hem daar met mijn eigen ogen gezien" De leader haalde zijn scohuders op, starclan vervloekend."Ik zou niet weten waarom hij mijn naam vervloekte, Windclan, jouwe of dat van Ashenpatch..ik denk dat ze gewoon in hem opkwamen, manisch als hij was" even sloot hij zijn ogen. In het donker zag hij hem nog altijd staan. Bebloed, starclan had de macht nog niet uit zijn lichaam geslagen. Hij zuchtte. Als zij hem liefde had gegeven, waarom vervloekte hij dan nu haar naam? Hij hooptte dat het ergens op duidde, hoopte dat het betekende dat zij hem niet de liefde gaf die hij niet verdiend had. "Het enige wat ik zeker weet is dat we de twolegs kunnen bedanken voor die ene val. Dat het goed is dat hij nu niets meer is dan een voor altijd rottende geest in Dark forest" Er was een woede in zijn stem, een kleine vlam die opbloeide terwijl hij de kater vervloekte met alle haat van dien. Hij verdiende het.
Onderwerp: Sending regards 
ma 21 jun 2021 - 0:25
