Where'd all the time go?

Wat treurig keek ze naar haar tuintje, naar de bloemen die begonnen te groeien. Omdat ze weg was geweest naar Shadowclan had ze het minder goed kunnen onderhouden, waardoor haar plekje nu een heel aantal bloemen had verloren. Normaliter zorgde ze er zo goed voor, groeiden er bloemetjes in alle kleuren en maten. Nu had ze wel wat onkruid verwijderd, maar de bloemen waren schaars. Het deed haar pijn dat het ooit met haar zou verdwijnen, dat dit kleine plekje buiten het kamp waar ze zo vaak kwam ooit gewoon weer vergeten zou zijn, gewoon gras zou worden. Ze probeerde daar niet teveel aan te denken, probeerde überhaupt niet teveel te denken aan alles dat zou komen. Maar dit waren de gevolgen van wat ze had gedaan, ze wist vrij zeker dat ze nu de juiste keuze maken. Of het het recht zou zetten, wist ze niet. Ze hoopte het. Met een zucht streelde ze langs een mini blauw bloemetje terwijl ze op hem wachtte. Het was grappig, ondanks alles, waren de vergeet-mij-nietjes blijven groeien.

&Falconstrike

Oh, hij zag er zo moe uit. De moed zakte haar in de pootjes, want de vermoeidheid in zijn blauwe ogen leek niet alleen uit slaapgebrek te komen. Ze herkende het, had diezelfde blik in haar eigen reflectie gezien. En toch sprong er een glimlach op zijn gelaat toen hij haar zag, eentje waarvan ze steeds minder overtuigd was dat ze die verdiende. Toch drukte ze haar neusje tegen zijn wang, durfde nog een lik te geven over zijn oor zoals ze altijd had gedaan toen hij nog klein was. Toen hij haar vroeg of hij niet teveel had gemist deed ze haar mond open, en sloot die toen weer. Haar ogen verraadden haar echter. Ja, hij had teveel gemist. De dood van Wolfstar, zijn vergiftiging. Routnose slikte en keek weg, innig wensend dat ze het niet hoefde te vertellen. Dat ze gewoon hier in stilte konden zitten en genieten van de bloemen om hen heen. Net konden doen alsof er niets aan de hand was. Maar hij verdiende de waarheid, en dat wist ze. "Ik zou willen dat het zo was, Falconstrike... Wolfstar is overleden. Blazesong is nu Blazestar," besloot ze het uiteindelijk op te houden. Ongetwijfeld had hij meer vragen, maar ze wilde hem niet slecht nieuws op slecht nieuws vertellen. Het brandde op haar tong en ze wist niet hoe ze het moest zeggen. "F-Falcon, er is iets anders waar ik het over wil hebben met je, iets dat ik je al een tijd geleden zou moeten hebben gezegd." Ze haalde diep adem, voelde ieder woord als doorns in haar keel steken. Maar het was nu of nooit. Het maakte haar misselijk om te denken hoe kwaad hij zou zijn, hoe verdrietig. Om te denken hoe makkelijk het was om dit mee te nemen in haar graf, en haar lieve Falcon te houden zoals hij was, zonder dat hij haar haatte. Maar dat was wat een lafaard deed, en ondanks dat ze dat dikwijls was, wilde ze dat niet tegenover hem zijn. "Ik wist van Gorsekit's dood," ze klemde trillend haar kaken op elkaar en dwong zich te kalmeren. Zij was niet het slachtoffer hier. "Ik.. Ik... Ik weet dat het niet goed te praten is, e-en je hoeft mij ook niet te vergeven, maar ik hoop dat je wilt luisteren naar waarom. Ik kende je moeder al zolang als ik leef, Amberstorm was een van mijn beste vriendinnen... En ik kende haar nog voordat ze werd zoals jij haar kende. Als iemand die goed kon doen, en goed was. Toen ze naar mij toe kwam die dag... Ze was niet zichzelf, ze wist dat ze iets verschrikkelijks had gedaan en het was een ongeluk geweest. Ze smeekte me om haar te helpen, omdat ze wist dat ze verbannen zou worden en ook zou sterven als de wereld de waarheid wist." haar blik bleef hangen op het vergeet-me-nietje dat begon te verdorren. "Toen heb ik een fout gemaakt. Ik heb haar geholpen, onder de voorwaarde dat ze nooit meer iemand pijn zou doen.. En als ze die voorwaarde brak, dat ze.. D-dat ze mijn besjes zou eten en nooit meer iemand pijn zou kunnen doen. Ik weet hoe stom het is, maar ik wist niet wat te doen. Ik wist niet wat juist was. Haar ook haar dood in sturen in verbanning? Ik dacht dat het haar zou veranderen, ik heb altijd dat laatste beetje goed nog in haar gezien maar-" ze geloofde het nog altijd. Ze zag in Amberstorm nog altijd de stille poes die beter wilde worden. Die ooit haar fouten onder ogen zou kunnen komen en de beste versie van zichzelf zou kunnen worden. Dat geloofde ze nog altijd met heel haar hart. Alleen over de jaren had ze op een harde manier geleerd dat haar hart niet altijd te vertrouwen was. Misschien had ze nu dan toch eindelijk al haar kansen verspild. "Ik had het fout. We hebben beiden onze belofte verbroken, ik kon haar nooit die besjes geven en zij kon niet beter worden. En ik ben daarna naar Shadowclan gegaan, heb haar aan haar lot overgelaten zonder een poot uit te steken om te helpen. Het was een fout, mijn fout. Het is het laatste wat een medicine cat mag doen. Daarom ga ik ook afstappen na de laatste half moon gathering. Het spijt me Falcon, i-ik zou willen dat ik de tijd terug kon zetten..."

De reis van de moonstone naar riverclan en weer terug naar Windclan had veel energie van hem gekost. Meer dan de meeste katten misschien zouden indenken. Nooit meer zou hij indenken dat het maar een reisje heen en weer was, zoveel had hij wel geleerd. Rout drukte als begroeting haar neus tegen zijn wang aan, zoals hun interactie zo vaak was verlopen. Een lik over zijn oor alsof hij nog die kleine hummel was die nog alles moest leren terug in de tijd. De tijd waar in alles nog niet zo moeilijk leek. ”Ik zou willen dat het zo was, Falconstrike… Wolfstar is overleden. Blazesong is nu Blazestar.,” Hij voelde zijn maag omdraaien bij de woorden van de poes. Schok en onbegrip waren te zien in zijn ogen. Hoe bedoelde ze dat hij er niet meer was? Er was toch geen oorlog hier uitgebroken? En Wolfstar had toch nog zoveel andere levens over? Hoeveel levens was hij wel niet kwijtgeraakt in de tijd dat hij er niet was geweest? Of had hij al gefaald vanaf het moment dat Routnose was vertrokken naar ShadowClan. Was dat waarom StarClan wilde zien of hij het bij RiverClan wel goed kon doen? Was dat het? ”F-falcon, er is iets anders waar ik het over wil hebben met je, iets dat ik je al een tijd geleden zou moeten hebben gezegd.” Verwarring was te lezen in zijn ogen. Hij moest nog iets weten? Wat bedoelde ze daar mee? Er was toch niet nog iets ernstigs gebeurd? Of langer geleden? ”Ik wist van Gorsekit’s dood,” Zijn wenkbrauwen gingen bijna automatisch in een frons staan, terwijl zijn ogen verward naar haar keken. Wat bedoelde ze? Dat moest dan toch bijna wel kort voordat het uit kwam… toch? Ze zou toch nooit..? "Ik.. Ik... Ik weet dat het niet goed te praten is, e-en je hoeft mij ook niet te vergeven, maar ik hoop dat je wilt luisteren naar waarom. Ik kende je moeder al zolang als ik leef, Amberstorm was een van mijn beste vriendinnen... En ik kende haar nog voordat ze werd zoals jij haar kende. Als iemand die goed kon doen, en goed was. Toen ze naar mij toe kwam die dag... Ze was niet zichzelf, ze wist dat ze iets verschrikkelijks had gedaan en het was een ongeluk geweest. Ze smeekte me om haar te helpen, omdat ze wist dat ze verbannen zou worden en ook zou sterven als de wereld de waarheid wist." Zijn blauwe ogen werden groot van verwarring, van schok. No way, Rout had dit niet echt gedaan toch? Dit was een grap toch? "Toen heb ik een fout gemaakt. Ik heb haar geholpen, onder de voorwaarde dat ze nooit meer iemand pijn zou doen.. En als ze die voorwaarde brak, dat ze.. D-dat ze mijn besjes zou eten en nooit meer iemand pijn zou kunnen doen. Ik weet hoe stom het is, maar ik wist niet wat te doen. Ik wist niet wat juist was. Haar ook haar dood in sturen in verbanning? Ik dacht dat het haar zou veranderen, ik heb altijd dat laatste beetje goed nog in haar gezien maar-" Zonder dat hij het door had had hij een klein stapje naar achteren gezet, zijn lichaam naar achteren leunend, weg van Routnose’s lichaam die hij altijd zo veilig had ondervonden. "Ik had het fout. We hebben beiden onze belofte verbroken, ik kon haar nooit die besjes geven en zij kon niet beter worden. En ik ben daarna naar Shadowclan gegaan, heb haar aan haar lot overgelaten zonder een poot uit te steken om te helpen. Het was een fout, mijn fout. Het is het laatste wat een medicine cat mag doen. Daarom ga ik ook afstappen na de laatste half moon gathering. Het spijt me Falcon, i-ik zou willen dat ik de tijd terug kon zetten..." Een wervelwind van gevoelens ging door zijn lichaam heen. Verwarring, verdriet, maar vooral iets van verraad was te zien in zijn ogen. Hij wist niet wat hij wilde doen, hij wilde boos zijn, huilen en het misschien wel uitschreeuwen, maar hij voelde vooral een pijn vanbinnen van teleurstelling.

Het was immers altijd hem en Routnose geweest en hij vertrouwde haar. Ze waren een team, twee katten die gemakkelijk met elkaar konden werken. Iemand die direct naast hem was geweest na de dood van Gorsepaw, iemand waar hij op kon steunen en.. Hij bleef doodstil naar haar staren, zijn blauwe ogen groot op haar gericht. De eerste beweging was een lichte schudding van zijn hoofd vol ongeloof. Tranen die zijn blauwe ogen vulden terwijl hij nog een stap weg van haar zette. ”We… We zijn een team.” sprak hij zachtjes en vol ongeloof uit. ”We zijn een team en je hebt het me niet eens verteld…” Hij was het niet eens geweest met haar beslissing, laat dat voorop staan. Maar het feit dat Routnose hem niet eens genoeg leek te vertrouwen met deze informatie.. ”Hij was nog maar een kitten,” vervolgde hij met een verstokte stem. En het was niet eens een eerste keer voor haar geweest ook. Hij wendde zijn blik vol ongeloof van de poes weg, hoofdschuddend. ”Ze verdiende het om verbannen te worden, Routnose, misschien al veel eerder dan op dat punt.” sprak hij zachtjes uit. Niemand in hun gezin was ongeschaden. Zelfs zijn halfsiblings. Hij en Hazel waren het enige wat ze nog over hadden nu Wolfstar was overleden. StarClan, hij kon niet eens bij zijn halfsiblings zijn toen Wolfstar was overleden om hun steun te bieden. En als hij net in het kamp zag hoe het er met Hazel aan toe was… Hij draaide zijn oren in zijn nek en hield zijn staart strak langs zijn lichaam. ”Ze verdiende het om weg gestuurd te worden. Meer dan wie dan ook in de clan. Hoe kan je het nog voor haar opnemen uberhaupt?!” sprak hij fel terwijl hij zijn kop naar haar toe draaide. ”Hoe kan je haar meer vertrouwen dan dat je mij vertrouwd?!”

Als hij nou gewoon boos was. Als hij schreeuwde in haar gezicht, als hij uren zijn longen tegen haar uit zou gillen. Dat zou ze trekken, dat kon ze overleven. Maar niet dit. Toen ze eindelijk het lef had hem in zijn ogen aan te kijken, zag ze voor het eerst sinds Gorsepaw's dood daar tranen in. Tranen, zoveel pijn, en verraad. Het sloeg als donder recht door haar hart, liet enkel scherven achter terwijl ze voelde alsof haar wereldje onder haar voeten wegviel. Honderden woorden lagen op haar tong en onder alles lag de egoïstische gedachte die ze pijnlijk om haar hart lag: zou hij het haar ooit vergeven? Zouden ze ooit weer zijn zoals hiervoor? Ze wilde haar woorden terug slikken, de tijd terug draaien en hier nooit over beginnen. Dan zou ze alles meenemen in haar graf, haar kop onder het zand steken en nooit, nooit meer dit gesprek met hem hoeven te voeren. En op dat moment zou ze niets liever willen. "We zijn een team!" sprak ze met trillende stem terwijl ze haar eigen tranen wanhopig probeerde terug te dringen. Waarom zou zij huilen, als zij zo duidelijk fout zat? Maar alles aan zijn woorden en zijn ogen, oh starclan zijn ogen. Het draaide haar maag binnenste buiten. "We zijn een team en er is niemand, niemand op deze wereld die ik meer vertrouw dan jou," ze slikte dikke brokken in haar keel weg en zocht wanhopig voor de woorden. "En je hebt gelijk. Starclan, natuurlijk heb je gelijk. Ze verdiende het, en ik had het moeten zeggen, en-" ze zuchtte diep en dwong zichzelf te kalmeren. Dwong zichzelf om niet langer meer zijn moeder te verdedigen. "Ik heb het niemand verteld, Falcon, geen ziel. Jou niet, Dinspots niet, Pepperpaw en Newtpaw niet..." ze stopte toen ze realiseerde dat alle andere namen die ze wilde noemen toebehoorden aan katten die niet meer leefden. "Ik dacht dat het je minder pijn zou dan als je het niet wist. Dat alles dan beter zou worden als niemand er van wist. Ik wist niet wat ik moest doen, als ik.. Als ik niet... Dan was ze dood geweest, zei ze. Ik wilde niet dat twee katten stierven op die dag," ze schudde haar kop. "Ik weet dat het niet eerlijk is. Starclan, ik heb meer dan geleerd hoe fout ik zat - tegenover jou meer dan wie dan ook. Maar het is nooit, nooit geweest omdat ik je niet vertrouwde Falcon. Je... j-je" de waarheid was dat hij de wereld voor haar betekende, maar ze wist niet hoe ze dat nog goed kon zeggen.